Ιεζεκ.ιβ:1-20
Και στο σημερινό μας ανάγνωσμα, την ίδια εποπτική γλώσσα χρησιμοποιεί ο Θεός, για να μιλήσει σε κείνους, που «έχουν μάτια για να βλέπουν και δεν βλέπουν και αυτιά έχουν για ν’ ακούν και δεν ακούν» (2). Ίσως η «παράξενη» συμπεριφορά του προφήτη να τους έκανε να σκεφτούν. «Ίσως, προσέξωσι» (3).
Ο περίεργος τρόπος φυγής του προφήτη, μάλιστα το βράδυ, μέσα από το άνοιγμα τρύπας στον τοίχο του σπιτιού, έτσι όπως προσπαθεί να διαφύ- γει κάποιος από έναν εχθρό, υποδήλωνε την τύχη και τον τρόπο φυγής του βασιλιά Σεδεκία (διάβασε και Ιερ. λδ - λζ). Ακόμη δε «ο μετά τρόμου άρτος», περιγράφει τις συνθήκες στην Ιερουσαλήμ κατά την πολιορκία.
Όμως πέραν αυτών των ιστορικών τοποθετήσεων, άξια προσοχής είναι τα παρακάτω 3 πνευματικά σημεία:
• «Ίσως προσέξωσι» (3). Όταν ο Θεός δεν απελπίζεται με μια ψυχή και της στέλνει ξανά και ξανά το μήνυμα, εμείς έχουμε το δικαίωμα να πούμε- «φτάνει πια, δεν υπάρχει ελπίδα»;
• «Ο οίκος αποστάτης, δεν είπε προς σε» (9). Είναι βέβαια φοβερή παγίδα και ένδειξη πνευματικού λήθαργου, να μην υπάρχει καμιά ανησυχία και κανένας προβληματισμός. Ανορεξία πνευματική...
• «Δια να διηγώνται» (16). Κι άλλη φορά μιλήσαμε για την «ιστορική μνήμη». Κι όπου έντεχνα διαγράφηκε εκεί ο Θεός «αφήνει μικρό υπόλοιπο για να διηγείται. Να θυμίζει δηλ. και να λέει: «όχι» το παρελθόν μας διδάσκει... όχι, προσοχή».
