Προφήτης

Η εκκλησία που είναι, δεν είναι πια η εκκλησία που ήτανε. Όσο μάλιστα τα χρόνια περνάνε, τόσο πιο βαθιά μπαίνουμε μέσ' στο σκοτάδι των χαλεπών καιρών του τέλους, όσο ο Κύριός μας και η δοξασμένη Του έλευση μας πλησιά­ζει πιο πολύ, τόσο απομακρυνόμαστε απ' το πρότυπο, το γνήσιο το θεά­ρεστο.

Υπάρχει ένα σωστό χάος που χωρίζει τη σημερινή ομολογούσα εκκλησία, από εκεί­νη της Κ. Διαθήκης. Την εκκλησία, ανάμεσα στις λυχνίες της οποίας κάποτε ο Κύριος περπατούσε και έλεγχε και κατεύθυνε, και την εκκλησία μέσ' στην οποία ούτε καν ισχύει η δική Του φωνή και γνώμη, αλλά του λαού η φωνή, του λαού η γνώμη.

Πολλές οι ενδείξεις πάνω στις οποίες θα μπορούσαμε να στηρίξου­με τον ισχυρισμό μας τούτο. Όχι μόνο πολλές αλλά και όλες τους έκδηλες. Μια απ' αυτές, κι η χειρότερη, είναι το ότι στις ημέρες μας, ...προφήτης δεν ακούγεται.

Ας λάβουμε υπ' όψη μας πως στην Π. Διαθήκη η τελευταία προφητική φωνή για αναζωπύρωση στο λαό του Θεού και στους ιερείς Του, που με την πάροδο του χρόνου είχαν υποπέσει σε πνευματικό μαρασμό, σε ειδωλολατρία και σε ηθική παραλυσία και κοσμικότητα, ήταν εκείνη του Ιωήλ,

«Σαλπίσατε σάλπιγγα εν Σιών, αγιάσατε νηστείαν, κηρύξατε σύναξιν επίσημον. Συναθροίσατε τόν λαόν, αγιάσατε τήν σύναξιν, συνάξατε τούς πρεσβυτέρους, συναθροίσατε τά νήπια καί τά θηλάζοντα μαστούς· άς εξέλθη ο νυμφίος εκ τού κοιτώνος αυτού καί η νύμφη εκ τού θαλάμου αυτής. Ας κλαύσωσιν οι ιερείς, οι λειτουργοί τού Κυρίου, μεταξύ τής στοάς καί τού θυσιαστηρίου, καί άς είπωσι, Φείσαι, Κύριε, τού λαού σου καί μή δώσης τήν κληρονομίαν σου εις όνειδος, ώστε νά κυριεύσωσιν αυτούς τά έθνη· διά τί νά είπωσι μεταξύ τών λαών, Πού είναι ο Θεός αυτών; Καί ο Κύριος θέλει ζηλοτυπήσει διά τήν γήν αυτού καί θέλει φεισθή τού λαού αυτού». (κεφ.β:15-18).

Στην Κ. Διαθήκη, η ανάλογη με τούτη περίοδος και περίπτωση είναι αυτή που διαβάζουμε στην επιστολή του Κυρίου μας προς τη Λαοδίκεια, παρεκτός του ότι ακόμα δεν ακούγεται η κλήση για αναζωπύρωση, «γενού ζηλωτης και μετανόησον» (Αποκ.γ:19).

Η εκκλησία της Λαοδίκειας υπάρχει ανάμεσά μας. Σωστή στην πίστη, πλούσια σε παρελθόν, άφθονη σε υλικά μέσα, σε οργάνωση, σε ανθρώπους με χαρίσματα και μόρφωση, αλλά χωρίς την παρουσία του Κυ­ρίου στις καρδιές των πιστών και στις συνά­ξεις τους.

Γεμάτη αυτοδικαίωση, αυταρέ­σκεια, αυτάρκεια και με το Χριστό έξω απ' την πόρτα της. Και το πιο ατυχές απ' όλα, όπως ήδη αναφέραμε, είναι ότι ακόμα δεν ακούστηκε η προφητική φωνή, καλώντας τους πιστούς σε μετάνοια, σε προσαρμογή τους με τις θείες απαιτήσεις. Ίσως, βέβαια, και ν' άρχισε, αλλά είναι ακόμα τόσο αμυδρή!

Η κλήση, φυσικά, για μια αναζωπύρωση στο λαό του Θεού αυτή τη φορά, θ' ακουστεί με τα λόγια της Κ. Διαθήκης, με τα ίδια εκείνα λόγια που ο Κύριός μας υπαγόρευσε: «γενού λοιπόν ζηλωτής και μετανόησον». Και πρέπει ν' ακουστεί. Είναι ανάγκη ν' ακουστεί. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση, κομμάτι αναπόσπα­στο του σχεδίου του Θεού πριν ο Κύριος φανεί, η κλήση ν' ακουστεί. Και μάλιστα, όχι με μουσικές και τελετές, όχι σαν απαλή, ωδική φωνή, όχι με μεγάλα και πολλά λόγια κι επιχειρήματα. Ν' ακουστεί ντυμένη μέσα σε μια λέξη, «μετανόησε». Ν' ακουστεί από χρι­σμένα χείλη ανθρώπων του Κυρίου, για τους οποίους «ο κόσμος δεν είναι άξιος», ανθρώ­πων στο καλούπι, το μέσα και το έξω, Ιωάννη του Βαπτιστή. Ν' ακουστεί προς την εκκλησία πρώτα, αυτή είναι πάντα η σειρά, ν' ακουστεί προς τον κόσμο έπειτα.

Ο σημερινός άμβωνας, που θα του ταίρια­ζε να δώσει εκείνος αυτό το επείγον και σημαί­νον μήνυμα, έχει αρκετά εκτροχιαστεί. Πολ­λές φορές είναι βιτρίνα όπου εκτίθενται αξιο­θέατα για ν' ακουστούν συγχαρητήρια. Είναι σκηνή προβολής προσωπικοτήτων και επίδει­ξης έργων τής σάρκας. Είναι το «τάδε λέγει ο άνθρωπος» και όχι το «τάδε λέγει ο Κύριος». Είναι η πλατφόρμα πάνω απ' την οποία, σα σε μειοδοτικό διαγωνισμό, προσφέρεται η ΧΑ­ΡΗ, του Χριστού η ΧΑΡΗ, σε φτηνές, εκπε­σμένες τιμές.

«Αν μόνο πιστέψεις, τίποτε άλ­λο. Έστω κι' αν δεν προηγηθεί μετάνοια. 'Η αν τύχη και προηγηθεί, ας είναι και μερική, ας είναι έστω και μερικά δάκρυα. Αν μόνο πιστέ­ψεις κι ας μην υπάρξει τέλειο μίσος για την αμαρτία, θα μπορείς σ' ένα βαθμό και να την κάνεις. Ας μην υπάρξει απάρνηση του εαυτού σου, θα μπορείς και να τον κρατάς. Ας μην υπάρξει αποχωρισμός απ' τον κόσμο και το αμαρτωλό του φρόνημα, θα μπορείς και να το συμβιβάζεις. Αν μόνο πιστέψεις πως ο Θεός σε αγαπάει και σ' έσωσε δια του Χριστού, αμέσως τ' όνομά σου θα γραφτεί στο βιβλίο της Ζωής, θα γίνεις ιδιοκτήτης ενός μεγάρου στη λεωφόρο Κηφισίας τ' Ουρανού, σε περιμένει ένα χρυσό στεφάνι, θα γίνεις κυβερνήτης πολύ σύντομα «επάνω πέντε πόλεων», και θ' απο­χτήσεις, στα σίγουρα, ένα εισιτήριο ελευθέρας για το Δείπνο στο Γάμο του Αρνίου. Αν μόνο πιστέψεις».

Πού είναι οι προφήτες του Θεού να βά­λουν τα πράγματα στη θέση τους; Οι άνθρωποι, οι ειδικοί, για την ειδική επείγουσα τούτη ανάγκη; Οι άνθρωποι του Θεού, που θα ενδια­φέρονται, όχι τόσο για τον κόσμο που χάνεται χωρίς το Χριστό ή ακόμα για την εκκλησία και την πνευματική ζωή της, αλλά περισσότερο για το ότι ο Θεός προσβάλλεται ανοιχτά, μ' όλη τούτη τη θλιβερή κατάσταση ολόγυρά μας, οι νόμοι Του καταπατιόνται ο Ιησούς παραμερίζεται χωρίς να γίνεται πια ακουστός, κατ' αντίθεση στην εντολή του Πατέρα, «αυτού άκούετε...».

Πού είναι οι εργάτες του Θεού του Υψίστου των οποίων η ζωή, το κήρυγμα, η διακονία θ' αποβλέπει σ' ένα σκοπό, όχι σε πολλούς, σ' ένα μόνο σκοπό, τη δόξα του Θεού;

Χρειαζόμαστε τη σάλπιγγα της Σιών να σαλπίσει νηστεία και προσευχή και σύναξη εκκλησίας και πρεσβυτέρων. Χρειαζόμαστε τα κλάματα των ιερέων του Κυρίου να χυθούν άφθονα και με συντριβή μεταξύ της στοάς και του θυσιαστηρίου. Χρειαζόμαστε στη φωνή του προφήτη, αν και όταν ακουστή, όλοι οι πιστοί να φωνάξουμε: «Φείσαι, Κύριε, του λαού σου». Γιατί να λέει ο κόσμος, πού είναι ο Θεός τους;..

Όσοι από μας, αδελφοί μου αγαπητοί, βλέ­πουμε τούτη την ανάγκη, και πως η λύση της μπορεί να δοθεί μόνο με μια επέμβαση του Θεού, με μια κατάβαση του θείου βραχίονα μεταξύ μας, ας μην παύουμε προσευχόμενοι και δεόμενοι και τα­πεινούμενοι μπροστά στο θρόνο της χάρης, έως ότου ο Κύριος σκύψει και φεισθεί του λαού Του. Έως ότου δούμε τον προφήτη να παρουσιάζεται, έως ότου ακούσουμε τη φωνή του να βοά: «γενού λοιπόν ζηλωτής και μετα­νόησον».

Κάποιος για ν' ανα­μορφώσει την ...αναμορφωμένη εκκλησία. Ένα πλήθος προφητών που να ξεπρο­βάλλουν απρόσκλητοι, αδιαφήμιστοι, μέχρι τότε άγνωστοι.    

Για πρόσωπα φωτεινά σαν τον ήλιο, για λόγια καυτερά σαν το λιωμένο σίδε­ρο, για ζωές που θα επιβάλουν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη και την αγιότητα του Θεού μέσα στην εκκλησία πρώτα, μέσα στα πλήθη των αμαρτωλών έπειτα.

Μακάρι ο Κύριος να δει την ανάγκη μας, ν' ακούσει τη φωνή μας, να μας λυπηθεί και να μας στείλει προφήτες.

Γιατί λοιπόν στην εποχή μας δεν ακούγονται προφήτες;

Μήπως προφήτης δεν ακούγεται διότι δεν υπάρχει προφήτης στην εποχή μας; 'Η μήπως υπάρχει προφήτης στην εποχή μας αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε και ό,τι δε μπορούμε για να μην ακουστεί ο προφήτης ή, μάλλον, για να κλείσει το στόμα του;

Φοβούμαι ότι στην εποχή μας δεν ακούγονται προφήτες όχι γιατί δεν υπάρχουν αλλά διότι δεν έχουμε όρεξη ν' ακούμε το "τάδε λέγει Κύριος". Δυστυχώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που θέλουν τον προφήτη με το μήνυμά του "να τους γαργαλίζει την ακοή". (Β' Τιμ.δ:3).

Ενώ πάλι, κι αυτοί μπορεί να είναι οι λίγοι, δηλαδή ορισμένοι από τους "κρατούντες", δε θέ­λουν ν' ακούν τον προφήτη επειδή "δεν πάει. ..με τα νερά τους". Επικαλούνται μάλιστα, καμιά φορά, πνευματικές "αρχές" και "θέσεις", που όμως εί­ναι ανεπικύρωτες, αμφισβητήσιμες και πολύ συζη­τήσιμες. Και πολεμούν τον προφήτη.

Κοντολογίς, η πείρα μου με διδάσκει, στο μέτρο που μπορώ να την επικαλεστώ, ότι στην εποχή μας, και στον τόπο μας, προφήτες υπήρξαν και υπάρχουν αλλά προφήτης "δεν ακούγεται".

Αν θέλουμε να σταθούμε ρεαλιστές και να δούμε τα πράγματα κατάματα, θα πρέπει να παρα­δεχτούμε ότι κάθε φορά που ο προφήτης δοκίμασε να μιλήσει ή δοκιμάζει να μιλήσει, θα έπρεπε να συμβαίνει ένα από τα παρακάτω ενδεχόμενα:

(α) Όταν ο προφήτης μας δίνει με τη δύναμη του Πνεύματος του Θεού το μήνυμά του, το «τ ά δ ε  λ έ γ ε ι   Κ ύ ρ ι ο ς», θα πρέπει με συντριβή και ταπείνωση μπροστά στο Θεό, να κοιτάξουμε τους δρόμους μας.

(β) Αν ωστόσο διαμορφώσουμε την αντίληψη ότι τούτο το μήνυμα δεν είναι το "τάδε λέγει Κύριος", τότε το χρέος μας θα είναι να προσπαθήσουμε να του αποδείξουμε , βέβαια με το γράμμα και το πνεύμα των Γραφών, ότι σφάλλει.

Αντίθετα παρατηρείται, όταν ο προφήτης δίνει το μήνυμά του, (ένα μήνυμα σωστό κι αληθινό, από τον ορθά ερμηνευμένο λόγο του Θεού, τότε, αν τυχόν ορισμένοι δε θέλουν να υπακούσουν στο "τάδε λέγει Κύριος" του προφήτη και την ίδια ώρα δε μπορούν να του αποδείξουν με τις Γραφές ότι το μήνυμά του είναι εσφαλμένο, τότε στρέφονται ενάντια στο πρόσωπο του προφήτη. Του καταλογίζουν ότι παίρνει "ακραίες" θέσεις, ότι γίνεται "κουραστικός" κ.ά. Ακόμα συμβαίνει να παίρνουν λάσπη και να ρίχνουν κατά πρόσωπο στον προφήτη να πληγώνουν την υπόληψή του, να τον διασύρουν προς τον σκοπό να πέσει η μαρτυρία και το μήνυμά του.

Παράξενο! Όχι βέβαια! Αυτή ήταν και είναι πάντοτε -από μια άποψη­ η μοίρα του αληθινού προφήτη. ..

Προφήτες, λοιπόν, υπάρχουν αλλά δεν ακού­γονται. Και είναι δυνατό να ακούγονται κάτω από τέτοιες συνθήκες;