«Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και Εγώ θέλω σας
αναπαύσει.» (Ματθ.ια:28)
Υπάρχουν λέξεις χαρακτηριστικές, πλούσιες σε νόημα και
περιεχόμενο, που από μόνες τους μπορούν να αποδώσουν με περισσή ακρίβεια την
προσφορά της σωτηρίας του Ιησού Χριστού στον αμαρτωλό άνθρωπο. Μία τέτοια είναι
η λέξη ανάπαυση. Εκφράζει απόλυτα και την πραγματική ανάγκη του, αλλά και την
ομορφιά και το βάθος της σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Η ανάπαυση στον κουρασμένο
και καταφορτωμένο αμαρτωλό άνθρωπο είναι σαν να του προσφέρεις ζωή ενώ δεν
ζούσε. Ανάπαυση και στην κουρασμένη του καρδιά και στην κουρελιασμένη του ψυχή,
αλλά και στο καταπονημένο σώμα του. Αν κάτι αποζητά απελπισμένα ο αμαρτωλός άνθρωπος,
αυτό είναι η ανάπαυση. Δοκιμάζει λύσεις, ακολουθεί υποσχέσεις, δαπανά και
προσπαθεί. Είναι έτοιμος να αγκαλιάσει ό, τι του υπόσχεται την πολυπόθητη
ανάπαυση.
Στον Ιησού Χριστό πήγαμε γιατί νιώθαμε κοπιώντες και πεφορτισμένοι και γιατί ο Ίδιος μας υπόσχεται τη δική
Του ανάπαυση, την ειρήνη Του μέσα μας, τη γαλήνη της ψυχής μας, την ξεκούραση
από το βάρος της ζωής της αμαρτίας. Όλα αυτά είναι πέρα για πέρα σωστά και
συμφωνούν με το πνεύμα και το γράμμα της Καινής Διαθήκης. Όταν έρθουμε όμως σε
κάτι πιο πρακτικό, δυστυχώς τα πράγματα σκοτεινιάζουν. Έχουμε ανάπαυση; Είμαστε
αναπαυμένοι; Πήραμε την ανάπαυση που υπόσχεται και προσφέρει σε όποιον την
θελήσει; Μπορούμε να πούμε, Κύριε Σε ευχαριστώ που με ξεκούρασες, με
ξεφόρτωσες, με έχεις αναπαύσει,… άρχισα να ζω μια καινούργια ζωή ήσυχη,
γαληνεμένη, αναπαυμένη, κάθε μέρα βαδίζω στο δικό Σου το σοφό και τέλειο θέλημα
αμέριμνος, αφημένος στις σοφές επιλογές Σου…;
Η απάντηση μάλλον δεν είναι αυτή που θα περιμέναμε και που θα
έπρεπε να ακούσουμε. Η πραγματικότητα που βιώνουμε σαν παιδιά του Θεού είναι
αρκετά διαφορετική. Στο Χριστό, αλλά χωρίς ανάπαυση! Στο Χριστό, αλλά όχι
αναπαυμένοι! Αποδεικνύεται πολύ εύκολα και απλά από το περιεχόμενο της κάθε μας
μέρας, από το περιεχόμενο της προσευχής μας, από τον ύπνο μας τον βραδινό
πολλές φορές, από την έκφραση στο πρόσωπό μας, από το περιεχόμενο των
συζητήσεών μας… Δεν ησυχάσαμε, δεν χαιρόμαστε τη σωτηρία μας, δεν απολαμβάνουμε
το Πρόσωπο του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Δεν έχουμε την εικόνα και τα
χαρακτηριστικά του ανθρώπου που ξεφορτώθηκε, που ηρέμησε, που απολαμβάνει τη
ζωή του, που είναι χαρούμενος, αναπαυμένος, σίγουρος, που έχει γαλήνη στη σκέψη
του και στην καρδιά του.
Κάποιες φορές νομίζω δεν είμαστε καν ευχαριστημένοι με τη ζωή
που ζούμε. Θα θέλαμε κάτι άλλο, κάποια άλλα στοιχεία, άλλο περιεχόμενο… Μέσα
μας έχουμε φουρτούνα και είμαστε δυστυχισμένοι… Και να σκεφτεί κανείς ότι
πήγαμε στον Ιησού Χριστό με μετάνοια και πίστη για να μας λυτρώσει από αυτό
ακριβώς το βάρος, να μας ελευθερώσει από το φορτίο της κάθε μας μέρας και να
μας δώσει τη δική Του ανάπαυση.
Τι φταίει, ποιος φταίει και γιατί; Οι υποσχέσεις του Κυρίου
είναι πέρα για πέρα αληθινές.
Αυτό που υπόσχεται ο Κύριος το χαρίζει και μάλιστα στον
υπέρτατο βαθμό. Οι υποσχέσεις Του, όταν λειτουργούν στη ζωή μας, έχουν πάντα
ζηλευτά αποτελέσματα. Ταυτόχρονα όμως χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή η προσέγγιση
των υποσχέσεων του Κυρίου. Είναι Θεός και είμαστε άνθρωποι. Είναι άπειρος και
σοφός και είμαστε περιορισμένοι και πεσμένοι, ελλιπείς. Δεν είναι εύκολο να
καταλάβουμε όταν τις προσεγγίζουμε με ελαφρότητα, με επιπολαιότητα και
βιαστικά.
Ο Κύριος μας καλεί στον εαυτό Του. Ελάτε σε Μένα. Πολλοί
είναι εκείνοι, που αντί να πάνε στον Ιησού Χριστό πηγαίνουν στις αρχές Του, στη
διδασκαλία Του, στις υποσχέσεις Του, στις παροχές που περιμένουν να λάβουν από
Εκείνον στη ζωή τους.
Άλλο είναι το Πρόσωπο του Κυρίου και τελείως διαφορετικό οι
αρχές, οι κανόνες, η θρησκεία, οι δογματικές τοποθετήσεις, αυτό το πολύχρωμο
πανηγύρι που στήθηκε γύρω από τον Ιησού Χριστό, αλλά δεν είναι ο Ιησούς Χριστός
και συχνά δεν έχει καμία σχέση με τον Ίδιο και τη ζωή Του. Η ανάπαυση έρχεται
στη ζωή του ανθρώπου όταν πάει από το σωστό δρόμο, με το σωστό τρόπο, στο
«σωστό Ιησού Χριστό» της Καινής Διαθήκης.
Δεν έχουμε ανάπαυση, γιατί είμαστε ακόμα ζωντανοί. Δεν
είμαστε έτοιμοι να συσταυρωθούμε μαζί με το Χριστό. Οι ζωντανοί δεν έχουν
ανάπαυση. Τρέχουν ακόμα πίσω από τις επιθυμίες, τα είδωλα, τον κόσμο της
αμαρτίας.
Δεν έχουμε ανάπαυση, γιατί έχουμε εγωισμό και φιλαυτία.
Είμαστε αιχμάλωτοι του εγώ και του εμένα. Αγαπάμε το θέλημά μας περισσότερο από
το θέλημα του Κυρίου. Το προκρίνουμε και θέλουμε και τον Κύριο να μας βοηθήσει
να το πραγματοποιήσουμε.
Δεν έχουμε ανάπαυση, γιατί έχουμε φόβους και επιθυμίες ακόμα
στην καρδιά μας. Δεν αφήσαμε τον Κύριο να τα σαρώσει όλα αυτά και να
εγκαταστήσει το δικό Του σοφό και τέλειο θέλημα, τις δικές Του επιλογές στη
θέση τους.
Τελικά δεν πήγαμε σ’ Κείνον, αλλά πήγαμε στις υποσχέσεις Του,
στα δώρα Του, στη βοήθεια που υπόσχεται και προσφέρει, στη συγχώρησή Του, στην
εξασφάλιση που ελπίζουμε να λάβουμε για την αιώνια ζωή. Μέγα λάθος. Σωστά και
δικαιολογημένα δεν έχουμε ησυχία, ανάπαυση, ειρήνη στην καρδιά μας καθημερινή
και αδιατάραχτη.
Θυμάμαι το όμορφο εδάφιο στις Πράξ.κα:14: «Ησυχάσαμεν ειπόντες· ας γίνη το θέλημα του
Κυρίου». Εδώ βρίσκεται το πρόβλημά μας, αλλά και η λύση του. Αν δεν τα
αφήσουμε όλα από τα χέρια μας, αν δεν εγκαταλείψουμε τη ζωή μας στα χέρια του
Κυρίου με πίστη, ανάπαυση δεν μπορεί να έρθει στην ψυχή μας. Αν δεν αγαπήσουμε
το δικό Του θέλημα ώστε να είναι το πρώτο και το μόνο στη ζωή μας, ανάπαυση δε
θα γευτούμε, ούτε ειρήνη, ούτε ησυχία. Θα συνεχίσουμε κουρασμένοι και κατάφορτοι
και δεν θα μας ωφελήσει η πίστη μας στον Ιησού Χριστό.
Θυμάμαι ακόμα εκείνο το δαιμονιζόμενο στη χώρα των Γαδαρηνών
(Μάρκ.ε:1-20). Μόλις ελευθερώθηκε από την κατοχή των δαιμονίων, ήρθε και
κάθισε, ηρέμησε, ντύθηκε, ησύχασε, λογικεύτηκε. «Και έρχονται προς τον Ιησούν, και θεωρούσι τον δαιμονιζόμενον, όστις
είχε τον λεγεώνα, καθήμενον, και ενδεδυμένον, και σωφρονούντα».
Η ανάπαυση στο πόδια του Κυρίου είναι από τα πρώτα ή ίσως το
πρώτο που έρχεται στη ζωή του αμαρτωλού ανθρώπου που επιστρέφει με μετάνοια και
πίστη στον Ιησού Χριστό. Στην ουσία από τα νύχια του Σατανά τον αποσπά ο
Κύριος, από τα δεσμά του διαβόλου τον ελευθερώνει. Γι’ αυτό ήταν κουρασμένος
και φορτωμένος. Αν δεν έρθει η ανάπαυσή Του στη ζωή του, έχει γίνει κάποιο
λάθος. Κάτι δεν λειτούργησε σωστά, δεν εμπιστευτήκαμε απόλυτα τον Κύριο,… δεν
τα καταδικάσαμε όλα μπροστά Του,… κρατήσαμε καλά κρυμμένα στην καρδιά μας τα
πιο αγαπημένα μας,… δεν ξεφορτωθήκαμε πλήρως, αλλά επιμένουμε να συντηρούμε
αγάπες, καταστάσεις, είδωλα, επιθυμίες… Ο Καθένας μας ξέρει και ο καθένας μας
μπορεί να βρει τι φταίει, αν ζητήσει ειλικρινά βοήθεια από το Άγιο Πνεύμα του
Θεού.
Θυμάμαι ακόμα κάτι, που μάλλον επιβεβαιώνει όλα όσα έχουμε
πει μέχρι τώρα. Η Μάρθα και η Μαρία, (Λουκάς ι:38-41). Στο σπίτι τους ο Ιησούς.
Αναπαυμένη μόνο η Μαρία. Η Μάρθα στο άγχος, στην πίεση, να προλάβει, να μη
χάσει, να πιάσει το στόχο της ημέρας, να την αξιοποιήσει καλύτερα, να γίνουν οι
δουλειές του σπιτιού, οι υποχρεώσεις… Η Μαρία στα πόδια του Κυρίου. Εκεί είναι
η ανάπαυση, έτσι έρχεται η ανάπαυσή Του στην καρδιά του φορτωμένου και
κουρασμένου. Στα πόδια του Κυρίου, ήσυχος με πίστη για ό,τι συμβαίνει, να ακούω
τα λόγια Του και να κάνω το θέλημά Του.
Πού καταλήγουμε, τι πρέπει να κάνουμε; Βήμα πρώτο, με
ειλικρίνεια να παραδεχθούμε ότι την ανάπαυση του Ιησού Χριστού δεν την έχουμε
στη ζωή μας. Απέχουμε πολύ ακόμα κι ας έχουνε περάσει τόσα χρόνια στη σχέση μας
με τον Ιησού Χριστό. Να το παραδεχθούμε με πόνο και αναγνώριση της δικής μας
ευθύνης!
Βήμα δεύτερο, να ζητήσουμε από τον Κύριο με όλη μας τη δύναμη
και με ταπείνωση να μας φανερώσει τι φταίει και δεν έχουμε την ανάπαυση που
περιμέναμε, αυτή για την οποία πήγαμε στον Κύριο και θα ’πρεπε φυσιολογικά να
απολαμβάνουμε.
Βήμα τρίτο, να είμαστε έτοιμοι ό, τι μας δείξει ο Κύριος να
το κάνουμε πράξη και ζωή μας. Να είμαστε έτοιμοι να πούμε από καρδιάς, ναι Κύριε!
Και να προχωρήσουμε σε εφαρμογή των ελέγχων Του, των αποκαλύψεών Του.
Αποτέλεσμα, «η ειρήνη του Θεού, η
υπερέχουσα πάντα νουν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας
διά του Ιησού Χριστού.» (Φιλιππησίους δ:7).
