Εβραίους ζ:25
Σήμερα η εποχή μας καυχιέται για τα επιτεύγματα και τη
δύναμή της, που προέρχεται μέσα απ’ αυτά. Μιλάμε για το «δίκαιο του
δυνατότερου». Η «ισορροπία του τρόμου» είναι η βασική αρχή, στην οποία
στηρίζονται σήμερα οι διεθνείς σχέσεις. Εξοπλισμούς εκείνοι, υπεροχή εμείς.
Φαίνεται πως ο άνθρωπος της εποχής μας νιώθει τέτοια αδυναμία και ανασφάλεια,
π’ αποζητάει στήριγμα στη δύναμη. Την όποια δύναμη. Στην εξωτερική και
εσωτερική του θωράκιση. Στο άκαμπτο ατσάλι, που μέσα του σπεύδει να τυλίξει την
αδυναμία του. Στο γραφείο μου, έχω γράψει μια μόνη λέξη «ΔΥΝΑΤΑΙ».
Προσέξτε, όχι «δύναμαι», αλλά
«δύναται». Είναι παρμένη από την προς Εβραίους ζ:25, που αποτελεί και το θέμα
της μελέτης.
1. «Δύναται»
Ποιος δύναται; Ο πλούσιος! Ο σοφός! Ο δοξασμένος! Αυτός που
κατέχει θέσεις κι εξουσίες! Όχι. Αν μπορούσαμε να βλέπαμε, τις αδυναμίες των
δυνατών! Πόσο δέσμιοι του εαυτού τους και του περιβάλλοντος τους είναι οι
λεγόμενοι δυνατοί άντρες, δυναμικές γυναίκες και τα παρόμοια. Το «δύναται»,
αρμόζει μόνο στο Θεό. Το βλέπουμε στη δημιουργία γύρω μας, στην εγκαρδίωση που
δίνει η παρουσία του μέσα μας, το ’δαμε στο Χριστό, που «κι ο άνεμος κι η
θάλασσα υπάκουαν σ’ Αυτόν» (Μάρκος δ:41). Που οι δαιμονιζόμενοι ησύχαζαν στα
πόδια του (Μάρκος ε:15). Που ο θάνατος στην παρουσία του κατανικιόταν (Λάζαρος,
«ταλιθά κούμι» κ.α.). Μαζί λοιπόν με τον άγγελο στον Αβραάμ, αναφωνούμε και
ρωτάμε- «είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον» (Γένεση ιη:14).
2. «Δύναται να σώζει»
Αφήνοντας για άλλη μελέτη το δημιουργικό δύναται του
Χριστού, σήμερα ας σχολιάσουμε το λυτρωτικό. Είναι ο μόνος που ’χει τον τίτλο
και τη δύναμη του Σωτήρα. Στο πρώτο πρότυπο κήρυγμα της Πεντηκοστής, ακούστηκε
το «δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία» (Πράξεις δ:12). Η σωτηρία ατόμων,
οικογενειών, εθνών, του κόσμου όλου, από το Χριστό εξαρτάται. Πράγματι, «ο Θεός
θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι» (Α’ Τιμόθεο β:4). Στο ερώτημα «ποιος λοιπόν
μπορεί να σωθεί», η απάντηση είναι «στους ανθρώπους κάτι τέτοιο είναι αδύνατο,
στο Θεό όμως τα πάντα είναι δυνατά» (Ματθαίος ιθ:26). Έχουμε λοιπόν Θεό,
Δημιουργό και Σωτήρα. Τότε, γιατί δεν σώζονται όλοι; Μήπως ο Θεός «δεν δύναται
να σώζει»!.. Ή μήπως υπάρχει κάποια πνευματική διαδικασία!..
3. «Δύναται να σώζει τους προσερχομένους»
Το «προσερχομένους, σημαίνει κάτι πολύ βασικό, που το
βλέπουμε και στην καθημερινή μας ζωή. Η ουρά έξω από το ιατρείο του Ι.Κ.Α., η
ουρά μπροστά στο ταμείο του σουπερμάρκετ, η ουρά στη στάση του λεωφορείου,
δείχνουν μια προσέλευση. Βγήκες από το σπίτι σου, έκλεισες πίσω σου την πόρτα,
προχώρησες εκεί που θα θεραπευόταν κάποια σου ανάγκη. Η σωτηρία, δεν είναι
καθιστική υπόθεση. Δεν σώζεσαι στην πολυθρόνα σου, έστω τη θρησκευτική. Η
σωτηρία δεν έρχεται σε σένα. Συ πηγαίνεις σ’ αυτή. Και τούτο σημαίνει· έγερση,
απομάκρυνση από τον εαυτό σου, εκζήτηση, ανησυχία, προβληματισμό, έρευνα αν
θες.
4. «Δύναται να σώζει τούς προσερχομένους στο
Θεό»
Αν βγεις τούτη την ώρα στους εθνικούς μας δρόμους, θα δεις
αυτοκίνητα μ’ ανθρώπους να τρέχουν. Πού; Και γιατί; Οι ποικίλες απαντήσεις που
μπορούν να δοθούν, συνοψίζονται όλες σε μια. Τρέχει ο άνθρωπος, αναζητώντας τη
χαρά, την άνεση, την ευτυχία, τη σωτηρία με μια λέξη. Όμως, από πού; Από ποιον;
Σε ποιον καταφεύγουν; Δυστυχώς, σε μύριους όσους, όχι όμως στο Θεό. Και μοιάζουν
με κείνον που πηγαίνει στο μπακάλη για να του βγάλει καρδιογράφημα και στο
γιατρό για ν' αγοράσει γραβάτα. Ποια σύγχυση! Το «Θεό - σωτήρα» επικαλείται ο
Παύλος στην Α’ Τιμόθεο α:1 και στον «μόνον σωτήρα Θεόν», αναπέμπει δοξολογία ο
Ιούδας στην επιστολή του (εδ.25).
5. «Δύναται να σώζει τούς προσερχομένους στον
Θεό δια του Χριστού»
Στο Θεό και τη σωτηρία Του, οδηγεί μόνο ένας δρόμος.
Καλύτερα, ένα πρόσωπο· ο Χριστός. «Εγώ είμαι η οδός... ουδείς έρχεται προς τον
Πατέρα ειμή δι’ εμού» (Ιωάννης ιδ:6). Όταν δε λέμε δια του Χριστού, εννοούμε
δεχόμενοι με μετάνοια και πίστη το Χριστό Σωτήρα και Κύριό μας. Ο δρόμος του
Χριστού προς τον Πατέρα, περνάει μέσα από τη θυσία του Γολγοθά. Μέσα από τα
καρφιά του Σταυρού. Χωρίς Γεθσημανή, Γολγοθά κι άδειο τάφο, σωτηρία δεν
υπάρχει.
6. «Δύναται να σώζει στο παντελές»
Όταν σταθείς μπροστά στον Ερμή του Πραξιτέλη, στον Ηνίοχο
των Δελφών, τον Ποσειδώνα του Αρτεμισίου, ποτέ δεν έχεις τον ανόητο πειρασμό,
να... συμπληρώσεις ή να διορθώσει κάτι. Πώς λοιπόν στεκόμενος μπροστά στο
«τετέλεσται» του Γολγοθά και το «δύναται σώζειν εις το παντελές», μπορείς να πεις «καλά ο
Χριστός, όμως κάτι να συμβάλω κι εγώ για τη σωτηρία μου»! Δεν είναι τέλειο το
έργο του Χριστού! Δεν είναι επαρκής η θυσία του Χριστού! Δεν «καθαρίζει το αίμα
τού Χριστού από πάσης αμαρτίας» (Α’ Ιωάννης α:7)! Δεν προσκαλεί Εκείνος - «έλθετε
γευματίσατε» (Ιωάννης κα:12)... «έλθετε, τα πάντα είναι ήδη έτοιμα» (Ματθαίος
κβ:4). Γιατί λοιπόν αυτή η εμβαλωματική διδασκαλία - Χριστός και λίγο άνθρωπος!
«Δύναται σώζειν εις το παντελές».
7. «Ζών πάντοτε, διά να μεσιτεύει υπέρ ημών»
Στην προς Εβραίους, απ’ όπου το εδάφιό μας, γίνεται σύγκριση
της λευιτικής ιεροσύνης, μ’ αυτή του Μελχισεδέκ. Οι πρώτοι είχαν μεταθετή ιεροσύνη.
Ο δεύτερος, τύπος του Χριστού, αμετάθετη. Ο Χριστός λοιπόν σαν Αρχιερέας της
Καινής Διαθήκης, έχει αιώνιο κι αμετάθετο μεσιτικό έργο. Είναι, ο Μεσίτης μας.
«Εις Θεός, εις και Μεσίτης...» (Α’ Τιμόθεο β:5). Αυτός που στο Σταυρό άπλωσε τα
χέρια Του, για να συμφιλιώσει τον αμαρτωλό άνθρωπο, με τον άγιο Θεό. Ο μόνος
Μεσίτης.
Συμπέρασμα:
Στο Λουκά ιθ, διαβάζουμε ότι - «όλος ο λαός ζητούσε να εγγίζει
τον Ιησού, διότι δύναμη έβγαινε απ’ Αυτόν». Τούτη η δύναμη, «δύναμη για παντελή
σωτηρία», είναι τούτη τη στιγμή στη διάθεσή σου. Στηρίξου, στη δύναμη του Θεού,
την αιώνια και ασάλευτη. Δύναται ο Θεός να σώζει.
Φτάνει:
* να
προσέλθεις,
* να προσέλθεις
σ’ Αυτόν,
* να
προσέλθεις σ’ Αυτόν μέσω του Χριστού,
* να
προσέλθεις μέσω της μεσιτείας του Χριστού.
