Ιεζεκιήλ
ιγ:1-6
Αποτελεί ύστατη βαθμίδα συμφοράς για ένα έθνος, όταν οι
πνευματικοί ηγέτες του, όχι μόνον δεν του προσφέρουν τίποτα θετικό, όχι μόνο γκρεμίζουν
με το αρνητικό τους παράδειγμα, αλλά και - συνειδητά πολλές φορές - πλανούν κι
εξαπατούν το λαό.
Σε τέτοιους προφήτες, που «προφητεύουν εξ ιδίας αυτών
καρδίας» (2), που «λέγουσιν» ο Κύριος λέγει και ο Κύριος δεν απέστειλεν αυτούς»
(6) και που βεβαιώνουν «λέγοντες ειρήνη και δεν υπάρχει ειρήνη» (10), απευθύνεται
σήμερα ο Θεός, μέσο του προφήτη του.
«Τα περιφράγματα του οίκου Ισραήλ» (5), έχουν μισογκρεμιστεί
και κείνοι μοιάζουν «ως αι αλώπεκες της ερήμου» (4). Περπατούν πάνω στα
χαλάσματα, που όχι μόνον δεν φροντίζουν να τα επισκευάσουν, αλλά ούτε και το
βάρος (το πνευματικό) έχουν, να τα... γκρεμίσουν με το πνευματικό κι αντρίκιο
περπάτημά τους.
Τούτο το τελευταίο, χρειάζεται ιδιαίτερη τόλμη. Την τόλμη
του υπεύθυνου άντρα, που γράφει καινούργιες σελίδες, συνεχίζοντας έτσι μια
πνευματική πορεία ή που διαγράφει παλιές καταδικασμένες σελίδες, για να γραφούν
συνέχεια - απ’ αυτόν ή απ’ τους επερχόμενους - μια σωστότερη και πιο υπεύθυνη
ιστορία.
Τέτοια πνευματικά αναστήματα, είναι βέβαια σπάνια. Κι όσο
περνάει ο καιρός, γίνονται σπανιότερα. Όμως από το χώρο της Εκκλησίας, ας
ευχηθούμε να μη λείψουν. Ας υπάρξουν, έστω λίγοι. Έστω κι αν τα χαλάσματα είναι
τόσο πολλά.
