Ο Ιάκωβος στην επιστολή του μας πληροφορεί ότι «εκείνος που ξέρει να κάνει το καλό και δεν το κάνει, εις αυτόν είναι αμαρτία» (δ:17). Είναι η αμαρτία, όχι της παράβασης, αλλά της παράλειψης. Τούτη η ιδιαίτερη μορφή αμαρτίας, μπορεί να σημειωθεί σε πολλούς τομείς: την αγαθοεργία, το κοινωνικό παρόν κλπ. Στο ανάγνωσμά μας όμως, αναφέρεται σε σχέση με τον Εργάτη του Θεού.
Η κρίση είχε έλθει στο λαό εξαιτίας της αποστασίας του. Και μπορούσε να ξαναρθεί, αν δεν μετανοούσε. Καθήκον του Ιεζεκιήλ, «να νουθετήσει και να λαλήσει δια να αποτρέψει» (18). Μα, θα μπορούσε να πει ο Ιεζεκιήλ, αυτοί είναι αμετανόητοι.
Είναι, πάντοτε έτσι; Δύσκολο να πούμε. Και επικίνδυνο, αν αφήσουμε στον άνθρωπο να κρίνει. Γι’ αυτό και ο Θεός λέει στον προφήτη Του και σε μας: «δικό σου έργο είναι να δώσεις τη νουθεσία» (20). Αν δεν τη δώσεις, γίνεσαι ένοχος αμαρτίας παράλειψης. Και η ευθύνη είναι τρομερή· «από σένα θα ζητήσω το αίμα του».
Ας
σοβαρευόμαστε συνεπώς με το έργο του Θεού. Ο Θεός μας στέλνει στο λαό
Του, όπως έστειλε τον Ιεζεκιήλ. Κι εκείνος - πόσο όμορφη η εικόνα του
εδ.15 - «εκάθησε όπου εκείνοι εκάθηντο και παρέμεινε εκεί μεταξύ αυτών»
(15). Βλέπουμε σε τούτη την κίνηση του Ιεζεκιήλ, όχι μόνο την προθυμία
να εκτελέσει την αποστολή που ο Θεός του ανέθεσε, αλλά και μια πλήρη
ταύτιση με το λαό που πήγε να υπηρετήσει. «Όπου εκείνοι... εκεί μεταξύ
αυτών...». Πόσο ταυτισμένοι είμαστε, με το λαό που υπηρετούμε;
