·
Είσαι υπεύθυνος/η για τη ζωή σου;
·
Μήπως ο Διάβολος σου τη γεμίζει προβλήματα;
·
Μήπως είσαι έρμαιο των περιστάσεων;
Συχνά οι άνθρωποι λένε: "ο διάβολος μ' έβαλε να το
κάνω". Πολλοί Χριστιανοί προσεύχονται για ν' απομακρυνθεί ο Πονηρός από
τις συναθροίσεις τους, ζητώντας από το Θεό "να επιτιμήσει τα πονηρά
πνεύματα".
Η εντύπωση που μένει από τα παραπάνω είναι πως οι άνθρωποι παίζουν
συνεχώς με τον Σατανά το παιχνίδι του ποντικού με τη γάτα.
Η Βίβλος όμως αποκαλύπτει ότι αυτός που πρέπει να φοβάται είναι ο διάβολος,
επειδή ο Κύριος Ιησούς τον νίκησε μια για πάντα (Ματθ.δ, Λουκ.ι:18, Εβρ.β:8)
και δεν μπορεί να κάνει τίποτε στους ανθρώπους του Θεού αν δεν του δοθεί
σχετική άδεια (Ιώβ α:12, β:6). Φοβάται και τρέμει τη δύναμη του Ιησού Χριστού,
που κατοικεί μέσα στους Χριστιανούς.
Ας μην παρανοήσουμε. Ο διάβολος προσπαθεί να επηρεάσει τους ανθρώπους,
ακόμη και τους Χριστιανούς. Ο Πέτρος γράφει: "ο αντίδικος σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να
καταπίη" (Α' Πετρ.ε:8). Όμως οι Χριστιανοί μπορούν ν' αντισταθούν
στους πειρασμούς του και να τον καταστήσουν ανίκανο: "Υποτάχθητε λοιπόν εις τον Θεόν αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει
φύγει από σας. Πλησιάσατε εις τον Θεόν, και θέλει πλησιάσει εις εσάς"
(Ιακ.δ:7). Αν και ο Σατανάς προσπαθεί να μας επηρεάσει, με κανένα τρόπο δεν
μπορεί να μας διευθύνει χωρίς τη δική μας θέληση.
Τι θα πούμε όμως για το Θεό; Είναι παντογνώστης και παντοδύναμος.
Γνωρίζει κάθε τρίχα του κεφαλιού μας και μπορεί να εκτελέσει κάθε επιθυμία Του.
Μπορεί να ελέγχει και τη ζωή μας, θέλει όμως να το κάνει; Έχει ποτέ εξαναγκάσει
τους ανθρώπους να τον υπακούν;
Όταν ο Θεός δημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα, τους προειδοποίησε
για το κακό, όμως τους έδωσε την ηθική ελευθερία που περιλάμβανε ακόμη και το
δικαίωμα να διαλέξουν την αμαρτία (Γεν.γ). Όταν ο Θεός συναλλάσσονταν με το λαό
Ισραήλ, τους φανέρωσε ποιο ήταν το δικό Του θέλημα για τη ζωή τους, όμως δεν
τους υποχρέωσε να το εκτελέσουν. Είχαν το δικαίωμα να αποφασίσουν μόνοι τους αν
ήθελαν να υπακούσουν ή ν' αρνηθούν. (Δευτ.λ:11-20).
Και εμείς έχουμε την ίδια δυνατότητα επιλογής, σήμερα. Ο Θεός μας
οδηγεί με το Άγιο Πνεύμα. Ανοίγει το νου μας να γνωρίσουμε την Αλήθεια. Ακόμη,
αν κάνουμε κάποιο λάθος, μας το δείχνει σαν καλός Πατέρας (Εβρ.ιζ:7-10).
Ποτέ όμως δεν μας εξαναγκάζει να μετανοήσουμε. Δεν εξουσιάζει
απόλυτα τη ζωή μας, σαν κυρίαρχος Θεός, επειδή θέλει να έχει παιδιά και όχι
ρομπότ, θέλει τα παιδιά Του να τον υπακούν όχι επειδή πρέπει αλλά επειδή το
επιθυμούν μόνα τους. Ασφαλώς και μπορεί να κυριαρχεί στη ζωή μας, προτιμά όμως
να μην το κάνει για να εκδηλώνεται ελεύθερα η δική μας βούληση.
Τι θα πούμε όμως για τις περιστάσεις και τους συνανθρώπους μας;
Μήπως αυτοί επηρεάζουν τη ζωή μας;
Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που φαίνεται ότι η ζωή μας εξουσιάζεται
από άλλους ή από συνθήκες που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Κάποιος πρέπει να
προσέχει τα παιδιά, ο/η σύζυγος δικαιούται (και απαιτεί) ένα μέρος από το χρόνο
μας, ο εργοδότης μας εκμεταλλεύεται, η κυβέρνηση συνεχώς ζητά περισσότερους
φόρους, τα παιδιά πρέπει να γράψουν διαγωνίσματα στο σχολείο, πρέπει να επισκέπτεσαι
τα πεθερικά σου, να πάρεις κάποια τηλέφωνα, να πας σε συγκεντρώσεις και ο
κατάλογος θα μπορούσε να συνεχίσει για πολύ.
Μοιάζει σαν να μην υπάρχει τέλος στις υποχρεώσεις μας έτσι που πια
δεν απομένει καθόλου χρόνος για να δούμε και τις προσωπικές μας ανάγκες!
Όμως στην πραγματικότητα δεν είμαστε υποχρεωμένοι για όλα αυτά τα
πράγματα. Βέβαια πολλά απ' αυτά τα επιλέγουμε μόνοι μας προκειμένου να
αποφύγουμε κάποιες όχι ευχάριστες συνέπειες, ωστόσο αυτές δεν είναι πάντοτε
τόσο φοβερές όσο νομίζουμε. Για παράδειγμα, τι έγινε με τις
"υποχρεώσεις" σου την τελευταία φορά που ήσουν άρρωστος; Απλά, δεν
έγιναν ή κάποιος άλλος τις πραγματοποίησε. Το γεγονός είναι πως δεν έγιναν με
τα δικά σου χέρια. Αλλά η ζωή συνεχίστηκε χωρίς να έρθει κατακλυσμός.
Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα που φανερώνει πόσο στ' αλήθεια
μπορούμε να είμαστε κύριοι της ζωής μας. Είναι αρκετά ακραίο, όμως εικονίζει το
θέμα μας.
Κάποιος έχει πολλά παιδιά αλλά νιώθει τις ανάγκες για την φροντίδα
τους μεγαλύτερες από τις δυνάμεις του. Από το μυαλό του περνούν ένα πλήθος
συναισθήματα όπως εκδίκηση, μίσος, φυγή, και τάσεις αυτοκτονίας. Παρόλα αυτά
συνεχίζει τον αγώνα επειδή νιώθει υποχρεωμένος. Όμως δεν είναι οπωσδήποτε τόσο
υποχρεωμένος, θα μπορούσε να σηκώσει τα χέρια, και να παραδώσει τα παιδιά σε συγγενείς
ή σε κάποιο ίδρυμα.
Ακούω να λέτε πως αυτό είναι παράλογο, απερίσκεπτο, ανήθικο.
Συμφωνώ μαζί σας όμως χιλιάδες γονείς γύρω μας προτίμησαν να εγκαταλείψουν τα
παιδιά τους. Άρα ήταν στην απόλυτη ελευθερία τους και αυτή ακόμη η ακραία
εκδοχή.
Όμως ο φίλος μας δεν μπορεί να κάνει κάτι σαν κι αυτό. Έχει
διαλέξει για τον εαυτό του μια υπεύθυνη και ευσεβή ζωή. Κανένας δεν τον εξανάγκασε.
Η εκλογή ήταν και είναι δική του.
Από την αρχή είπαμε πως το παράδειγμα μας είναι ακραίο, όμως
μπορεί να μας δείξει πόσο στ' αλήθεια είμαστε εμείς που διευθύνουμε τη ζωή μας.
Έτσι, με τη βοήθεια του Θεού, ας ελευθερωθούμε από τη σκέψη ότι άλλες δυνάμεις
μας ελέγχουν και ας πάρουμε στα χέρια μας τα ινία αλλά και την ευθύνη της ζωής
μας.
Ας αρνηθούμε όλες αυτές τις άχρηστες, αρνητικές, και ειδωλολατρικές
ακόμη "απαιτήσεις" του κόσμου και ας αρχίσουμε να χαιρόμαστε το
ανεκτίμητο δώρο της Ελευθερίας που μας προίκισε ο Θεός. Ας ποθήσουμε να κάνουμε
το δικό Του θέλημα δικό μας και τότε θα διαπιστώσουμε πόσο εύκολο θα είναι για
μας - με τη δική Του βοήθεια.
