Στην αρχαιότητα, ανάμεσα στ’ άλλα αγωνίσματα, υπήρχε και η
«λαμπαδηδρομία». Απόσταση τότε 2.500 μ. που έπρεπε η λαμπάδα να μεταφερθεί, για
να φτάσει στο τέρμα και ν’ ανάψει κάποιο στημένο εκεί βωμό. Αντίστοιχο αγώνισμα
σήμερα η «σκυταλοδρομία», που μια σκυτάλη εδώ θα πρέπει να διανύσει 1.600 μ. ή
800 ή 400, για να κόψει το νήμα του τερματισμού. Δυόμιση χιλιάδες ή χίλια-εξακόσια
μ. είναι βέβαια δρόμος αντοχής ή έστω ημιαντοχής κι όχι ταχύτητας. Κι όμως η
φιλοσοφία τούτου του αγωνίσματος είναι ακριβώς, ένα δρόμο αντοχής να τον
μεταβάλει σε ταχύτητας. Πώς! Με το μοίρασμα του δρόμου σε περισσότερους από έναν
δρομείς. Έτσι έχουμε τα 4x100, 4x200 και 4x400. Η σκυτάλη πρέπει ν’ αλλάζει
χέρι από τον προηγούμενο στον επόμενο δρομέα, μέσα σε μια απόσταση 20 μέτρων
και στους δυο πρώτους δρόμους (4x100 και 4x200) ο δρομέας που θα πάρει τη
σκυτάλη μπορεί να τρέξει μέχρι 11 μ. πριν από τη ζώνη αλλαγής της σκυτάλης
δίπλα στον σκυταλοφόρο, για να μπορέσει έτσι ν’ αναπτύξει το μέγιστο της
ταχύτητάς του όταν στη ζώνη των 20 μέτρων θ ’ αλλάζει τη σκυτάλη.
