Στην αρχαιότητα, ανάμεσα στ’ άλλα αγωνίσματα, υπήρχε και η
«λαμπαδηδρομία». Απόσταση τότε 2.500 μ. που έπρεπε η λαμπάδα να μεταφερθεί, για
να φτάσει στο τέρμα και ν’ ανάψει κάποιο στημένο εκεί βωμό. Αντίστοιχο αγώνισμα
σήμερα η «σκυταλοδρομία», που μια σκυτάλη εδώ θα πρέπει να διανύσει 1.600 μ. ή
800 ή 400, για να κόψει το νήμα του τερματισμού. Δυόμιση χιλιάδες ή χίλια-εξακόσια
μ. είναι βέβαια δρόμος αντοχής ή έστω ημιαντοχής κι όχι ταχύτητας. Κι όμως η
φιλοσοφία τούτου του αγωνίσματος είναι ακριβώς, ένα δρόμο αντοχής να τον
μεταβάλει σε ταχύτητας. Πώς! Με το μοίρασμα του δρόμου σε περισσότερους από έναν
δρομείς. Έτσι έχουμε τα 4x100, 4x200 και 4x400. Η σκυτάλη πρέπει ν’ αλλάζει
χέρι από τον προηγούμενο στον επόμενο δρομέα, μέσα σε μια απόσταση 20 μέτρων
και στους δυο πρώτους δρόμους (4x100 και 4x200) ο δρομέας που θα πάρει τη
σκυτάλη μπορεί να τρέξει μέχρι 11 μ. πριν από τη ζώνη αλλαγής της σκυτάλης
δίπλα στον σκυταλοφόρο, για να μπορέσει έτσι ν’ αναπτύξει το μέγιστο της
ταχύτητάς του όταν στη ζώνη των 20 μέτρων θ ’ αλλάζει τη σκυτάλη.
Το Β’ Τιμόθεο β:2, μας μιλά για μια πνευματική
σκυταλοδρομία, δηλαδή για μια απόσταση πνευματικού δρόμου - δρόμου εξαγγελίας
του Ευαγγελίου - που όχι ένας αλλά περσότεροι δρομείς παίρνουν μέρος. Ας
μελετήσουμε σε τούτο τον πνευματικό στίβο, 7 στοιχεία της πνευματικής
σκυταλοδρομίας.
1. Ο Παύλος ήταν ένας δρομέας.
Σ’ αυτό δεν χωράει αμφιβολία. Κορινθίους, Γαλάτες και
Φιλιππήσιους, βεβαιώνει στις επιστολές του (Α’ Κορινθίους θ:26, Γαλάτες β:2, Φιλιππήσιους
β:16), ότι - «τρέχω ως ουκ αδήλως», «τρέχω ουκ εις κενόν», «ουδέ εις κενόν
έδραμον». Δρομέας - λαμπαδηδρόμος του Χριστού, έτρεξε στα 21 χρόνια της
διακονίας του ως «απόστολος εθνών» (Γαλάτες α:16, β:8), με θαυμαστή συνέχεια
και συνέπεια. Και 14 από τα 21 αυτά χρόνια, είναι στενά συνδεδεμένα με τον
ελλαδικό χώρο.
2. Ο Παύλος δεν ήταν ο μόνος δρομέας.
Σωστά ονομάστηκε «ο πρώτος μετά τον Έναν», όμως όχι ο μόνος.
Τα «ούτως τρέχετε» (Α’ Κορινθίους θ:26), «ετρέχετε καλώς» (Γαλάτες ε:7) και
«δι’ υπομονής τρέχωμεν» (Εβραίους ιβ:1),
βεβαιώνουν ότι στην υπόθεση του Ευαγγελίου βλέπει και προτρέπει κι άλλους «να
συναθλούνται στην πίστη» (Φιλιππησίους α:27) και «να συναθλούν στο Ευαγγέλιο»
(δ:3).
3. Ο Παύλος «παρέλαβε από τον Κύριο».
Υπήρξε αυτός, που παρέλαβε από τον Μεγάλο Αγωνοθέτη και
Βραβέα τη σκυτάλη, για να τρέξει το πρώτο μέρος της διαδρομής. «Εγώ παρέλαβον
από του Κυρίου... εγώ παρέλαβον ότι Χριστός απέθανεν υπέρ των αμαρτιών ημών» (Α’
Κορινθίους ια:23, ιε:3). Γίνηκε «ο λειτουργός του Χριστού στα έθνη» (Ρωμαίους
ιε:16). Μικρασία, Κύπρος, Μακεδονία, Ιλλυρικό, Αχαΐα, Κρήτη, Ρώμη, φωτίστηκαν
από τούτον τον λαμπαδηδρόμο και σκυταλοδρόμο του Χριστού.
4. Τα 11 μέτρα, πριν από τη ζώνη της αλλαγής.
Είχε τη χάρη ο Παύλος να νιώθει ότι το έργο του Χριστού ήταν
πολύ πιο μεγάλο απ’ αυτόν. Αυτός ό,τι κι όσα κι αν έκανε, το πολύ να ’λεγε «ως
τελειώσω τον δρόμον μου» (Πράξεις κ:24). Πριν όμως τον τελειώσει, πριν δώσει - ή
του πάρουν - τη σκυτάλη, βοηθάει άλλους στην πνευματική τους προθέρμανση.
Τιμόθεος, Τίτος, Σίλας, Έραστος, Τυχικός, Πρίσκιλα κι Ακύλας, Απολλώ, Σώπατρος,
Αρίσταρχος, είναι λίγα από τα ονόματα, που «συνήθλησαν εν τω Ευαγγελίω» μαζί
του (Φιλιππησίους δ:3).
5. Η σκυτάλη, αλλάζει χέρι.
Μαζί του ο Τιμόθεος έτρεξε και στον ελλαδικό χώρο κι αλλού.
«Ως πατήρ τέκνον συν αυτώ εδούλευσεν εις το Ευαγγέλιον» (Φιλιππησίους β:22).
Τώρα όμως, θα τρέξει χωρίς τον Παύλο. Θα τρέξει με φουχτωμένη τη σκυτάλη που του
δίνει ο Παύλος, που «ήδη σπένδεται» (Β’ Τιμόθεο δ:6). Με την πνευματική
προικοδότηση του «α ήκουσας παρ’ εμού» (Β’ Τιμόθεο β:2). Άνοιξη του 67 και η
σκυτάλη άλλαξε χέρια. Θέρος του ίδιου χρόνου το μαρτύριο σφραγίζει μια ζωή που
«ήδιστα δαπάνησε και δαπανήθηκε» (Β’ Κορινθίους ιβ:15) και που σύνθημά της είχε
το «μεταδούναι ου μόνον το Ευαγγέλιο, αλλά και την ίδια του την ψυχή» (Α’ Θεσσαλονικείς
β:8)
6. Η δεύτερη αλλαγή της σκυτάλης.
Όπως έκαμα εγώ σε σένα, τον Τίτο, τον Σίλα και άλλους, και
συ Τιμόθεε· «Παράθου πιστοίς ανθρώποις» (Β’ Τιμόθεο β:2). Μην αρκεστείς στον
ευαγγελισμό. Κατάρτισε πιστούς- στο να γίνουν κι αυτοί εργάτες του Ευαγγελίου.
Να τρέξουν κι αυτοί «λαμπαδηδρόμοι του Ευαγγελίου» το δικό τους κομμάτι, στη
δική τους γενιά, παίρνοντας τη σκυτάλη από σένα Τιμόθεε, όπως εσύ την πήρες από
μένα. Τιμόθεε, «παράθου... παράθου... παράθου...». Σε τούτον και τον άλλον και
τον τρίτο.
7. Η τρίτη αλλαγή της σκυτάλης.
Υπάρχει όμως στο Β’ Τιμόθεο β:2 και τέταρτος «σκυταλοδρόμος».
Ο Παύλος, υπήρξε ο πρώτος. Ο Τιμόθεος δεύτερος. Τρίτο, το «πιστοίς ανθρώποις».
Για να ολοκληρωθεί η πνευματική σκυταλοδρομία, χρειάζεται και η τέταρτη ομάδα.
Υπάρχει στο εδάφιό μας. Είναι το «ετέρους διδάξαι» (Β’ Τιμόθεο β:2). Ο τρίτος
δρομέας, πήρε τη σκυτάλη από τον δεύτερο, ο τέταρτος από τον τρίτο, που μπροστά
του έχει πια τον τερματισμό. Στην προσωπική μου εκτίμηση, είμαι - μαζί με άλλους
- στους τρίτους δρομείς. Και σεις οι αναγνώστες της Επιστολής και γενικότερα οι
νέοι μας, οι τέταρτοι. Πολύ πιθανόν η γενιά του νήματος. Του τέλους. Της
Έλευσης του Χριστού.
Προτροπή
Τρέξτε λοιπόν, νέοι συναθλητές μας. Τρέξτε, ίσως το τελευταίο
κατοστάρι πριν από το νήμα. Στις κερκίδες οι άγγελοι του Θεού στέκονται όρθιοι
και σας χειροκροτούν. Κηρύξτε «ευκαίρως, ακαίρως» (Β’ Τιμόθεο δ:2). Οδηγείστε
ψυχές στο Χριστό «αρπάζοντες αυτούς εκ του πυρός» (Ιούδα 23). Κι αν ο Κύριος
«χρονίσει» (Ματθαίος κε:5), συνεχίστε την πνευματική σκυταλοδρομία του Β’ Τιμόθεο
β:2. Η Εκκλησία σας προσφέρει σήμερα στο διδακτικό της πρόγραμμα το δικό της
«παράθου». Αύριο, δώστε το δικό σας «παράθου» εις «ετέρους».
Η σκυταλοδρομία, πρέπει να συνεχιστεί, ώσπου να ’ρθει ο
Κύριος. Το «ικανούς έσονται» (Β’ Τιμόθεο β:2), μιλά για άξια στελέχη στο στίβο
του Χριστού. Σφιχτά λοιπόν τη σκυτάλη και «τρέχομεν δι’ υπομονής τον
προκείμενον εις ημάς αγώνα, αποβλέποντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν
Ιησού» (Εβραίους ιβ:2).
