Α’ Κορινθίους ιδ: Τα φωνητικά χαρίσματα σε δημόσια λατρεία
Μετά την εισαγωγή των
πνευματικών χαρισμάτων και τη διδασκαλία της σημασίας της ενότητας και της
αγάπης, κατά την άσκηση τους, η Α’ Κορινθίους μας καθοδηγεί όσο αφορά στη σωστή
χρήση τους στη δημόσια λατρεία. Δίνει κατευθυντήριες γραμμές για να εξαλείψει
τη σύγχυση και να εδραιώσει την τάξη έτσι ώστε ο σκοπός των πνευματικών χαρισμάτων - να δοξάσουν το Χριστό και να
οικοδομήσουν το σώμα – να μπορεί να εκπληρωθεί.
Η Α’ Κορινθίους ιδ
ασχολείται ιδιαίτερα με τα τρία φωνητικά χαρίσματα - γλώσσες, ερμηνεία γλωσσών,
και προφητεία - επειδή εύκολα μπορεί να χρησιμοποιηθούν λάθος σε μια
συνάθροιση.
Ορισμένοι σχολιαστές
δυσφημούν ή αρνούνται τα πνευματικά χαρίσματα σήμερα, και για να ενισχύσουν την
άποψή τους αναφέρονται σε μερικά από τα σχόλια στην Α’ Κορινθίους ιδ σχετικά με
τη ρύθμιση των φωνητικών χαρισμάτων. Δυστυχώς, όσοι δεν έχουν καμία πνευματική
εμπειρία στα θέματα αυτά δεν έχουν τα προσόντα να τα σχολιάζουν. Η Α’
Κορ.β:12-14, εξηγεί, «Αλλ' ημείς δεν
ελάβομεν το πνεύμα του κόσμου, αλλά το πνεύμα το εκ του Θεού, διά να γνωρίσωμεν
τα υπό του Θεού χαρισθέντα εις ημάς. Τα οποία και λαλούμεν ουχί με διδακτούς
λόγους ανθρωπίνης σοφίας, αλλά με διδακτούς του Πνεύματος του Αγίου,
συγκρίνοντες τα πνευματικά προς τα πνευματικά. Ο φυσικός όμως άνθρωπος δεν
δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού· διότι είναι μωρία εις αυτόν, και δεν δύναται
να γνωρίση αυτά, διότι πνευματικώς ανακρίνονται». Μόνο όσοι είναι
βαπτισμένοι στο Πνεύμα, είναι σε θέση να κατανοήσουν και να εφαρμόσουν τη
διδασκαλία σχετικά με τα πνευματικά χαρίσματα.
Ο Θεός ενέπνευσε τον
απόστολο Παύλο να γράψει στην Α’ Κορινθίους ιβ-ιδ, για να διορθώσει τις
καταχρήσεις στην Κορινθιακή εκκλησία. Εκεί οι πιστοί είχαν ζήλο, αλλά ασκούσαν
ανώριμα τα πνευματικά χαρίσματα χωρίς να προσέχουν το σκοπό για τον οποίο ο
Θεός τους τα έδωσε. Το αποτέλεσμα ήταν χάος και σύγχυση αντί για οικοδομή. Η
διόρθωση του Παύλου δεν είχε σκοπό να μειώσει τα πνευματικά χαρίσματα αλλά να
ενισχύσει τη χρήση τους και να αυξηθεί η αποτελεσματικότητά τους. Η λύση στην
κατάχρηση δεν είναι η αχρηστία αλλά σωστή χρήση. Η Α’ Κορινθίους ιδ απευθύνεται
μόνο σε όσους ασκούν, ή θέλουν να ασκήσουν τα υπερφυσικά πνευματικά χαρίσματα.
Αντί να μειώνει την αξία
των πνευματικών χαρισμάτων, η Α’ Κορινθίους ενθαρρύνει ένθερμα τη συνεχιζόμενη
χρήση τους με τον ενδεδειγμένο τρόπο, όπως αποκαλύπτουν οι ακόλουθες δηλώσεις:
• «καθώς η μαρτυρία του Χριστού εστηρίχθη
μεταξύ σας, ώστε δεν μένετε οπίσω εις ουδέν χάρισμα, προσμένοντες την
αποκάλυψιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (α:6-7).
• «Ζητείτε δε μετά ζήλου τα καλήτερα χαρίσματα»
(ιβ:31).
• «ζητείτε μετά ζήλου τα πνευματικά, μάλλον δε
το να προφητεύητε» (ιδ:1).
• «Θέλω δε πάντες να λαλήτε γλώσσας, μάλλον δε
να προφητεύητε» (ιδ:5).
• «επειδή
είσθε ζηλωταί πνευματικών, ζητείτε να περισσεύητε εν αυτοίς προς την οικοδομήν
της εκκλησίας» (ιδ:12).
• «Ευχαριστώ
εις τον Θεόν μου ότι λαλώ πλειοτέρας γλώσσας παρά πάντας υμάς» (ιδ:18).
• «Τι
πρέπει λοιπόν, αδελφοί; Όταν συνέρχησθε, έκαστος υμών ψαλμόν έχει, διδαχήν
έχει, γλώσσαν έχει, αποκάλυψιν έχει, ερμηνείαν έχει· πάντα ας γίνωνται προς
οικοδομήν» (ιδ:26).
• «ζητείτε μετά ζήλου το προφητεύειν, και το
λαλείν γλώσσας μη εμποδίζετε» (ιδ:39).
ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ και ΓΛΩΣΣΕΣ σε
δημόσια λατρεία (Α’ Κορ.ιδ:1-14)
Αυτό το απόσπασμα μας
δίνει εντολή να ζητάμε με ζήλο τα πνευματικά χαρίσματα και στη συνέχεια εξηγεί
την αξία του καθενός από τα τρία φωνητικά χαρίσματα στη δημόσια λατρεία.
A’ Κορ.ιδ:1 Ακολουθείτε την αγάπην· και ζητείτε μετά ζήλου τα πνευματικά, μάλλον δε
το να προφητεύητε.
Το πρώτο μισό της πρότασης
βάζει τα δύο προηγούμενα κεφάλαια σε μια σειρά: πρέπει πρώτα να επιδιώξουμε την
αγάπη, και αφού το κάνουμε, μπορούμε να ζητάμε τα πνευματικά χαρίσματα. Στη
συνέχεια το εδάφιο μας λέει ότι η προφητεία είναι ιδιαίτερα επιθυμητή στις
συναθροίσεις της εκκλησίας.
Α’ Κορ.ιδ:2-5 Διότι ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον δεν λαλεί
προς ανθρώπους, αλλά προς τον Θεόν· διότι ουδείς ακούει αυτόν, αλλά με το
πνεύμα αυτού λαλεί μυστήρια· ο δε προφητεύων λαλεί προς ανθρώπους εις οικοδομήν
και προτροπήν και παρηγορίαν. Ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον εαυτόν οικοδομεί, ο δε
προφητεύων την εκκλησίαν οικοδομεί. Θέλω δε πάντες να λαλήτε γλώσσας, μάλλον δε
να προφητεύητε· διότι ο προφητεύων είναι μεγαλήτερος παρά ο λαλών γλώσσας,
εκτός εάν διερμηνεύη, διά να λάβη οικοδομήν η εκκλησία.
Τα εδάφια 2-5
αντιπαραβάλλουν την προφητεία και τις γλώσσες, εξηγώντας ότι η προφητεία είναι
πιο επωφελής στις συναθροίσεις από τις γλώσσες, αν δεν υπάρχει ερμηνεία. Αυτός
που μιλάει με γλώσσες μιλάει στο Θεό, ενώ αυτός που προφητείες μιλάει στους
άλλους. Η γλωσσολαλιά ωφελεί μόνο τον ομιλητή, ενώ η προφητεία ωφελεί ολόκληρο
το εκκλησίασμα. Έτσι, στη συνάθροιση, η προφητεία είναι πιο πολύτιμη από μόνο
γλώσσες. Ωστόσο, αν η ομιλία σε γλώσσες συνοδεύεται από ερμηνεία, τότε έχει την
ίδια αξία με την προφητεία.
Α’ Κορ.ιδ:6-11 Και τώρα, αδελφοί, εάν έλθω προς εσάς λαλών
γλώσσας, τι θέλω σας ωφελήσει, εάν δεν σας λαλήσω ή με αποκάλυψιν ή με γνώσιν ή
με προφητείαν ή με διδαχήν; Και τα άψυχα, όσα δίδουσι φωνήν, είτε αυλός είτε
κιθάρα, εάν δεν δώσωσι διακεκριμένους τους φθόγγους, πως θέλει γνωρισθή το
αυλούμενον ή το κιθαριζόμενον; Διότι εάν η σάλπιγξ δώση φωνήν ασαφή, τις θέλει
ετοιμασθή εις πόλεμον; Ούτω και σεις, εάν δεν δώσητε διά της γλώσσης φωνήν
ευκατάληπτον, πως θέλει γνωρισθή το λαλούμενον; διότι θέλετε λαλεί εις τον
αέρα. Τόσα είδη φωνών είναι τυχόν εν τω κόσμω, και ουδέν εξ αυτών είναι
ασήμαντον. Εάν λοιπόν δεν γνωρίσω την σημασίαν της φωνής, θέλω είσθαι προς τον
λαλούντα βάρβαρος και ο λαλών βάρβαρος προς εμέ.
Αυτά τα εδάφια δίνουν
παραδείγματα της ανωτερότητας του κατανοητού μηνύματος. Κάποιος που παίζει αυλό
ή κιθάρα πρέπει να παίξει συγκεκριμένες νότες για να ακουστεί μια μελωδία, και
ένας στρατιωτικός τρομπετίστας ή σαλπιγκτής πρέπει να παίξει συγκεκριμένους
ήχους που θα δίνουν εντολές για μάχη. Το ίδιο, όταν κάποιος μιλάει στην
εκκλησία, αυτός πρέπει να χρησιμοποιεί κατανοητή ομιλία, διαφορετικά είναι σαν
ξένος.
Το εδάφιο 6 χρησιμοποιεί
τέσσερις λέξεις για να περιγράψει ομιλία σε γνωστή γλώσσα. Δεν είναι απαραίτητα
οι μόνες, αλλά όλες μαζί καλύπτουν κάθε πνευματική ομιλία στην εκκλησία, είτε
είναι απευθείας αποκάλυψη από τον Θεό είτε από απόκτηση γνώσης από τη μελέτη
του λόγου του Θεού.
Α’ Κορ.ιδ:12 Ούτω και σεις, επειδή είσθε ζηλωταί
πνευματικών, ζητείτε να περισσεύητε εν αυτοίς προς την οικοδομήν της εκκλησίας.
Αυτή η πρόταση δηλώνει
ξεκάθαρα την αρχή της επιδίωξης του καλύτερου δυνατού για την εκκλησία. Αν
θέλουμε πραγματικά να είμαστε πνευματικοί, πρέπει να σκεφτόμαστε τις ανάγκες
των άλλων. Πρέπει να «περισσεύουμε» στην υπηρεσία του σώματος του Χριστού.
Σαφώς αυτό το απόσπασμα
δεν περιγράφει κάποιον που βαπτίζεται με Άγιο Πνεύμα ή προσεύχεται ατομικά.
Πρόκειται για ομαδική λατρεία. Προφανώς, οι Κορίνθιοι πιστοί ήταν τόσο ζηλωτές
για τα πνευματικά χαρίσματα, που όταν μαζευόταν μαζί γλωσσολαλώντας, κυριαρχούσε
η ομαδική λατρεία τους. Ωστόσο, είχαν πολλές άλλες ευκαιρίες να μιλήσουν σε
γλώσσες για την προσωπική τους οικοδομή. Χρειάζονταν να χρησιμοποιήσουν τις
πολύτιμες συναθροίσεις τους για κάτι που θα οικοδομούσε το σώμα.
Α’ Κορ.ιδ:13-14 Διά τούτο ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον ας
προσεύχηται διά να γείνη ικανός να διερμηνεύη, διότι εάν προσεύχωμαι με γλώσσαν
αγνώριστον, το πνεύμά μου προσεύχεται, αλλ' ο νούς μου είναι ακαρποφόρητος.
Αυτά τα εδάφια δείχνουν
την πρακτική εφαρμογή σχετικά με τις γλώσσες σε μια συνάθροιση της εκκλησίας:
αν ο Θεός κινείται σε ένα άτομο να μιλήσει στην εκκλησία σε γλώσσες, στη
συνέχεια, αυτός πρέπει να προσεύχεται στο Θεό να του δώσει την ερμηνεία. Με
αυτόν τον τρόπο θα είναι σε θέση να ευλογήσει όλους και όχι μόνο τον εαυτό του.
