Προς το παρόν, τα ρομπότ χρησιμοποιούνται συνήθως στα χειρουργεία παρουσία του γιατρού στον ίδιο χώρο, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια, η τάση θα είναι οι γιατροί να απομακρύνονται από το χειρουργικό τραπέζι. Κατά συνέπεια, ανακύπτει το κρίσιμο ζήτημα της ασφάλειας των ρομποτικών επεμβάσεων, στο μέτρο που αυτές θα γίνονται μέσω διαδικτυακής σύνδεσης.
Οι ερευνητές του Εργαστηρίου Βιορομποτικής του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον στο Σιάτλ πραγματοποίησαν κυβερνοεπιθέσεις σε ένα ρομπότ-χειρουργό (συγκεκριμένα το νέας γενιάς χειρουργικό ρομποτικό σύστημα Raven II), το οποίο κατεύθυναν εξ αποστάσεως οι γιατροί.
Οι καλοπροαίρετοι «χάκερ» κατάφεραν να μπλοκάρουν μια σειρά από λειτουργίες του ρομπότ-χειρουργού, όπως το να πιάνει τα χειρουργικά εργαλεία.
Επίσης το υποχρέωσαν να αρνηθεί να υπακούσει στις εξ αποστάσεως ιατρικές εντολές που δεχόταν, κάνοντας πλέον τα «δικά του».
Σε μερικές περιπτώσεις, οι άνθρωποι χειριστές μπόρεσαν να αποκαταστήσουν το πρόβλημα, αλλά σε άλλες όχι. Δεδομένου ότι σε ένα χειρουργείο η παραμικρή απόκλιση ακριβείας μπορεί να στοιχίσει τη ζωή του ασθενούς, γίνονται αντιληπτές οι πιθανές σοβαρές συνέπειες.
Τα χειρουργικά ρομπότ που έχουν ήδη εγκριθεί από την FDA για κλινική χρήση, βοηθάνε τους χειρούργους να αφαιρούν καρκινικούς όγκους, να επιδιορθώνουν βαλβίδες καρδιάς ή να κάνουν με λιγότερο επεμβατικό τρόπο άλλες ιατρικές διαδικασίες. Συνήθως χρησιμοποιούν ασφαλή κανάλια επικοινωνίας, όχι μέσα από δημόσια δίκτυα, αλλά ιδιωτικά, των οποίων η παραβίαση από χάκερ είναι πιο δύσκολη.
Όμως, στο μέλλον οι ρομποτικοί χειρούργοι θα κληθούν σίγουρα να κάνουν επεμβάσεις και μέσω μη ασφαλών δημοσίων δικτύων, π.χ. σε περιοχές που έχουν χτυπηθεί από φυσική καταστροφή ή επιδημία. Γι' αυτό, επιμένουν ότι αυτά τα ρομποτικά συστήματα πρέπει να ενσωματώσουν πρόσθετα συστήματα κυβερνο-ασφάλειας, όπως «βιομετρικές υπογραφές» του χειριστή-χειρουργού, ώστε να τον αναγνωρίζει το ρομπότ και να δέχεται εντολές μόνο από αυτόν.
