Ο Θεός, που τον χαρακτηρίζει το απόλυτο αριθμητικό ΕΙΣ, που
έχει ένα πρόσωπο, μια φύση, η μονότητα του Θεού, απαιτεί και μία υπόσταση. Δεν
είναι δυνατό εφ' όσον ο Θεός είναι Ένας, και άπειρος, να αποτελείται από πολλά
πρόσωπα και μάλιστα κάθε πρόσωπο να έχει ξεχωριστά χαρακτηριστικά από τα άλλα.
Ο Θεός είναι συνεπής με τη λογική και τους νόμους της, διότι
ο Ίδιος είναι λογικό Ον και απευθύνεται με το λόγο Του σε λογικά όντα.
Χρησιμοποιεί τη γλώσσα μας τέλεια για να εκφραστεί, ώστε να γίνει απόλυτα
αντιληπτός από τους ανθρώπους.
Υπάρχει η λογική του Θεού, η άνωθεν, και η λογική του
ανθρώπου που είναι μέσα στην αμαρτία με τον σκοτισμένο και διεστραμμένο νου,
που δεν μπορεί να δει και να κρίνει σωστά. Εμείς πλησιάζουμε τα πράγματα του
Θεού, διά πίστεως, με τη λογική του Θεού, η οποία πάντοτε έχει τάξη, και
συνέπεια. Φωτίζει τον άνθρωπο και δεν τον συγχύζει, του ανοίγει τη διάνοια να
εννοήσει με απλότητα από την οποία δεν πρέπει να εκπέσει.
Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν προσπαθούμε να μπούμε
στην υπόσταση του Θεού, γιατί αυτό είναι αφενός παράλογο και αφετέρου
ανεπίτρεπτο από το λόγο Του.
Παρατηρούμε ότι οι όροι «Τρισυπόστατος», «Τριάδα»,
«Τριαδικός», «Πρόσωπα της θεότητας», «Ενωτική μονάδα», δεν υπάρχουν μέσα στην
Αγία Γραφή. Είναι όροι ξένοι και παρείσακτοι, που χωρίς αυτούς είναι αδύνατο να
καθορίσουν την έννοια του Θεού, αυτοί που Τον βλέπουν σαν Τριάδα.
Αν ο θεός είναι πράγματι Τριάδα και τρισυπόστατος, πράγμα
που θα ήταν θεμελιώδες για τη πίστη μας, γιατί να μην υπάρχουν οι όροι αυτοί
έστω και για μια φορά, ή έστω ένας από αυτούς;
Όπως καθαρά λέει ο Θεός ότι είναι ΕΙΣ, γιατί να μη λέει ότι
είναι ΤΡΕΙΣ, ή ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΣ;
Αφού ο Θεός πάντοτε ήθελε να είναι κοντά στον άνθρωπο, να
του αποκαλυφθεί και να του δείξει τον Εαυτό Του, γιατί να μην πει ότι είναι
Τριαδικός αλλά το κρύβει; Ο Θεός λέει ότι θα κρίνει «.....τους εκκλίνοντας από
όπισθεν του Κυρίου και τους μη ζητούντας τον Κύριον μηδέ εξερευνώντας αυτόν» (Σοφον.α:6).
Πως ο Κύριος θα κρίνει, εφόσον δεν έχει αποκαλύψει την
αλήθεια για τον Εαυτό Του; Δεν θα ήταν αυτό αδικία εκ μέρους Του προς τα αδαή
πλάσματά Του; Γιατί να αποκαλύψει τον Εαυτό Του στην Παλαιά Διαθήκη σαν ΜΟΝΟ,
ΜΟΝΗΡΗ και αργότερα στη Καινή να φανερώνεται σαν Τριάδα; (αν υποθέσουμε ότι οι
δοξασίες των μεταποστολικών «πατέρων» ήταν σωστές, που φυσικά δεν ήταν!).
Πολλοί λένε ότι πράγματι έτσι έγινε. Όμως αυτό δεν θα
σήμαινε ότι όλοι οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης πίστευαν λάθος και ότι με τα
σημερινά δεδομένα όλοι οι προφήτες, οι μαθητές του Κυρίου και οι πρώτοι
Χριστιανοί ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ; Δεν θα σήμαινε ότι ο Θεός επέτρεψε ο λαός Του να
διδάσκεται και να πιστεύει σε ψευδή; Αυτό σαν συνέχεια δεν ρίχνει μώμο στον
Άγιο Θεό; Και όμως αυτό ακριβώς υπονοούν όλοι αυτοί οι «επίσκοποι» του 3ου και
επέκεινα αιώνα, είτε εκουσίως, είτε ακουσίως.
Ο λόγος του Θεού λοιπόν, καθορίζει το θέμα αυτό και εφ' όσον
το κάνει, εμείς πρέπει να το δεχτούμε και να το εγκολπωθούμε, παρά τις δοξασίες
και τις παραδόσεις των ανθρώπων.
Ο Κύριος μας λέει τόσο απλά ότι έχει μία υπόσταση και όχι
πολλές. Ο απ. Παύλος, ο θεόπνευστος
αυτός συγγραφέας λέει ακριβώς για το θέμα που μας απασχολεί τα εξής:
Εβρ.α:1-3 «Ο Θεός, αφού ελάλησε το πάλαι προς τους πατέρας
ημών διά των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως, εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις
ελάλησε προς ημάς διά του Υιού, τον οποίον έθεσε κληρονόμον πάντων, δι' ου
έκαμε και τους αιώνας· όστις ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως
αυτού, και βαστάζων τα πάντα με τον λόγον της δυνάμεως αυτού, αφού δι' εαυτού
έκαμε καθαρισμόν των αμαρτιών ημών, εκάθησεν εν δεξιά της μεγαλωσύνης εν
υψηλοίς».
Η υπόσταση της οποίας «χαρακτήρ» είναι ο Χριστός, είναι του
Θεού, όπως βλέπουμε στα παραπάνω εδάφια. Μπροστά από τη λέξη «Θεός», υπάρχει το
οριστικό άρθρο «Ο», που καθορίζει ότι δεν μιλάει για ένα μέρος του Θεού, ή κάτι
από το Θεό, ή ένα πρόσωπο μιας πολυπρόσωπης Θεότητας, ούτε μιλάει για μια από
τις πολλές υποστάσεις του Θεού. Το οριστικό άρθρο ορίζει όλη τη θεότητα!!
Δεν λέει «των υποστάσεων αυτού» αλλά «της ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΣ αυτού»,
δηλαδή στον ενικό αριθμό. Αυτή την υπόστασή Του, ο Θεός τη φανέρωσε μέσα από
τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Εδώ πρέπει να τονίσουμε τη σημασία της αλήθειας αυτής, δηλ.
της μιας υπόστασης του Θεού, επειδή ο Διάβολος, φρόντισε με πολλούς και ποικίλους
τρόπους, να την αλλοιώσει μέσα στο διάβα της ιστορίας της εκκλησίας και να πει
ότι ο Θεός έχει «τρεις υποστάσεις».
Ο Χριστός δεν είναι η άλλη υπόσταση της θεότητας, αλλά ο
«χαρακτήρας» αυτής της μιας και μόνης που υπάρχει. Είναι λοιπόν παράλογο να αφήνουμε
την καθαρή αυτή διακήρυξη του Θεού και να στρεφόμαστε σε πιθανολογίες.
Απλά κάθε ειλικρινής, πιστός άνθρωπος του Θεού, απορρίπτει
ασυζητητί τέτοιου είδους φιλοσοφίες ανθρώπων οι οποίοι ξέφυγαν από τον υγιή και
καθαρό λόγο και θέλησαν να αναλύσουν και να εξιχνιάσουν αυτή τη μία υπόσταση,
να την διαιρέσουν και να στρέψουν τον άνθρωπο σε πολυπρόσωπη λατρεία.
Η λέξη «χαρακτήρ» σημαίνει: το χαραχθέν, το αποτύπωμα. Το
χνάρι που αφήνει η σφραγίδα.
Η λέξη «υπόσταση» σημαίνει: η οντότητα, η ουσία, η φύση
πράγματός τίνος (Λεξικό Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης Ιωάννου Σταματάκου.)
Το συμπέρασμα βγαίνει μόνο του. Ο Χριστός είναι το ορατό
αποτύπωμα, του αόρατου Θεού.
Κολ.α:15 «όστις είναι εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος
πάσης κτίσεως»
Ο Ιησούς είναι το αποτύπωμα της υπόστασης, της οντότητας,
της ουσίας του Θεού. Δεν λέει ότι ο Χριστός είναι ο χαρακτήρ των υποστάσεων του
Θεού, αλλά της μιας και μόνης υπόστασης του Θεού.
Ο Χριστός ποτέ δεν μίλησε για πολλές υποστάσεις, ή οντότητες
μέσα στη θεότητα. Πάντοτε μιλούσε στους Ισραηλίτες για τον ένα Θεό των πατέρων
τους, Αυτόν που διδάχτηκαν και ήξεραν. Το ίδιο έκαναν οι μαθητές του Κυρίου και
όλη η πρώτη εκκλησία, το ίδιο κάνουμε κι εμείς!!!
Αν κάποιος επιμένει στις τρεις υποστάσεις, (αδικαιολόγητα
βέβαια) τότε πρέπει να δεχθεί ότι: Για να υπάρχουν τρεις υποστάσεις, τρεις
οντότητες δηλαδή ή ουσίες, μέσα στη θεότητα, τότε αυτές θα πρέπει να είναι ίσες
μεταξύ τους, προαιώνιες, προϋπάρχουσες, συνάναρχες κ.τ.λ. Αυτή βέβαια η
παραδοχή δημιουργεί τρομερά προβλήματα μέσα στο λόγο του Θεού και στην ορθή
ερμηνεία Του, γιατί κατά κύριο λόγο αθετεί τον ένα, μονήρη Θεό των Εβραίων και
αναγκάζει τον πιστό να μοιράζει τη λατρεία του σε τρία πρόσωπα, πράγμα ξένο και
αταίριαστο με το λόγο του Θεού.
Εκτός αυτού, πως είναι δυνατό να αποδείξουμε μέσα από το
λόγο του Θεού ότι αυτές οι «τρεις οντότητες» μέσα στη θεότητα είναι ίσες, εφ'
όσον ο Πατέρας δεν μπορεί να είναι Υιός, ούτε ο Υιός Πατέρας, γιατί ο Πατέρας
γεννά τον Υιό. Με οποιαδήποτε φιλοσοφική έννοια προσπαθούν να αποδείξουν το
αντίθετο, φτάνουν σε αδιέξοδα, γιατί απλούστατα ο Υιός ποτέ δεν λέγεται ότι γέννησε
τον Πατέρα. Ο Πατέρας βλέπουμε να κρατά πάντοτε την υψηλή Του θέση, Αυτός να
στέλνει τον Υιό και ποτέ ο Υιός να στέλνει τον Πατέρα.
Οι έννοιες «Πατέρας» και «Υιός», δηλώνουν κάθε άλλο παρά
ισότητα. Ακόμη το Πνεύμα το Άγιο, το οποίο το βλέπουν σαν τρίτο πρόσωπο μέσα
στη θεότητα, οι ίδιοι μας λένε ότι είναι «εκ του Πατρός και του Υιού
εκπορευόμενο» (σύμβολο του Αθανασίου). Δεν βλέπουμε πουθενά να λέει ότι, ο
Πατέρας και ο Υιός εκπορεύονται από το Άγιο Πνεύμα, ούτε ότι το Πνεύμα το Άγιο
στέλνει ένα από τα άλλα δυο πρόσωπα, αλλά Αυτό αποστέλλεται από τα άλλα δύο.
Ούτε ακόμη διαβάζουμε ότι το Πνεύμα γέννησε τον Πατέρα. Αφού λοιπόν υπάρχουν
μεταξύ τους τέτοιες ολοφάνερες διαφορές, ανισότητες και χαρακτηριστικά στοιχεία
που είναι κτήματα του ενός και όχι των άλλων δυο, θα ήταν παράλογο να
ισχυριστεί κάνεις, ότι τα τρία αυτά πρόσωπα είναι μεταξύ τους ίσα, συνάναρχα,
συναιώνια και άπειρα.
Ένα άλλο στοιχείο για το ότι είναι αδύνατο μέσα στη θεότητα
να υπάρχουν τρία πρόσωπα είναι το εξής: Εφόσον δεχόμαστε την έννοια του άπειρου
για το Θεό, τότε πως είναι δυνατό να υπάρχουν τρία άπειρα, παντοδύναμα, άναρχα,
αιώνια πρόσωπα; Το άπειρο απαιτεί μία και μόνη οντότητα, μία υπόσταση και ένα
πρόσωπο. Εάν δεχθούμε τρία πρόσωπα, τότε κανένα από αυτά δεν είναι άπειρο, αλλά
και τα τρία ελαττωμένα. Αν δεχτούμε την έννοια του άπειρου και στα τρία
πρόσωπα, πάλι είναι αδύνατο γιατί υπάρχουν διαχωριστικά σημεία μεταξύ τους που
ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο. Η έννοια του απείρου δεν αφήνει περιθώρια για
κάτι άλλο. Όταν ο Πατέρας πληροί τα πάντα, δεν μπορεί να υπάρχει κάτι άλλο
ξεχωριστό απ’ Αυτόν!
Ο Χριστός είναι το ορατό αποτύπωμα, της υπόστασης, η της
οντότητας του αόρατου Θεού. Είναι γνωστό από τη Γραφή ότι ο Θεός είναι αόρατος,
ανεξιχνίαστος, Πνεύμα, απρόσιτος και άπειρος. Προκειμένου να γίνει προσιτός και
αντιληπτός στα πλάσματά Του γέννησε τον Κύριο Ιησού Χριστό και φανέρωσε τον
Εαυτό Του, την υπόστασή Του στο πρόσωπό του Γιου Του. Έτσι ο Ιησούς Χριστός δεν
έχει άλλη, ξεχωριστή υπόσταση από τον Πατέρα, αλλά Αυτός ο Ίδιος είναι η
φανέρωση της υπόστασης του Πατέρα, είναι η εικόνα Του. Είναι ο λόγος του Θεού
που έγινε σάρκα, ο Εαυτός του Θεού που όπως λέγει ο Ιωάννης, Τον είδαμε με τα
μάτια μας, Τον ψηλαφήσαμε. (Α' Ιωάν.α:1-3).
Είναι λάθος να πούμε ότι ο Χριστός έχει άλλη θεϊκή υπόσταση,
διαφορετική από την υπόσταση του Πατέρα Θεού, διότι τότε έχουμε δύο Θεούς. Εάν
υπάρχουν τρεις υποστάσεις, υπάρχουν τρεις οντότητες και κατά συνέπεια τρία
πρόσωπα ανεξάρτητα που το καθένα είναι Θεός.
Την ίδια αυτή αλήθεια μας διδάσκει ο απ. Παύλος λέγοντας:
«των οποίων απίστων όντων ο Θεός του κόσμου τούτου ετύφλωσε
τον νούν, διά να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του
Χριστού, όστις είναι εικών του Θεού» (Β’ Κορ.δ:4).
Η φράση «απαύγασμα της δόξης.... (του Θεού)..» φανερώνει την
ίδια αλήθεια που είδαμε παραπάνω. Το «απαύγασμα», είναι η «ακτινοβολία της
δόξας του Θεού. ¨
Όπως δεν μπορούμε να κοιτάξουμε κατευθείαν στη λαμπρότητα
του ήλιου με γυμνό μάτι, έτσι δεν μπορούμε να δούμε τον Πατέρα Θεό και να
ζήσουμε. Μπορούμε όμως να δούμε την ακτινοβολία Του, να δεχτούμε την ευεργετική
θερμότητα και το άπλετο φως Του, μπορούμε να δούμε τις ακτίνες του Ήλιου, όχι
όμως τον ίδιο τον Ήλιο.
Αυτή είναι η αναλογία που δίνει εδώ ο λόγος του Θεού. Η
φανέρωση εδώ και πάλι, δεν είναι κάποιου άλλου ήλιου, αλλά του ενός και μόνου
που υπάρχει και φωτίζει τα πάντα, του Ήλιου της δικαιοσύνης, του Πατέρα Θεού.
Βλέπουμε τις ακτίνες και λέμε ότι είναι ο Ήλιος και σωστά, διότι είναι. Έτσι
βλέπουμε και το Χριστό και λέμε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» και είναι σωστό
διότι ΕΙΝΑΙ!!
