Ρώτησαν νεαρούς από 15 μέχρι 18 χρονών αν πιστεύουν σε ένα
καλύτερο μέλλον. Το 55% απάντησαν «χειρότερο». Μια ζωή χωρίς μέλλον, ένα αύριο
χωρίς ενδιαφέρον, ερεθίσματα, αιτία ύπαρξης, χωρίς ελπίδα καμιά. Εδώ ακριβώς
είναι που κρύβεται μια βόμβα πιο τρομερή κι από κείνες του νετρονίου. Νέοι
μεγαλώνουν χωρίς όρεξη. Ζουν χωρίς ελπίδα για το μέλλον. Η ύπαρξη στον κόσμο
μας αυτό έγινε βάρος ασήκωτο, κούραση χωρίς αιτία και αξία καμιά. Χωρίς σκοπό.
Μια αρρώστια, μια τιμωρία. Από δω απορρέει η ηθική αρχή των ημερών μας, που
λέει πως πρέπει να ζούμε όσο πιο καλά και πιο έντονα μπορούμε. Κάθε ευτυχία που
αναβάλλεται είναι οριστικά χαμένη.
Οι άνθρωποι κλειδωμένοι σαν σε κάστρο στον εαυτό τους, αγέλαστοι, παγωμένοι, κυνηγούν τις επιθυμίες τους, να απολαύσουν το κάθε τι χωρίς φραγμούς, αδιαφορώντας για πρόσωπα και γεγονότα. Δεν συζητούν, δεν ρωτούν, δεν προβληματίζονται. Απλώς διασκεδάζουν. Δεν τραβούν γραμμές, δεν ασχολούνται με ανούσιες και άχρηστες έννοιες όπως το αύριο, το μέλλον, η καλυτέρευση. Ποιο μέλλον, ποιο αύριο; Αφού με μαθηματική ακρίβεια δεν θα υπάρξει τίποτα απ’ αυτά. Ξοδεύουν τα λεφτά τους σε τηγανιτή τσιπούρα και ποταμίσια πέστροφα στο παραθαλάσσιο ταβερνάκι. Κάποτε στα χρόνια μου, γράφαμε μια φορά το χρόνο έκθεση με θέμα την αποταμίευση. Μα σήμερα είναι αστείο και να το σκεφτείς. Κανένας δεν το ξέρει, κανένας δεν το πιστεύει. Να ξεχάσουμε, να ζήσουμε, να κερδίσουμε με νύχια και δόντια αυτό που βλέπουμε να χάνεται, που μας το κλέβουν. Το μέλλον μας, τη ζωή μας. Και το λένε αυτό ρεαλισμό... Και λογίζονται ρεαλιστές... ίσως και νάχουν δίκιο. Μέλλον χωρίς μέλλον, ζωή χωρίς Ζωή.
Οι άνθρωποι κλειδωμένοι σαν σε κάστρο στον εαυτό τους, αγέλαστοι, παγωμένοι, κυνηγούν τις επιθυμίες τους, να απολαύσουν το κάθε τι χωρίς φραγμούς, αδιαφορώντας για πρόσωπα και γεγονότα. Δεν συζητούν, δεν ρωτούν, δεν προβληματίζονται. Απλώς διασκεδάζουν. Δεν τραβούν γραμμές, δεν ασχολούνται με ανούσιες και άχρηστες έννοιες όπως το αύριο, το μέλλον, η καλυτέρευση. Ποιο μέλλον, ποιο αύριο; Αφού με μαθηματική ακρίβεια δεν θα υπάρξει τίποτα απ’ αυτά. Ξοδεύουν τα λεφτά τους σε τηγανιτή τσιπούρα και ποταμίσια πέστροφα στο παραθαλάσσιο ταβερνάκι. Κάποτε στα χρόνια μου, γράφαμε μια φορά το χρόνο έκθεση με θέμα την αποταμίευση. Μα σήμερα είναι αστείο και να το σκεφτείς. Κανένας δεν το ξέρει, κανένας δεν το πιστεύει. Να ξεχάσουμε, να ζήσουμε, να κερδίσουμε με νύχια και δόντια αυτό που βλέπουμε να χάνεται, που μας το κλέβουν. Το μέλλον μας, τη ζωή μας. Και το λένε αυτό ρεαλισμό... Και λογίζονται ρεαλιστές... ίσως και νάχουν δίκιο. Μέλλον χωρίς μέλλον, ζωή χωρίς Ζωή.
