Ας μη καυχάται ο σοφός εις την
σοφίαν αυτού Το να έχει κανείς τη σοφία
του κόσμου μόνο, δεν τον ωφελεί τίποτα σχετικά με την αιωνιότητα. Στις
περισσότερες περιπτώσεις, όχι μόνο δεν ωφελεί σε πράγματα που μένουν, αλλά
εμποδίζει και το δρόμο για τα αιώνια, γιατί διαβάζουμε: «και οι Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον.....εις
δε τους Έλληνας μωρίαν» (Α’ Κορ.α:22,23).
Πόσο
συχνά, σήμερα, δεν συναντάμε κάποιο τέτοιο σοφό που με στόμφο έχει να μας πει
ότι το μήνυμα του Ευαγγελίου που κηρύττουμε είναι ανοησία και γι’ αυτό ούτε το
συζητά. Κάποιος απ’ αυτούς είπε κάποτε: «Δεν μπορούμε να ταιριάξουμε με την
επιστήμη τη διδασκαλία σας σχετικά με την παρθενική γέννηση ή την ανάσταση και
την Αρπαγή». Παραδεχόμαστε ότι δεν μπορούν, γιατί η επιστήμη ασχολείται μόνο με
το νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος. Όμως στο θέμα της παρθενικής
γέννησης, της ανάστασης ή της Αρπαγής αξιώνουμε ένα γεγονός για το οποίο δεν
υπάρχει επιστημονική αιτία. Απλά πιστεύουμε το λόγο του Θεού σ’ αυτά τα θέματα.
Αυτή η τάξη ανθρώπων όμως, επειδή δεν πιστεύει στο Θεό, θεωρεί αυτά τα πράγματα
μωρία!
Ας μη καυχάται ο δυνατός εις την
δύναμιν αυτού Εν όψει αυτής της καθαρής
εντολής του Κυρίου, πόσες φορές ο Θεός πρέπει να επιτρέψει να πέσει κρίση πάνω
στον άνθρωπο, ακριβώς επειδή καυχιέται στη δύναμή του; Μια πολύ καθαρή εικόνα
αυτής της κατάστασης είναι ο Ναβουχοδονόσορ. Όταν απέκτησε δύναμη σαν βασιλιάς,
είπε: «Δεν είναι αύτη η Βαβυλών η μεγάλη,
την οποία εγώ ωκοδόμησα διά καθέδραν του βασιλείου με την ισχύν της δυνάμεώς
μου, και εις τιμήν της δόξης μου;» (Δαν.δ:30). Καθώς διαβάζουμε παρακάτω, βλέπουμε
ότι η κρίση του Θεού έπεσε πάνω του, διώχθηκε απ’ τους ανθρώπους, έτρωγε
χορτάρι όπως τα βόδια και από τη δρόσο του ουρανού βρεχόταν το σώμα του μέχρι
που οι τρίχες του μεγάλωσαν κι έγιναν σαν φτερά αετού και τα νύχια του σαν των
ορνέων (εδ.33). Μετά από 7 χρόνια, «αι
φρένες του επέστρεψαν εις αυτόν», σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και
ευλόγησε τον Ύψιστο λέγοντας, «Τώρα εγώ ο
Ναβουχοδονόσορ αινώ και υπερυψώ και δοξάζω τον βασιλέα του ουρανού διότι πάντα
τα έργα αυτού είναι αλήθεια, και αι οδοί αυτού κρίσις, και τους περιπατούντας
εν τη υπερηφανία δύναται να ταπεινώση» (εδ.37). Όλα αυτά ήρθαν στο
Ναβουχοδονόσορ γιατί καυχήθηκε στη δύναμή του.
Ένα
άλλο σχετικό παράδειγμα είναι αυτό του Ηρώδη που βρίσκουμε στις Πράξ.ιβ:21-23. «Και εν ημέρα ωρισμένη ενδυθείς ο Ηρώδης
βασιλικήν στολήν, και καθίσας επί του θρόνου, εδημηγόρει προς αυτούς. Ο δε λαός
επεφώνει, Θεού φωνή, και ουχί ανθρώπου. Και παρευθύς επάταξεν αυτόν άγγελος
Κυρίου, διότι δεν έδωκε την δόξαν εις τον Θεόν και γενόμενος σκωληκόβρωτος
εξεψύχησεν». Αυτός ήταν ο Ηρώδης που θανάτωσε με μαχαίρι τον απόστολο
Ιάκωβο.
Υπάρχει
τέτοιος πειρασμός να καυχηθεί ο άνθρωπος στη δύναμή του, που ο Παύλος λέει: «Επειδή βλέπετε την πρόσκλησίν σας, αδελφοί,
ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς.
Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, διά να καταισχύνη τους σοφούς. Και τα
ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, διά να καταισχύνη τα ισχυρά και τα αγενή του
κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, διά να καταργήση τα
όντα. Διά να μη καυχηθή ουδεμία σάρξ ενώπιον αυτού» (Α’ Κορ.α:26-29).
Ας μη καυχάται ο πλούσιος εις τον
πλούτον αυτού Ο Ιησούς μας μίλησε για
κάποιο πλούσιο που καυχήθηκε στα πλούτη του: «Ανθρώπου τινός πλουσίου ευτύχησαν τα χωράφια και διελογίζετο εν εαυτώ,
λέγων, Τι να κάμω; διότι δεν έχω που να συνάξω τους καρπούς μου. Και είπε,
Τούτο θέλω κάμει, θέλω χαλάσει τας αποθήκας μου, και θέλω οικοδομήσει μεγαλητέρας,
και συνάξει εκεί πάντα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου και θέλω ειπεί προς
την ψυχήν μου, Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι’ έτη πολλά
αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου. Είπε
δε προς αυτόν ο Θεός, Άφρον, ταύτην την νύκτα την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου
όσα δε ητοίμασας, τίνος θέλουσιν είσθαι; Ούτω θέλει είσθαι όστις θησαυρίζει εις
εαυτόν, και δεν πλουτεί εις Θεόν» (Λουκ.ιβ:16-21).
Ο
λόγος του Θεού περιέχει πολλές προειδοποιήσεις σχετικά με την επιθυμία
πλουτισμού με τα αγαθά αυτού του κόσμου. Ο Ιησούς είπε ότι αφού ο λόγος του
Θεού σπαρθεί στην καρδιά κάποιου ανθρώπου, «η
απάτη του πλούτου συμπνίγει τον λόγον και γίνεται άκαρπος» (Ματθ.ιγ:22). Ας
προσέξουμε την έκφραση η απάτη του
πλούτου. Εξαιτίας της μεγάλης αγοραστικής δύναμης του πλούτου, οι
άνθρωποι οδηγούνται να πιστεύουν ότι αν καταφέρουν ν’ αποκτήσουν πλούτη, θα
έχουν την ευτυχία και τη χαρά που επιθυμούν. Ακριβώς εδώ είναι η απάτη. Μετά
που κάποιος θα πλουτίσει, καταλαβαίνει ότι αντί τα χρήματα να φέρουν τη χαρά
που έψαχνε, φέρνουν μιζέρια.
Ο
Ιάκωβος λέγει: «Έλθετε τώρα οι πλούσιοι,
κλαύσατε ολολύζοντες διά τας επερχομένας ταλαιπωρίας σας» (ε:1). Οι
πλούσιοι ζουν μ’ ένα συνεχή φόβο για τα παιδιά τους, μήπως τα απαγάγουν για να
ζητήσουν λύτρα. Ακόμα φοβούνται μήπως μια ξαφνική καταστροφή «σκουπίσει» τα
λεφτά τους «διότι ο πλούτος κατασκευάζει
βεβαίως εις εαυτόν πτέρυγας ως αετού, και πετά προς τον ουρανόν»
(Παρ.κγ:5).
Στο
Ματθ.ιθ:23 ο Ιησούς λέγει: «Αληθώς σας
λέγω, ότι δυσκόλως θέλει εισέλθει πλούσιος εις την βασιλείαν των ουρανών».
Δεν λέει ότι πλούσιος δεν θα μπει στη Βασιλεία των ουρανών, αλλά ξέροντας την
απάτη του πλούτου, προειδοποιεί ότι δύσκολα ένας άνθρωπος θ’ αρνηθεί να εμπιστεύεται
τα πλούτη του. Υπάρχει κάτι με τα χρήματα που μπαίνει στις καρδιές των ανθρώπων
και τους κάνει να μετράνε τα πάντα μ’ αυτά και να τα εμπιστεύονται περισσότερο
απ’ οτιδήποτε άλλο.
Ο
Παύλος γράφοντας στον Τιμόθεο λέει: «Όσοι
δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας
πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και
απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία την οποίαν τινές ορεγόμενοι,
απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς» (Α’
Τιμ.ς:9,10). Στο ίδιο κεφάλαιο συνεχίζει: «Εις
τους πλουσίους του κόσμου τούτου παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να
ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ΄ επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις
δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα προς απόλαυσιν, να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις
έργα καλά, να είναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον
καλόν εις το μέλλον, διά να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν» (εδ.17,18). Στον
Ιάκωβο α:10-11 βλέπουμε ότι δεν υπάρχει χώρος για τον πλούσιο που ακολουθεί τας οδούς των πλουσίων.
Είναι
ευλογία να ξέρουμε ότι ενώ ο Θεός προειδοποιεί το σοφό, το δυνατό και τον
πλούσιο να μην καυχώνται, παρόλα αυτά, έχει ετοιμάσει ένα τρόπο για όποιον
θέλει να καυχηθεί. Όλοι όσοι δεν έχουν τη σοφία του κόσμου, τη δύναμη και τον
πλούτο, μπορούν να έρθουν στη γνώση του Θεού και να καυχηθούν επειδή Τον
ξέρουν. Αλληλούια, δόξα στο Θεό!!!
