οι
δύο υιοί σου είναι ιδικοί μου: Υιοθετεί τους γιους του Ιωσήφ κι έτσι οι
φυλές του Ισραήλ γίνονται 13 από 12. Στη θέση του Ιωσήφ, τώρα είναι ο Μανασσή
και ο Εφραίμ. Δίνει δηλαδή εδώ ο Ιακώβ στον Ιωσήφ τη διπλή μερίδα του
πρωτότοκου αφού ο Ρουβήν την έχασε όταν ατίμασε την παλλακίδα του πατέρα του
(Α’Χρον.ε:1-2). Αυτό όσο αφορά την υλική ευλογία, γιατί πνευματικά, ο Ηγούμενος
θα ερχόταν απ’ τον Ιούδα.
Όσο αφορά στη γήινη κληρονομιά, μοιράστηκε
πάλι σε 12 φυλές αφού οι Λευίτες δεν είχαν κλήρο σ’ αυτή τη γη.
Γέν.μη:7
Με την αναφορά του στο θάνατο της Ραχήλ, ο
Ιακώβ δείχνει ότι την θυμάται και την θεωρεί σαν την πρώτη του γυναίκα. Με το
να δώσει τα πρωτοτόκια στον Ιωσήφ, τιμά αυτή τη γυναίκα που πραγματικά αγάπησε.
Γέν.μη:8-11
Ο Ιακώβ κατάλαβε ότι κάποιοι τον πλησίασαν,
αλλά λόγω των γηρατειών τα μάτια του ήταν αδύνατα και δεν μπορούσε να διακρίνει
καθαρά.
Στο εδ.11 βλέπουμε ότι ο Θεός κάνει πάντοτε
περισσότερα απ’ ότι περιμένουμε.
Γέν.μη:12,13
Τα παιδιά θα κάθισαν ανάμεσα στα πόδια του
Ιακώβ. Τώρα ο Ιωσήφ τα βγάζει από κει για να τα παραστήσει όπως πρέπει μπροστά
του και να τα ευλογήσει. Με το προσκύνημα, βλέπουμε το σεβασμό, την εκτίμηση
και την αγάπη που είχε ο Ιωσήφ προς τον πατέρα του.
Ο Ιωσήφ λοιπόν βάζει τον Μανασσή μπροστά
στο δεξί χέρι του Ιακώβ και τον Εφραίμ μπροστά στο αριστερό. Ο πρωτότοκος
έπαιρνε την ευλογία της δεξιάς που ήταν θέση ισχύος, εξουσίας και δύναμης. Μ’
αυτό τον τρόπο γινόταν η μετάδοση της εξουσίας. Το ίδιο ισχύει με την επίθεση
των χειρών για να αποσταλεί κάποιος στη διακονία.
Γέν.μη:15,16
ο
άγγελος όστις με ελύτρωσε: Οι άγγελοι δεν λυτρώνουν, ο Θεός είναι ο λυτρωτής. Οι
άγγελοι είναι πνεύματα που αποστέλλονται για να υπηρετήσουν. Ο Θεός αποφασίζει
να κάνει λύτρωση και ο άγγελος απλά εκπληρώνει κάποιες διαταγές του Θεού. Ο
Ιακώβ εδώ δεν αναφέρεται σε κάποιο αγγελικό δημιούργημα, αλλά στον άγγελο της
παρουσίας του Γιάχβε, γιατί Αυτός τον έσωσε.
να
ονομασθεί έπ’ αυτά το όνομά μου: να ονομαστούν δηλαδή Ισραήλ. Τυπολογικά,
μπορούμε να δούμε εδώ το Θεό (Ισραήλ) να ονομάζει με το δικό Του όνομα τους
γιους που αποκτά απ’ τον Γιο Του Ιησού (Ιωσήφ).
Γέν.μη:17-22
Ο Ιακώβ σταύρωσε τα χέρια και τα έβαλε πάνω
στα κεφάλια των παιδιών. Έτσι, αντί να πάρει τα πρωτοτόκια ο Μανασσή, τα πήρε ο
Εφραίμ. Ο Ιωσήφ νόμισε ότι ο πατέρας του έκανε λάθος εξαιτίας της αδύνατης
όρασης και με αγαθή πρόθεση προσπάθησε να διορθώσει το πράγμα.
Το τέλος της ζωής του Ιακώβ είναι μια ωραία
αντίθεση σε σχέση με όλη την προηγούμενη ιστορία του. Είναι σαν ένα σούρουπο γαλήνης
μετά από μια θυελλώδη μέρα. Η ζωή του ήταν αμαυρωμένη απ’ τις διάφορες πράξεις
του, πονηριές, τεχνάσματα, υπεκφυγές, απάτες, εγωιστικοί φόβοι, απιστία. Όμως
τώρα ο Ιακώβ φαίνεται γαλήνιος, υψωμένος εκεί που τον θέλει η πίστη μοιράζει
ευλογίες και απονέμει αξιώματα σύμφωνα με μια άγια γνώση, που δεν αποκτιέται
παρά μόνο όταν έχει κανείς επικοινωνία με το Θεό.
Αν και η φυσική όρασή του έχει αδυνατίσει,
η όραση της πίστης του είναι διαπεραστική. Δεν αφήνει τον εαυτό του ν’ απατηθεί
ως προς τη θέση που ο Θεός έχει για τον Εφραίμ και το Μανασσή. Έτσι μπορεί ν’
απαντήσει στο γιο του: «Εξεύρω, τέκνον
μου, εξεύρω». Ο Ιακώβ τελικά έμαθε στο σχολείο της πείρας να μένει
προσκολλημένος στην πρόθεση του Θεού και καμιά ανθρώπινη επιρροή να μην μπορεί
να τον αποστρέψει απ’ αυτήν.
Στο εδάφιο 22 γίνεται ένα λογοπαίγνιο στα
Εβραϊκά, που όμως δεν μπορούμε να το καταλάβουμε στα Ελληνικά. Για τη λέξη
«μερίδιον» στα Εβραϊκά είναι η λέξη «Συχέμ» που σημαίνει «ώμος» και «οροσειρά».
Η πόλη Συχέμ δόθηκε στη φυλή Εφραίμ και μάλλον που αυτό θα εννοούσε εδώ ο
Ιακώβ. Ο Ιωσήφ θάφτηκε στη Συχέμ (Ι.Ναυή κδ:32).
ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ο Ιακώβ καταλαβαίνοντας ότι πρόκειται να
πεθάνει, καλεί τα παιδιά του για να ευλογήσει και να τους μιλήσει προφητικά για
το τί θα συμβεί στο μέλλον τους.
Ονομάζει πρώτα τα 6 παιδιά της Λεία, μετά
τα 4 παιδιά της Βαλλά και της Ζελφά και μετά τα 2 παιδιά της Ραχήλ. Από τους
πρώτους έξι, ο Ιούδας προεξέχει σε ευλογία, ενώ απ’ τους έξι τελευταίους, ο
Ιωσήφ. Δίνει την πνευματική ευλογία στον Ιούδα και τα πρωτοτόκια στον Εφραΐμ.
Στο εδάφιο 24 φαίνεται σαν να έρχεται ο
Μεσσίας απ’ τον Ιωσήφ. Στο εδάφιο 22 λέει: «βλαστοί εκτείνονται επί τοίχου»
(Εβραϊκά: κοπέλες). Ίσως κάποιες κοπέλες απ’ τον Ιωσήφ να παντρεύτηκαν άντρες
απ’ τον Ιούδα που ήταν μέσα στη γενιά του Μεσσία.
ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ο Ιακώβ βαλσαμώθηκε, όπως και ο Ιωσήφ. Αυτή
η δουλειά διαρκούσε 40 μέρες και αργότερα, στις Θήβες, 70 μέρες. Δεν ήταν
συνήθεια στον Ισραήλ, αλλά ήταν στην Αίγυπτο. Μπορούμε να πούμε, ότι ο Θεός
εργάζεται με τα έθιμα των λαών όταν αυτά δεν έρχονται σε αντίθεση με το Λόγο
Του.
Τον καιρό αυτό, πρωτεύουσα της Αιγύπτου
ήταν η Μέμφις. Νοτιότερα της Μέμφιδος είναι οι Θήβες, όπου έχουν βρεθεί οι
καλλίτερες μούμιες.
Ο Ιωσήφ δεν έχασε ποτέ την όρασή του. Δεν
τον πλάνησαν τα πλούτη της Αιγύπτου, η καρδιά του ήταν προσκολλημένη στην
επαγγελία του Θεού. Ζητάει λοιπόν να μην θαφτεί στην Αίγυπτο, αλλά στον τόπο
που ο Ουράνιος Πατέρας του έχει δώσει.
ΤΑ 12 ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ
ΣΑΝ ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Γέν.κθ:31
Η Λεία συμβολίζει την εκκλησία της Παλαιάς
Διαθήκης. Δεν έχει καλή όραση, ούτε είναι όμορφη. Ο Ιακώβ δεν την ήθελε. Ο Θεός
δεν ήθελε την Παλαιά Διαθήκη γιατί δεν είχε καμιά εξωτερική ομορφιά.
Η Ραχήλ συμβολίζει την εκκλησία της Καινής
Διαθήκης και ιδιαίτερα την αόρατη εκκλησία. Είναι τύπος της εσωτερικής
αφιέρωσης και της πνευματικής αγάπης και λατρείας προς το Θεό. Είχε καλό καρπό
(Ιωσήφ, Βενιαμίν). Ματθ.ζ:17 Ρωμ.ς:22
Γαλ.ε:22. Ο Ιακώβ αυτήν αγαπούσε, αυτή ήθελε, αλλά αναγκάστηκε να πάρει πρώτα
τη Λεία. Ο Θεός ήθελε την εκκλησία της Καινής Διαθήκης, αλλά έπρεπε πρώτα να
εργαστεί με την Παλαιά Διαθήκη για ν’ αποκτήσει την Καινή. Η Ραχήλ ήταν στείρα
και δεν γέννησε τίποτα μέχρι που γεννήθηκε ο Ιωσήφ (Ιησούς).
ΡΟΥΒΗΝ: Ιδού υιός. Η Παλαιά Διαθήκη γέννησε
ένα γιο, τον Ισραήλ σαν έθνος (Εξ.δ:22). Η Λεία είχε ταπεινωθεί όπως ο Ισραήλ
όταν ήταν νέος στην Αίγυπτο (Γεν.κθ:32 & Εξ.β:23-25).
ΣΥΜΕΩΝ: Ακοή. Ο Κύριος άκουσε ότι μισούμαι.
Όπως ο Ισραήλ εμισείτο στην Αίγυπτο (Εξ.ς:5
Ψαλμ.κόπα δ:9).
ΛΕΥΙ: Ένωση (από αγάπη). Η Λεία εκζητά
την αγάπη του Ιακώβ με έργα κάνοντας γιους, αλλά δεν την αποκτά ποτέ. Ο Θεός
δεν αγαπά τα εξωτερικά θρησκευτικά έργα.
ΙΟΥΔΑΣ: Δοξολογία. Μετά τον Ιούδα σταμάτησε
να γεννά και άρχισε πάλι αργότερα. Ήταν ο 4ος γιος της. Ο Δαβίδ που ήταν απ’
τον Ιούδα, δόξασε και δοξολόγησε το Θεό με τους ψαλμούς. Είχε μέσα του την
καρδιά της Καινής Διαθήκης. Ο Χριστός είναι ο λέων του Ιούδα και βγήκε απ’ τη
Λεία, την Παλαιά Διαθήκη.
Γέν.λ:1-3
Κάτι πάει να γίνει με την εκκλησία της
Καινής Διαθήκης, αλλά τελικά δεν γίνεται τίποτα. Δεν ήρθε ακόμα ο καιρός της.
Γέν.λ:4
Βαλλά σημαίνει «απαλή». Είναι νέα και
απαλή, συμβολίζει την εκκλησία της Καινής Διαθήκης που αρχίζει να φαίνεται (η
ορατή εκκλησία). Δεν είναι η κανονική σύζυγος του Ιακώβ (αόρατη εκκλησία), αλλά
η θεράπαινά της.
ΔΑΝ: Κρίση. Ο Θεός κρίνει υπέρ αυτής και δίνει
έλεος και συγχώρεση (δια του ευαγγελίου). Αναφέρεται ακόμα στη δίκαιη κρίση
π[ου έρχεται στις καρδιές των ανθρώπων εξαιτίας των προσευχών της Ραχήλ. Η
Βαλλά είναι εργαλείο της Ραχήλ, της αόρατης δύναμης που δίνει ζωή στην ορατή εκκλησία
της Καινής Διαθήκης.
ΝΑΦΘΑΛΙ: Πάλη μου. Ανάμεσα στη Λεία και τη
Ραχήλ, στη σάρκα και το πνεύμα, το νόμο και τη χάρη. Είναι οι μάχες ανάμεσα
στην πρώτη εκκλησία και τον τυπικισμό των Ιουδαϊζόντων (Γαλ.δ:27-29). Η Ραχήλ
που είναι στείρα, φέρνει πιο πολύ καρπό απ’ αυτήν που έχει τον άντρα.
Ζελφά σημαίνει «στάλαγμα», «μύρο», άρωμα
που χρησιμοποιείται για τους νεκρούς και συμβολίζει το θάνατο. Είναι η
θεράπαινα της Λεία που έχει σχέση με την Παλαιά Διαθήκη, το σκοτάδι και το
θάνατο. Συμβολίζει την εκκλησία της Καινής Διαθήκης στην περίοδο των διωγμών -
θάνατος.
ΓΑΔ: Ευτυχία ή «έρχεται στράτευμα». Συμβολίζει
την εκκλησία της Σμύρνης που δόθηκε στο θάνατο και βρήκε την πραγματική
ευτυχία, τον Ιησού Χριστό. Έρχεται στράτευμα: είναι τα στρατεύματα που έρχονται
εναντίον της εκκλησίας για να την εξοντώσουν (Αποκ.β:10-11 Γεν.μθ:19).
ΑΣΗΡ: Μακαρισμός. Το αίμα των μαρτύρων
τους οδήγησε στη μακαριότητα της αιώνιας ζωής.
ΙΣΣΑΧΑΡ: Μίσθωση, μισθός. Είναι αποτέλεσμα
συνεργασίας της Λεία με τη Ραχήλ. Η Ραχήλ προσπάθησε να γεννήσει με τους
Μανδραγόρες που της έφερε ο Ρουβήν, ο γιος της Λεία. Κρατάει τους Μανδραγόρες
και δίνει τον άντρα της στη Λεία, η οποία γεννά τον Ισσάχαρ.
Ο Ρουβήν πήγε στον αγρό και συμβολίζει την
περίοδο της αναγέννησης που οι άνθρωποι επέστρεψαν στον αγρό του Θεού. Αρχίζουν
να διακρίνονται κάποιοι εργάτες του Θεού (Λούθηρος κτλ). Η Ραχήλ νόμιζε ότι με
τους Μανδραγόρες θ’ άνοιγε η μήτρα της, αλλ’ αυτό ήταν προκατάληψη. Αυτός που
διανοίγει τη μήτρα είναι ο Κύριος (εδ.22). Με προκαταλήψεις το έργο του Θεού
δεν μπορεί να προχωρήσει.
Γέν.λ:20
ΖΑΒΟΥΛΩΝ: Κατοίκηση. Μητέρα του είναι η Λεία.
Μετά τη μεταρρύθμιση ο Θεός άρχισε να εκχέει το Άγιο Πνεύμα λίγο -λίγο στους
πιστούς, αλλά δεν ήταν αυτό που ακριβώς ήθελε, αυτό το κάνει αργότερα με τον
Ιωσήφ.
ΔΕΙΝΑ: Δικαιοσύνη, κρίση. Είναι θυγατέρα
εκκλησία της ορατής εκκλησίας και αναφέρεται στη διαμαρτυρόμενη εκκλησία.
Βιάστηκε απ’ τον Χαναναίο Συχέμ, άρχοντα του κόσμου και έμπορο. Οι καθολικοί
πραγματικά βίασαν τους διαμαρτυρόμενους, τους αιματοκύλησαν στέλνοντας ολόκληρους
στρατούς με διαταγή του πάπα εναντίον τους. Αυτοί αντιστάθηκαν και ανταπέδωσαν
όπως τ’ αδέλφια της Δείνα. Ο πάπας όπως ο Συχέμ ήθελε να παντρευτεί τη
διαμαρτυρόμενη εκκλησία και να τη φέρει και πάλι κάτω απ’ την εξουσία του, αλλά
επειδή δεν τα κατάφερε, χρησιμοποίησε βία.
Γέν.λ:22
Ο Θεός θυμάται τη Ραχήλ. Το όνομά της
σημαίνει «αμνάδα», «προβατίνα». Είναι το πρόβατο που γεννά άλλα πρόβατα και
συμβολίζει την Καινή Διαθήκη. Δεν είχε δύναμη να γεννήσει μέχρι τα τέλη των καιρών,
όταν ο Θεός άνοιξε τη μήτρα της κι άρχισε να γεννά γιους (Αποκ.ιβ:5).
ΙΩΣΗΦ: Πρόσθεση. Συμβολίζει τον «Υιό
Αρσεν», όλους τους πιστούς που θα σηκώσει το Πνεύμα του Θεού στις τελευταίες
μέρες για να γίνουν ένα σώμα. Η διακονία της Ραχήλ (Κ.Δ.) θα είναι καρποφόρα
στις τελευταίες μέρες, τότε που θα προστεθεί λαός στη Βασιλεία του Θεού, όσο
ποτέ άλλοτε. Δείχνει τη γέννηση πάνω στη γη, αυτού του έθνους για το οποίο μιλά
ο Ησαΐας. Είναι η εκκλησία της Φιλαδέλφειας (Αποκ.γ:9) που η συναγωγή του
Σατανά θα την προσκυνήσει.
Το τέλος του Ιωσήφ είναι η ύψωση αμέσως
μετά το Φαραώ, οι άγιοι θα υψωθούν στο θρόνο του Θεού.
Μετά την αρπαγή (ύψωση του Ιωσήφ), μένουν
στη γη οι χλιαροί. Ο Ιησούς τους ζητά να μείνουν σταθεροί στη μαρτυρία τους, ν’
αγοράσουν χρυσάφι δοκιμασμένο και λευκά ιμάτια. Να χρίσουν με κολλύριο τα μάτια
τους για να βλέπουν, με άλλα λόγια ν’ ανανεώσουν την πνευματική τους ζωή.
Πρέπει ν’ αυξήσουν σε πίστη για να μπορέσουν να περάσουν μέσα απ’ τη Μεγάλη
θλίψη, το σύστημα του Αντίχριστου, να μαρτυρήσουν για τον Ιησού για μπορέσουν
ν’ αρπαχτούν κι αυτοί. Αυτό όμως απαιτεί μεγάλη οδύνη. Αυτοί που θα περάσουν
όλα αυτά είναι Υιοί οδύνης, Βέν - ονί, το πρώτο όνομα που έδωσε η Ραχήλ στο
δεύτερο γιο της λίγο πριν πεθάνει. Η Καινή Διαθήκη τελειώνει με την εκκλησία
της θλίψης, μετά αρχίζει ο Θεός να εργάζεται και πάλι με το λαό Ισραήλ. Εδώ
κλείνει η παρένθεση που ανοίχθηκε για να σωθούν τα έθνη.
ΒΕΝΙΑΜΙΝ: Υιός δεξιάς. Ο Θεός δεν αφήνει την
εκκλησία της θλίψης (Λαοδίκεια), τους Υιούς οδύνης, αλλά μόλις περάσουν τα 3 ½
χρόνια τους αναστήνει και τους βάζει στα δεξιά Του κι έτσι γίνονται Υιοί
δεξιάς.
ΤΑ 12 ΠΑΙΔΙΆ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ
ΣΑΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
ΡΟΥΒΗΝ: Ιδού υιός. Για να έρθει ο άνθρωπος
κοντά στο Θεό, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι ν’ αναγνωρίσει τον
Υιό.
ΣΥΜΕΩΝ: Ακοή. Ακούει κανείς και υπακούει
στο Λόγο του Θεού. Έτσι εργάζεται πίστη μέσα στον άνθρωπο που έχει έργο τέλειο.
Ακόμα ο Θεός ακούει την κραυγή της μετάνοιάς μας και μας ελευθερώνει (Α’
Ιωαν.α:9).
ΛΕΥΙ: Ένωση. Όταν δει ο άνθρωπος τον Υιό
το Θεού, ακούσει το Λόγο Του και πιστέψει, μετά ενώνεται με το λαό του Θεού και
συμφιλιώνεται με το Θεό (Α’ Κορ.ς:17 & Κολ.α:20).
ΙΟΥΔΑΣ: Δοξολογία. Αφού ενωθεί κανείς με το
Θεό, η καρδιά ανοίγει και βγαίνει καθαρή δοξολογία (Εβρ.ιγ:15).
ΔΑΝ: Κρίση. Ο Θεός μας κρίνει δίκαιους επειδή
είδαμε τον Υιό, ακούσαμε τη φωνή Του, ενωθήκαμε μαζί του, και Τον δοξάζουμε
(Ρωμ.η:11).
ΝΑΦΘΑΛΙ: Πάλη μου. Αρχίζει πόλεμος με τα
στοιχεία του σκότους. Ο Σατανάς αντιδρά για ό,τι έκανες προηγουμένως κι αρχίζει
να σε παλεύει με τη σάρκα. Γαλ.ε:16 είναι η διαδικασία να πεθάνουμε ως προς τη
σάρκα και να ζήσουμε εν Χριστώ Ιησού.
ΓΑΔ: Ευτυχία ή έρχεται στράτευμα. Τα
στρατεύματα του εχθρού έρχονται ενάντια στο λαό του Θεού. Τρομερές μάχες
διαφόρων ειδών, μόνο και μόνο για να σπάσουν τη διαθήκη του Θεού και να σε
τραβήξουν μακριά. Αν όμως επιμείνουμε και μείνουμε σταθεροί, θα νικήσουμε κι
έτσι έρχεται ευτυχία (Β’ Κορ.δ:8 Μαρκ.ιγ:13
Ρωμ.η:17).
ΑΣΗΡ: Ευλογημένος. Είμαστε πια δόκιμος κι
έτσι ευλογημένος και μακάριος λαός του Θεού. Αντισταθήκαμε στις επιθέσεις του
εχθρού κι είμαστε μακάριοι (Ματθ.ε:11,12
Α’ Πετρ.γ:4).
ΙΣΣΑΧΑΡ: Μισθός. Αφού δοκιμαστείς, μετά ο
Θεός σε μισθώνει να δουλέψεις γι’ Αυτόν. Αχρείοι δούλοι μέχρι να γίνει το έργο
Του, ο μισθός μας είναι ο Ίδιος ο Κύριος. Μας μισθώνει για να φέρουμε καρπό στην
αποθήκη Του (Λουκ.ι:7 Α’ Τιμ.ε:18).
ΖΑΒΟΥΛΩΝ: Κατοίκηση. Ο Θεός κατοικεί μέσα
στον άνθρωπο που έχει περάσει όλα αυτά κι έχει δώσει τον εαυτό του σ’ Αυτόν.
Κατοικεί η σοφία, η χάρη, η δύναμη, η δόξα και το Πνεύμα του Θεού (Α’
Κορ.ς:16 Ιωαν.ιδ:18).
ΙΩΣΗΦ: Πρόσθεση. Δεν είσαι πια μόνος,
έχουν προστεθεί κι άλλοι γύρω σου. Ο Θεός προσθέτει ψυχές μέσα στην εκκλησία
Του. Αναφέρεται ακόμα η πρόσθεση στους πνευματικούς καρπούς και τις νίκες που
έχουμε πάρει (Πράξ.α:8 Ιωαν.ιε:8).
ΒΕΝ - ΟΝΙ: Υιός οδύνης.
Γινόμαστε υιοί οδύνης γιατί αποφασίζουμε να γίνουμε θέατρο μπροστά στους
ανθρώπους και στους αγγέλους. Η προσοχή όλων στρέφεται πάνω μας, στη ζωή μας.
Όλη η δύναμη του σκότους είναι εναντίον μας για να μας καταφάει κι αυτό είναι
θλίψη και οδύνη. Όμως ο Θεός θ’ ανταμείψει αυτή τη θλίψη μας και θα μας υψώσει
με τη δεξιά Του και θα μας κάνει ΒΕΝΙΑΜΙΝ (Αποκ.ιβ:2,5).
ΤΕΛΟΣ
