Κατά πόσο είμαι αυτό που πιστεύω ότι είμαι;
Πόσο αγαπάω το Θεό;
Πόσο αγαπάω τον αδελφό μου;
Είμαι ιερέας, δούλος, Νύμφη;
Πόσο χαρούμενος είμαι;
Πόσο ασφαλής είμαι;
Πόσο σίγουρος είμαι;
Η Γραφή μου λέει να προσέχω τον εαυτό μου: «και αν ο δίκαιος μόλις σώζηται, ο ασεβής και αμαρτωλός που θέλει φανή;» (Α΄Πέτρ.δ:18).
Ιώβ κθ Εκθέτει ποιος είναι και όσα λέει είναι αλήθεια, γιατί ο Θεός μαρτύρησε γι' αυτό (Ιεζ.ιδ:14).
Ναι, η σωτηρία είναι στο αίμα του Ιησού (κατά χάριν), δώρο, αλλά αυτό δεν αναιρεί τη σημασία της έμπρακτης απόδειξης για την ποιότητα της πνευματικής μας ζωής.
Ιώβ α:1 «και ο άνθρωπος ούτος ήτο άμεμπτος και ευθύς και φοβούμενος τον Θεόν και απεχόμενος από κακού».
Θα μπορούσε ο Θεός να μαρτυρήσει το ίδιο και για μας;
Ο Θεός μας βλέπει εν Χριστώ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο!
Μπορεί να είμαστε σωσμένοι κατά χάριν (Εφες.β:8), αλλά κτιστήκαμε «εν Χριστώ Ιησού προς έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς» (εδ.10).
Σήμερα, το όνομα Χριστιανός χρησιμοποιείται πολύ επιπόλαια!
Φροντίζουμε μάλλον για το πόσοι είμαστε, πόσα βγάζουμε, πόσο μας ξέρουν, σε ποια θέση δημοτικότητας βρισκόμαστε .....
Ο Ιώβ εξέταζε τον εαυτό του όπως και ο Παύλος όταν πήγε στην έρημο της Αραβίας.
Καλό είναι να συγκρίνουμε τη ζωή μας με τη ζωή αυτού του πρωτόγονου αγίου.
Ιώβ λα:5 «Εάν περιεπάτησα με ψεύδος, ή ο πους μου έσπευσεν εις δόλον...» Όχι αν είπε ψέματα, αλλά αν περπάτησε μια ζωή ψεύδους. Αν η συμπεριφορά του, οι πράξεις του ήταν ψεύτικες.
Λόγια, έργα, πορεία ζωής εύκολα μπλέκουν στο ψέμα, και νομίζεις ότι βοηθάς!
Ιώβ λα:7 «αν το βήμα μου εξετράπη από της οδού και η καρδία μου επηκολούθησε τους οφθαλμούς μου, και αν κηλίς προσεκολλήθη εις τας χείρας μου».
Βήματα = η ζωή μας! Ξέρω το θέλημα του Θεού στη ζωή μου; Ξέρω τα βήματά μου; Ξέρω πως ζω;
Βέβαια, στις μέρες μας όλοι ξέρουν, αλλά είναι η οδός η φέρουσα εις την ζωήν; (Α΄Πέτρ.β:21).
Θρήνοι γ:40: «Ας ερευνήσωμεν τας οδούς ημών και ας εξετάσωμεν και ας επιστρέψωμεν εις τον Κύριον».
Πόσο ειλικρινής είμαι αν θα πρέπει να κοιτάξω πίσω και να αποτιμήσω το χρόνο που πέρασε; Πως τον χρησιμοποίησα!
Όταν κάποιος φτάσει στο σημείο αυτό, και έχει τη γενναιότητα να παραδεχτεί πως «έκανα λάθος», αυτόν τον άνθρωπο ενδόμυχα τον θαυμάζουμε.
Υπάρχουν βέβαια και οι άλλου τύπου γενναίοι, που λένε «εγώ δεν μετανιώνω για τίποτα». Αυτό τον τύπο ανθρώπου είναι να τον φοβάται κανένας. Όλοι ξέρουμε πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην κάνει λάθη. Μπορεί να μην θέλει κάποιος να το παραδεχτεί, αλλά λάθη όλοι κάνουμε, αμαρτίες όλοι κάνουμε, γιατί έχουμε ελλείψεις και είμαστε άνθρωποι αμαρτωλοί.
Ένας άνθρωπος που έκατσε και μέτρησε τη ζωή του και βρήκε όχι απλά πως έζησε λάθος, αλλά έζησε με λάθος κριτήρια, ήταν ο Παύλος. Σε κάποια φάση της ζωής του, αφού είχε συναντήσει το Χριστό στο δρόμο για τη Δαμασκό, έκανε το δικό του ισολογισμό, και διαπίστωσε πως με βάση τα καινούργια δεδομένα, όλη η προηγούμενη ζωή του ήταν λάθος. Ήταν χτισμένη με λάθος τρόπο, με λάθος αρχές. Υπάρχει μεγαλείο στο να μπορεί κάποιος να πει: «Πλην εκείνα, τα οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα ενόμισα ζημίαν διά τον Χριστόν» (Φιλιπ.γ:7).
Η στιγμή της αναθεώρησης είναι πολύ δύσκολη. Ξέρετε πόσο δύσκολο ήταν να δει την «αλήθεια»;
Ο Νικόδημος, στη συζήτηση που είχε με τον Ιησού, δεν μπερδεύτηκε και νόμιζε πως όταν ο Χριστός ζητούσε να γεννηθεί κάποιος από ψηλά, κυριολεκτούσε πως πρέπει να ξαναμπεί στην κοιλιά της μητέρας του. Φαίνεται πως ο Νικόδημος ήταν τουλάχιστον νοήμων άνθρωπος.
Είναι δύσκολο να παραδεχτώ πως έκανα κάποια πράγματα λάθος. Όσο περισσότερο έχεις επενδύσει σε κάτι, τόσο πιο δύσκολα το αφήνεις. Ο Νικόδημος θα σκέφτηκε: Τι μου ζητάς: Να μπω ξανά στην κοιλιά της μητέρας μου και να ξεκινήσω από την αρχή; Γίνεται αυτό; Να ξεγράψω την προηγούμενη ζωή μου; Όλα αυτά που έκανα δηλαδή, δεν με ωφελούν σε τίποτα;
Αυτό λέει ο Χριστός, αν δεν γεννηθεί ο άνθρωπος από ψηλά, αυτά δεν ωφελούν σε τίποτα. Ενώ μπορεί να είναι καλά πράγματα, γίνονται ζημιές γιατί δημιουργούν την ψευδαίσθηση πως μπροστά στο Θεό ο άνθρωπος είναι τακτοποιημένος. Αυτή είναι η απάτη της θρησκείας. Σε ξεγελάει. Σε κάνει να νομίζεις πως είσαι τακτοποιημένος με το Θεό, ενώ δεν είσαι.
Η Σαμαρείτιδα δεν είχε πρόβλημα να παραδεχτεί πως διψάει, πως θέλει το νερό του Χριστού. Ούτε είχε πρόβλημα αυτή η ανήθικη γυναίκα να πάει να πει στο χωριό, «αυτός μου είπε τη ζωή μου». Ο Νικόδημος είχε πολλά να χάσει. Το όνομά Του, την αξιοπρέπειά του, τη φήμη του, την οικογένειά του.
Να γιατί ο Χριστός είπε στους Φαρισαίους που τον ρωτούσαν, πως οι τελώνες και οι πόρνες θα μπουν πριν από αυτούς στον ουρανό. Γιατί είναι έτοιμοι να παραδεχτούν πως έκαναν λάθος, πως έχουν αμαρτίες, πως έχουν ζήσει με λάθος αρχές. Η πρώτη λέξη λοιπόν, που οδηγεί στην μετάνοια, στην αλλαγή είναι η λέξη «όμως».
Εκείνα που ήταν κέρδη κατάλαβα πως ήταν ζημιά. Αυτό πάλι πως το αλλάζεις; Πως ζεις αφού το καταλάβεις αυτό; Ο Ζακχαίος είναι ένα καλό παράδειγμα.
Τα πάντα είναι ζημιά μπροστά στο έξοχο της γνώσης του Ιησού Χριστού.
Εσείς και εγώ, προκειμένου να γνωρίσουμε, να έχουμε να κερδίσουμε το Χριστό χρειάζεται να πετάξουμε κάποια πράγματα. Ποια είναι αυτά στη ζωή σου που σε κάνουν να είσαι περήφανος για το ποιος είσαι, στην πραγματικότητα όμως σε εμποδίζουν να ταπεινωθείς;
Αυτά που ο Παύλος κατάλαβε πως τον ζημιώνουν ανήκουν σε δύο κατηγορίες. Το ένα ήταν η κοινωνική θέση, το στάτους, η κληρονομιά. Το άλλο ήταν η θρησκεία.
Είναι τα ίδια πράγματα που και σήμερα εμποδίζουν τον άνθρωπο να ταπεινωθεί και να καταλάβει πως ο Χριστός μετράει και τίποτα άλλο. Εγώ; Εγώ γεννήθηκα χριστιανός. Ο παππούς μου ήταν πρεσβύτερος. Η οικογένειά μου πάντα πρώτη στην εκκλησία. Στάτους εκκλησιαστικό και κοινωνικό. Που όμως σε κάνει να πιστεύεις πως δεν έχεις ανάγκη να συγχωρεθείς όπως ένας κλέφτης, ή μια πόρνη ή όπως ένας εγκληματίας. Γιατί δεν είσαι σαν και αυτούς. Εσύ ξέρεις τα εδάφια. Πήγαινες στο Κυριακό.
Όλα αυτά λέει ο λόγος του Θεού είναι ζημιά. Είναι σκουπίδια. Ενώ είναι καλά πράγματα, εντούτοις σε εμποδίζουν να δεις την πραγματική σου κατάσταση. Την αμαρτία σου, την περηφάνια σου, τον εγωισμό σου.
Γιατί όλα αυτά ανεβάζουν στα μάτια σου, τον εαυτό σου, και σε εμποδίζουν να δεις τι υπάρχει από πίσω. Μας κάνουν να φαινόμαστε καλοί, μια καλοσύνη όμως που για το Θεό δεν είναι αρκετή.
Όταν λέει ο Παύλος πως όλα ήταν σκουπίδια για να έχει το Χριστό, πιστεύετε ότι του κόστισε να πετάξει τα σκουπίδια; Στεναχωριόμαστε όταν βγάζουμε τη μαύρη σακούλα έξω; Δεν ξέρω κανέναν να έχει μέσα στη σακούλα χαρτιά, υπολείμματα από φαγητό, σπασμένα πράγματα, άχρηστα, τσίχλες, μαραμένα λουλούδια, και την ώρα που τα πηγαίνει να τα πετάξει να λέει: Δύσκολα σας αποχωρίζομαι. Μου κοστίζει να σας αφήνω! Όποιος το έκανε αυτό θα αναρωτιόμασταν αν στέκει στα λογικά του.
Η σακούλα με τα σκουπίδια όμως του Παύλου είναι πράγματα που αγαπάμε. Πράγματα που έχουν αξία. Είναι οι σπουδές, είναι το όνομά μας. Είναι η φήμη μας. Η γνώμη που οι άλλοι έχουν για μας. Είναι καλά πράγματα.
Βρήκα όμως κάτι καλύτερο τώρα.
Η ποιότητα σε κάθε τομέα με τον οποίο καταπιανόμαστε φαίνεται από το πόσο αφοσιωμένοι είμαστε σε αυτό που κάνουμε. Η διαφορά ανάμεσα σε κάποιο μουσικό και ένα καλό μουσικό είναι η αγάπη του και ο χρόνος που δίνει για τη μουσική.
Το ίδιο ισχύει και στα πνευματικά πράγματα. Θέλεις ποιότητα στη χριστιανική ζωή; Θέλεις ποιότητα ή μετριότητα; Θέλεις να γνωρίζεις για το Θεό, ή το Θεό τον ίδιο; Θέλεις όταν προσεύχεσαι να λες λόγια ή να απολαμβάνεις την παρουσία του Θεού; Θέλεις να ακούς ιστορίες για τη δύναμη του Θεού στις ζωές άλλων, ή να ζήσεις στη δική σου ζωή τη δύναμή Του;
Ιώβ λα:7β «....και αν κηλίς προσεκολλήθη εις τας χείρας μου....».
Θα πει κάποιος: κανείς δεν είναι τέλειος.
Ναι, αλλά «Θέλω λοιπόν να προσεύχωνται οι άνδρες εν παντί τόπω, υψόνοντες καθαράς χείρας χωρίς οργής και δισταγμού. Ωσαύτως και αι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς, ουχί με πλέγματα ή χρυσόν ή μαργαρίτας ή ενδυμασίαν πολυτελή» (Α΄Τιμ.β:6-9).
«Και όταν εκτείνητε τας χείρας σας, θέλω κρύπτει τους οφθαλμούς μου από σας ναι, όταν πληθύνητε δεήσεις, δεν θέλω εισακούει αι χείρές σας είναι πλήρεις αιμάτων» (Ης.α:15).
Μας αφορά!
