Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΧΩΡΑ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕΣΑ
ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Εφεσ.δ:11 ”Και
αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς,
άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους”.
Από τις πολλές
φάσεις και κλήσεις της χριστιανικής διακονίας το έργο και η διακονία του
ποιμένα είναι εξαιρετικά ζωτικής σημασίας. Ο Ίδιος ο Ιησούς έχει θέσει ποιμένες
μέσα στην εκκλησία για να υπηρετούν το λαό Του. Στην επιστολή προς Εφεσίους
δ:11-16 το έργο του ποιμένα ορίζεται ως εξής:
· Τελειοποίηση των
αγίων.
· Έργο της διακονίας.
· Οικοδομή του
σώματος του Χριστού.
Η εκκλησία όταν
βρίσκεται σε τέτοια πνευματική κατάσταση, θα αυξάνει φυσιολογικά σε αγάπη. Με
άλλα λόγια, αν ο ποιμένας πετύχει να φέρει την εκκλησία στην κατάλληλη
κατάσταση εν Χριστώ, οι ψυχές θα αισθάνονται ότι είναι σαν μια οικογένεια και ”ο Κύριος θα προσθέτει καθ’ ημέραν στην
εκκλησία τους σωζομένους” (Πράξ.β:47).
Πολλές φορές
χρειάζεται πραγματική προσπάθεια, αρκετό χρόνο και προσευχή για να συνεχίσουν
οι πιστοί να βαδίζουν το ίσιο και στενό μονοπάτι, να μπορέσει ο ποιμένας να
τους οδηγήσει σε βαθύτερη πνευματική ζωή και να παρακολουθεί τις ψυχές ώστε να
μην τις πλανήσει ο εχθρός. Το να κρατηθεί μια ψυχή στην ευθεία οδό του Κυρίου
είναι πιο σημαντικό από το να επιστρέψει μια καινούρια ψυχή στο Χριστό.
Η αποστασία του
λαού του Θεού είναι η αιτία που προσθέτει λύπη και βάρος στον ποιμένα, κάνει τα
μαλλιά του να ασπρίσουν και το μέτωπο να γεμίσει ρυτίδες. Και είναι για το
πρόβατο εκείνο που παραστράτισε, που χρειάζεται να μείνει άγρυπνος και να αγωνιστεί στην προσευχή
πολλές ώρες. Όταν οι πιστοί βαδίζουν σωστά με το Θεό, είναι πολύ απλό να καλεί
αμαρτωλούς να δώσουν την καρδιά τους στον Κύριο, γιατί κάθε παιδί του Θεού
αποτελεί μια επιρροή προς το καλό. Από την άλλη μεριά κάθε αποστάτης παίρνει
μαζί του στον λάκκο της αποστασίας πολλές ψυχές, που θα μπορούσαν να είχαν
σωθεί αν είχε μείνει στην πίστη και στην αλήθεια.
Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ
Ιωάν.ι:11 ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.
Τα μεγαλύτερα
χαρακτηριστικά ενός ποιμένα είναι: αγάπη και θυσία. Ο ποιμένας πρέπει να
οδηγείται από το πνεύμα και το παράδειγμα του Αρχιποιμένα. Ο Αρχιποιμένας
πέθανε για το ποίμνιο και αυτό το πνεύμα της θυσίας πρέπει να υπάρχει στην
καρδιά κάθε ποιμένα που είναι πλήρης πνεύματος Αγίου. Ματθ.ι:39 ”Όστις
εύρη την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν και όστις απολέσει την ζωήν αυτού δι’
εμέ, θέλει ευρεί αυτήν”. Ιωάν.ιβ:2 “Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γήν και αποθάνη αυτός μόνος μένει
εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει”.
Ο ποιμένας πρέπει
να έχει μια καρδιά πλήρη αγάπης για το ποίμνιο. Στο έργο του αυτή η “δύναμη
αγάπης” θα τον βοηθήσει περισσότερο από κάθε τι άλλο. Οι περισσότεροι άνθρωποι
αγγίζονται πολύ πιο εύκολα με την αγάπη και στοργή, παρά μέσω της διανόησης. Οι
άνθρωποι ψάχνουν για αγάπη, συμπάθεια, συμπόνια, κατανόηση και υπομονή. Είναι
έργο του ποιμένα να προσπαθήσει να καταλάβει τους αγώνες τους και τις μάχες
τους, ώστε να μπορεί καλύτερα να τους βοηθήσει σ’ όλα τα προβλήματά τους.
Γι’ αυτό το λόγο, ο
ποιμένας πρέπει να ζει στο ίδιο επίπεδο και με τα ίδια κριτήρια όπως και η
εκκλησία του. Για λόγους εντελώς προφανείς, πρέπει να είναι έγγαμος με ένα
τουλάχιστον παιδί. Μόνο ένας γονέας μπορεί να καταλάβει τα
προβλήματα των γονέων και να τους συμβουλεύσει και καθοδηγήσει με πνεύμα αγάπης
και συμπόνιας.
