Παγκοσμιοποίηση

Δεν είναι ούτε μυστικό ούτε άγνωστο, αφού ακούγεται καθημερινά όλο και πιο έντονα και το βλέπουμε να εισχωρεί όλο και πιο βαθιά στη ζωή μας.

Είναι το νέο πιστεύω, το νέο δόγμα της παγκοσμιοποίησης των πάντων στη ζωή μας. Για την ώρα ετοιμάζονται τα μικρά κομματάκια ξεχωριστά το καθένα, ανεξάρτητα, ασύνδετα, θα έλεγε ένας ανυποψίαστος παρατηρητής.

Όμως πίσω από το μωσαϊκό της παγκοσμιοποίησης κρύβεται «Ο μεγάλος νους», ο σατανικός νους, που κατευθύνει τον κόσμο μας σταθερά στον όλεθρο και την αιώνια καταστροφή.

Η παγκοσμιοποίηση αυτή απλώνει και υιοθετείται πρόθυμα από όλους τους τομείς της ζωής μας, την οικονομία, τη θρησκεία, την επιστήμη, την τεχνολογία, τις ιδέες, την πολιτική. Ο κόσμος μας μπορεί να χωρίζεται σε διάφορα κράτη, αλλά αυτό θα είναι εντελώς τυπικό και χωρίς ουσία. Τα σύνορα πλέον καταργούνται ουσιαστικά με τα παγκόσμια δίκτυα επικοι­νωνίας, τα ταχύτατα υπερπόντια και υπερατλαντικά μέσα που διαθέτουμε, τις μεγάλες ταχύτητες και την ελαχι­στοποίηση των αποστάσεων. Ένα κράτος, ένα παγκόσμιο «χωριό», ένας κόσμος, αυτό είναι το δόγμα, αυτός είναι ο στόχος. Και, όπως έρχεται πολύ φυσικά μετά απ' αυτό, μια ενι­αία παγκόσμια κυβέρνηση, που θα διοικεί και θα κατευθύνει αυτό το παγκόσμιο σύστημα, το άθεο και γεμάτο απιστία και αποστασία, στον γκρεμό της αμαρτίας.

Υπάρχει ένα αποφασιστικό στοιχείο εδώ. Το σύστημα αυτό δεν μπορεί να επιβληθεί και να γίνει αποδεκτό, παρά μόνο μέσα από φαινομενικά «δημοκρατικές διαδικασίες», μία «ειρηνική και δημοκρατική βία», αφού θα εκμεταλ­λεύεται τις επιθυμίες, τα πάθη και τις ανάγκες των ανθρώπων, για να τους κάνει να υποκύψουν τυφλωμένοι και να αποδεχτούν τα όσα θα τους επι­βάλει ο «νους πίσω από τα γεγονό­τα», ο νους πίσω από το σύστημα, ο σατανάς.

Είναι μια μορφή «ευεργετικής βίας», αφού θα επιβάλλεται μέσα από την ικανοποίηση αναγκών ώστε οι άνθρωποι να μη διανοούνται να προβάλλουν αντίσταση. Θα επιβάλλε­ται, γιατί θα προβάλλεται σαν μονό­δρομος στην πρόοδο, στην ανάπτυ­ξη, στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής, και βέβαια στην επίλυση μεγά­λων , σοβαρών, ζωτικών προβλημά­των, από αυτά που σκόπιμα συσσω­ρεύονται καθημερινά και μαστιγώ­νουν την εποχή μας.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την Οικονομία. Δεν μπορείς να μείνεις μόνος σου σαν κράτος -πολύ δε περισσότερο σαν άτομο, οικογένεια ή ομάδα έστω -και να χαράσσεις τη δική σου ανεξάρτητη ξεχωριστή οικο­νομική πολιτική όπως εσύ τη νομίζεις ή την αντιλαμβάνεσαι, όταν τα προ­βλήματα είναι κοινά, αλληλοκαλυπτό­μενα, αλληλοεξαρτώμενα, όταν τα μέσα πλέον είναι κοινά και ανήκουν σε όλους, όταν η μία πολιτική επιλο­γή η δική σου έχει παγκόσμιο αντί­κτυπο, όταν οι απειλές αλλά και οι στόχοι είναι κοινοί. Και μάλιστα όταν ανήκεις πλέον σε μια ευρύτερη κοι­νωνικογεωπολιτική οικογένεια, όπως είναι η Ευρωπαϊκή οικογένεια, οι Ασιατικές χώρες, οι Ανατολικές χώρες, η Αφρική κλπ.

Παγκοσμιοποίηση της Οικονομίας. Κοινές ανάγκες, κοινά προβλήματα, κοινή πορεία, κοινή αντιμετώπιση, ομοιόμορφη πολιτική, ο ίδιος πάντα στόχος. Και πίσω απ' όλα αυτά, που φαίνονται και αναγκαία και φυσιολο­γικά και ευεργετικά, βρίσκεται η ομα­δοποίηση και η κατευθυνόμενη πορεία των ανθρώπων από κάποια κέντρα με ευρύτερους και παγκο­σμιοποιημένους στόχους. Υπάρχει άλλωστε και η απειλή της απομόνω­σης από τα άλλα κράτη, τους άλλους εταίρους. Χωρίς εξαγωγές, εισαγω­γές, χωρίς υποστήριξη, χωρίς βοή­θεια από τους γύρω η απειλή είναι γνωστή.

Πηγαίνουμε στο χώρο της επιστήμης. Ας επιλέξουμε ειδικότερα την Ιατρική. Η παγκοσμιοποίηση εδώ είναι το πρώτο και κύριο μέλημα, διότι χρειάζεται κοινή πορεία, κοινό βήμα προς την ανάπτυξη, αφού τα προβλήματα και οι στόχοι είναι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης τα ίδια. Με την εύκολη μετακίνηση πλη­θυσμών, με την ασύλληπτη ευχέρεια επικοινωνίας σήμερα, με την εφαρμο­γή θεραπευτικών πρωτοκόλλων αντι­μετώπισης της κάθε νόσου, δεν υπάρχουν περιθώρια αντίστασης, αντίδρασης, ούτε καν πρωτοβουλίας, στον επιστημονικό χώρο. Με την ανά­πτυξη της τηλεϊατρικής θα μπορεί να μπαίνει «τηλεδιάγνωση» σε κάποια περιστατικά ή να επιβεβαιώνεται κάποια διάγνωση, να διασταυρώνεται με αντίστοιχα περιστατικά στο εξωτε­ρικό, ώστε τα αποτελέσματα μιας αγωγής να είναι ασφαλή, δοκιμασμέ­να και σύγχρονα. Για να γίνει όμως αυτό και να λειτουργήσει, χρειάζο­νται κοινές παράμετροι, κοινή γλώσ­σα, κοινά κριτήρια μεταξύ των επι­στημόνων.

Κοινή γλώσσα στην Οικονομία, κοινή γλώσσα στην Ιατρική, κοινή γλώσσα στην Τεχνολογία. Κοινή γλώσσα, κοινά αποδεκτές αρχές και κοινή πορεία προς ένα καθορισμένο συγκεκριμένο σκοπό. Αυτά όλα τα στοιχεία μας παραπέμπουν σε κάποιο σημείο στο παρελθόν. Σαν προσπάθεια έχουν ξαναδεί το φως πάνω στη φλούδα της γης και είχαν τέλος τραγικό. Δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά και σήμερα, τόσους αιώνες μετά από εκείνο το κατασκεύασμα, που έμεινε γνωστό με το όνομα «Ο Πύργος της Βαβέλ» (Γένεση ια:1-9). Μνημείο της ανθρώπι­νης αλαζονείας μαζί με εγωισμό και απιστία, κάτι ανάλογο προσπαθούν να αναβιώσουν οι άνθρωποι στις μέρες μας.

Το ποια θα είναι η κατάληξη δεν το γνωρίζουμε. Αυτό όμως που ζούμε είναι η νέα θρησκεία, η νέα θεότητα της εποχής μας, που λατρεύεται από όλους και που γι’ αυτήν δουλεύουν όλοι συστηματικά και μεθοδικά, με γρήγορους ρυθμούς, χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι κάνουν, ποιος είναι ο πραγματικός άρχοντας που τα κατευθύνει όλα αυτά και ποιο γενικό­τερο σχέδιο εξυπηρετούν. Και οι λίγες φωνές που υψώνονται και δια­μαρτύρονται, εξαφανίζονται και αδυ­νατίζουν τόσο γρήγορα. Άλλωστε το ποτάμι δε γυρίζει πίσω.

Όποιος έχει το φως της πίστης στην Αγία Γραφή είναι πλούσια πληροφορημένος, γεμάτος ανάπαυση και βεβαιότητα, γνωρίζει το πού βαδίζει, αφού γνωρί­ζει «σε Ποιον πιστεύει!».