Θα φαινόταν αλαζονικό εκ
μέρους μας να ερχόμαστε σε αντίθεση με τόσες πολλές από τις καθιερωμένες
θεωρίες των καθ’ ομολογία Χριστιανών και πράγματι θα ήμασταν, αν δεν είχαμε τις
Γραφές να αποδεικνύουν τις θέσεις μας. Στο μάθημα αυτό, σχετικά με την κρίση ή
τις κρίσεις, επειδή δεν υπάρχει κάτι τέτοιο σαν μια γενική κρίση, θα
χρησιμοποιήσουμε μια σειρά από Γραφικές αναφορές που ήδη χρησιμοποιήσαμε σε
προηγούμενα μαθήματα σχετικά με την Ανάσταση και τη Δεύτερη Έλευση του Κυρίου.
Η πρώτη θαυμαστή είδηση είναι
ότι ο λαός του Θεού (η εκκλησία) δεν θα κριθεί στο μέλλον:
«Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον
πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του
θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν.ε:24).
«Όστις πιστεύση και βαπτισθή θέλει σωθή, όστις όμως απιστήση θέλει
κατακριθή» (Μάρκ.ις:16).
«Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ' ην πάντες οι εν τοις
μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες
τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως»
(Ιωάν.ε:29).
Δείξαμε σε προηγούμενο μάθημα
ότι αυτές οι δύο αναστάσεις είναι ξεχωριστές, ευδιάκριτες και έχουν μια χρονική
διαφορά χιλίων ετών μεταξύ τους (Αποκ.κ:5,12,13).
Τώρα, το μυαλό μπορεί να πάει αμέσως
στο χωρισμό των προβάτων και των εριφίων, όπως καταγράφεται στο Ματθ.κε:31-46.
Αυτά τα εδάφια έχουν χρησιμοποιηθεί από τους καθ’ ομολογία Χριστιανούς σαν βάση
για να διδάξει μια γενική ανάσταση. Αλλά όπως είδαμε στο μάθημα σχετικά με τις
δύο φάσεις του ερχομού του Κυρίου, είναι παράλογο να πούμε ότι τα πρόβατα, ή
εκείνα που είναι από τα δεξιά Του, είναι η εκκλησία. Η εκκλησία θα αρπαχτεί «εν μια στιγμή» χωρίς καμία τέτοια σκηνή όπως
αυτή που συμβαίνει στο Ματθ.κε:31-46. Η εκκλησία έχει ετοιμαστεί, κάνοντας
αυτοκριτική μέσα από το λόγο του Θεού. «Διότι
έφθασεν ο καιρός του να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού· και αν αρχίζη
πρώτον αφ' ημών, τι θέλει είσθαι το τέλος των απειθούντων εις το ευαγγέλιον του
Θεού;» (Α’ Πέτρ.δ:17). Και διαβάζουμε ξανά: «Διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι» (Α’ Κορ.ια:31).
Μετά, μπορεί να ρωτήσεις, «αν
οι άγιοι έχουν ήδη κριθεί, τότε τι κρίση είναι αυτή που βρίσκεται στο Ματθ.κε;».
Αν προσέξεις καλά, μας λέει ότι αυτή είναι κρίση των Εθνών (Ματθ.κε:32). Χωρίς
αμφιβολία, αυτό θα λάβει χώρα κατά την επιστροφή του Ιησού με τους αγίους Του. Όλοι
αυτοί είναι Εθνικοί, που έχουν συγκεντρωθεί μπροστά Του, γιατί στους Αριθ.κγ:9
διαβάζουμε ότι ο Ισραήλ «δεν θέλει
λογαριασθή μεταξύ των εθνών». Οι Ισραηλίτες δεν θα κριθούν εδώ, καθώς το
Ισραήλ είναι το έθνος που ο Ιησούς έχει έρθει για να ελευθερώσει όταν επικαλέστηκαν
τον Γιάχβε για να τους σώσει. «Ούτω πας ο
Ισραήλ θέλει σωθή, καθώς είναι γεγραμμένον». Αλλά ο Θεός, για να φτιάξει την
εκκλησία Του, «επεσκέφθη τα έθνη ώστε να
λάβη εξ αυτών λαόν διά το όνομα αυτού» (Πράξ.ιε:14). Αυτό μας δείχνει ότι η
εκκλησία είναι ένα ξεχωριστό και σαφώς διακριτό σώμα και ποτέ δεν πρέπει να
συγχέεται με τους Εβραίους και τους Εθνικούς, όπως διαβάζουμε στην Α’ Κορ.ι:32,
«Μη γίνεσθε πρόσκομμα μήτε εις Ιουδαίους
μήτε εις Έλληνας μήτε εις την εκκλησίαν του Θεού».
Σημειώστε, ότι η γλώσσα που
χρησιμοποιείται στο Ματθ.κε δεν είναι η ίδια μ’ αυτή που χρησιμοποιείται για τα
μέλη του σώματος του Χριστού, την εκκλησία. Είναι σαφές, ότι όταν λέει «καθ' όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών
μου των ελαχίστων» εδ.40,45, μιλά για εκείνους που γεννήθηκαν μέσα στην
εκκλησία. Αν η τάξη των προβάτων ήταν η εκκλησία, στη συνέχεια θα έπρεπε να
είχε πει, «καθ' όσον εκάμετε ο εις εις τον άλλον ή μεταξύ σας». Έτσι
καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτή πρέπει να είναι η κρίση των Εθνικών κατά
τον ερχομό του κυρίου με τους αγίους Του. Η βάση αυτής της κρίσης είναι ο
τρόπος που αυτά τα έθνη, που φυσικά αποτελούνται από άτομα, αντιμετώπισαν την
εκκλησία του Θεού. Τα ερίφια θα ρωτήσουν, «Κύριε,
πότε σε είδομεν πεινώντα ή διψώντα ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή εν φυλακή, και
δεν σε υπηρετήσαμεν;» Και ο δικαστής θα απαντήσει, «Αληθώς σας λέγω, καθ' όσον δεν εκάμετε εις ένα τούτων των ελαχίστων,
ουδέ εις εμέ εκάμετε». Οι ακόλουθες γραφές δείχνουν ξεκάθαρα ποιοι είναι «οι
αδελφοί μου». «λέγων· Θέλω απαγγείλει το
όνομά σου προς τους αδελφούς μου, εν μέσω εκκλησίας θέλω σε υμνήσει» (Εβρ.β:12).
«Ο δε αποκριθείς προς τον ειπόντα τούτο
προς αυτόν είπε· Τις είναι η μήτηρ μου και τίνες είναι οι αδελφοί μου; Και
εκτείνας την χείρα αυτού προς τους μαθητάς αυτού είπεν· Ιδού η μήτηρ μου και οι
αδελφοί μου. Διότι όστις κάμη το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός
μου είναι αδελφός και αδελφή και μήτηρ» (Ματθ.ιβ:48-50). Στο Ματθ.ι:42 μας
λέει για τους «μικρούς»: «Και όστις ποτίση ένα των μικρών τούτων
ποτήριον μόνον ψυχρού ύδατος εις όνομα μαθητού, αληθώς σας λέγω, δεν θέλει χάσει
τον μισθόν αυτού»
Από την άλλη μεριά, τα «Εθνικά
πρόβατα», επειδή πραγματικά υπηρέτησαν
τους «ελάχιστούς Του» όταν ήταν πεινασμένοι, διψασμένοι και γυμνοί τους
δόθηκε το δικαίωμα να κληρονομήσουν την ητοιμασμένην
εις αυτούς βασιλείαν από καταβολής κόσμου.
Τώρα βλέπουμε ότι αυτή είναι η
κρίση των ζωντανών Εθνικών, και δεν πρέπει να συγχέεται με την κρίση του Λευκού
Θρόνου που αναφέρεται στην Αποκ.κ:11-13. Αυτές οι δύο κρίσεις απέχουν χρονικά χίλια
χρόνια, η μία στην αρχή της χιλιετίας και η άλλη στο τέλος. Οι δύο αυτές κρίσεις
αναφέρονται και στην Β’ Τιμ δ:1, «Διαμαρτύρομαι
λοιπόν εγώ ενώπιον του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, όστις μέλλει να κρίνη
ζώντας και νεκρούς εν τη επιφανεία αυτού και τη βασιλεία αυτού». Η κρίση
των ζώντων, είναι αυτή των ζωντανών Εθνικών κατά την «επιφάνειαν αυτού», ενώ η κρίση των νεκρών είναι ο Μέγας Λευκός Θρόνος
της κρίσης στο τέλος της Βασιλείας Του.
Τώρα, όταν μιλάει για τα
πρόβατα που κληρονομούν τη Βασιλεία, αυτό δεν σημαίνει ότι μπαίνουν στον
ουρανό, αλλά αναμφίβολα είναι εκείνοι που αναφέρονται στο Ζαχ.ιδ:16-21, ότι ΕΚΕΙΝΗ
την ημέρα (1.000 χρόνια) «θέλει αναβαίνει
κατ' έτος (στην Ιερουσαλήμ) διά να
προσκυνή τον Βασιλέα· τον Κύριον των δυνάμεων». Στα ερίφια δεν θα επιτραπεί
η είσοδος στην κυριολεκτική Βασιλεία λόγω της άρνησής τους «στους ελάχιστους».
Η Μεγάλη Θλίψη, που τελειώνει με τη μάχη του Αρμαγεδδώνα, είναι το τελικό κοσκίνισμα
που θα ξεκαθαρίσει τα ερίφια από τα πρόβατα. Ο αρχηγός αυτής της κατηγορίας, ο πονηρός,
θα εξαφανιστεί «με την επιφάνειαν της
παρουσίας» του Ιησού (Β’ Θες.β:8).
Σαν μια σύντομη περίληψη της μελέτης για τις κρίσεις,
θα έλεγα ότι οι πιστοί που έχουν αποδεχτεί το Ευαγγέλιο και έχουν αναγεννηθεί
δεν θα έρθουν σε κρίση, αλλά έχουν περάσει από το θάνατο στη ζωή, (Ιωάν.ε:24, Α’
Κορ.ια:31, Α’ Πέτρ.δ:17). Οι αμαρτίες τους έχουν προπορευτεί στην κρίση (Α’ Τιμ.ε:24).
Η κρίση έχει ήδη αρχίσει στον οίκο του Θεού. Αυτούς που θα αρπαχτούν, ο Ιησούς
θα τους φέρει μαζί Του όταν έρθει να κρίνει τα έθνη.
