Η χαρά του Κυρίου είναι η ισχύς μου

"Και είπε προς αυτούς, Υπάγετε, φάγετε παχέα και πίετε γλυκάσματα, και αποστείλατε μερίδας προς τους μη έχοντας μηδέν ητοιμασμένον· διότι η ημέρα είναι αγία εις τον Κύριον ημών· και μη λυπείσθε· διότι η χαρά του Κυρίου είναι η ισχύς σας" Νεεμ.η:10

Ωραία διαβεβαίωση αυτή! Και γίνεται ακόμα ωραιότερη, γεμάτη από πλούσιο νόημα, με μια ακριβέστερη απόδοση του Εβραϊκού κειμένου: «Η χαρά του Κυρίου είναι το ισχυρό μου οχύρωμα» λέει το Εβραϊκό κείμενο.

Βρισκόμαστε στο έτος 445 π.Χ. Τα εβδομήντα χρόνια της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας και εξορίας του έθνους Ισραήλ έχουν συμπληρωθεί προ πολλού. Τη θέση της Βαβυλωνιακής κοσμοκρατορίας έχει τώρα η Περσική αυτοκρατορία. Ο Κύρος ο Μέγας, έχει εκδώσει δύο διατάγματα, απ' τα οποία το πρώτο επέτρεπε την ελεύθερη επάνοδο των εξόριστων Ιουδαίων στην πατρίδα τους και το άλλο έδινε την άδεια της ανοικοδόμησης του ναού στην Ιερουσαλήμ.

Μόνο μια χούφτα ανθρώπων επωφελήθηκαν της ευκαιρίας που τους πρόσφεραν τα αυτοκρατορικά διατάγματα. Οι περισσότεροι απ' τους εξόριστους ήταν ήδη αναπαυτικά εγκαταστημένοι στις χώρες της καινούριας διαμονής τους.

Μια μικρή μειονότητα Ιουδαίων, κάπου 40.000 (Εσδρ.β:64) ξεκίνησαν για το ταξίδι της επιστροφής και την περιπέτεια της επανεγκατάστασής τους στη μακρινή, μισοξεχασμένη πατρίδα τους.

Ήταν λίγοι και φτωχοί. Γύρω τους εχθροί πείσμονες και δυνατοί. Περισσότερο από 20 χρόνια τους πήρε να ξαναχτίσουν το ναό, ένα ταπεινό οικοδόμημα, που όταν το έβλεπαν εκείνοι που είχαν ακούσει για τη μεγαλοπρέπειά του, τα μάτια τους γέμιζαν με δάκρυα.

Χρειάστηκαν άλλα 60 χρόνια για να εμφανιστεί ο άνθρωπος που θα ξανάχτιζε τα τείχη της παλιάς πρωτεύουσας, της Ιερουσαλήμ. 'Ανθρωπος με απλή πίστη, αγάπη για το λαό του, θερμή προσήλωση στο νόμο του Θεού κι εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις Του. Ήταν ο Νεεμίας, Ιουδαίος με υπεύθυνη θέση μέσα στο παλάτι του Αρταξέρξη.

Τολμηρός και επικίνδυνος ο σκοπός με τον οποίο καταπιάστηκε. Οι εχθροί που ήταν γύρω τους ήταν πολλοί και κακοήθεις. Όμως το έργο προχωρούσε «από τα χαράγματα της αυγής, μέχρι την ώρα που φαινόταν τα πρώτα άστρα στον ουρανό» (Νεεμ.δ:21). Οι μισοί έχτιζαν κι οι άλλοι μισοί στεκόταν οπλισμένοι για ν' αποκρούσουν ενδεχόμενη εχθρική επίθεση. Μέσα σε 52 μέρες το έργο είχε τελειώσει (Νεεμ.ς:15) και ήρθε η μέρα των εγκαινίων.

Στο συγκεντρωμένο λαό διαβάστηκε ο νόμος του Θεού (η:1-3). Όμως αντί για φωνή χαράς, θρήνος ανέβηκε στην πλατεία. Βέβαια άλλη ήταν η αιτία αυτού του θρήνου (η:9-10), αλλά συνέτεινε και η θέα εκείνου του πρόχειρου τείχους. Με σαρκασμό, αλλά και με δόση αληθοφάνειας κάποιοι είχαν πει γι' αυτό το τείχος: «Αυτό το λίθινο κατασκεύασμα βλέπετε; Μα και μια αλεπού αν σκαρφαλώσει πάνω του θα το γκρεμίσει» (Νεεμ.δ:3).

Ξαφνικά, πάνω απ' τη βοή του θρήνου ακούστηκε η φωνή του ηγέτη: «Μη θρηνείτε» τους είπε ο Νεεμίας. «Δεν είναι μέρα θρήνου αυτή, είναι μέρα γιορτής. Είναι μέρα αγία. Πηγαίνετε στα σπίτια σας να γιορτάσετε!» Ίσως τους έδειξε και το τείχος. "Αυτό βλέπετε; Αυτό είναι που σας γεμίζει με ανησυχία;  Μα, αδελφοί μου, δεν εξαρτάται απ' αυτό η ασφάλεια της Ιερουσαλήμ! Γύρω απ' αυτό το πρόχειρο κατασκεύασμα υπάρχει ένα άλλο τείχος που δεν είναι χτισμένο με πέτρες. Η χαρά του Κυρίου είναι το ισχυρό σας οχύρωμα" (η:10)!

Αυτή η διαβεβαίωση για το ισχυρό οχύρωμα δεν δόθηκε μόνο σ' εκείνη τη μικρή ομάδα την περιτριγυρισμένη από εχθρούς. Τα λόγια του Νεεμία έχουν αιώνια αξία. Έχουν εφαρμογή και στη ζωή του χριστιανού που κι αυτή είναι περιτριγυρισμένη από πνευματικούς εχθρούς και κινδύνους διάφορους.

Υπάρχουν δύο αξίες, που η μία είναι πάντοτε φυσική και αυτονόητη συνέπεια της άλλης για το φυσικό άνθρωπο.  Η μία είναι η προστασία και η ασφάλεια που προσφέρει στη ζωή κάποιο οχύρωμα και η άλλη είναι η χαρά. Επειδή πολλές φορές ο άνθρωπος κατορθώνει να τοποθετήσει τη ζωή του πίσω από κάποιο οχύρωμα (σπίτι, αμάξι, αποκατάσταση, οικονομική άνεση, ιατρική περίθαλψη κτλ), το αίσθημα της ασφάλειας που του εμπνέει αυτό ξεχειλίζει μέσα στην καρδιά του τη χαρά.

Όμως ο Νεεμίας φωνάζει: «Όχι, δεν είναι έτσι, ακριβώς το αντίθετο! Δεν είναι παιδί της ασφάλειας η χαρά, είναι η μητέρα της! Ασφάλεια στη ζωή σου δεν μπορείς να έχεις παρά μόνο όταν έχεις μέσα στην καρδιά σου χαρά. Η ζωή σου θα είναι γυμνή και απροστάτευτη, ανοιχτή σε κάθε εχθρική επίθεση, αν δεν έχεις χαρά».

Δεν είναι οποιαδήποτε χαρά που είχε στο νου του ο Νεεμίας. Είναι «του Κυρίου η χαρά». Είναι η χαρά, που κατά ένα ιδιαίτερο, ζωτικό τρόπο, συνδέεται με το πρόσωπο του Κυρίου. Υπάρχουν δύο είδη χαράς. Δύο διαφορετικές πηγές που μπορεί κανείς ν' αντλήσει χαρά. Υπάρχει η χαρά που προσφέρει ο κόσμος και που τόσες φορές αποδείχτηκε κούφια, άστατη, ανίκανη να δώσει πραγματική ικανοποίηση και τα κατακάθια στο ποτήρι της είναι πολλές φορές πικρά. Υπάρχει και η χαρά που προσφέρει ο Θεός.

Ο Κύριος, εκείνο το τελευταίο βράδυ που ήταν καθισμένος μαζί με τους μαθητές Του γύρω απ' το πασχαλινό τραπέζι, τους είπε: «Σας τα είπα αυτά, για να μένει μαζί σας η χαρά μου και η χαρά σας να είναι πλήρης» (Ιωαν.ιε:11). Αυτός είναι ο σκοπός του Λόγου του Θεού, να είναι η χαρά μας πλήρης. Μόνο αν συνδεθούμε μ' ένα δεσμό φιλίας με τον Ιησού και το Λόγο Του, αφήνοντάς Τον ν' αγκαλιάσει ολόκληρη τη ζωή μας, μπορούμε να έχουμε χαρά.

Όταν ο άσωτος γιος γύρισε σπίτι του και στρώθηκε το τραπέζι για να γιορτάσουν την επάνοδό του, «άρχισαν να ευφραίνονται» μας λέει το ευαγγέλιο (Λουκ.ιε:24). «'Αρχισαν», αλλά δεν μας λέει πότε τέλειωσαν, γιατί δεν τέλειωσαν ποτέ. Η χαρά που δίνει ο Χριστός είναι αστείρευτη και παντοτινή.

Πώς όμως μπορούμε να διατηρήσουμε αυτή τη χαρά; Αφού σίγουρα θα βρεθούμε κάτω από πιέσεις, προβλήματα, απρόβλεπτες καταστάσεις, ακόμα και οδυνηρά χτυπήματα. Το μυστικό είναι ότι η χαρά διατηρείται με τον ίδιο τρόπο που γεννιέται. Είναι του Κυρίου η χαρά. Απ' την αρχή μέχρι το τέλος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.  Κατά φυσική συνέπεια λοιπόν, εξαρτάται απ' την κατάσταση που βρίσκεται η σχέση μας με το Χριστό, το αν και σε ποιο βαθμό θα διατηρήσουμε τη χαρά Του στη ζωή μας.

Εκείνο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι αυτή η χαρά δεν εξαρτάται από εξωτερικές συνθήκες και περιστάσεις. Όλοι έχουμε διαβάσει εκείνα τα λόγια του απόστολου Παύλου «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε. Και πάλι θα το πω: Χαίρετε»! (Φιλιπ.δ:4), όμως πόσοι θυμόμαστε ότι αυτά τα λόγια γράφτηκαν από ένα φυλακισμένο; Θα πει κανείς, καλά δεν τον πείραξε η ταλαιπωρία της φυλακής; Δεν υπήρξαν στιγμές δυσφορίας, να πνίγεται; Ασφαλώς θα υπήρξαν, άνθρωπος ήταν κι αυτός, αλλά δεν μπόρεσαν να του κλέψουν τη χαρά του, δεν μπόρεσαν να τον αποξενώσουν απ' την πηγή της χαράς του. Δεν μπορούμε ν' αγνοήσουμε τις εξωτερικές συνθήκες της ζωής, την πίεση των διαφόρων περιστάσεων δεν μπορούμε να μην την αισθανθούμε. Αλλά όσο ο προσωπικός δεσμός με τον Κύριο μένει άθικτος, τίποτα δεν μπορεί να μας κλέψει τη χαρά.

Μια άλλη άποψη αυτής της χαράς μπορούν να μας αποκαλύψουν αυτοί οι άνθρωποι που εκείνη τη μέρα άκουσαν τα λόγια του Νεεμία.

Πώς βρέθηκαν αυτοί οι άνθρωποι πίσω από τα πρόχειρα εκείνα τείχη της Ιερουσαλήμ, ενώ άλλοι συμπατριώτες τους απολάμβαναν τις ανέσεις και τα υλικά αγαθά που τους πρόσφεραν οι χώρες που τους φιλοξενούσαν; Βρέθηκαν εκεί, γιατί άκουσαν τη φωνή του Θεού που τους καλούσε σ' αυτή την περιπέτεια και την υπάκουσαν. Με μια πράξη πίστης, είχαν βάλει τη ζωή τους στα χέρια του Θεού και είχαν τη συναίσθηση ότι βρισκόταν μέσα στον κύκλο του σχεδίου που είχε χαράξει για τη ζωή τους ο Θεός.

Μόνο όταν παραδώσουμε τα πάντα στον Κύριο και ξέρουμε ότι βρισκόμαστε μέσα στο δικό Του σχέδιο, ότι περπατάμε πάνω στο δικό Του δρόμο, μόνο τότε μπορούμε, σε πείσμα της πίεσης των εξωτερικών περιστάσεων να διατηρήσουμε τη χαρά στη ζωή μας. Η μοιρασμένη καρδιά δεν μπορεί να έχει χαρά και ειρήνη.

Δεν έκλεισε όμως εδώ η συμβουλή που έδωσε ο Νεεμίας εκείνη την ιστορική μέρα στους αδελφούς του.  Πηγαίνετε, τους είπε, στα σπίτια σας και γιορτάστε. Φάτε και τα γλυκίσματα που ετοιμάσατε γι' αυτή τη μεγάλη μέρα. Μη ξεχάσετε όμως να στείλετε από μια μερίδα και σ' εκείνους που δεν έχουν (η:10).

Αν θέλουμε να διατηρούμε τη χαρά στη ζωή μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μια μερίδα αυτής της χαράς ανήκει σε άλλους. Ο εγωιστής δεν μπορεί να έχει χαρά. Αυτός που κλείνει την πόρτα της ζωής του και κλείνει έξω τους άλλους, αποξενώνει τον εαυτό του από ένα πολύτιμο παράγοντα χαράς.

Μέσα στην εκκλησία υπάρχουν άνθρωποι που διψούν για λίγη αγάπη, για λίγη συμπάθεια, για λίγη επικοινωνία. Στη συντροφιά αυτών των ανθρώπων θ' ανακαλύψουμε και θ' απολαύσουμε ένα απ' τα μυστικά της χαράς.

Η ζωή της εκκλησίας είναι μια δεξαμενή χαράς. Πρέπει όλοι να φέρουμε τη συνεισφορά μας σ' αυτή τη δεξαμενή, να προσθέσουμε χαρά στη ζωή της εκκλησίας για να πλουτίζει έτσι και το δικό μας απόθεμα χαράς.

Ο απόστολος Παύλος γράφει στην Ρωμ.ιε:13 «Και ο Θεός της ελπίδας να σας γεμίσει με κάθε χαρά και ειρήνη».Ποιας ελπίδας; Μία είναι η ελπίδα στην καρδιά του κάθε πιστού. Είναι η «μακαρία ελπίδα» (Τιτ.β:12) που έχει στήσει το αυτί της και ακροάζεται για ν' ακούσει το σάλπισμα που θα αναγγείλει την αρπαγή της εκκλησίας. Εκείνη τη στιγμή για πρώτη φορά θα γνωρίσουμε την πραγματική χαρά, τότε είναι που το ποτήρι μας θα ξεχειλίσει.

Αδελφέ μου, το δικό σου οχύρωμα ποιο είναι; Με τι υλικά έχεις χτίσει το οχυρό στο οποίο έχεις εμπιστευθεί τις ελπίδες σου, την ασφάλεια της ζωής σου; Πόσες τραγωδίες δεν έχεις δει γύρω σου! Πόσα οχυρώματα για τα οποία δαπανήθηκαν και κόποι και φροντίδες και χρόνια πολλά, δεν τα είδες να τα σαρώνει μια ξαφνική καταιγίδα και ν' αφαιρεί τη στέγη πάνω από ανθρώπους που σύμφωνα με τους νόμους της ανθρώπινης λογικής μπορούσαν να θεωρούν τους εαυτούς τους απόλυτα ασφαλείς!


Εμπιστεύσου τη ζωή σου στην αγάπη και τη σωτηρία του Χριστού!