Αυτό περιλαμβάνει τον πόλεμο, και το να σκοτώσεις για αυτοάμυνα. Αν πρόκειται
να δεχτούμε τα λόγια του Ιησού στο Ματθ.ε και να τα πάρουμε κατά λέξη, δεν
μπορούμε να σκοτώσουμε, ακόμα και σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο Στέφανος όταν τον λιθοβολούσαν,
δεν έριξε πέτρες στους φονείς του, αλλά κυριολεκτικά κοίταξε προς τον Ιησού κι
άρχισε να προσεύχεται γι’ αυτούς (Πράξ.ζ:55-60). Όταν ο Πέτρος προσπάθησε να
υποστηρίξει τον Ιησού μ’ ένα μαχαίρι, ο Κύριος τον επέπληξε λέγοντας <πάντες όσοι πιάσωσι μάχαιραν, δια
μαχαίρας θέλουσιν απολεσθή> (Ματθ.κς:52).
Αυτό εγείρει την ερώτηση για το αν οι
Χριστιανοί μπορούν συνειδητά να κρατούν όπλα θανάτου για αυτοάμυνα. Ποιος είναι
ο σκοπός; Τί θα κάνεις αν μια κατάσταση
δημιουργηθεί όπου θα θέλεις να χρησιμοποιήσεις αυτό το όπλο εναντίον
κάποιου; Πώς θα αισθάνεσαι έχοντας
σκοτώσει κάποιον; Έχεις ποτέ σκοτώσει
άνθρωπο; Θα πρέπει κανείς ν’ απαντήσει
αυτές τις ερωτήσεις πριν αποφασίσει να κρατάει πάνω του όπλο.
Σε σχέση με τη στρατιωτική θητεία, πιστεύουμε
στην υπακοή στις κυβερνητικές αρχές όπως διδάσκει η Βίβλος (Α΄Πέτρ.β:13-17
& Ρωμ.ιγ:1-7). Πιστεύουμε στο να εργαζόμαστε για την πατρίδα μας, αλλά δεν
μπορούμε να σκοτώσουμε άνθρωπο. Πολλοί Χριστιανοί έχουν θυσιάσει τη ζωή τους
για την πατρίδα σε περίοδο πολέμου υπηρετώντας σαν ιατρικό ή τροφοδοτικό
προσωπικό στο στρατό.
Βρίσκουμε αυτή τη διδασκαλία να είναι
σύμφωνη με την ιστορία της πρώτης εκκλησίας. Σύμφωνα με κάποιον ιστορικό του
πανεπιστημίου του Yale “H στρατιωτική θητεία επιτρεπόταν αλλά οι εχθροπραξίες
απορριπτόταν και αυτό το βλέπουμε στους κανόνες του Ιππόλυτου που λέει ότι ένας
Χριστιανός μπορεί να είναι ένας στρατιώτης με την προϋπόθεση να μην σκοτώσει.
Ακόμα οι μονομαχίες ήταν καταδικαστέες και
Χριστιανός δεν μπορούσε να είναι μάρτυρας σε κάτι τέτοιο. Ακόμα οι Χριστιανοί
δεν μπορούν να αναλάβουν δικαστική θέση που θα υπάρχει η πιθανότητα να
προφέρουν ποινή θανάτου για κάποιον”
Μίσος.
Ο
ορισμός του φόνου εκτείνεται πολύ στην Α’Ιωάν.γ:15. Εδώ λέει ότι κανείς φονιάς
δεν έχει αιώνια ζωή. Το εντυπωσιακό μέρος αυτού του εδαφίου είναι ότι το μίσος
ταξινομείται σαν φόνος. Στα μάτια του Θεού, ο καθένας που μισεί τον συνάνθρωπό
του είναι ένοχος του αίματός του σαν να τον είχε κυριολεκτικά σκοτώσει. Πρέπει
να το θυμόμαστε αυτό όταν το μίσος αρχίζει να εμφανίζεται στις καρδιές μας.
Έκτρωση.
Όλοι
οι λόγοι του να μη σκοτώσεις μια ανθρώπινη ύπαρξη ισχύουν όταν μιλάμε για την
έκτρωση. Είναι ένα βιολογικό γεγονός, ότι κατά τη διάρκεια της σύλληψης το
σπέρμα με το σπερματοζωάριο ενώνονται για να σχηματίσουν ένα ζωντανό,
ανεπτυγμένο οργανισμό. Ένα μήνα μετά τη σύλληψη, τα μάτια, τα πόδια και το
κεφάλι μπορούν καθαρά να διακριθούν. Το μωρό ανασαίνει και θρέφεται μέσω της
μητέρας. Σαν Χριστιανοί, πιστεύουμε ότι το αγέννητο μωρό έχει μια αιώνια ψυχή.
Αν δεν παίρνει αυτή την ψυχή στη σύλληψη, τότε πότε γίνεται; Σίγουρα πρέπει να έχει ψυχή τη στιγμή που
αναγνωρίζεται σαν ανθρώπινο όν, κι αυτή η στιγμή είναι μόλις 40 μέρες μετά τη
σύλληψη (περιοδικό ΤΙΜΕ, Μάρτιος 1977). Αν η ψυχή έρχεται μόνο μετά από 9
μήνες, τότε τί γίνεται με τα πρόωρα μωρά;
Αν έχει ψυχή μόνο όταν το μωρό βγαίνει από τη μήτρα της μητέρας του,
τότε τί γίνεται με τα παιδιά του σωλήνα που συλλαμβάνονται έξω από τη μήτρα;
Η Βίβλος αναφέρει ότι ο Θεός θεωρεί ένα
παιδί στη μήτρα σαν ανθρώπινη ύπαρξη με όλο το νόημα της λέξης. Ο Θεός αγίασε ή
ξεχώρισε τον Ιερεμία για ένα ειδικό σκοπό όταν ακόμα αυτός ήταν στη μήτρα της
μητέρας του (Ιερ.α:5). Ο Δαβίδ ομολογεί ότι ο Κύριος ήταν ο Θεός του από την
κοιλιά της μητέρας του (Ψαλμ.κβ:10). Ακόμα είπε: <συνελήφθην εν ανομία και εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου>
(Ψαλμ.να:5), εννοώντας ότι έλαβε την σαρκική ανθρώπινη φύση του κατά τη
σύλληψη. Το να κάνεις συνειδητά έκτρωση σημαίνει ότι αυτό το ζωντανό παιδί
σκοτώνεται. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του να σκοτώσεις ένα παιδί που είναι
λίγους μήνες στη μήτρα της μητέρας του απ’ το να το σκοτώσεις μερικούς μήνες
αργότερα, έξω από τη μήτρα; Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός μωρού που έχει
υποστεί έκτρωση και του έχει επιτραπεί να πεθάνει, από ένα πρόωρο μωρό που
είναι ίσως λίγων ημερών μεγαλύτερο αλλά του επιτρέπεται να ζήσει; Μπορεί το ένα να έχει ψυχή και το άλλο να μην
έχει;
Δεν έχουμε καμιά βιβλική εξουσία να
αποφασίσουμε από πότε και μετά ένα έμβρυο είναι μια ανθρώπινη ύπαρξη. Παίρνουμε
τη θέση του Θεού όταν αποφασίζουμε ότι το ένα είναι ανθρώπινη ύπαρξη και το
άλλο όχι, ή αν το ένα αξίζει να ζήσει και το άλλο όχι. Η εγκυμοσύνη είναι μια
προδημιουργία. Ο Θεός μαζί με τον άνδρα και τη γυναίκα, δημιουργούν άλλο ένα
ανθρώπινο όν. Αφού αρχίσει η εγκυμοσύνη, η υπόθεση έχει ξεφύγει από τα
ανθρώπινα χέρια. Ο σκοπός του Θεού, η αγιότητα της ανθρώπινης ζωής και το
δικαίωμα του αγέννητου μωρού να ζήσει είναι πλέον στα χέρια του Θεού.
Φυσική
έκτρωση (αποβολή). Είναι
απλά ο τρόπος με τον οποίο η φύση απορρίπτει ένα παιδί επειδή έχει κάποιο ελάττωμα
και δεν μπορεί να ζήσει. Δεν είναι φόνος, αλλά είναι ο τρόπος του σώματος να
αποβάλει το έμβρυο. Αν το σώμα της μητέρας είναι αδύναμο και έχει πρόβλημα στο
να κρατήσει το παιδί, και βέβαια θα πρέπει να προσέξει να μην κάνει κακό στο
παιδί.
Εσκεμμένη έκτρωση είναι δολοφονία ανθρώπινης ζωής. Αυτό πρέπει
να μαθευτεί καθώς και ότι όσοι την κάνουν θα χάσουν τη νίκη που μπορούν να
έχουν με το Θεό. Η έκτρωση μπορεί να αρέσει στους πολλούς αλλά δεν μπορεί να
δικαιωθεί από τη Γραφή. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να σχεδιάσει κανείς τη γέννηση
ενός παιδιού χωρίς να προσφύγει στην έκτρωση. Σχεδιασμένη σύλληψη παιδιού είναι
τελείως αποδεκτή φτάνει να μην σημαίνει καταστροφή του παιδιού που έχει ήδη
συλληφθεί. Αφ’ ότου ένα ανθρώπινο ον έρχεται στην ύπαρξη, ο καιρός για
αποφάσεις έχει τελειώσει. Σε περιπτώσεις που η ζωή κινδυνεύει, θα πρέπει να
θυμηθούμε ότι ο Θεός είναι Θεός θαυμάτων και θεραπείας.
Όλα τα συστήματα του ανθρώπινου σώματος, σε
διάστημα οκτώ εβδομάδων, έχουν δημιουργηθεί σ’ ένα έμβρυο. Ο χτύπος της καρδιάς
μπορεί να εντοπιστεί σε 18-25 μέρες. Εγκεφαλικά κύματα εντοπίζονται σε 40
μέρες. Οι γιατροί μερικές φορές χρησιμοποιούν την ορμόνη DES
(diethylstilbesterol) για να εμποδίσουν εγκυμοσύνες σε θύματα βιασμού. Μπορεί
να πάρει κανείς τέτοια μέτρα, όμως πριν από τη σύλληψη.
Για να κλείσουμε, υπάρχουν δυο πολύ
σημαντικές ερωτήσεις που αυτοί που κάνουν έκτρωση πρέπει να απαντήσουν: Τί μας
δίνει το δικαίωμα να αφαιρέσουμε μια ανθρώπινη ζωή επειδή κάποιος άλλος έκανε
ένα λάθος; Αν η έκτρωση φαίνεται ότι είναι
ηθικά σωστή, για οποιοδήποτε λόγο, τί μας εμποδίζει να σκοτώσουμε ένα
νεογέννητο μωρό που είναι διανοητικά καθυστερημένο, φυσικά ελαττωματικό, το
ορφανό ή κάποιον ηλικιωμένο για τους ίδιους λόγους;
Αυτοκτονία.
Είναι
επίσης αντίθετη με το λόγο του Θεού. Ο Θεός θα ζητήσει το αίμα από οποιονδήποτε
έχει σκοτώσει άλλον άνθρωπο ή τον εαυτό του (Γέν.θ:5). Ένας λογικός άνθρωπος
που επιχειρεί αυτοκτονία αμαρτάνει μπροστά στο Θεό. Δεν έχει την εξουσία να
αφαιρέσει τη ζωή που ο Θείος του έχει δώσει. Και βέβαια, οι Χριστιανοί δεν
πρέπει ούτε να σκέπτονται την αυτοκτονία!
Το Άγιο Πνεύμα μπορεί και θα μας δώσει ευτυχία, χαρά και ειρήνη
(Γαλ.ε:22). Αν παρουσιαστούν προβλήματα που δεν μπορούμε να τ’ αντιμετωπίσουμε,
τότε είναι ώρα για προσευχή και νηστεία. Έχουμε μια υπόσχεση ότι ο Θεός ποτέ
δεν θα επιτρέψει να πειραχτούμε περισσότερο απ’ ότι μπορούμε ν’ αντέξουμε και
ότι πάντοτε θα κάνει έκβαση (Α’Κορ.ι:13). Η αυτοκτονία είναι στην πραγματικότητα
μια προσπάθεια να ξεφύγεις από προβλήματα και ευθύνες. Στην ουσία δεν ξεφεύγει
κανείς γιατί την ημέρα της κρίσης ο καθένας πρέπει ν’ αντικρίσει την
πραγματικότητα! Αν δεν λύσουμε τα προβλήματά μας και τους πειρασμούς μας σ’
αυτή τη ζωή, μετά δεν θα έχουμε άλλη ευκαιρία να το κάνουμε και θα υποφέρουμε
τις συνέπειες αιώνια. Ένα άτομο που αυτοκτονεί, διακηρύττει με την πράξη του
ότι ο Θεός δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματά του. Αφαιρεί από το Θεό το
προνόμιο να ελέγξει τη ζωή και το θάνατο. Επαναστατεί ενάντια στο σχέδιο και το
σκοπό του Θεού για τη ζωή του.
Συμπερασματικά βλέπουμε ότι ο Θεός έχει
δημιουργήσει κάθε άτομο κατ’ εικόνα Του κι έχει ένα ιδιαίτερο σκοπό για τον
καθένα. Είναι αμαρτία για οποιονδήποτε να αφαιρεί συνειδητά τη ζωή που ο Θεός
έχει δώσει σ’ ένα άνθρωπο.
