Προσευχή, είναι η σκάλα του χριστιανού
με την οποία μπορεί να ανέβει στην παρουσία του Κυρίου.
Κανένα παραχωρημένο παιδί του
Θεού δεν πρέπει να είναι ελλιπές της χάρης του Θεού, ούτε άκαρπο, αν αφήνει τα
προβλήματά του στα χέρια του Θεού με πραγματική προσευχή. Εάν πληρούνται οι
όροι που προβλέπονται στη Βίβλο, ο Θεός θα απαντήσει στην προσευχή.
Πράξ.ις:25,26 «Κατά δε το
μεσονύκτιον ο Παύλος και ο Σίλας προσευχόμενοι ύμνουν τον Θεόν· και ηκροάζοντο
αυτούς οι δέσμιοι. Και εξαίφνης έγεινε σεισμός μέγας, ώστε εσαλεύθησαν τα
θεμέλια του δεσμωτηρίου, και παρευθύς ηνοίχθησαν πάσαι αι θύραι και ελύθησαν
πάντων τα δεσμά».
Μπορείτε να πιστέψετε ότι
αλυσίδες με τις οποίες ήταν δεμένοι οι δύο άντρες έπεσαν κάτω, ότι οι πόρτες άνοιξαν
από μόνες τους και έκλεισαν μετά; Ναι, ακριβώς αυτό συνέβη, και όλα έγιναν σαν
απάντηση στην προσευχή. Ο Πέτρος προσευχήθηκε με πραγματική εμπιστοσύνη, γιατί
ενώ ο Ιησούς ήταν στη γη του είχε δώσει μια ιδιαίτερη υπόσχεση: «αφού όμως γηράσης, θέλεις εκτείνει τας
χείρας σου, και άλλος θέλει σε ζώσει, και θέλει σε φέρει όπου δεν θέλεις».
Ιωάν.κα:18. Αυτή η υπόσχεση δεν μπορούσε να ακυρωθεί, ότι θα ζούσε
μέχρι να γεράσει, έτσι ο Πέτρος ήταν σίγουρος ότι η απελευθέρωση πρέπει να
έρθει.
Πράξ.ιβ:5-9 εδώ περιγράφεται ένα
παρόμοιο περιστατικό, όταν ο Πέτρος ήταν στη φυλακή και η εκκλησία στο σπίτι
του Μάρκου Ιωάννης προσευχόταν ακατάπαυστα στο Θεό γι’ αυτόν. Αυτή τη φορά ο
άγγελος του Κυρίου ήρθε και «έπεσον αι αλύσεις αυτού εκ των χειρών». Στη
συνέχεια, ο άγγελος τον οδήγησε έξω. «Αφού
δε επέρασαν πρώτην και δευτέραν φρουράν, ήλθον εις την πύλην την σιδηράν την
φέρουσαν εις την πόλιν, ήτις αφ' εαυτής ηνοίχθη εις αυτούς, και εξελθόντες
διεπέρασαν οδόν μίαν, και ευθύς ο άγγελος ανεχώρησεν απ' αυτού». Στη
συνέχεια ήρθε στο σπίτι της Μαρίας, της μητέρας του Ιωάννη Μάρκου όπου η προσευχή
συνεχιζόταν και τους είπε «πως ο Κύριος
εξήγαγεν αυτόν εκ της φυλακής».
Μια άλλη φορά, όταν οι απόστολοι
είχαν μπει στη φυλακή «Άγγελος όμως
Κυρίου διά της νυκτός ήνοιξε τας θύρας της φυλακής, και εκβαλών αυτούς είπεν»
(Πράξ.ε:19). Από αυτά τα τρία παραδείγματα από το βιβλίο των Πράξεων, βλέπουμε
ότι η προσευχή ήταν κάτι συνηθισμένο στην εκκλησία εκείνη την εποχή, όλα τακτοποιούντο
μ’ αυτό τον τρόπο. Κάτι που δεν πρέπει να αγνοηθεί, είναι το γεγονός ότι αυτές οι αξιοσημείωτες απαντήσεις προσευχών συνέβησαν
στην ίδια οικονομία που κι εμείς ζούμε. Έχουμε τα ίδια προνόμια στην προσευχή,
που απολάμβαναν στην πρώτη εκκλησία.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟΙ
ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι
οι άνθρωποι τότε ήταν διαφορετικοί από εμάς, και γι’ αυτό οι προσευχές τους
είχαν αποτελέσματα. Αλλά δεν είναι έτσι. Μας λέει στον Ιάκ.ε:17,18 ότι «Ο Ηλίας ήτο άνθρωπος ομοιοπαθής με ημάς και
προσηυχήθη ενθέρμως να μη βρέξη, και δεν έβρεξεν επί της γης έτη τρία και μήνας
έξ· και πάλιν προσηυχήθη, και ο ουρανός έδωκε βροχήν και η γη εβλάστησε τον
καρπόν αυτής». Ο Ιάκωβος μας λέει ότι προσευχήθηκε «ενθέρμως». Στην Α’ Βασιλέων όπου υπάρχει η αρχική αναφορά αυτού του
γεγονότος, μας λέει «Ο δε Ηλίας ανέβη εις
την κορυφήν του Καρμήλου και έκυψεν εις την γην και έβαλε το πρόσωπον αυτού
αναμέσον των γονάτων αυτού» (Α’ Βας.ιη:42). Μετά έστειλε τον υπηρέτη του έξω
να κοιτάξει προς τη θάλασσα, αλλά δεν είδε τίποτα. Το έκανε 6 φορές χωρίς
αποτέλεσμα. Την έβδομη φορά, είπε, «Ιδού,
νέφος μικρόν, ως παλάμη ανθρώπου, αναβαίνει εκ της θαλάσσης». Προσευχήθηκε,
μέχρι που πήρε την απάντηση, τώρα, είχε κάτι που μπορούσε να στηριχτεί.
Προσέξτε ότι ο Ηλίας προσευχήθηκε
το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να σταματήσει τα στόματα
των υποκριτών που μας κατηγορούν για μάταιες επαναλήψεις, μόνο και μόνο επειδή
επαναλαμβάνουμε τα αιτήματά μας στην προσευχή. Απλά προσευχόμαστε κατά το Βιβλικό
πρότυπο.
Ο Ιησούς είπε δύο παραβολές για να
μας διδάξει την φορτικότητα στην προσευχή. «Και
είπε προς αυτούς· Εάν τις εξ υμών έχη φίλον, και υπάγη προς αυτόν το
μεσονύκτιον και είπη προς αυτόν· Φίλε, δάνεισόν μοι τρεις άρτους, επειδή ήλθε
φίλος μου προς εμέ εξ οδοιπορίας, και δεν έχω τι να βάλω έμπροσθεν αυτού. Και
εκείνος αποκριθείς έσωθεν είπη· Μη με ενόχλει· η θύρα είναι ήδη κεκλεισμένη και
τα παιδία μου είναι μετ' εμού εις την κλίνην· δεν δύναμαι να σηκωθώ και να σοι
δώσω. Σας λέγω· Και αν δεν σηκωθή και δώση εις αυτόν, διότι είναι φίλος αυτού,
τουλάχιστον διά την αναίδειαν αυτού θέλει σηκωθή και δώσει εις αυτόν όσα
χρειάζεται». (Λουκ.ια:5-8). Στο Λουκά ιη:1-8 φανέρωσε την ίδια σκέψη. Είπε για
τη χήρα που πήγε σε ένα άδικο κριτή και ζήτησε «Εκδίκησόν με από του αντιδίκου μου». Αυτός, «μέχρι τινός δεν ηθέλησε». Ίσως η γυναίκα δεν είχε χρήματα για να
πληρώσει, αλλά τελικά αυτός είπε, «επειδή
με ενοχλεί η χήρα αύτη, ας εκδικήσω αυτήν, διά να μη έρχηται πάντοτε και με
βασανίζη». Στη συνέχεια, ο Ιησούς, εφαρμόζει αυτό το περιστατικό έτσι: «ο δε Θεός δεν θέλει κάμει την εκδίκησιν των
εκλεκτών αυτού των βοώντων προς αυτόν ημέραν και νύκτα, αν και μακροθυμή δι'
αυτούς; σας λέγω ότι θέλει κάμει την εκδίκησιν αυτών ταχέως».
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΠΙΣΤΗ
«Διά
τούτο σας λέγω, Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και
θέλει γείνει εις εσάς» (Μάρκ.ια:24). Εδώ ο Ιησούς μας δείχνει ξεκάθαρα ότι
προκειμένου να έχουμε αποτελέσματα, πρέπει να συνδέουμε την προσευχή με την
πίστη. Αυτά τα δύο είναι αχώριστα.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΤΑΠΕΙΝΗ
ΔΙΑΘΕΣΗ ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ
Δεν έχει σημασία πόσες προσευχές μας
έχουν απαντηθεί, πάντα πρέπει να παραμένουμε σε μια στάση ταπείνωσης. Οι
απαντήσεις που παίρνουμε από το Θεό, μας κάνουν να αισθανόμαστε εμπιστοσύνη και
σιγουριά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι λόγος καύχησης από την πλευρά μας.
Η σπουδαιότητα της ταπείνωσης φαίνεται στο Β’
Χρον.ζ:14: «και ο λαός μου, επί τον
οποίον εκλήθη το όνομά μου, ταπεινώσωσιν εαυτούς και προσευχηθώσι και
εκζητήσωσι το πρόσωπόν μου και επιστρέψωσιν από των οδών αυτών των πονηρών,
τότε εγώ θέλω επακούσει εκ του ουρανού και θέλω συγχωρήσει την αμαρτίαν αυτών
και θεραπεύσει την γην αυτών».
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΣΥΜΦΩΝΑ
ΜΕ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ζητείτε και δεν λαμβάνετε, διότι κακώς ζητείτε, διά να δαπανήσητε εις
τας ηδονάς σας (Ιακ.δ:3). Ζητάμε πράγματα που μας φαίνεται ότι είναι νόμιμο
να τα έχουμε, αλλά ο Θεός, γνωρίζοντας τι είναι καλύτερο για μας, μερικές φορές
απαντά με διαφορετικό τρόπο από ό,τι περιμένουμε, με αποτέλεσμα να μην
αναγνωρίζουμε την απάντηση του Θεού επειδή ήρθε με άλλη μορφή. Για παράδειγμα,
αν προσευχόμαστε για υπομονή, υπάρχει μόνο ένας τρόπος που μπορεί να έρθει. Ο
λόγος μας λέει, «ότι θλίψις εργάζεται
υπομονήν» (Ρωμ.ε:3). Ο Θεός επιτρέπει μερικές φορές να έχουμε το δικό μας
τρόπο. Για παράδειγμα, ο Βαλαάμ ζήτησε από τον Κύριο την άδεια να πάει και να
καταραστεί τον Ισραήλ, και ο Θεός είπε «όχι». Αλλά Βαλαάμ το ζήτησε από το Θεό
δεύτερη φορά και ο Θεός είπε «Ναι», αλλά «εξήφθη
η οργή του Θεού ότι υπήγε» (Αριθ.κβ:12-22). Έτσι αν ο Θεός λέει, "Όχι,"
στις προσευχές μας, δεν είναι καλό να ζητάμε δεύτερη φορά το ίδιο πράγμα, αφού
έχει κάνει ήδη γνωστό το θέλημά Του. Δεν χρειάζεται λοιπόν να ρωτάμε το Θεό αν
είναι στο θέλημά Του να κάνουμε κάτι που έχει ήδη αποκαλύψει στο λόγο Του. Γιατί
ο λόγος του Θεού είναι το θέλημά Του για τα παιδιά Του.
