ΕΧΟΥΜΕ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΟΦΗΤΗ;

Εμείς μπορεί να μην έχουμε, αλλά η γυναίκα από το Σουνάμ και η οικογένειά της είχαν. Η ιστορία βρίσκεται στη Β’ Βας.δ:9-10. «Καί είπεν η γυνή πρός τόν άνδρα αυτής, Ιδού τώρα, γνωρίζω ότι είναι άγιος άνθρωπος τού Θεού ούτος, όστις πάντοτε διαβαίνει πρός ημάς· άς κάμωμεν, παρακαλώ, μικρόν υπερώον επί τού τοίχου· καί άς βάλωμεν εκεί δι' αυτόν κλίνην καί τράπεζαν καί καθέδραν καί λύχνον, διά νά στρέφη εκεί, όταν έρχηται πρός ημάς».

Αν και μπορεί να ήταν ένα απλό μικρό δωμάτιο, όμως είναι προς τιμή της και της αναγνωρίζεται ότι έκανε χώρο γι’ αυτό τον άνθρωπο στην καρδιά της, στο σπίτι της, στη ζωή της.

Τα χαρίσματα του Πνεύματος (50) τελευταίο

Είναι άραγε οι κήρυκες/δάσκαλοι μιας εκκλησίας «προφήτες» όπως ακούγεται να λέγεται;

Λένε, ότι σήμερα, προφήτης είναι όποιος κηρύττει ή διδάσκει στην εκκλησία, και αυτό επειδή στην Παλαιά Διαθήκη ήταν ο προφήτης αυτός που δίδασκε το λαό. Κι όμως, το ότι δίδασκε ο προφήτης στην Π.Δ., δεν κάνει τον όποιο κήρυκα στην Κ.Δ., προφήτη, ασχέτως αν μπορεί σήμερα ένας δάσκαλος/κήρυκας να έχει και χάρισμα προφητείας, ή ένας προφήτης να έχει και χάρισμα διδασκαλίας. Αυτά βέβαια, δηλαδή αν έχει κάποιος χάρισμα διδασκαλίας ή προφητείας, πρέπει να αποδειχτούν. Το «Ό,τι δηλώσεις, είσαι», δεν ισχύει και αυτό είναι κάτι που μερικοί πρέπει να καταλάβουν.Πέρα όμως από το μη λογικό της υπόθεσης, θα δούμε φυσικά τι έχει να διδάξει η Γραφή σχετικά. Όπως θα δούμε, χωρίς καμία άλλη εξωτερική πηγή («πατέρες», θεολόγοι, Βιβλικές/θεολογικές σχολές, κτλ.), είναι λάθος να θεωρεί κανείς τον εαυτό του προφήτη μόνο και μόνο επειδή κηρύττει/διδάσκει (ασχέτως τον σκοπό).

Τα χαρίσματα του Πνεύματος (6)

Τα χαρίσματα της διακονίας

«Διά τούτο λέγει Αναβάς εις ύψος, ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν και έδωκε χαρίσματα εις τους ανθρώπους……… Και αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, διά το έργον της διακονίας, διά την οικοδομήν του σώματος του Χριστού, εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού, διά να μη ήμεθα πλέον νήπιοι, κυματιζόμενοι και περιφερόμενοι με πάντα άνεμον της διδασκαλίας, διά της δολιότητος των ανθρώπων, διά της πανουργίας εις το μεθοδεύεσθαι την πλάνην, αλλά αληθεύοντες εις την αγάπην να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός, εξ ου παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεόμενον διά πάσης συναφείας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους κάμνει την αύξησιν του σώματος προς οικοδομήν εαυτού εν αγάπη» (Εφες.δ:8, 11-16).

Προφήτης

Η εκκλησία που είναι, δεν είναι πια η εκκλησία που ήτανε. Όσο μάλιστα τα χρόνια περνάνε, τόσο πιο βαθιά μπαίνουμε μέσ' στο σκοτάδι των χαλεπών καιρών του τέλους, όσο ο Κύριός μας και η δοξασμένη Του έλευση μας πλησιά­ζει πιο πολύ, τόσο απομακρυνόμαστε απ' το πρότυπο, το γνήσιο το θεά­ρεστο.

Υπάρχει ένα σωστό χάος που χωρίζει τη σημερινή ομολογούσα εκκλησία, από εκεί­νη της Κ. Διαθήκης. Την εκκλησία, ανάμεσα στις λυχνίες της οποίας κάποτε ο Κύριος περπατούσε και έλεγχε και κατεύθυνε, και την εκκλησία μέσ' στην οποία ούτε καν ισχύει η δική Του φωνή και γνώμη, αλλά του λαού η φωνή, του λαού η γνώμη.

Έχουμε χώρο για ένα προφήτη;

Εμείς μπορεί να μην έχουμε, αλλά η γυναίκα από το Σουνάμ και η οικογένειά της είχαν.

Η ιστορία βρίσκεται στη Β’ Βας.δ:9-10. «Καί είπεν η γυνή πρός τόν άνδρα αυτής, Ιδού τώρα, γνωρίζω ότι είναι άγιος άνθρωπος τού Θεού ούτος, όστις πάντοτε διαβαίνει πρός ημάς άς κάμωμεν, παρακαλώ, μικρόν υπερώον επί τού τοίχου καί άς βάλωμεν εκεί δι' αυτόν κλίνην καί τράπεζαν καί καθέδραν καί λύχνον, διά νά στρέφη εκεί, όταν έρχηται πρός ημάς».