H
Αλεξάνδρεια
της Αιγύπτου, είναι
πιθανότατα η πιο σημαντική πηγή της διείσδυσης μιας ήδη δημοφιλούς παγανιστικής
έννοιας, της τριάδας, στο Χριστιανισμό. Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε πλήρως τη
σημασία της, χωρίς μια πιο προσεκτική ματιά σ’ αυτή την εξαιρετικά σημαντική πόλη από τη γέννησή της τον 4ο αιώνα π.Χ. μέχρι την επιτυχία της να
επιβάλει το δόγμα της Αγίας Τριάδας στην κρατική Ρωμαϊκή εκκλησία του 4ου αιώνα
μ.Χ.
Ο
Μέγας Αλέξανδρος έχτισε την αιγυπτιακή πόλη της Αλεξάνδρειας, το 332 π.Χ. (Η
Ινδουιστική Τριάδα πρωτοεμφανίζεται στην Ινδία τον ίδιο καιρό). Ο Αλέξανδρος
είχε ήδη εξαπλώσει την αυτοκρατορία του στην Ινδία, και έφερε πολλούς ντόπιους
Ινδουιστές πρίγκιπες κάτω από την εξουσία του.
Καθώς
περνούσε ο καιρός, οι δεσμοί μεταξύ της Ινδουιστικής Ινδίας και της Αλεξάνδρειας
γινόταν ακόμη πιο ισχυροί.
«Κάτω
από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Αλεξάνδρεια έγινε το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο
στον κόσμο. Οι Αλεξανδρινοί έμποροι είχαν πολλές αποικίες στη Νότια
Ινδία...Επιπλέον, ο Κλήμης, ο Χρυσόστομος, και άλλοι συγγραφείς μιλούν για τους Ινδιάνους (Ινδουιστές) στην Αλεξάνδρεια και τις λατρείες
τους».
Η
Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, είχε αναπτύξει ακόμη ένα δικό της δόγμα τριάδας, πολύ
πριν από τους χριστιανικούς χρόνους. Φαίνεται ότι ήταν ένα μίγμα (όπως ήταν
αναμενόμενο) της Αιγυπτιακής, Ινδουιστικής, και Ελληνικής φιλοσοφίας.
Αυτή
η συγχώνευση ενός θεού με έναν άλλο λέγεται θεοκρασία, και πουθενά αλλού δεν
ήκμασε τόσο πολύ όσο στην Αλεξάνδρεια. Μόνο δύο λαοί αντιστάθηκαν την περίοδο
αυτή: Οι Εβραίοι, που είχαν ήδη την πίστη τους στον ένα Θεό του ουρανού και της
γης, τον Γιάχβε, και οι Πέρσες, που είχαν μονοθεϊστική λατρεία στο θεό ήλιο, το
Μίθρα. Ο Πτολεμαίος Ι (πέθανε το 283 π.Χ.) δεν έστησε μόνο το Μουσείο της
Αλεξάνδρειας, αλλά και το Σεράπιουμ, αφιερωμένο στη λατρεία μιας τριάδας θεών
που αντιπροσώπευε το αποτέλεσμα της θεοκρασίας εφαρμοζόμενης ειδικότερα σε
θεούς της Ελλάδας και της Αιγύπτου (με μια ξεχωριστή γεύση από Ινδουισμό).
Αυτή η τριάδα αποτελούνταν από το θεό Σέραπι
(Όσιρις + Άπις), τη θεά Ίσις (= Χαθόρ, η φεγγαρο-αγελάδα - θεά), και το
παιδί-θεό Ώρος. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σχεδόν κάθε θεός ταυτιζόταν με κάποιο
από τα τρία πρόσωπα του ενός Θεού, ακόμα και ο θεός ήλιος Μίθρα των Περσών (πολύ
σημαντικός για τη θρησκεία του Μεγάλου Κωνσταντίνου, που θα δούμε όταν θα εξετάσουμε
το Σύμβολο της Νίκαιας). Ήταν τρεις, αλλά ήταν και ένας. - The Outline of
History, Wells, vol.1, p.307, 1956 ed.
(Μπορεί
να έχει κάποιο ενδιαφέρον να σημειωθεί το όνομα του πρώτου θεού αυτής της
παγανιστικής Τριάδας – Σέραπις, και το όνομα του ναού που ήταν αφιερωμένο στη
λατρεία αυτής της παγανιστικής Τριάδας - το Σεράπιουμ. Το όνομα ενός Αιγύπτιου
επισκόπου που ήταν «εξέχων υποστηρικτής του Αθανασίου» και «υπερασπιστής της τριαδικής
πίστης του Συμβόλου της Νίκαιας στη Σύνοδο της Σαρδηνίας το 343 μ.Χ.» ήταν Σεράπειος.
Αυτό το όνομα φαίνεται να ήταν ένα είδος λατρείας στο θεό Σέραπι).
Συνεχίζεται
