Ο λόγος του Θεού έχει εκπληρωθεί στην επιστροφή των Εβραίων στην Παλαιστίνη. Αυτό το γεγονός των εσχάτων ημερών μας φανερώνει ότι ζούμε στις μέρες που ο Κύριος θα επιστρέψει για να παραλάβει την εκκλησία Του.
Γένεση ιβ / Γένεση ιε / Γένεση ιη/ Ρωμαίους ια:1-2/ Ιεζεκιήλ λς:35/ Ησαΐας κζ:6/Ιεζεκιήλ λη-λθ / Ιερεμίας λ:1-12
«Διότι θέλω σας λάβει εκ μέσου των εθνών, και θέλω σας συνάξει εκ πάντων των τόπων, και σας φέρει εις την γην υμών» Ιεζ.λς:24
Κάποιοι από μας, έχουμε παρακολουθήσει ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα όλων των εποχών, την επιστροφή των Εβραίων στην Παλαιστίνη και την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Όποιος δεν πιστεύει στα θαύματα, δεν πιστεύει στην πραγματικότητα. Οι Εβραίοι επέστρεψαν και το κράτος του Ισραήλ εγκαθιδρύθηκε. Λίγες χώρες έχουν να ομολογήσουν τόσα θαύματα όπως αυτή, γιατί αυτό το γεγονός είναι μια κατ’ ευθείαν εκπλήρωση των προφητικών γραφών στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη.
Ίσως, το θέμα του διασκορπισμού και της επιστροφής του έθνους Ισραήλ, να έχει απασχολήσει τον προφητικό λόγο της Παλαιάς Διαθήκης, περισσότερο από κάθε άλλο γεγονός. Η εκπλήρωση αυτής της προφητείας σε παραμικρές λεπτομέρειες, αποδεικνύει δύο μεγάλες αλήθειες, που ποτέ δεν πρέπει να παραβλέψουμε: Η Βίβλος είναι απόλυτα θεόπνευστη και αληθινή στην παραμικρή της λεπτομέρεια. Η επιστροφή του Ιησού για την εκκλησία Του είναι προ των πυλών.
Η κατά γράμμα ερμηνεία της Γραφής είναι ο μόνος τρόπος να καταλάβουμε το λόγο του Θεού. Η Γραφή, στα πρωτότυπα κείμενά της, ήταν μια κατευθείαν αποκάλυψη από το Θεό. Η πνευματικοποίηση κάθε εδαφίου της Γραφής, είναι επικίνδυνη μέθοδος ερμηνείας του λόγου του Θεού. Καθώς μελετάμε την επιστροφή των Εβραίων στη γη της Επαγγελίας, για άλλη μια φορά θα αναγκαστούμε να παραδεχτούμε ότι η Βίβλος είναι θεόπνευστη και αληθινή σε κάθε της λεπτομέρεια.
Ποιοι είναι οι Ιουδαίοι; Ο όρος Ιουδαίος δεν υπήρχε πριν από την εποχή του Ιερεμία. Αρχικά, αναφερόταν σε κάποιον που ανήκε στη φυλή του Ιούδα. Αργότερα η έννοια της λέξης αποδόθηκε σε κάθ’ ένα που ανήκε στην Εβραϊκή φυλή, όπου κι αν βρισκόταν πάνω στο πρόσωπο της Γης.
Δεν θα ξεφύγουμε από το στόχο μας, παρασυρόμενοι σε συλλογισμούς για την ταυτότητα των 10 βόρειων φυλών. Πρέπει να δεχτούμε ότι ο Θεός ξέρει ποιοι είναι αυτοί και που βρίσκονται. Η Βίβλος αναφέρει καθαρά στον προφητικό της λόγο ότι συμπεριλαμβάνονται και αυτές οι φυλές στο μάζεμα του έθνους Ισραήλ. Όταν μιλάμε για επιστροφή των Ιουδαίων, αναφερόμαστε σ΄ ολόκληρη την Εβραϊκή φυλή, τους απογόνους του βόρειου και νότιου βασιλείου.
Ι. Ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Α. Η διαθήκη που έγινε με τον Αβραάμ
Γεν.ιβ:1 «Ο δε Κύριος είπε προς τον Αβραάμ, έξελθε εκ της γής σου, και εκ της συγγενείας σου, και εκ του οίκου του πατρός σου, εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει»
Ο Θεός ποτέ δεν ενεργεί ευκαιριακά. Υπάρχει ένας αιώνιος σκοπός σε όλες Του τις αποφάσεις. Στο παραπάνω εδάφιο βλέπουμε το Θεό να διαλέγει ένα άνθρωπο και μια χώρα. Αργότερα, έκανε συνθήκη με τον Αβραάμ ότι θα τον κάνει ένα μεγάλο έθνος. Όμως, γιατί ο Θεός διάλεξε τον Αβραάμ; Ο Θεός ζητούσε ένα άνθρωπο που θα μπορούσε να του εμπιστευτεί τη θαυμαστή αποκάλυψη του μονοθεϊσμού, ο οποίος θα έπρεπε να Τον πιστεύει και να Τον υπακούει. Ο Θεός είδε ότι αυτά που ζητούσε υπήρχαν στο χαρακτήρα και τη ζωή του Αβραάμ, ο οποίος πίστευε και υπάκουε σ’ Αυτόν. Έτσι, έγινε ο πατέρας της πίστης για όλους αυτούς που εμπιστεύονται τον ένα αληθινό Θεό.
Σήμερα, ο Θεός και πάλι διαλέγει ανθρώπους που θα κάνουν το θέλημά Του και καλεί αυτούς που θα Τον πιστέψουν και θα Τον υπακούσουν. Η πίστη και η απόλυτη υπακοή είναι βασικά στοιχεία του χαρακτήρα αυτών που ικανοποιούν το Θεό. Ο Θεός ευαρεστήθηκε από τον Αβραάμ και τον ονόμασε φίλο Του. Είναι προνόμιο του καθένα μας να μπορούμε να ευαρεστούμε το Θεό κι έτσι να είμαστε φίλοι Του.
Γιατί ο Θεός διάλεξε την Παλαιστίνη; Πολλές φορές η έμφαση δίνεται στον απερίγραπτο πλούτο της Νεκρής θάλασσας, αλλά αυτός δεν είναι ο μοναδικός λόγος, ούτε μπορεί να είναι ο κύριος λόγος. Ο Θεός είχε αποκαλυφτεί στον Αβραάμ κι αυτή η αλήθεια έπρεπε να πάει σε όλα τα έθνη.
Για να πραγματοποιηθεί αυτό, η μικρή χώρα της Παλαιστίνης ήταν ο ιδανικός τόπος. Ήταν το κέντρο του αρχαίου κόσμου. Ήταν μια γέφυρα που ένωνε τρεις ηπείρους. Όλοι οι μεγάλοι στρατοί των κοσμοκρατοριών – Αίγυπτος, Συρία, Περσία, Ελλάδα, και Ρώμη – πέρασαν πάνω απ’ αυτή τη γέφυρα. Λεωφόροι που χρησιμοποιούσαν τα καραβάνια για να μεταφέρουν τα εμπορεύματά τους από μακρινές χώρες, διέτρεχαν από βορά μέχρι νότο την Παλαιστίνη. Απ’ αυτή τη γέφυρα που ένωνε τρεις ηπείρους, το αληθινό μήνυμα της σωτηρίας θα πήγαινε σ’ όλο τον κόσμο. Την ίδια στιγμή, το τραχύ ορεινό έδαφος προστάτευε τους Εβραίους από άθεους πολιτισμούς του ειδωλολατρικού κόσμου.
Η Παλαιστίνη ήταν για το Θεό ο καλύτερος τόπος εκείνης της εποχής για να αποκαλύψει τον Εαυτό Του και να γίνει αυτό γνωστό παντού. Άνθρωποι από μακρινές χώρες θα μπορούσαν να ακούσουν για τη θρησκεία των Εβραίων που λατρεύουν μόνο ένα Θεό.
Με την κλήση του Αβραάμ, ο Θεός έκανε διαθήκη μαζί του, λέγοντας ότι θα τον κάνει ένα μεγάλο έθνος, από το οποίο όλα τα έθνη θα ευλογούντο. Του υποσχέθηκε ακόμα ότι όποιος τον καταριόταν θα ήταν καταραμένος και όποιος τον ευλογούσε θα ήταν ευλογημένος.
Β. Οι Ιουδαίοι διασκορπίζονται από τη γη τους.
Την ώρα του θανάτου του Ιησού πάνω στο σταυρό, οι Ιουδαίοι είπαν: «Το αίμα αυτού ας είναι εφ’ ημάς, και επί τα τέκνα ημών» (Ματθ.κζ:25). Ο Θεός τους έπιασε απ’ τα λόγια τους, και για δύο χιλιετίες τώρα, υπάρχει κρίση πάνω σ’ αυτό το λαό.
Το 70 μ.Χ. ο Τίτος κυρίευσε την Ιερουσαλήμ μετά από πολιορκία 143 ημερών. Ο Τίτος ήταν γιος του Ρωμαίου αυτοκράτορα Βεσπασιανού και αργότερα έγινε ο ίδιος αυτοκράτορας. Εξακόσες χιλιάδες Ιουδαίοι σφάχτηκαν και χιλιάδες πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Η πόλη ισοπεδώθηκε και για δύο αιώνες ήταν αυστηρά απαγορευμένο στους Εβραίους να μπουν στην πόλη που τελικά χτίστηκε στην ίδια θέση.
Οι Ιουδαίοι σκορπίστηκαν παντού και όπου πήγαν αντιμετώπισαν διωγμούς και παθήματα. Για αιώνες οι Εβραίοι απαγχονιζόταν, καιγόταν και σφαζόταν. Σε κάθε χώρα που πήγαιναν ήταν στιγματισμένοι, τους καταπίεζαν, τους κυνηγούσαν και τους εξόριζαν.
Γ. Ο Θεός ποτέ δεν ακύρωσε τη Διαθήκη.
Δεν υπάρχει εδάφιο μέσα στη Γραφή που να λέει ότι ο Θεός ακύρωσε τη διαθήκη που έκανε με τον Αβραάμ. Αντίθετα, υπάρχουν πολλά εδάφια που πολύ καθαρά λένε ότι ο Θεός θα κρατήσει και θα τιμήσει αυτή τη διαθήκη. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Δεν απέρριψεν ο Θεός τον λαόν αυτούτον οποίον προεγνώρισεν» (Ρωμ.ια:2). Στο ίδιο κεφάλαιο ο Παύλος διασαφηνίζει ότι ο Θεός δεν απέρριψε τον Ισραήλ, ο οποίος σαν έθνος θα σωθεί, όταν συμπληρωθεί ο καιρός της εκκλησίας.
«Διότι δεν θέλω να αγνοήτε αδελφοί, το μυστήριον τούτο (δια να μη υψηλοφρονήτε), ότι τύφλωσις κατά μέρος έγεινεν εις τον Ισραήλ, εωσού εισέλθη το πλήρωμα των εθνών και ούτω πας Ισραήλ θέλει σωθεί, καθώς είναι γεγραμμένον Θέλει ελθεί εκ Σιών ο Λυτρωτής, και θέλει αποστρέψει τας ασεβείας από του Ιακώβ» (Ρωμ.ια:25-26).
Στην προς Γαλάτες επιστολή του ο απόστολος Παύλος γράφει ότι η διαθήκη αυτή έχει επικυρωθεί στο Χριστό κι έτσι ο νόμος δεν μπορεί να την ακυρώσει (γ:17). Η διαθήκη δόθηκε στον Αβραάμ σαν υπόσχεση και επικυρώθηκε με όρκο (Εβρ.ς:13-16). Σ’ αυτά τα εδάφια διδασκόμαστε ότι η υπόσχεση του Θεού είναι αμετάθετη κι ότι ο Θεός δεν είναι δυνατόν να πει ψέματα.
Αν και οι Ιουδαίοι διασκορπίστηκαν από τη γη της Παλαιστίνης, η διαθήκη που έγινε με τον Αβραάμ ποτέ δεν ακυρώθηκε, αντίθετα στον 20ο αιώνα πραγματοποιήθηκε.
ΙΙ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Α. Η αναβίωση του κράτους του Ισραήλ.
Ο Κύριος έδειξε σε όραση στον προφήτη Ιεζεκιήλ μια κοιλάδα γεμάτη με οστά. Σε υπακοή της εντολής του Θεού προφήτεψε και τα οστά άρχισαν να συνέρχονται και να καλύπτονται με σάρκα και δέρμα. Κατόπιν, ο Ιεζεκιήλ διατάχθηκε να προφητέψει στο πνεύμα: «Ελθέ, πνεύμα, εκ των τεσσάρων ανέμων, και εμφύσησον επί τους πεφονευμένους τούτους, και ας αναζήσωσι» (Ιεζ.λζ:9).
Όταν το έκανε, πραγματικά το πνεύμα μπήκε σ’ αυτούς και στάθηκαν στα πόδια τους ζωντανοί. Τότε, ο Κύριος είπε στον Ιεζεκιήλ ότι αυτοί ήταν «πάς ο οίκος Ισραήλ» (Ιεζ.9-11) και παρακάτω τους υπόσχεται: «θέλω σας θέσει εν τη γη υμών» (λζ:14).
Καθώς μελετάμε αυτό το μάθημα θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα τα εξής:
1. Αυτά τα οστά είναι «πάς ο οίκος Ισραήλ»
2. « … θέλω σας φέρει εις την γην του Ισραήλ» (λζ:12)
3. «θέλω σας θέσει εν τη γη υμών» λζ:14)
Δεν θα είναι ένα μέρος, αλλά όλο το έθνος Ισραήλ που θα φερθεί στη γη του, στη γη του Ισραήλ όπως ακριβώς ονομάζεται.
Αυτή την όραση την ακολούθησε το μάθημα με τις δύο ράβδους. Έπρεπε να πάρει δύο ράβδους, στη μια πάνω να γράψει Ιούδας και στην άλλη Εφραίμ. Κατόπιν έπρεπε να τις πιάσει μαζί στο χέρι του και θα γινόταν μία ράβδος (λζ:15-20). Αυτό το μάθημα διδάσκει καθαρά ότι ο Ιούδας και ο Ισραήλ θα γινόταν ένα έθνος.
Είναι ανοησία να κάνουμε υποθέσεις που μπορεί να είναι οι δέκα βόρειες φυλές. Ο Θεός ξέρει ακριβώς ποιοι είναι αυτοί. Έχει δηλώσει ότι θα τους κάνει ένα έθνος στη χώρα τους κάτω από τον ίδιο βασιλιά.
Β. Θα συγκεντρωθούν απ’ όλα τα έθνη.
Αυτοί που τους αρέσει να πνευματικοποιούν τις Γραφές και διδάσκουν ότι ο Θεός τελείωσε τις δοσοληψίες Του με το έθνος Ισραήλ, δεν μπορούν να εξηγήσουν το Ης.ια:11,12. Ο Θεός ποτέ πριν δεν έβαλε το χέρι Του για δεύτερη φορά προκειμένου να συνάξει το λαό Του, παρά μόνο τον προηγούμενο αιώνα. Ποτέ πριν αυτό το εδάφιο δεν εκπληρώθηκε, παρά μόνο τότε, τον 20ο αιώνα. Όπως προφητικά ειπώθηκε, θα μαζευόταν απ’ όλα τα έθνη. Ας προσέξουμε πολύ τα παρακάτω εδάφια: Ιεζ.κ:34,41-42 Ης.ια:12 Ης.μα:8-9. Αυτά τα εδάφια έχουν ήδη εκπληρωθεί κατά γράμμα.
Το 1948 το κράτος του Ισραήλ ξεκίνησε με 650.000 κατοίκους. Δέκα χρόνια αργότερα, αυτοί που κατοικούσαν στο νέο αυτό κράτος ήταν δύο εκατομμύρια. Τα πρώτα οχτώ χρόνια, έμπαινε μέσα ένας μετανάστης κάθε πέντε λεπτά. Αν και βρισκόταν σε πόλεμο με διπλάσια Αραβικά κράτη, το Ισραήλ άνοιξε τις πόρτες του στην ελεύθερη μετανάστευση. Χιλιάδες που είχαν ανάγκη στέγης, τροφής και μόρφωσης μπήκαν στη χώρα.
Κατά τη διάρκεια των 40 χρόνων πριν την επίσημη διακήρυξη του κράτους του Ισραήλ, 500.000 Ιουδαίοι μπήκαν στην Παλαιστίνη. Τους αμέσως επόμενους 40 μήνες, μετά τη διακήρυξη, μπήκαν 673.000. Η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμού που έγινε ποτέ στην ιστορία, έγινε από το νέο και μικρό κράτος εκείνο τον καιρό.
Απ’ όλες τις χώρες του κόσμου, με όλα τα μεταφορικά μέσα – εκτός οδικώς -, οι Ιουδαίοι κατέφθαναν στο κράτος τους που περιτριγυριζόταν από αφιλόξενους εχθρούς και δεν είχε δρόμους επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς μια χώρα από την οποία δεν έφυγαν Εβραίοι για να πάνε στο Ισραήλ.
Από μερικές χώρες, όλος ο Εβραϊκός πληθυσμός μετακινήθηκε στο Ισραήλ. Δεν υπάρχουν Εβραίοι στη Λιβύη και είναι ελάχιστοι αυτοί που είναι σε χώρες όπως η Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία, Γερμανία και Αυστρία. Η μεταφορά μερικών Εβραϊκών κοινοτήτων σχεδιάστηκε πολύ προσεκτικά. Σε λίγες βδομάδες, πάνω από 100.000 Εβραίοι που κατοικούσαν στο Ιράκ και τους είχαν αφαιρέσει την εθνικότητα και την περιουσία, μεταφέρθηκαν στο Ισραήλ. Αυτή η επιχείρηση είχε ονομαστεί «Μαγικό χαλί».
Μια άλλη επιχείρηση είχε ονομαστεί «Στα φτερά του αετού». Πενήντα χιλιάδες Εβραίοι από την Υεμένη ήρθαν με τα πόδια δια μέσου της Αραβικής ερήμου σ’ ένα στρατόπεδο στο Άντεν, απ’ όπου μεταφέρθηκαν αεροπορικά για το υπόλοιπο του ταξιδιού τους. Ποτέ τους δεν είχαν δει αεροπλάνο, αλλά μ’ εμπιστοσύνη επιβιβάστηκαν για να φτάσουν στη γη της επαγγελίας. Εμπιστεύτηκαν τα εδάφια της Γραφής που λένε: «σας εσήκωσα ως επί πτερύγων αετού, και σας έφερα προς εμαυτόν» (Έξ.ιθ:4).
Γ. Η γη θα ανθίσει.
Η γη που κάποτε έτρεχε γάλα και μέλι και υποστήριζε ένα πληθυσμό 3-5 εκατομμυρίων, η Παλαιστίνη, κάτω από τους Άραβες έγινε αληθινή έρημος. Η Τουρκική κυβέρνηση εισέπραττε ένα φόρο για κάθε δέντρο. Οι Άραβες τότε έκοψαν όλα τα δέντρα, με αποτέλεσμα η Παλαιστίνη να γίνει μια χώρα χωρίς δέντρα. Οι Εβραίοι φύτεψαν χιλιάδες δέντρα και τώρα υπάρχουν εκατομμύρια που αυξάνουν εκεί. Οι βάλτοι που ευνοούσαν την ελονοσία έχουν αποξηρανθεί κι έχουν γίνει καλλιεργήσιμη γη. Έχουν φτιάξει αρδευτικά κανάλια και φέρνουν νερό στην έρημο, μετατρέποντας την έτσι σε παράδεισο. Ο Ησαΐας προφήτεψε γι’ αυτό:
«Ο Κύριος λοιπόν θέλει παρηγορήσει την Σιών αυτός θέλει παρηγορήσει πάντας τους ηρημωμένους τόπους αυτής και θέλει κάμει την έρημον αυτής ως την Εδέμ, και την έρημον αυτής ως παράδεισον του Κυρίου ευφροσύνη και αγαλλιασις θέλει ευρίσκεσθαι εν αυτή, δοξολογία, και φωνή αινέσεως» (να:3).
Το ίδιο πράγμα λέει και ο Ιεζεκιήλ:
«Και θέλουσι λέγει, η γη αύτη ήτις ήτο ηφανισμένη, κατεστάθη ως ο παράδεισος της Εδέμ και αι πόλεις αι ηρημωμέναι και ηφανισμέναι και κατηδαφισμέναι, ωχυρώθησαν, κατωκίσθησαν» (λς:35).
Η χώρα δεν εξαρτάται μόνο από τα αρδευτικά έργα, γιατί ο Κύριος έχει αυξήσει τις ετήσιες βροχοπτώσεις. Σήμερα ο μέσος όρος βροχόπτωσης είναι σχεδόν ο διπλάσιος απ’ ότι ήταν το 1860.
Το εύρος της γεωργικής παραγωγής είναι πάρα πολύ μεγάλο. Σιτάρι, κριθάρι, βρώμη, καλαμπόκι, βαμβάκι, πορτοκάλια, λεμόνια, γκρέιπφρούτ, σταφύλια, ελιές, αχλάδια και μήλα. Τα πορτοκάλια της Κιάφας είναι γνωστά σαν τα καλύτερα στον κόσμο. Η Παλαιστίνη εξάγει εκατομμύρια δολάρια σε φρούτα. Όταν κανείς δει την Παλαιστίνη ανθισμένη, είναι σαν τον κήπο της Εδέμ και δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ορθότητα της προφητείας. Συμβαίνει ακριβώς, όπως το γράφει η Βίβλος.
ΙΙΙ. ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΣΑΝ ΕΘΝΟΣ
Α. Η τοποθεσία αυτής της χώρας στο πρόσωπο της Γης.
Στις 14 Μαΐου του 1948 ανακηρύχτηκε το κράτος του Ισραήλ, όταν με τη λήξη της βρετανικής εντολής, τα αγγλικά στρατεύματα εγκατέλειψαν την Παλαιστίνη. Εκείνη την εποχή, υπήρχαν μόνο 650.000 Ιουδαίοι στην Παλαιστίνη, περικυκλωμένοι από 30.000.000 Άραβες. Η χώρα ήταν μικρή. Συγκρινόμενη με άλλες περιοχές, η Παλαιστίνη είχε το μέγεθος γραμματόσημου. Η έκτασή της ήταν μόλις 2.720 τετρ. χλμ. αλλά έχει εκατοντάδες χιλιόμετρα σύνορα. Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, ότι ένα τόσο μικρό κράτος σπάνια θα αναφερόταν ή δεν θα μπορούσε να επηρεάζει τις παγκόσμιες υποθέσεις, αλλά δεν είναι έτσι.
Σπάνια τυπώνεται μια εφημερίδα, χωρίς κάποια επικεφαλίδα της να αφορά στο Ισραήλ. Τα μάτια όλου του κόσμου είναι πάνω στο μικρό αυτό κράτος. Η Παλαιστίνη ήταν το κέντρο του αρχαίου κόσμου και συνεχίζει να είναι στις μέρες μας. Η επίδρασή της είναι αισθητή και η φωνή της ακούγεται σ’ όλο τον κόσμο από εχθρούς και φίλους. Δεν πήρε απλά μια θέση ανάμεσα στα κράτη του κόσμου, αλλά πήρε ηγετική θέση. Ο λόγος είναι ότι ο Ιησούς, στην ερχόμενη βασιλεία Του, θα κυβερνήσει τον κόσμο μέσα από τον εκλεκτό λαό Του.
Την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας ακολούθησε αμέσως το ξέσπασμα του πολέμου με τον Αραβικό Σύνδεσμο, που δεν αναγνώριζε την ύπαρξη ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Ανήκε στον Μπεν Γκουριόν, αρχηγό του εργατικού κόμματος MAPAI, η συγκρότηση του κράτους του Ισραήλ με τη συνεργασία προσωπικοτήτων όπως ο Γκόλντα Μέιρ, ο Λέβι Έσκολ, ο Άμπα Έμπαν κ.λ.π.. Το 1956, ταυτόχρονα με την Αγγλογαλλική επίθεση στην Αίγυπτο για το ζήτημα του Σουέζ, ξέσπασε ένας καινούριος Αραβο-ισραηλινός πόλεμος, αλλά τα στρατεύματα του Τελ Αβίβ, που έφθασαν στη διώρυγα, αναγκάστηκαν από τον ΟΗΕ να αποχωρήσουν. Τον Ιούνιο του 1967, μετά από την Αιγυπτιακή απόφαση να αποκλείσουν το στενό του Τιράν, ξέσπασε ο λεγόμενος πόλεμος των έξι ημερών. Σε σύντομο χρόνο το Ισραήλ κατέκτησε το Σινά, την ανατολική άκρη της διώρυγας του Σουέζ, το Γκολάν. Το 1969 έγινε πρωθυπουργός ο Γκόλτα Μέιρ, του εργατικού μετώπου. Ακολούθησαν χρόνια πολύ σημαντικά για το Ισραήλ και παρά τις επίμονες εντάσεις με τα αραβικά κράτη, γνώρισε μια εξαιρετική οικονομική ανάπτυξη. Το 1973 το Ισραήλ υπέστη μια Αιγυπτιακή επίθεση στη διώρυγα του Σουέζ και μια Συριακή στον Γκολάν (πόλεμος του Κιπούρ). Μετά τις αρχικές δυσκολίες, το Ισραήλ απώθησε τις Αραβικές δυνάμεις. Το 1974 τον Μέιρ διαδέχτηκε ο εργατικός Ράμπιν. Στις εκλογές του 1977, όμως, υπερίσχυσε το Λίκουντ, μέτωπο της δεξιάς οδηγημένο από τον ιστορικό αρχηγό Μενάχεμ Μπέντζιν, υποστηρικτή μιας αδιάλλακτης γραμμής στα σύνορα των Αράβων και των Παλαιστινίων. Παρ’ όλα αυτά, το 1978 ο Μπέντζιν υπόγραψε με την Αίγυπτο του Σαντάτ τις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ (Camp David), που οδήγησαν στην ειρήνη ανάμεσα στις δύο χώρες το 1979. Το 1982 ο Μπέντζιν διέταξε την επιδρομή του νότιου Λιβάνου, όπου βρίσκονταν οι βάσεις του OLP (Οργανισμός για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης). Οι δαπάνες της Λιβανέζικης επιδρομής και η σοβαρή οικονομική κρίση που ξέσπασε γύρω στο 1980 έφθειραν την κυβέρνηση του Μπεντζίν. Από το 1987 οι Παλαιστίνιοι της Γάζας ξεκίνησαν μια μη ένοπλη εξέγερση, ενώ οι εντάσεις οξύνθηκαν από τις εγκαταστάσεις στα Αραβικά εδάφη που ήταν κυριευμένα κατά ένα μέρος από Εβραϊκές αποικίες. Η αδιαλλαξία του συνασπισμού της συντηρητικής κυβέρνησης κατευθυνόμενη από τον Σαμίρ προκάλεσε δυσκολίες και με το μεγαλύτερο σύμμαχο, τις ΗΠΑ, που μετά τον πόλεμο του κόλπου (1991) μονάχα εξασκώντας δυνατές πιέσεις κατάφεραν να αναγκάσουν το Ισραήλ να προσχωρήσει στη διεθνή διάσκεψη ειρήνης για τη Μέση Ανατολή, που εγκαινιάστηκε στη Μαδρίτη το Νοέμβριο του 1991.
Το 1992 οι εκλογές κερδίσθηκαν από τους εργατικούς και από τους συμμάχους τους, της αριστεράς, που δημιούργησαν μια κυβέρνηση οδηγημένη από τον Ράμπιν, που τασσόταν υπέρ μιας διαπραγματευόμενης λύσης του παλαιστινιακού προβλήματος. Μακροχρόνιες μυστικές διαπραγματεύσεις με το OLP, που διακόπηκαν πολλές φορές και ξανάρχισαν με τη μεσολάβηση της Νορβηγίας, των ΗΠΑ και της Αιγύπτου, οδήγησαν το 1993 στην υπογραφή από την πλευρά του Ράμπιν, του Αραφάτ και του προέδρου των ΗΠΑ, Κλίντον, της Διακήρυξης των αρχών πάνω στην παλαιστινιακή αυτονομία.
Το OLP αναγνώρισε το δικαίωμα μιας ειρηνικής ύπαρξης του Ισραήλ, ενώ οι ισραηλινοί αναγνώρισαν την παλαιστινιακή αυτονομία ξεκινώντας από τα εδάφη της Γάζας και της Ιεριχούς, στα οποία το 1994 ο Αραφάτ εγκατέστησε την κυβέρνησή του μετά την αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων. Η διαδικασία ειρήνης συνεχίστηκε (υπογραφή ειρήνης ανάμεσα στο Ισραήλ και την Ιορδανία, 1994) παρά την αιματηρή αντίθεση της παλαιστινιακής εξτρεμιστικής τρομοκρατίας και του ισραηλινού εξτρεμισμού. Σ’ αυτό το χώρο ανήκε και ο δολοφόνος του Ράμπιν (Νοέμβριος 1995).
Η δολοφονία του Ισραηλινού προέδρου έθετε σε κίνδυνο την ειρήνη ανάμεσα στους παλαιστινίους και τους ισραηλινούς, παρά την εγγύηση από τον Πέρες, που πήρε τη θέση του Ράμπιν, και από τον Αραφάτ, όπως επίσης και από τις διεθνείς δυνάμεις. Στις αρχές του 1996, όμως, οι φανατικοί ισλαμιστές άρχισαν ξανά τις ένοπλες διαμάχες, αναγκάζοντας την κυβέρνηση του Πέρες να αντιδράσει σκληρά. Οι εκλογές του Μαΐου του 1996 έληξαν με την ήττα του Πέρες και του κόμματος του και τη νίκη του Νετανιάχου, αντιπρόσωπου των φανατικών Εβραίων. Αυτός ο τελευταίος διακήρυττε την επιθυμία να οδηγήσει σε λήξη την διαδικασία ειρήνης, ακόμα και χωρίς εδαφικές παραχωρήσεις.
Το 1992 οι εκλογές κερδίσθηκαν από τους εργατικούς και από τους συμμάχους τους, της αριστεράς, που δημιούργησαν μια κυβέρνηση οδηγημένη από τον Ράμπιν, που τασσόταν υπέρ μιας διαπραγματευόμενης λύσης του παλαιστινιακού προβλήματος. Μακροχρόνιες μυστικές διαπραγματεύσεις με το OLP, που διακόπηκαν πολλές φορές και ξανάρχισαν με τη μεσολάβηση της Νορβηγίας, των ΗΠΑ και της Αιγύπτου, οδήγησαν το 1993 στην υπογραφή από την πλευρά του Ράμπιν, του Αραφάτ και του προέδρου των ΗΠΑ, Κλίντον, της Διακήρυξης των αρχών πάνω στην παλαιστινιακή αυτονομία.
Το OLP αναγνώρισε το δικαίωμα μιας ειρηνικής ύπαρξης του Ισραήλ, ενώ οι ισραηλινοί αναγνώρισαν την παλαιστινιακή αυτονομία ξεκινώντας από τα εδάφη της Γάζας και της Ιεριχούς, στα οποία το 1994 ο Αραφάτ εγκατέστησε την κυβέρνησή του μετά την αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων. Η διαδικασία ειρήνης συνεχίστηκε (υπογραφή ειρήνης ανάμεσα στο Ισραήλ και την Ιορδανία, 1994) παρά την αιματηρή αντίθεση της παλαιστινιακής εξτρεμιστικής τρομοκρατίας και του ισραηλινού εξτρεμισμού. Σ’ αυτό το χώρο ανήκε και ο δολοφόνος του Ράμπιν (Νοέμβριος 1995).
Η δολοφονία του Ισραηλινού προέδρου έθετε σε κίνδυνο την ειρήνη ανάμεσα στους παλαιστινίους και τους ισραηλινούς, παρά την εγγύηση από τον Πέρες, που πήρε τη θέση του Ράμπιν, και από τον Αραφάτ, όπως επίσης και από τις διεθνείς δυνάμεις. Στις αρχές του 1996, όμως, οι φανατικοί ισλαμιστές άρχισαν ξανά τις ένοπλες διαμάχες, αναγκάζοντας την κυβέρνηση του Πέρες να αντιδράσει σκληρά. Οι εκλογές του Μαΐου του 1996 έληξαν με την ήττα του Πέρες και του κόμματος του και τη νίκη του Νετανιάχου, αντιπρόσωπου των φανατικών Εβραίων. Αυτός ο τελευταίος διακήρυττε την επιθυμία να οδηγήσει σε λήξη την διαδικασία ειρήνης, ακόμα και χωρίς εδαφικές παραχωρήσεις.
Β. Το Ισραήλ σε κατάσταση πολέμου.
Οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης αναφέρουν ότι τα έθνη θα επιτεθούν στο Ισραήλ και θα πολιορκήσουν την Ιερουσαλήμ προκειμένου να την καταπατήσουν. Το Ισραήλ θα είναι σε κατάσταση πολέμου μέχρι την επιστροφή του Ιησού, μέχρι να Τον δεχτούν σαν Άρχοντα ειρήνης. Μέχρι στιγμής δεν έχουν πιστέψει ακόμα και βρίσκονται σε συνεχείς διενέξεις με τους εχθρούς τους.
Το 1917, ο Κεμ Βάϊσμαν, Ισραηλινός πολιτικός (1874-1952) και ο πρώτος πρόεδρος του Ισραηλινού κράτους, έφτιαξε ένα τύπο για τη βιομηχανοποιημένη παραγωγή συνθετικής ακετόνης (ασετόν) διασφαλίζοντας τους Βρετανούς ότι δεν θα τον χρησιμοποιήσει αμέσως για εκρηκτικά. Σαν επιβράβευση, ο λόρδος Μπάλφουρ, γραμματέας του Υπουργείου εξωτερικών, διακήρυξε στις 2/11/1917 ότι θα δημιουργηθεί στην Παλαιστίνη ένα εθνικό Εβραϊκό κέντρο (Διάταξη Μπάλφουρ). Σε μικρό χρονικό διάστημα μετά απ’ αυτό, ο στρατηγός Άλενμπυ μπήκε στην Ιερουσαλήμ. Για 25 χρόνια η Μεγάλη Βρετανία είχε την εξουσιοδότηση διακυβέρνησης της Παλαιστίνης, επιτρέποντας ένα περιορισμένο αριθμό μετανάστευσης Εβραίων.
Μόλις η Μ. Βρετανία αποσύρθηκε το 1948, εφτά Αραβικά κράτη έκαναν πόλεμο ενάντια στο Ισραήλ: Ιράκ, Συρία, Λίβανος, Ιορδανία, Υεμένη, Σαουδική Αραβία και Αίγυπτος. Το μικρό κράτος του Ισραήλ, έπρεπε να απωθήσει εφτά εχθρικούς στρατούς και το κατάφερε.
Γ. Το Ισραήλ νίκησε.
Μέχρι το τέλος του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, πολλά έθνη κέρδισαν ή επανέκτησαν πολιτική ανεξαρτησία. Με εξαίρεση το Ισραήλ, όλα αυτά τα έθνη βρισκόταν στις αντίστοιχες χώρες τους. Οι Εβραίοι της Παλαιστίνης ήταν μια μειονότητα όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ. Το γεγονός ότι το Ισραήλ νίκησε στον πόλεμο και μέχρι σήμερα αναγνωρίζεται σαν έθνος, είναι το θαύμα του 20ου αιώνα.
Μελετώντας τα γεγονότα που συνέβησαν στο Ισραήλ τα τελευταία 35 χρόνια, είναι σα να διαβάζουμε τα θαύματα της Παλαιάς Διαθήκης. Είναι ολοφάνερο το γεγονός ότι ο Ίδιος ο Θεός αγωνίστηκε για το Ισραήλ κάνοντας πολλά θαύματα. Στη Σάφεντ, ένας κεραυνός έκανε τους Άραβες να πιστέψουν ότι οι Ισραηλινοί είχαν ατομική βόμβα. Πρέπει να πιστεύει κανείς στην Παλαιά Διαθήκη, τότε που ο Θεός έκανε το ένα μετά το άλλο τα θαύματα υπέρ του Ισραήλ. Αν και ο Κύριος τους έχει αποκαταστήσει σαν έθνος, δεν εγκρίνει την απιστία τους στον Ιησού Χριστό. Κάποια στιγμή στο μέλλον, ένα υπόλοιπο του έθνους Ισραήλ θα επιστρέψει στο Θεό, αποδεχόμενο τον Ιησού Χριστό και τη θυσία Του στο σταυρό.
Οι νίκες των Εβραίων στο Ισραήλ δεν πρέπει να μας κάνουν να αμφισβητούμε το θάρρος των Αράβων, ούτε να ερμηνεύονται σαν δική τους ικανότητα στον πόλεμο. Όπως όλους τους λαούς, οι Άραβες έχουν δείξει σε καιρούς πολέμου την ικανότητά τους να πολεμάνε. Αυτό που έχει συμβεί, μπορεί να γίνει κατανοητό, μόνο όταν αναγνωρίσουμε ότι ήταν το θέλημα του Θεού να επιστρέψουν οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη κι ότι είναι ο Θεός που έχει κάνει θαύματα προκειμένου να εκπληρωθούν οι προφητείες.
Η επιστροφή των Εβραίων στην Παλαιστίνη είναι μόνιμη. Ο Θεός έχει υποσχεθεί ότι δεν θα τους διώξουν ξανά.
«Καί θέλω φυτεύσει αυτούς επί τήν γήν αυτών, καί δέν θέλουσιν εκσπασθή πλέον από τής γής αυτών, τήν οποίαν έδωκα εις αυτούς, λέγει Κύριος ο Θεός σου» (Αμώς θ:15).
Μετά την πτώση των αλεξιπτωτιστών στην Παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ τον Ιούνιο του 1967, ο αρχιραβίνος του στρατού είπε με δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό του: Γυρίσαμε σπίτι για να μην φύγουμε ποτέ πια – ποτέ!
Η επιστροφή του Χριστού για να κυβερνήσει.
Είναι ο αιώνιος σκοπός του Θεού να επιστρέψει στη γη και να εγκαθιδρύσει τη Βασιλεία Του, που θα είναι Βασιλεία ειρήνης, για χίλια χρόνια. Θα είναι μια θεοκρατική κυβέρνηση με τον ίδιο τον Ιησού Βασιλιά.
«Καί ο Κύριος θέλει είσθαι βασιλεύς εφ' όλην τήν γήν· εν τή ημέρα εκείνη θέλει είσθαι Κύριος είς καί τό όνομα αυτού έν» (Ζαχαρ.ιδ:9).
Η Ιερουσαλήμ θα είναι η έδρα της κυβέρνησης και ο Ισραήλ που θα έχει μετανοήσει και αναγνωρίσει το Χριστό θα είναι το κυβερνών έθνος. Θα είναι μια περίοδος παγκόσμιας δικαιοσύνης και ειρήνης.
Ο Ιησούς θα επιστρέψει κατά τη μάχη του Αρμαγεδώνα, τότε που όλα τα έθνη θα έχουν μαζευτεί για να ανατρέψουν το κράτος του Ισραήλ. Τότε, που θα συμβαίνουν διάφορα γεγονότα, που θα φαίνεται ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα, ο Κύριος θα κατέβει με φλόγα πυρός για να διαλύσει τα στρατεύματα του Αντιχρίστου και να εγκαθιδρύσει τη Βασιλεία Του.
Αυτή η μέρα της κρίσης είναι κοντά, αλλά πρώτα ο Κύριος θα έρθει για την εκκλησία Του που περιμένει. Όσο αφορά στο έθνος Ισραήλ, το πιο όμορφο γεγονός θα είναι η μεταστροφή τους, τότε που θα δεχτούν το Χριστό σαν το Μεσσία.
«τότε θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι Κύριος ο Θεός αυτών, όταν, αφού κάμω αυτούς νά φερθώσιν εις αιχμαλωσίαν μεταξύ τών εθνών, συνάξω αυτούς εις τήν γήν αυτών καί δέν αφήσω εξ αυτών πλέον εκεί υπόλοιπον» (Ιεζεκ.λθ:28).
«Διότι σάς λέγω, δέν θέλετε μέ ιδεί εις τό έξής, έωσού είπητε, Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» (Ματθ.κγ:39).
Όταν έρθει ο Κύριος, οι Εβραίοι, που υπέφεραν διωκόμενοι για δύο χιλιάδες χρόνια, θα χαρούν και θα απολαύσουν ειρήνη και δικαιοσύνη. Ο αγιασμός θα είναι σε ημερήσια διαταγή, το χαρακτηριστικό γνώρισμα εκείνων των ημερών.
«Καί πάς λέβης εν Ιερουσαλήμ καί εν Ιούδα θέλει είσθαι αγιασμός εις τόν Κύριον τών δυνάμεων» (Ζαχαρ.ιδ:21).
