Ο Γιάχβε πλήρωνε τον προφήτη
Του με το πνεύμα Του κι αυτός μιλούσε. Ο άνθρωπος μιλούσε, αλλά ήταν το πνεύμα
του Πατέρα Θεού που έδινε τα θεία ρήματα. Η διαφορά είναι ότι το πνεύμα του
Θεού «έμεινεν επ’ αυτόν», κάτι που
δεν συνέβαινε με τους προφήτες, αφού μέσα στο Χριστό κατοικεί «παν το πλήρωμα της θεότητος» (Κολ.β:9),
χωρίς μέτρο (Ιωάν.γ:34).
Ο Θεός λοιπόν
φανερώθηκε εν σαρκί (Α’ Τιμ.γ:16), κι έτσι μπόρεσε να μιλήσει στους ανθρώπους
και να επικοινωνήσει μαζί τους.
Γέννησε από τον
εαυτό Του μέσω της παρθένου Μαρίας τον άνθρωπο Ιησού Χριστό, κατοίκησε πλήρως
μέσα Του και μας μίλησε!
Ο Χριστός είναι η
φανέρωση του Θεού στη γη. Φανέρωσε την καρδιά, το θέλημα, την πρόθεση, την
ευδοκία, το όνομα, τα ρήματα του Πατέρα.
Ιωάν.ιδ:10 οὐ
πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστιν; τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λέγω ὑμῖν
ἀπ' ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ, ὁ δὲ πατὴρ ἐν ἐμοὶ μένων ποιεῖ τὰ ἐργὰ αὐτοῦ.
Ιωάν.ιβ:48-50 ὁ
ἀθετῶν ἐμὲ καὶ μὴ λαμβάνων τὰ ῥήματα μου ἔχει τὸν κρίνοντα αὐτὸν· ὁ λόγος ὃν ἐλάλησα
ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. ὅτι ἐγὼ ἐξ ἐμαυτοῦ οὐκ ἐλάλησα, ἀλλ' ὁ
πέμψας με πατὴρ αὐτός μοι ἐντολὴν δέδωκεν τί εἴπω καὶ τί λαλήσω. καὶ οἶδα ὅτι ἡ
ἐντολὴ αὐτοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐστιν. ἃ οὖν ἐγὼ λαλῶ, καθὼς εἴρηκεν μοι ὁ πατήρ, οὕτως
λαλῶ.
Ιωάν.ιζ:8 ὅτι
τὰ ῥήματα ἃ ἔδωκας μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι
παρὰ σοῦ ἐξῆλθον καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας.
Ιωάν.ιζ:17 ἁγίασον
αὐτοὺς ἐν τῇ ἀληθείᾳ· ὁ λόγος ὁ σὸς ἀλήθεια ἐστιν.
Ιωάν.ιδ:6 λέγει
αὐτῷ Ἰησοῦς· ἐγὼ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν
πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ.
Απ’ αυτά τα
εδάφια βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο Ιησούς είναι η φανέρωση του Πατέρα στη γη.
Αυτός είναι ο λόγος της δύναμης του Θεού. Είναι το ρήμα που έγινε σάρκα. Είναι
ο νους, η έκφραση του Πατέρα που πήρε σάρκα και οστά ώστε να μπορούμε να Τον
δούμε και να Τον ψηλαφήσουμε, είναι «ο λόγος της ζωής». Αυτός είναι η ζωή, ο
Μεσίτης, η οδός προς τον Πατέρα, είναι αυτός που «φέρει τε τὰ πάντα τῷ ῥήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ» (Εβρ.α:3).
Όταν ο Θεός
άρχισε να δημιουργεί τον κόσμο και να δίνει μορφή στην ύλη, το έκανε με το
«ρήμα» Του, με τη δύναμη του λόγου Του. Είπε και έγινε! Όταν όμως ο Θεός θέλησε
να σώσει τον άνθρωπο και να μορφώσει μέσα του την εικόνα και την ομοίωσή Του,
όταν θέλησε να αρχίσει τη ουσιαστική δημιουργία της Νέας κτίσης, τότε
φανερώθηκε ο Ίδιος στο πρόσωπο του ανθρώπου Χριστού. Ο λόγος του Πατέρα έγινε
σάρκα (πήρε μορφή και εικόνα) και ο Πατέρας κατοίκησε μέσα του.
Ναι, «εν αρχή ήν ο λόγος...». Τα πάντα άρχισαν
μέσα στο λόγο του Θεού και μάλιστα μέσα στην καρδιά της αγάπης Του. Ο λόγος
όμως αυτός δεν ήταν κάτι ξεχωριστό από τον Πατέρα, αλλά ο Ίδιος ο Πατέρας και
γι’ αυτό λέει: «και Θεός ήν ο λόγος».
Πρώτα έλαβε χώρα η πνευματική δημιουργία μέσα στον Πατέρα, μετά έγινε η υλική
δημιουργία για να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες για τη ζωή του ανθρώπου, και
στο τέλος των καιρών φανερώθηκε η πνευματική δημιουργία που ο Θεός «προέθετω εν εαυτώ» έχοντας σαν αρχή και
κεφαλή τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Εφεσ.α:3-9 Εὐλογητὸς
ὁ θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ εὐλογήσας ἡμᾶς ἐν πάσῃ εὐλογίᾳ
πνευματικῇ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ, καθὼς ἐξελέξατο ἡμᾶς ἐν αὐτῷ πρὸ
καταβολῆς κόσμοῦ εἶναι ἡμᾶς ἁγίους καὶ ἀμώμους κατενώπιον αὐτοῦ ἐν ἀγάπῃ,
προορίσας ἡμᾶς εἰς υἱοθεσίαν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς αὐτὸν κατὰ τὴν εὐδοκίαν τοῦ
θελήματος αὐτοῦ. εἰς ἔπαινον δόξης τῆς χάριτος αὐτοῦ ἧς ἐχαρίτωσεν ἡμᾶς ἐν τῷ ἠγαπημένῳ.
Ἐν ᾧ ἔχομεν τὴν ἀπολύτρωσιν διὰ τοῦ αἵματος αὐτοῦ, τὴν ἄφεσιν τῶν παραπτωμάτων,
κατὰ τὸ πλοῦτος τῆς χάριτος αὐτοῦ. ἧς ἐπερίσσευσεν εἰς ἡμᾶς ἐν πάσῃ σοφίᾳ καὶ
φρονήσει, γνωρίσας ἡμῖν τὸ μυστήριον τοῦ θελήματος αὐτοῦ κατὰ τὴν εὐδοκίαν αὐτοῦ
ἣν προέθετο ἐν αὐτῷ.
«καθὼς ἐξελέξατο ἡμᾶς ἐν αὐτῷ πρὸ καταβολῆς
κόσμοῦ»
Πριν θεμελιωθεί ο
κόσμος, ο Θεός μας διάλεξε μέσα στο Χριστό. Θα ρωτήσει κανείς: Που έγιναν όλα
αυτά, αφού εμείς δεν υπήρχαμε ακόμη; Η απάντηση βρίσκεται λίγο παρακάτω: «γνωρίσας ἡμῖν τὸ μυστήριον τοῦ θελήματος αὐτοῦ
κατὰ τὴν εὐδοκίαν αὐτοῦ ἣν προέθετο ἐν αὐτῷ» (εδ.9).
Με άλλα λόγια,
όλα αυτά συνέβησαν «εν αυτώ», μέσα
στο Θεό, μέσα στη σκέψη Του, ή όπως λέμε μέσα στο λόγο Του.
Είχε μια
«ευδοκία» που σημαίνει «δια καλή σκέψη» μέσα Του. Το ίδιο πράγμα μας λέει και στο εδ.5 «προορίσας ἡμᾶς εἰς υἱοθεσίαν διὰ Ἰησοῦ
Χριστοῦ εἰς αὐτὸν κατὰ τὴν εὐδοκίαν τοῦ θελήματος αὐτοῦ». Μας
προόρισε πριν ακόμη υπάρξουμε, μέσα στην ευδοκία του θελήματός Του, μέσα στον
ίδιο Του τον εαυτό. Το «θέλημα» έχει να κάνει με το θέλω, δηλαδή το λόγο ή το
νου του Θεού.
Η αρχή λοιπόν της
δημιουργίας, ξεκίνησε μέσα στο λόγο του Θεού, σαν σκέψη και μάλιστα «ευδοκία»,
καλή σκέψη!
Πρώτα λοιπόν
συνέβη η πνευματική δημιουργία μέσα στο λόγο του Θεού και μετά έγινε η υλική
δημιουργία. Ο Θεός δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να μπορέσει να
υπάρξει ο άνθρωπος, να ζήσει, να κάνει τις εκλογές του και στο τέλος των καιρών
φανερώθηκε η πνευματική δημιουργία που ο Θεός «προέθετο ἐν αὐτῷ».
Κάτι άλλο που
πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι η σχέση του Ιησού Χριστού με την εκκλησία, μέσα
σ’ αυτή την ευδοκία του θελήματος του Θεού.
Όπως είπαμε, πριν
την υλική δημιουργία, ο Θεός έχει μια «ευδοκία» μέσα Του και αυτή είναι η
εκκλησία. Όμως πώς είναι δυνατόν να υπάρξει η εκκλησία αν πρώτα δεν υπήρχε ο
Ιησούς Χριστός, αυτός που θα θυσιαζόταν για να σωθεί η εκκλησία; Είναι επόμενο
λοιπόν, πρώτα ο Θεός να είδε το Χριστό, το Αρνίο, διά του οποίου θα εξαγόραζε
την εκκλησία και γι’ αυτό λέει ότι «εξέλεξε
ημάς εν αυτώ».
Α' Πέτρ.α:19-20 ἀλλὰ
τιμίῳ αἵματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καὶ ἀσπίλου Χριστοῦ, προεγνωσμένου μὲν πρὸ
καταβολῆς κόσμου φανερωθέντος δὲ ἐπ' ἐσχάτου τῶν χρόνων δι' ὑμᾶς.
Επειδή λοιπόν ο
Πατέρας προείδε (προεγνώρισε)
τον άνθρωπο Χριστό Ιησού που θα ζούσε τέλεια, σε υπακοή, αναμάρτητα, και θα
έβαζε την ψυχή του για να σώσει το ανθρώπινο γένος, γι’ αυτό προχώρησε και
έκανε ό,τι έκανε.
Το «πρὸ καταβολῆς κόσμου» μας φέρνει
αναγκαστικά πάλι στην πρόθεση του Θεού, δηλαδή μέσα στο λόγο Του. Μας λέει
λοιπόν ο Πέτρος τι έγινε μέσα στην καρδιά του Θεού πριν θεμελιωθεί ο κόσμος.
Ανάμεσα στα άλλα λέει ότι ο Χριστός ήταν «προεγνωσμένος»
κι αυτό είναι άλλη μια απόδειξη ότι δεν προϋπήρχε κανένας θεός υιός, γιατί αν
προϋπήρχε δεν θα ήταν προεγνωσμένος, αλλά γνωστός.
Η λέξη
«προεγνωσμένος» προέρχεται από το ρήμα «προγιγνώσκω» που σημαίνει: γινώσκω
(γνωρίζω, αντιλαμβάνομαι, μανθάνω ή κατανοώ) εκ των προτέρων (Λεξικό αρχαίας
Ελληνικής γλώσσας Ι. Σταματάκου).
Το γεγονός ότι ο
Χριστός ήταν «προεγνωσμένος» από τον Πατέρα σημαίνει ότι δεν υπήρχε σαν θεός
υιός μαζί με τον Πατέρα, γιατί τότε η λέξη «προεγνωσμένος» είναι λάθος. Δεν
μπορεί ο Θεός να λέει ότι προγνωρίζει κάποιον που είναι δίπλα Του!
Αυτή είναι η
έννοια του ότι τα πάντα «δι’ αυτού»
έγιναν. Ο Ιησούς ήταν το αίτιο διά του οποίου ο Θεός έκανε τα πάντα. Αν δεν
υπήρχε ο Χριστός, όλη η δημιουργία θα ήταν μάταιη. Όμως ο Πατέρας τα έκανε διά
Χριστού, έχοντας δηλαδή πάντοτε σαν αρχή, σαν θεμέλιο, σαν απαραίτητη
προϋπόθεση τη ζωή και τη θυσία του Ιησού Χριστού.
Κολ.α:14-19 ἐν
ᾧ ἔχομεν τὴν ἀπολύτρωσιν, τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν· ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ θεοῦ τοῦ ἀοράτου,
πρωτότοκος πάσης κτίσεως, ὅτι ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τὰ πάντα ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ
τῆς γῆς τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, εἴτε θρόνοι εἴτε κυριότητες εἴτε ἄρχαι εἴτε ἐξουσίαι·
τὰ πάντα δι' αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται· καὶ αὐτός ἐστιν πρὸ πάντων καὶ τὰ
πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκεν, καὶ αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας· ὅς
ἐστιν [ἡ] ἀρχή, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα γένηται ἐν πᾶσιν αὐτὸς πρωτεύων, ὅτι
ἐν αὐτῷ εὐδόκησεν πᾶν τὸ πλήρωμα κατοικῆσαι.
Πριν προχωρήσουμε
στην ερμηνεία των εδαφίων αυτών, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αν αυτά αναφέρονται
στη θεϊκή ή στην ανθρωπινή φύση του Ιησού Χριστού.
Αποδείξαμε ήδη,
ότι δεν υπάρχει άλλη θεότητα, ούτε πρόσωπα μέσα στη θεότητα.
Θα δείξουμε ότι
τα παραπάνω εδάφια δεν αναφέρονται σε κάποιον προϋπάρχοντα θεό υιό, αλλά στον
άνθρωπο Χριστό Ιησού.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
