<Ου
φονεύσεις>> (Έξ.κ:13)
<<Απέχετε
από αίματος>> (Πράξ.ιε:20)
Ένας βασικός
κανόνας. Ένας απ’
τους βασικούς κανόνες του Θεού είναι ότι κανείς δεν μπορεί ν’ αφαιρέσει τη ζωή
κάποιου άλλου. Ο πρώτος νόμος κατά του φόνου δόθηκε στο Νώε στη Γέν.θ:5-6, όπου
ο Θεός απήγγειλε την τιμωρία για όλους αυτούς που θα έχυναν αίμα ανθρώπου. Οι
δέκα εντολές περιλάμβαναν μια καταδίκη για όλους τους φόνους (Έξ.κ:13) και η
εκκλησία της Καινής Διαθήκης επαναβεβαίωσε αυτή τη διδασκαλία (Πράξ.ιε:20).
Υπάρχουν πάρα πολλά εδάφια που ταξινομούν το φόνο σαν αμαρτία.
Φόνος. Τί είναι αυτό που κάνει το φόνο
αμαρτία; Πρώτα απ’ όλα είναι έγκλημα ενάντια στο Θεό που δημιούργησε τον
άνθρωπο κατ’ εικόνα Του. Καταστρέφει την ομοίωση του Θεού. Ο Θεός έχει ένα σκοπό
κι ένα σχέδιο για τον καθένα ξεχωριστά. Κάθε άτομο είναι μοναδικό και ταιριάζει
μέσα στο σχέδιο του Θεού με τρόπο που κανένα άλλο άτομο δεν μπορεί. Ο Θεός
επιθυμεί την ιδιαίτερη λατρεία που κάθε άτομο Του δίνει με το δικό του μοναδικό
τρόπο. Ο φόνος στερεί από το Θεό αυτή την προσωπική λατρεία αλλά και το μέρος
του θύματος στο τέλειο σχέδιο του Θεού. Ο φόνος είναι επίσης ένα έγκλημα κατά
της οικογενειακής ενότητας. Η οικογένεια, οι φίλοι και αγαπημένα πρόσωπα
γίνονται όλοι θύματα από το χαμό αυτού που τους αγαπούσε και τους φρόντιζε.
Τέλος, ο φόνος είναι ένα έγκλημα κατά του ατόμου που του
αφαιρείται η ζωή. Τον αποκόπτει από το να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του προς
το Θεό και τους ανθρώπους. Αν το θύμα είναι ένας αμαρτωλός, δεν έχει πλέον
ευκαιρία να ακούσει για το Θεό ή να μετανοήσει για τις αμαρτίες του. Σ’ αυτή
την περίπτωση, ο φονιάς έχει στείλει το θύμα του στην αιώνια κόλαση. Αν ζούσε,
πιθανόν να μάθαινε με κάποιο τρόπο για το Θεό. Ίσως αυτό το άτομο να ήταν
απαραίτητο για να επηρεάσει ευεργετικά κάποιο άλλο, ίσως να οδηγούσε άλλους στο
Χριστό. Ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να αφαιρέσει αυτό το δυναμικό. Κανείς δεν
έχει το δικαίωμα να καταδικάσει κάποιον άλλον σε αιώνια καταδίκη ή να του
αφαιρέσει την ευκαιρία να ακούσει και να υπηρετήσει το Θεό.
Πολλοί άνθρωποι ρωτάνε: “Γιατί ο Θεός διέταξε τους Ισραηλίτες να
σκοτώνουν στην Π. Διαθήκη;” “Αυτό το
γεγονός δεν επιτρέπει και σ’ εμάς να σκοτώνουμε σε περιόδους πολέμου;” Για να
απαντήσουμε σωστά αυτή την ερώτηση, θα πρέπει να θυμηθούμε μερικά βασικά γεγονότα
από την Π. Διαθήκη. Σ’ αυτή την περίοδο που μιλάμε ο Θεός είχε ένα εκλεκτό
έθνος. Και βέβαια, ο Θεός δημιούργησε όλο το ανθρώπινο γένος και ήθελε όλοι οι
άνθρωποι να Τον υπηρετούν. Σ’ ανταπόδοση, ωστόσο, μόνο λίγοι άνθρωποι διάλεξαν
το Θεό. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους ο Θεός έκανε ειδικές διαθήκες κι έδωσε ειδικές
υποσχέσεις. Αυτοί από τη μεριά τους, Του υποσχέθηκαν ότι θα Τον λατρεύουν και
ότι θα κρατούν τις εντολές Του. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Θεός εξέλεξε τον Αβραάμ και
του υποσχέθηκε ότι απ’ το σπέρμα του θα έβγαινε ένα μεγάλο έθνος. Όταν ο Θεός
ελευθέρωσε τον Ισραήλ από την Αίγυπτο, τους υποσχέθηκε μια γη. Όλος ο σκοπός
της υποσχόμενης γης ήταν να προμηθεύσει ένα τόπο, όπου οι Ισραηλίτες θα
μπορούσαν να ζήσουν άγια, αποχωρισμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Ισραήλ θα γινόταν
φως και παράδειγμα σ’ όλο τον κόσμο έτσι ώστε όλοι να δουν πόσο παντοδύναμος είναι
ο Γιάχβε, ο Θεός του Ισραήλ. Ευνόητο είναι, ότι μετά, όλα τα έθνη θα ήθελαν να
Τον υπηρετούν. Έτσι, το σχέδιο του Θεού ήταν να έρθει σ’ επαφή με τον άνθρωπο
σε παγκόσμια βάση και να προμηθεύσει το μέσο για παγκόσμια σωτηρία.
Μ’ αυτό στο νου μας, μπορούμε να διακρίνουμε δυο βασικούς λόγους
για τους οποίους ο Θεός διέταξε τον Ισραήλ να καταστρέψει ορισμένα έθνη. Πρώτο,
στεκόταν εμπόδιο στο σχέδιο του Θεού. Σαν έθνη αντιτασσόταν στην ύπαρξη του
Ισραήλ και την λατρεία του προς τον Γιάχβε. Αυτό ριψοκινδύνευε τις υποσχέσεις
του Θεού προς τον Ισραήλ και το σχέδιό Του προς σωτηρία γι’ αυτή την περίοδο.
Σαν αποτέλεσμα, αυτά τα έθνη έπρεπε να καταστραφούν. Δεύτερο, είχαν τελείως απορρίψει
το Θεό, και η ώρα της τιμωρίας τους είχε φθάσει. Ο Θεός απλά χρησιμοποίησε τον
Ισραήλ σαν ένα όργανο για να εκτελέσει αυτή την τιμωρία. Τα έθνη είχαν ήδη
κάνει την εκλογή τους να καταστραφούν.
Σήμερα, ο Θεός δεν ασχολείται πλέον πρωταρχικά με έθνη, αλλά με
άτομα. Το σχέδιο της σωτηρίας για την εποχή μας είναι απόλυτα προσωπικό. <Όστις επικαλεσθεί το όνομα του Κυρίου
θέλει σωθεί> (Πράξ.β:21). Οι εκλεκτοί του Θεού δεν είναι ένα μοναδικό
έθνος που θα πρέπει να πολεμήσει για τη φυσική ύπαρξη και ταυτότητά του, αλλά
είναι άτομα ξεχωριστά διαλεγμένα από κάθε έθνος και πνευματικά αποχωρισμένα από
τον κόσμο. Κάτω απ’ το Νόμο του Μωυσή η τιμωρία ήταν άμεση και ο αμαρτωλός
έπαιρνε αυτό που του άξιζε. Συνήθως η τιμωρία ήταν θάνατος. Κάτω από τη χάρη, η
τιμωρία διαφέρει και η χάρη εκτείνεται σ’ ένα πολύ μεγαλύτερο μέτρο. Ο Θεός
ασχολείται σε προσωπική βάση και αποφασίζει πώς να κρίνει και να τιμωρεί. Εμείς
δεν μπορούμε να κρίνουμε κανένα (Ματθ.ζ:1). Σαν αποτέλεσμα, οι λόγοι για φόνο
που υπήρχαν στην Π. Διαθήκη δεν είναι εφαρμόσιμοι στην εποχή μας. Πρέπει επίσης
να θυμηθούμε ότι οι Χριστιανοί κάτω από τη χάρη καλούνται σ’ ένα υψηλότερο
βαθμό αγιασμού. Ο νόμος έλεγε οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος
(Ματθ.ε:38,43). Όταν ο Ιησούς ήλθε, δίδαξε ότι πρέπει να στρέφουμε και το άλλο
μάγουλο όταν μας κτυπούν, να αγαπάμε τους εχθρούς μας, να ευλογούμε αυτούς που
μας καταρώνται, να κάνουμε το καλό σ’ αυτούς που μας μισούν, και να
προσευχόμαστε γι’ αυτούς που μας καταδιώκουν (Ματθ.ε:39,44).
Ο Ισραήλ δεν είχε το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος και τη χάρη όπως
εμείς. Έτσι, δεν είχαν τη δύναμη να πετύχουν αυτό το επίπεδο τελειότητας. Ο
Θεός επέτρεπε να πολεμούν τις μάχες τους φυσικά, αλλά ο δικός μας πόλεμος
σήμερα είναι πνευματικός και όχι φυσικός (Εφεσ.ς:12). Από εμάς ζητείται να
ζούμε στο βαθμό τελειότητας που δίδαξε ο Ιησούς (Ματθ.ε:48). Δεν θέλουμε να
σκοτώσουμε μια ανθρώπινη ύπαρξη άσχετα με το λόγο. Σίγουρα δεν μπορούμε να
ισχυριστούμε ότι αγαπάμε τους εχθρούς μας όταν τους σκοτώνουμε, και δεν μπορούμε
να λέμε ότι προσευχόμαστε γι’ αυτόν όταν τον στέλνουμε στην αιώνια καταδίκη. Θα
πρέπει να βασιζόμαστε στο Θεό να μας βοηθήσει να αποφεύγουμε και να ελευθερωνόμαστε
από καταστάσεις που αισθανόμαστε αναγκασμένοι ν’ αφαιρέσουμε μια ζωή. Μπορούμε
να Τον εμπιστευτούμε να επιβεβαιώσει το λόγο Του ώστε τα πάντα να συνεργήσουν
στο αγαθό γι’ αυτούς που κάνουν το θέλημά Του. Πρέπει να είμαστε συνετοί και να
μη βάζουμε τους εαυτούς μας σε θέσεις που μπορεί να αντιμετωπίσουμε την επιλογή
να σκοτώσουμε κάποιον ή όχι.
