Επισκόπηση της Βίβλου (13)

 

ΛΕΥΙΤΙΚΟ

 

Α. ΟΝΟΜΑΣΙΑ

Το τρίτο βιβλίο του Μωυσή, το Λευιτικό, έχει πάρει τ’ όνομα του από τους Λευίτες, οι οποίοι ήταν η φυλή των ιερέων στον λαό Ισραήλ. Το βιβλίο αυτό είναι βασικά η καταγραφή των νόμων που αφορούν στους Λευίτες και την υπηρεσία τους.

 

Β. ΘΕΜΑ

Η κεντρική ιδέα του Λευιτικού είναι η λατρεία. Μας λέει πώς ένας λυτρωμένος λαός μπορεί να πλησιάσει τον Άγιο Θεό στην λατρεία και πώς η κοινωνία που δημιουργείται μ’ αυτόν τον τρόπο ανάμεσα τους μπορεί να διατηρηθεί.

Το μήνυμα του βιβλίου είναι δυνατό και καθαρό: Η πρόσβαση προς τον Θεό είναι μόνο δια του αίματος κι αυτή η προσέγγιση που επιτυγχάνεται με τον Άγιο Θεό απαιτεί αγιασμό απ’ τη μεριά του λατρευτή.

Το βιβλίο αυτό έχει επίσης ένα πρακτικό σκοπό. Αυτός ο θείος κώδικας νόμων είχε σκοπό να ξεχωρίσει τον Ισραήλ από τα υπόλοιπα έθνη.

Αυτός ο ξεχωρισμός επηρέασε τον Ισραήλ πνευματικά, ηθικά, διανοητικά και φυσικά. Έπρεπε να είναι ένα άγιο ή ξεχωρισμένο έθνος, αφιερωμένο στην υπηρεσία του μόνου αληθινού Θεού.

Οι θυσίες των Χριστιανών

Οι θυσίες είναι χαρακτηριστικό της λατρείας όλων των λαών, και ιδιαίτερα της ειδωλολατρίας. Η πρώτη Εκκλησία αντιμετώπισε τη λατρεία των ειδώλων και τις θυσίες που γίνονταν σ’ αυτά, και το ανάλογο ισχύει ακόμη και σήμερα. Γνωρίζουμε πως ό,τι έχει «ανακαλύψει» ο Διάβολος, δεν είναι παρά κακό αντίγραφο του γνήσιου και αυτό ισχύει επίσης με τις θυσίες. Εδώ όμως θέλουμε να δούμε το γνήσιο. Τι ισχύει, λοιπόν, σήμερα με τις θυσίες;

Ας θυμηθούμε ότι από την εποχή του Αδάμ και της Εύας, ο Θεός τους δίδαξε πώς να προσφέρουν θυσίες σ’ Εκείνον. Ο Άβελ και ο Κάιν πρόσφεραν θυσίες στον Κύριο. Ο Νώε και ο Αβραάμ, όπως και όλοι οι Πατριάρχες, οι Κριτές και οι Βασιλείς, έκαναν το ίδιο. Όταν τελείωσε ο πρώτος Ναός, ο Σολομώντας θυσίασε εκατόν είκοσι χιλιάδες πρόβατα και είκοσι δύο χιλιάδες βόδια. (Α' Βασ.η:63). Καθώς προσφέρανε τις θυσίες αυτές στον Θεό κατέβηκε η παρουσία του Θεού και σκέπασε το χώρο. Και όταν ζεις μέσα στην παρουσία του Θεού, θέλεις να προσφέρεις θυσίες σ’ Εκείνον. Αν ερευνήσουμε το λόγο του Θεού, θα δούμε ότι το στοιχείο της θυσίας κυριαρχεί σε όλα τα βιβλία του.

Το βιβλίο των αριθμών 39

ΕΙΚΟΣΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

εδ.1-6 Εορτή των σαλπίγγων-αναφέρεται στην Αρπαγή (Λευιτ.κγ:24).

εδ.7-11 Ημέρα του Εξιλασμού-αναφέρεται στο γάμο του Αρνίου με την εκκλησία & στη 2η έλευση για τον φυσικό Ισραήλ (Λευιτ.ις,κγ,κς,λβ).

εδ.12-34 Σκηνοπηγία-μιλά για τη χιλιετή Βασιλεία και την αιωνιότητα στον ουρανό. Ονομάζεται και εορτή της συγκομιδής (Λευιτ.κγ:33-43).

Λατρεία = Αφιέρωση

- Ποια είναι η μεγαλύτερη ανάγκη της εκκλησίας σήμερα;

- Δεν υπάρχει η αφιέρωση που έπρεπε να υπάρχει.

Γάμος = ισόβια δέσμευση – ευθύνη – ταύτιση

Φλερτ = επιπόλαιο παιχνίδι χωρίς δεσμεύσεις – απόλαυση των χαρών χωρίς ευθύνη

Φλερτ με το Θεό = θες τη σωτηρία και τις ευλογίες, χωρίς όμως να είσαι έτοιμος να ζήσεις με αφιέρωση, ταυτισμένος με την εκκλησία, με υποχρεώσεις προς τους αδελφούς.

Ιερείς

Α’ Πέτρ.β:9 «σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φώς»

Έξ.ιθ:3-6 «Ο δε Μωϋσής ανέβη προς τον Θεόν· και εκάλεσεν αυτόν ο Κύριος εκ του όρους, λέγων, Ούτω θέλεις ειπεί προς τον οίκον Ιακώβ, και αναγγείλει προς τους υιούς Ισραήλ. Σεις είδετε όσα έκαμα εις τους Αιγυπτίους, και σας εσήκωσα ως επί πτερύγων αετού και σας έφερα προς εμαυτόν· τώρα λοιπόν εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών· διότι ιδική μου είναι πάσα η γή· και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον. Ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ»

ΕΞΟΔΟΣ - κδ

κδ:1-2

Αυτό το κεφάλαιο αρχίζει με μια έκφραση που χαρακτηρίζει πολύ καθαρά όλη τη Μωσαϊκή οικονομία: «…. μακρόθεν…. δεν θέλουσι πλησιάσει…». Πουθενά, σ’ όλες τις διατάξεις του νόμου δεν βρίσκουμε τις πολύτιμες λέξεις: «Ελάτε, πλησιάστε»! Η λέξη «μακρόθεν» χαρακτηρίζει το νόμο, όπως η λέξη «πλησιάστε» χαρακτηρίζει το ευαγγέλιο. Κάτω από το νόμο, το έργο που μπορούσε να δώσει σ’ ένα αμαρτωλό το δικαίωμα να πλησιάσει, δεν είχε γίνει. Το αίμα των μόσχων και των ταύρων (Λευιτ.ις:18) δεν μπορούσε να εξαλείψει την αμαρτία, ούτε να δώσει ειρήνη στη συνείδηση. Ο Μωυσής που πλησίασε το Θεό, είναι τύπος του Χριστού, είχε την καρδιά του Θεού, ενώ ο λαός ήταν ακόμα μακριά απ’ αυτή τη θέση. Ήξερε τι θέλει ο Κύριος, η καρδιά του ήταν αφιερωμένη στο Θεό, δεν αμφέβαλε (Εβρ.ι:22).

Ο Θεός είπε αυτά τα λόγια στο Μωυσή όταν ήταν ακόμα πάνω στο Σινά για να πάρει τις εντολές.

Ο Ναδάβ και ο Αβιούδ ήταν οι μεγαλύτεροι γιοι του Ααρών και κατά συνέπεια οι διάδοχοι στην ιερατεία.

ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ 12 - Λευιτικό

Α. ΟΝΟΜΑΣΙΑ

Το τρίτο βιβλίο του Μωϋσή, το Λευιτικό, έχει πάρει τ’ όνομα του από τους Λευίτες, οι οποίοι ήταν η φυλή των ιερέων στο λαό Ισραήλ. Το βιβλίο αυτό είναι βασικά η καταγραφή των νόμων που αφορούν στους Λευίτες και την υπηρεσία τους.

Β. ΘΕΜΑ

Η κεντρική ιδέα του Λευιτικού είναι η λατρεία. Μας λέει πώς ένας λυτρωμένος λαός μπορεί να πλησιάσει τον Άγιο Θεό στη λατρεία και πώς η κοινωνία που δημιουργείται μ’ αυτό τον τρόπο ανάμεσα τους μπορεί να διατηρηθεί. Το μήνυμα του βιβλίου είναι δυνατό και καθαρό: Η πρόσβαση προς το Θεό είναι μόνο δια του αίματος κι αυτή η προσέγγιση που επιτυγχάνεται με τον Άγιο Θεό απαιτεί αγιασμό απ’ τη μεριά του λατρευτή.

Το βιβλίο αυτό έχει επίσης ένα πρακτικό σκοπό. Αυτός ο θείος κώδικας νόμων είχε σκοπό να ξεχωρίσει τον Ισραήλ από τα υπόλοιπα έθνη. Αυτός ο ξεχωρισμός επηρέασε τον Ισραήλ πνευματικά, ηθικά, διανοητικά και φυσικά. Έπρεπε να είναι ένα άγιο ή ξεχωρισμένο έθνος, αφιερωμένο στην υπηρεσία του μόνου αληθινού Θεού.

Η ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ - Κεφάλαιο 8

H ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ

Ο Θεός διόρισε μία διακονία από ιερείς προ καταβολής κόσμου.  Αυτό ήταν μέρος του σχεδίου Του της απολύτρωσης εν Χριστώ.

Μαθαίνουμε από τη Βίβλο, ότι οι άνθρωποι ήταν εξοικειωμένοι με την διακονία των ιερέων, από την αρχή της ιστορίας του ανθρώπινου γένους. Η παλαιότερη αναφορά ιερέα ήταν αυτή του Μελχισεδέκ. Ήταν βασιλιάς της Σαλήμ και ιερέας του Θεού του Υψίστου. Συνάντησε και ευλόγησε τον Αβραάμ, ο οποίος επέστρεφε από την σφαγή των βασιλέων και αφού είχε σώσει το Λωτ και το λαό των Σοδόμων (Γένεση ιδ:14-20).