Οκτώβρης πια! Όλες μας έχουμε τελειώσει τις
διακοπές μας και προσπαθούμε να μπούμε ξανά στο συνηθισμένο ρυθμό της ζωής μας.
Ακόμα κι αν κάποιες από μας θα ήθελαν να συνεχίσουν την εξοχή τους, τα σχολεία,
που άνοιξαν τον προηγούμενο μήνα μας ανάγκασαν όλες μας να επιστρέψουμε στις
βάσεις μας.
Όμως και τούτη η επιστροφή έχει τις δικές
της ομορφιές. «Κουρασμένες από την ξεκούραση» αλλά, οπωσδήποτε, ανανεωμένες,
αναζητούμε και πάλι τη θαλπωρή του δικού μας σπιτικού. Αλήθεια, πουθενά δε
νιώθουμε πραγματική ανάπαυση και άνεση, όσο στο δικό μας σπίτι, τη δική μας
πολυθρόνα, το δικό μας μαξιλάρι....αν θέλετε!
Μετά απ’ τις πρώτες κουραστικές μέρες,
ώσπου ν’ αδειάσουν οι βαλίτσες και όλα εκείνα τα ρούχα και άλλα αντικείμενα που
είχαμε πάρει μαζί μας τοποθετηθούν και πάλι στα συρτάρια και τα ράφια τους,
αρχίζουν και οι συναναστροφές μας. Βλέπουμε πάλι τους γείτονες ή τους
συναδέλφους, για όσες εργάζονται και - θελημένα ή άθελα - η συζήτηση στρέφεται
γύρω από το πού και πώς περάσαμε αυτές τις μέρες του καλοκαιριού. Πόσα μπάνια
κάναμε, αν και πόσο μαυρίσαμε, πόσα κιλά χάσαμε (εμένα μου λες!..) ή προσθέσαμε
και ποιος είναι ο ευκολότερος τρόπος να τα χάσουμε. Με άλλα λόγια, χωρίς να το
καταλάβουμε, μπλέκουμε σε μια συζήτηση «περί ανέμων και υδάτων», όπως όλος ο κόσμος.
Επίσης συναντιόμαστε με τις πνευματικές μας
αδελφές ή κάποια στιγμή μιλάμε μαζί τους στο τηλέφωνο. Όμως και πάλι οι ίδιες
συζητήσεις. Χωρίς να το θέλουμε, φλυαρούμε προβάλλοντας τον εαυτό μας, αυτόν
που θα έπρεπε να είναι νεκρός στο σταυρό....
Είναι λοιπόν κακό πράγμα οι διακοπές; Αν
θέλετε, φταίνε οι διακοπές για τούτη μας τη συμπεριφορά;
Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Ο
Θεός πριν πλάσει τον άνθρωπο ετοίμασε γι’ αυτόν το ωραιότερο περιβάλλον, που
εμείς ούτε να το φανταστούμε μπορούμε. Διαβάζουμε στο λόγο Του: «Και εφύτευσεν Κύριος ο Θεός παράδεισον εν
τη Εδέμ κατ’ ανατολάς, και έθεσεν εκεί τον άνθρωπον τον οποίον έπλασε. Και
Κύριος ο Θεός έκαμε να βλαστήση εκ της γής παν δένδρον ωραίον εις την όρασιν
και καλόν εις την γεύσιν» (Γεν.β:8-9).
Βλέπετε, ο Πατέρας έκανε για μας και τα
ωραία και τα νόστιμα. Και τις παραλίες και τις βουνοκορφές. Και τις λιακάδες
και τις βροχερές μέρες. Ένα περιβάλλον όμορφο και κατάλληλο να αναζωογονεί το
κορυφαίο πλάσμα της δημιουργίας Του: εσάς κι εμένα! Μπορούμε επομένως όλα αυτά
να τα απολαμβάνουμε «Ευχαριστούντες
πάντοτε υπέρ πάντων εις τον Θεόν και Πατέρα....» (Εφεσ.ε:20).
Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε μ’ εκείνες τις
απόψεις που θέλουν τον χριστιανό κλεισμένο σ’ ένα «κελί» να μοιρολογάει
μέρα-νύχτα για τις δικές του αμαρτίες ή των άλλων. Μάλιστα, θα μπορούσα να πω
ότι η απομάκρυνσή μας από τη φύση και η συγκέντρωσή μας στις φρικτές μεγαλουπόλεις,
μέχρι ένα σημείο καρπός της ανθρώπινης «προόδου» των τελευταίων καιρών, δεν
έχει καμία σχέση με όσα προβλέπονται για την ανθρώπινη ζωή, ακόμα και μετά την
πτώση...
Αν μπορείς, έστω και για λίγο, να ζήσεις
μακριά απ’ το «νέφος», αν μπορείς να τρέφεσαι χωρίς τα δηλητηριώδη συντηρητικά
και άλλα βελτιωτικά, ποιος σοφός άνθρωπος θα μπορούσε να σε κατηγορήσει;
Αντίθετα, μάλιστα, θα χαιρετούσαμε κάθε σχετική πρωτοβουλία, αρκεί να μη
χαρακτηρίζεται από υπερβολές και καταχρήσεις.
Όμως, υπάρχει κι ένα άλλο είδος διακοπών
που αυτό προβληματίζει. Όταν βρεθούμε αποκομμένοι από κάθε αδελφική
συναναστροφή, μέσα σ’ ένα εντελώς ξένο περιβάλλον. Μερικά νεαρά άτομα ιδιαίτερα
επιζητούν αυτές τις περιπέτειες. Πόσο εύκολο είναι τότε να γίνουμε ένα με τον
κόσμο. Κανείς δεν μας ξέρει, κανείς γνωστός δεν μας βλέπει, ποιος θα μας
κρίνει; Έτσι γίνονται ένα με το πλήθος. Ντύνονται όπως όλοι οι άλλοι, ακούνε
την ίδια μουσική, συχνάζουν στα ίδια κέντρα, διαβάζουν τα ίδια περιοδικά.
Μήπως έτσι σκέφτηκες αδελφή μου και το
χειρότερο, μήπως έτσι έπραξες τούτο το καλοκαίρι; Αν ναι, έκανες μεγάλο λάθος!
Ο Κύριος και σε γνώριζε και σε έβλεπε και σε έκρινε! Κι εσύ ζημιώθηκες φοβερά -
ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνεις τις συνέπειες - και τον Κύριό σου λύπησες.
Αλλά ας γυρίσουμε στις αρχικές μας σκέψεις.
Ρωτούσαμε τι γίνεται μ’ εκείνες τις ατέλειωτες κουβέντες και περιγραφές «για
τας διακοπάς μας». Ας προσέξουμε αδελφές μου, με αυτά που λέμε ποιος τελικά
δοξάζεται, ο Κύριος ή εμείς;
Αντίθετα θα μπορούσαμε να κάνουμε έναν
αυτοέλεγχο. Να φέρουμε στο νου όλα όσα κάναμε, είπαμε, είδαμε.... και - αν
χρειάζεται - να ξαναφέρουμε το τιμόνι μας ...στη σωστή πορεία.
Συχνά λένε πως αυτή την εποχή του χρόνου
αρχίζει μια νέα περίοδος. Με όλα τούτα στο νου μας ας προχωρήσουμε στη ζωή του
αγιασμού και της καθαρότητας. Αν κάτι μας ωφέλησε ας το επαναλάβουμε - όσο
είναι απ’ τα πράγματα δυνατό - και στη διάρκεια του χειμώνα. Αν για κάτι μας
ελέγχει η συνείδησή μας, ας το φέρουμε στον Κύριο με μετάνοια, να πλυθεί στο
αίμα του Χριστού και να σβήσει. Ευχόμαστε σε όλες σας «Καλό χειμώνα» με τη χάρη
του Κυρίου μας Ιησού Χριστού!
