το λάθος πρότυπο

Διάβασα κάπου:

Ζοῦσε κάποτε σέ μιά πόλι ἕνας ὡρολογᾶς, πού στή μέση τῆς βιτρίνας του, ἀνάμεσα στά μικρά καί μεγάλα ὡρολόγια, εἶχε κι’ ἕνα πού δέσποζε μέ τό μέγεθός του καί ἔδειχνε μέ ἀκρίβεια τήν ὥρα.

Πολλοί περαστικοί πλησίαζαν καθημερινά τήν βιτρίνα τοῦ ὡρολογᾶ, νά δοῦν τήν σωστή ὥρα. Δέν παραξενευόταν ὁ ὡρολογᾶς, μᾶλλον καί καμάρωνε.

...Κάποιος, ὅμως, ἀπ’ ὅλους αὐτούς τούς καθημερινούς περαστικούς, τοῦ ἔκανε ἐντύπωσι. Ἦταν ἕνας γεροντάκος κυρτός, πού περνοῦσε πάντα ἀκουμπισμένος στό μπαστούνι του. Περνοῦσε κάθε πρωΐ, καί σταματοῦσε μπροστά στό κατάστημα τοῦ ὡρολογᾶ. Φοροῦσε τά γυαλιά του, καί σκύβοντας στήν βιτρίνα, διώρθωνε τήν ὥρα σ’ ἕνα παλιό ὡρολόϊ τῆς τσέπης.

Αὐτό γινόταν κάθε μέρα, ὥσπου κάποτε ὁ ὡρολογᾶς τόν ρώτησε.

– Δέν μέ ξέρεις; τοῦ εἶπε ὁ γεροντάκος. Ἐγώ εἶμαι πού χτυπῶ τήν σφυρίχτρα τοῦ Δημαρχείου, κάθε μεσημέρι στίς 12.

– Τί λές; εἶπε μέ ἔκπληξι ὁ ὡρολογᾶς. Καί ἐγώ κάθε μεσημέρι διορθώνω τό ρολόϊ μου μέ τήν σφυρίχτρα σου!...

Ἀποκάλυψις, ἀλήθεια, καί γιά τούς δυό! Ὁ ἕνας στηριζόταν στόν ἄλλο, καί ... ἴσως κανείς ἀπό τούς δυό νά μήν εἶχε τήν σωστή ὥρα.

Καί σκέφθηκα:

Μήπως αὐτό δέν συμβαίνει τίς πιό πολλές φορές καί σέ θέματα βασικά τῆς ζωῆς; Σέ θέματα πνευματικά; Μήπως δέν ὑπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, σχεδόν οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, πού σταθμίζουμε τήν συμπεριφορά μας, τήν σκέψι μας, τό ντύσιμό μας, τόν τρόπο ζωῆς μας, τόν τρόπο ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν μας, τήν διασκέδασί μας, τήν ποιότητα τοῦ λεξιλογίου μας, ἀπό τούς ἄλλους, χωρίς νά ἐρευνοῦμε ἄν αὐτοί ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια, τό σωστό, τό δέον, τό σωτήριο;

Καί εἶναι κρῖμα, ἐνῶ ὑπάρχει ἡ ἀντικειμενική ἀλήθεια, ἡ ἀνόθευτη, ἡ πηγαία, ἡ αὐθεντική, πού εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐμεῖς νά συμβουλευόμαστε ἄλλες πηγές. Πηγές, πού ὑπάρχει κίνδυνος νά μᾶς ξεγελάσουν, νά μᾶς παραπλανήσουν, νά μᾶς ἀπατήσουν, νά μᾶς ἀποπροσανατολίσουν, νά μᾶς δηλητηριάσουν, νά μᾶς γελοιοποιήσουν.

Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μόνον χαρά φέρνει· μόνο καταξίωσι προσφέρει, μόνον εὐτυχία ἐγ­γυᾶται, μόνον ἁγιότητα ἐξασφαλίζει, μόνον οὐρανό χαρίζει. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ξεδιψᾶ, ἀναζωογονεῖ, θωρακίζει, ἰσορροπεῖ τόν ἄνθρωπο, τόν κατευθύνει σωστικά.

Θἆταν τραγικό στόν ἀπολογισμό μας νά διαπιστώσουμε μιά κενή ἀπό ἀρετές, καλωσύνη, ἀνθρωπιά καί πράξεις ἁγιασμοῦ, καρδιά.

Θἆταν τραγικό νά ποῦμε «πῆρα λάθος τήν ζωή. Ἔζησα γιά λάθος πράγματα»

Λοιπόν, ποιούς συμβουλευόμαστε γιά τήν πορεία μας; Ποιός ρυθμίζει τό πρόγραμμά μας, τά βήματά μας καί τήν πορεία μας;

Μποροῦμε τώρα νά ποῦμε: «Κύριε, φῶς τοῖς τρίβοις μου ὁ Νόμος Σου καί Λύχνος τοῖς ποσί μου»;

Ὅμως, τώρα!

αναδημοσίευση απο Δρόμος Ασκητών