Γέν.μζ:1-4
Ο ευγενικός χαρακτήρας του Ιωσήφ, τον
υποχρεώνει αν και έχει κάθε εξουσία, να πληροφορήσει τον Φαραώ για τον τόπο που
θα κατοικήσουν οι δικοί του (Ματθ.κ:23).
Γέν.μζ:5-9
Ο Φαραώ είχε ζώα για όργωμα και για το γάλα
τους, όχι για τροφή. Ο Ιακώβ ήταν 130 χρονών, λίγα χρόνια σε σχέση με τον
Αβραάμ και τον Ισαάκ που έζησαν 175 και 180 χρόνια αντίστοιχα. Στην Αίγυπτο οι
άνθρωποι δεν ζούσαν τόσα πολλά χρόνια όπως στη Χαναάν ώστε η ηλικία του Ιακώβ
θα ήταν κάτι αξιοθαύμαστο και γι’ αυτό ο Φαραώ τον ρώτησε «Πόσων χρονών είσαι»;
ημέρες
της παροικίας:
έτσι πρέπει να αισθάνεται κάθε παιδί του Θεού, ξένος και πάροικος σ’ αυτή τη
γη. Αυτή η γη είναι ξενοδοχείο για μας, όχι το σπίτι μας (Εβρ.ια:13).
Γέν.μζ:10-17
Ο μεγαλύτερος ευλογεί τον μικρότερο. Η θέση
του Ιακώβ όπως κι αυτή του Αβραάμ, ήταν μεγαλύτερη απ’ του Φαραώ αν και ήταν
βασιλιάς της Αιγύπτου (Ψαλμ.ρε:15). Ευλογεί τον Φαραώ σαν άτομο, όχι μόνο σαν ανταπόδοση
για το καλό που τους έκανε προσφέροντάς τους προστασία στη χώρα του, αλλά
προσεύχεται γι’ αυτόν με την εξουσία του προφήτη και του πατριάρχη. Η γη Γεσέν
λεγόταν και Ραμεσσή.
Το ότι ο Ιωσήφ πήρε τα ζώα των Αιγυπτίων
μπορεί να φαίνεται σκληρό, αλλά μάλλον ήταν ευεργεσία γιατί θα ψοφούσαν αφού
δεν υπήρχε τροφή. Δεν μπορούσαν να θρέψουν τους εαυτούς τους, πόσο μάλλον τα
ζώα. Αλλωστε τί να τα έκαναν αφού δεν υπήρχε σοδειά;
Γέν.μζ:18-20
Το δεύτερο έτος για το οποίο μιλάει εδώ,
δεν είναι αυτό της πείνας, αλλά από τότε που έδωσαν τα ζώα τους.
Ο Ιωσήφ μπορεί να φαίνεται ότι ασκεί
τυραννική εξουσία, ότι ενδιαφέρεται μόνο για το χρήμα και μάλιστα για να το
δώσει στο Φαραώ, όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο Ιωσήφ εργάζεται για ν’ αλλάξει
την άθλια οικονομική κατάσταση της Αιγύπτου. Το λαό τον εξουσίαζαν τότε μικροί
άρχοντες οι οποίοι έβαζαν δυσβάσταχτους φόρους, αφήνοντάς στους ανθρώπους μόνο
όσο ήταν αρκετό για να ζήσουν. Μ’ αυτό που έκανε ο Ιωσήφ, αποδυνάμωνε αυτούς
τους μικρούς άρχοντες κι έφερνε όλο το χρήμα και τη δύναμη στο παλάτι. Η
μεγαλοπρέπεια και το κύρος του Φαραώ σαν βασιλιά, θα απαιτούσε να περνάει καλά
ο λαός. Πραγματικά, αργότερα, ο Φαραώ έβαλε πολύ μικρούς φόρους, τους μικρότερους
σ’ όλη την Ανατολή.
Γέν.μζ:21,22
Οι ιερείς με βασιλικό διάταγμα είχαν
διορισμένη και κατοχυρωμένη γη απ’ το Φαραώ, έτσι ώστε να μην μπορεί να τους
την ξαναπάρει. Ο Φαραώ λοιπόν τους έτρεφε χωρίς να μπορεί να τους πάρει τη γη
τους. Αυτοί, γι’ αντάλλαγμα, έπειθαν τις συνειδήσεις των ανθρώπων ότι πρέπει να
τον λατρεύουν σαν θεό. Πάντα τα ίδια! Ο λαός μεταφέρθηκε στις πόλεις γιατί εκεί
ήταν οι αποθήκες του σταριού κι ήταν πιο εύκολη η διανομή.
Γέν.μζ:23,24
λάβετε
σπόρο και σπείρατε:
Μάλλον θα ήταν ο τελευταίος χρόνος της πείνας, γιατί διαφορετικά ο σπόρος θα
χανόταν.
Το 1/5 δηλαδή το 20% για τον Φαραώ και το
80% για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Αυτό έγινε νόμος μεγάλης
διάρκειας (εδ.26) για περίπου 400 χρόνια, μέχρι τον καιρό του Μωυσή. Ήταν ο
μικρότερος φόρος στα κράτη της Ανατολής τότε.
Γέν.μζ:25
Αναγνωρίζουν το καλό που τους έκανε ο Ιωσήφ
και τον ευγνωμονούν. Ίσως σε άλλα μέρη να είχαν πεθάνει άνθρωποι και ζώα απ’
την πείνα. Εδώ όμως, με το που τέλειωσε η πείνα είχαν τα ζώα τους, σπόρο για να
σπείρουν κι απ’ τον πρώτο χρόνο το 80% της παραγωγής δικό τους, καθώς και τη γη
τους. Έτσι, τώρα εμπιστεύονται τον Φαραώ και την κυβέρνησή του. Πνευματικά ο
Ιησούς έσωσε τη ζωή μας. Μας έσωσε από πνευματική πείνα και μας θρέφει με τον
άρτο της ζωής. Γίναμε χαρούμενος κι ευγνώμων λαός γιατί μας χάρισε σωτηρία και
μας ελευθέρωσε από κατώτερους άρχοντες του σκότους, τον ίδιο τον διάβολο, τα
δαιμόνιά του, τις παραδόσεις και τις θρησκοληψίες του κόσμου.
Γέν.μζ:26-31
Ο Ιακώβ καταλαβαίνει ότι πρόκειται να
πεθάνει. Δεν θέλει να μείνει θαμμένος στην Αίγυπτο, αλλά μαζί με το λαό του
Θεού. Αν και θάβεται εκεί, όμως ανήκει σ’ ένα διαφορετικό στρατόπεδο όπως οι
νεκροί εν Χριστώ.
βάλε
την χείρα σου υπό τον μηρόν μου: Με τον ίδιο τρόπο είχε ορκίσει ο Αβραάμ
τον Ελιέζερ. Ήταν πολύ σημαντικός όρκος γιατί είχε να κάνει με την πατριαρχία
και τις υποσχέσεις για το Μεσσία, επειδή η οσφύς είναι η έδρα των γεννητικών
δυνάμεων, από κει που βγαίνουν οι επόμενοι.
Μετά τ’ αδέλφια του, τώρα και ο πατέρας
προσκυνάει τον Ιωσήφ κι έτσι εκπληρώνεται το όνειρο.
