Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι η
οδός καί η αλήθεια καί η ζωή· ουδείς έρχεται πρός τόν Πατέρα, ειμή δι' εμού»
(Ιωάν.ιδ:6).
Ακόμα είπε: «Σάς είπον λοιπόν ότι θέλετε αποθάνει εν ταίς
αμαρτίαις υμών· διότι εάν δέν πιστεύσητε ότι εγώ είμαι, θέλετε αποθάνει εν ταίς
αμαρτίαις υμών» (Ιωάν.η:24).
Ο Παύλος έγραψε: «εις εσάς δέ τούς θλιβομένους
άνεσιν μεθ' ημών, όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθή
απ' ουρανού μετά τών αγγέλων τής δυνάμεως αυτού εν πυρί φλογός, κάμνων
εκδίκησιν εις τούς μή γνωρίζοντας Θεόν καί εις τούς μή υπακούοντας εις τό
ευαγγέλιον τού Κυρίου ημών Ιησού
Χριστού, οίτινες θέλουσι τιμωρηθή με όλεθρον αιώνιον από προσώπου τού Κυρίου
καί από τής δόξης τής δυνάμεως αυτού» (Β’ Θες.α:7-9).
Ακόμα κι αυτοί που ποτέ δεν άκουσαν το ευαγγέλιο, έχουν επαρκή μαρτυρία
για την ύπαρξη του Θεού από τη δημιουργία: «Επειδή ό, τι δύναται νά γνωρισθή
περί Θεού είναι φανερόν εν αυτοίς, διότι ο Θεός εφανέρωσε τούτο πρός αυτούς.
Επειδή τά αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα διά τών
ποιημάτων, η τε αίδιος αυτού δύναμις καί η θειότης, ώστε αυτοί είναι αναπολόγητοι»
(Ρωμ.α:19-20). Ο Θεός καθιστά τον καθένα υπεύθυνο να Τον δοξάσει σαν Θεό και να
είναι ευγνώμονας προς Αυτόν (Ρωμ.α:21).
Ακόμα, ο Θεός έχει δώσει σε όλους τους ανθρώπους συνείδηση. Μπορεί οι
Εθνικοί να μην έχουν πλήρη γνώση του θελήματος του Θεού, αλλά έχουν αρκετή
συνείδηση ώστε (1) αν την ακολουθήσουν, ο Θεός να τους οδηγήσει σε περαιτέρω
γνώση του θελήματός Του (2) αν δεν την ακολουθήσουν να κατακριθούν. Όλοι ξέρουν
ότι κάποια πράγματα είναι ηθικά λάθος και ότι η αρμόζουσα ποινή γι’ αυτές τις
αμαρτίες είναι ο θάνατος (Ρωμ.α:32). Αυτοί που είχαν το Νόμο του Μωυσή, θα
κριθούν βάσει αυτού του νόμου κι αυτοί που δεν είχαν θα κριθούν βάσει του νόμου
της συνείδησης (Ρωμ.β:12-16). Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι θα σωθούν βάσει του
νόμου της συνείδησης μόνο, γιατί κανείς δεν έχει ζήσει πάνω από τις ελάχιστες
απαιτήσεις της συνείδησης. Όλοι τις έχουν καταπατήσει τουλάχιστον μία φορά
(Ρωμ.γ:10,23). Κανείς δεν θα σωθεί με τα έργα του, ή με την προσκόλληση του στο
Νόμο, συμπεριλαμβανομένου και του νόμου της συνείδησης (Ρωμ.γ:20 Εφες.β:8-9). Η συνείδηση λοιπόν θα βοηθήσει
σαν μια δίκαιη βάση για κατάκριση, όχι σαν βάση για σωτηρία, έξω από τον Ιησού
Χριστό.
Αν κάποιος ειλικρινά προσπαθεί ν’ ακολουθήσει τη συνείδησή του και με επιμέλεια
εκζητά το Θεό, πιστεύουμε ότι ο Κύριος θα του αποκαλύψει αρκετή αλήθεια ώστε να
σωθεί. Ο Θεός «είναι καί γίνεται μισθαποδότης εις τούς εκζητούντας αυτόν»
(Εβρ.ια:6). Πάντα τιμά μια συντετριμμένη καρδιά (Ψαλμ.λδ:18 να:17) και πάντα αποκαλύπτεται σ’ αυτούς που
Τον εκζητούν (Α’ Χρον.κη:9
Ιερ.κθ:13-14 Ματθ.ζ:7).
Ο Θεός δεν σώζει έξω από την αλήθεια, είναι μέσα στο θέλημα του Θεού «νά
σωθώσι πάντες οι άνθρωποι καί νά έλθωσιν εις επίγνωσιν τής αληθείας» (Α’
Τιμ.β:4). Ο Κορνήλιος είναι ένα καλό παράδειγμα. Ήταν ευσεβής άνθρωπος που
φοβόταν το Θεό, έκανε ελεημοσύνες, και προσευχόταν συνεχώς (Πράξ.ι:1-2). Με λίγα
λόγια, έκανε ότι μπορούσε για να εκζητεί, να λατρεύει και να υπακούει το Θεό.
Οι πράξεις του ανέβηκαν εις μνημόσυνόν του ενώπιον του Θεού, με
αποτέλεσμα να του στείλει ο Θεός έναν άγγελο (Πράξ.ι:3-6). Ο άγγελος δεν του
εξέθεσε κάποιο σχέδιο σωτηρίας, ούτε του κήρυξε το ευαγγέλιο, αλλά του έδωσε
οδηγίες πώς να βρει ένα κήρυκα του ευαγγελίου. Ο Κορνήλιος δεν ήταν σωσμένος,
γιατί ο άγγελος του είπε «Απόστειλον ανθρώπους εις Ιόππην καί προσκάλεσον τόν Σίμωνα τόν
επονομαζόμενον Πέτρον, όστις θέλει λαλήσει πρός σέ λόγους, δι' ών θέλεις σωθή
σύ καί πάς ο οίκός σου» (Πράξ.ια:13-14).
Αν οι Εθνικοί μπορούν να σωθούν χωρίς το Ευαγγέλιο, τότε ο θάνατος του
Ιησού δεν ήταν απαραίτητος και η εντολή του Χριστού να κηρύξουμε το ευαγγέλιο
σε όλη την κτίση ήταν λάθος. Αν οι Εθνικοί είναι σωσμένοι χωρίς να ακούσουν το
Ευαγγέλιο, τότε οι ιεραπόστολοι στην ουσία έγιναν αιτία να κατακριθούν σωσμένοι
άνθρωποι, αφού πολλοί απέρριψαν το Ευαγγέλιο όταν το άκουσαν. Σ’ αυτή την
περίπτωση η εντολή του Ιησού γίνεται αιτία να χαθούν άνθρωποι σε αντίθεση με το
δεδηλωμένο θέλημα του Θεού (Β’ Πέτρ.γ:9).
Ο Παύλος είπε: «Πάς όστις επικαλεσθή τό όνομα τού Κυρίου θέλει σωθή.
Πώς λοιπόν θέλουσιν επικαλεσθή εκείνον, εις τόν οποίον δέν επίστευσαν; καί πώς
θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον, περί τού οποίου δέν ήκουσαν; καί πώς θέλουσιν ακούσει
χωρίς νά υπάρχη ο κηρύττων; Καί πώς θέλουσι κηρύξει, εάν δέν αποσταλώσι; Καθώς
είναι γεγραμμένον· Πόσον ωραίοι οι πόδες τών ευαγγελιζομένων ειρήνην, τών
ευαγγελιζομένων τά αγαθά……..Αρα η πίστις είναι εξ ακοής, η δέ ακοή διά τού
λόγου τού Θεού» (Ρωμ.ι:13-15, 17). Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι άνθρωποι
είναι χαμένοι μέχρι να ακούσουν, να πιστέψουν και να υπακούσουν στο Ευαγγέλιο
του Ιησού Χριστού.
Ο Θεός δεν είναι άδικος που βάσισε τη σωτηρία εξ ολοκλήρου στο ευαγγέλιο,
γιατί σε όλους άξιζε να χαθούν. Ο Θεός δεν είναι υπεύθυνος για την αμαρτία του
ανθρώπου και δεν ήταν υποχρεωμένος να φτιάξει σχέδιο σωτηρίας. Εφόσον η σωτηρία
είναι με τη χάρη του Θεού, μπορεί να την προσφέρει με τους δικούς Του όρους.
Επιπλέον, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε το Θεό επειδή πολλοί άνθρωποι δεν Τον
γνωρίζουν. Ξεκινώντας με τον Αδάμ και συνεχίζοντας με το Νώε, ο Θεός έκανε
φανερό το θέλημά Του σε όλο το ανθρώπινο γένος. Στον καιρό μας, έχει
εξουσιοδοτήσει την εκκλησία να κηρύξει το Ευαγγέλιο σε κάθε άνθρωπο. Δεν φταίει
ο Κύριος που οι άνθρωποι επανειλημμένα έχουν αποτύχει να μεταφέρουν τη γνώση
του Θεού στους απογόνους τους και στους συνανθρώπους τους. Ο Θεός είναι κάτι
περισσότερο από δίκαιος, είναι αγαθός, ώστε να δώσει στον κάθε άνθρωπο μια μαρτυρία του Εαυτού
Του μέσα από τη δημιουργία με τη βοήθεια της συνείδησης.
