κδ:1-2
Αυτό το κεφάλαιο αρχίζει με μια έκφραση που
χαρακτηρίζει πολύ καθαρά όλη τη Μωσαϊκή οικονομία: «…. μακρόθεν…. δεν
θέλουσι πλησιάσει…». Πουθενά, σ’ όλες τις διατάξεις του νόμου δεν βρίσκουμε
τις πολύτιμες λέξεις: «Ελάτε, πλησιάστε»! Η λέξη «μακρόθεν» χαρακτηρίζει το
νόμο, όπως η λέξη «πλησιάστε» χαρακτηρίζει το ευαγγέλιο. Κάτω από το νόμο, το
έργο που μπορούσε να δώσει σ’ ένα αμαρτωλό το δικαίωμα να πλησιάσει, δεν είχε
γίνει. Το αίμα των μόσχων και των ταύρων (Λευιτ.ις:18) δεν μπορούσε να
εξαλείψει την αμαρτία, ούτε να δώσει ειρήνη στη συνείδηση. Ο Μωυσής που
πλησίασε το Θεό, είναι τύπος του Χριστού, είχε την καρδιά του Θεού, ενώ ο λαός
ήταν ακόμα μακριά απ’ αυτή τη θέση. Ήξερε τι θέλει ο Κύριος, η καρδιά του ήταν
αφιερωμένη στο Θεό, δεν αμφέβαλε (Εβρ.ι:22).
Ο Θεός είπε αυτά τα λόγια στο Μωυσή όταν
ήταν ακόμα πάνω στο Σινά για να πάρει τις εντολές.
Ο Ναδάβ και ο Αβιούδ ήταν οι μεγαλύτεροι
γιοι του Ααρών και κατά συνέπεια οι διάδοχοι στην ιερατεία.
κδ:3
Ωραίες οι υποσχέσεις, αρκεί να κρατούνται.
Ο Θεός βέβαια θέλει να υπάρχει ομοφωνία μεταξύ μας (Α΄Κορ.α:10) και μπορούμε να
προσευχόμαστε συνέχεια γι’ αυτό. Λόγοι, είναι οι 10 εντολές και δικαιώματα,
είναι οι νόμοι των κεφαλαίων κα – κγ (Λουκ.α:6).
κδ:4
Ο Μωυσής οικοδόμησε θυσιαστήριο με δώδεκα
στήλες, σαν μαρτυρία ότι ο Θεός έδωσε νόμους και για τις δώδεκα φυλές του
Ισραήλ (Ι.Ναυή δ & Α’ Βας.ιη:31).
κδ:5-8
Το ολοκαύτωμα συμβολίζει την ολοκληρωτική
προσφορά και αφιέρωση στο Θεό (Ρωμ.ιβ:1). Η ζωντανή θυσία ήταν τα αρνιά που
διατηρούσαν στο ναό με αποκλειστικό σκοπό να μπουν πάνω στο θυσιαστήριο για να
καλύψουν οποιαδήποτε ανάγκη.
θυσίες ειρηνικές
Ήταν κυρίως θυσίες ευχαριστίας, δίνοντας
έμφαση στην κοινωνία με το Θεό που είναι κοινωνία ειρήνης. Εδώ ευχαρίστησαν για
την απελευθέρωση απ’ την Αίγυπτο και το νόμο που τους έδωσε ο Θεός.
Βλέπουμε ότι και η «πρώτη διαθήκη»
(Εβρ.θ:18) καθιερώθηκε με αίμα (κδ:6).
ερράντισεν το θυσιαστήριον
Συμβολίζει το αίμα του Χριστού που
προσφέρθηκε στο Θεό για μας.
Αν και όπως λέει ο απόστολος Παύλος, είναι
«αδύνατον το αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρή αμαρτίας, τούτο ηγίαζεν εν
τούτοις προς την καθαρότητα της σαρκός» (Εβρ.ι:4 θ:13) και σαν «σκιά των μελλόντων αγαθών»
(Εβρ.ι:1), χρησίμευε για να κρατά το λαό σε σχέση με τον Γιάχβε.
κδ:9-11
είδον τον Θεόν του Ισραήλ
Είδαν κάποια φανέρωση της δόξας του Θεού
που μπορούσαν να την αντέξουν. Αυτή ήταν η φανέρωση του Θεού του Ισραήλ,
με φως και αγνότητα, με μεγαλειότητα και αγιότητα (Αποκ.δ:6 & ιε:2).
Το «εστρωμένον εκ λίθων σαπφείρου έδαφος»
αποκάλυπτε το φως και την αγνότητα του Θεού που ήταν απρόσιτα κρατώντας μακριά
τον αμαρτωλό.
δεν
έβαλε την χείρα αυτού
Ο Θεός αν έβλεπε αμαρτία, θα μπορούσε να
βάλει το χέρι Του και να τους αναλώσει. Όμως, εξαιτίας του αίματος - όπως στην
Αίγυπτο, η αυστηρότητα και η κρίση του Θεού σταμάτησαν.
έφαγον και έπιον
Την ίδια στιγμή που έβλεπαν τη δόξα του
Θεού, έτρωγαν και έπιναν τις ειρηνικές προσφορές. Συγκινητική απόδειξη της
μακροθυμίας και του ελέους του Θεού, καθώς και της δύναμης του αίματος! Τύπος
των αγίων που θα απολαύσουν την παρουσία του Θεού στο γεύμα του Αρνίου!
Εξετάζοντας όλη αυτή τη σκηνή σαν μια
εικόνα, βρίσκουμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα: Κάτω, ήταν το μολυσμένο στρατόπεδο και πάνω ήταν το στρώμα του σαπφείρου. Όμως, το θυσιαστήριο στους
πρόποδες του βουνού, φανερώνει το δρόμο δια του οποίου ο αμαρτωλός μπορεί ν’
απαλλαγεί από τη διαφθορά της φύσης του και να υψωθεί στην παρουσία του Θεού,
όπου μπορεί να γιορτάζει και να Τον λατρεύει με τέλεια ειρήνη. Το αίμα που
έτρεχε γύρω από το θυσιαστήριο ήταν το μόνο δικαίωμα του ανθρώπου, με τη δύναμη
του οποίου μπορούσε να παραμένει μπροστά σ’ αυτή τη δόξα που ήταν σαν «πυρ καταρτώγον»
(εδ.17).
κδ:12
και τας εντολάς τας οποίας έγραψα
Αυτό αντικρούει τη θεωρία που ισχυρίζεται
ότι ο Μωυσής αντέγραψε τον κώδικα του ειδωλολάτρη βασιλιά Χαμουραμπί.
κδ:13-15
Ιησούς ο θεράπων αυτού
Θεράπων δεν είναι δούλος, αλλά κάποιος που
βοηθάει, κάνει θελήματα και ξεκουράζει σε ότι μπορεί. Ο Θεός προόριζε τον Ιησού
να συνεχίσει τη διακονία του Μωυσή και γι’ αυτό τον βάζει δίπλα του για να μαθαίνει.
Ο Μωυσής άφησε τον Ιησού κάπου χαμηλότερα και ανέβηκε μόνος του ψηλότερα.
Αργότερα, όταν ο Μωυσής κατέβηκε, βρήκε τον Ιησού εκεί που τον άφησε, να τον
περιμένει, δεν πήγε στο στρατόπεδο!
Ο Θεός κάλεσε το Μωυσή να πάει ψηλά, για να
φύγει απ’ όλους τους άλλους, τα χαμηλά, τον κόσμο. Εκεί, μπορεί να έχει κανείς
απόλυτη επαφή και επικοινωνία με το Θεό κι εκεί είναι που ο Θεός δίνει νόμους
στον άνθρωπο. Κλείστηκε με το Θεό, για ν’ ακούσει απ’ το στόμα Του τα βαθιά μυστήρια
του προσώπου και του έργου της σωτηρίας του Ιησού Χριστού, όπως μας τα
παρουσιάζει η σκηνή σ’ όλη την κατασκευή καο σ’ όλα τα εξαρτήματά της. Πρέπει
να μάθουμε ν’ ανεβαίνουμε στο όρος της προσευχής, μόνοι μας με τον Κύριο, για
να μπορεί να γράφει τους νόμους Του μέσα στην καρδιά μας.
Ο Ααρών και ο Ωρ ήταν υπεύθυνοι και έπρεπε
να υπακούουν σ’ αυτούς, σαν να ήταν ο Μωυσής.
κδ:16
Έξι μέρες περίμενε χωρίς να γίνεται τίποτα.
Ταπείνωση! Τον κάλεσε την έβδομη μέρα. Ο Ισραήλ θα δει το Θεό την 7η
χιλιετηρίδα και θα κατοικήσει μαζί Του. Στο τέλος της 6ης
χιλιετηρίδας από Αδάμ ο Θεός θα καλέσει κι εμάς για ν’ αναπαυθούμε μέσα στην παρουσία
Του.
κδ:17
πυρ κατατρώγων
Η δύναμη του καθαρισμού του Θεού, όπως
φαίνεται στους νόμους και τις κρίσεις Του. Έτσι έβλεπαν οι Ισραηλίτες την
παρουσία του Θεού, ενώ ο Μωυσής που βρισκόταν μέσα σ’ αυτή δεν τον κατέτρωγε!
Έτσι βλέπουν οι άνθρωποι τη ζωή του
Χριστιανού που ζει μέσα στον αγιασμό και την καθαρότητα (Εβρ.ιβ:29).
κδ:18
Γιατί ο Θεός κράτησε το Μωυσή 40 μέρες
εκεί; Δεν μπορούσε να του δώσει από την πρώτη μέρα; Φυσικά θα μπορούσε, αλλά
τον κράτησε 40 μέρες.
Ο Μωυσής εισήλθεν εις το μέσον της
νεφέλης για να πάρει τα σχέδια της σκηνής του Μαρτυρίου, όπως ο Ιησούς
εισήλθε στα επουράνια για να παραλάβει το σχέδιο της ουράνιας σκηνής του Θεού,
της εκκλησίας (Ιωάν.ιδ:2 Εβρ.η:1-6).
