Μετάνοια

Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα πιο σημαντικό στη ζωή ενός πιστού από τη μετάνοια. Σχεδόν τίποτα που να δίνει πιο πολλή ζωή, τίποτα που να δίνει περισσότερη απελευθέρωση, τίποτα πιο ένδοξο. Γι' αυτό ο διάβολος κοίταξε να το αναιρέσει και να το δυσφημήσει. Αναφέροντας τη λέξη μετάνοια στους περισσότερους πιστούς, αμέσως νομίζουν ότι μιλάς για κατάκριση, φοβέρα, αρνητισμό, κατηγορία και θάνατο.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να απομακρύνει πιο πολύ από την αλήθεια απ' ότι αυτά. Η μετάνοια είναι ένα δώρο του Θεού. Χωρίς αυτήν οι αμαρτωλοί δεν μπορούν να αναγεννηθούν και οι άγιοι δεν μπορούν να ανανεωθούν. Είναι ένα θαύμα της άπειρης χάρης του Θεού. Μόνο οι ατελείς μπορούν να τη ζητήσουν.

Η μετάνοια είναι αποκλειστικά για εκείνους που έχουν αποτύχει, για εκείνους που αναγνωρίζουν την ανάγκη τους, για εκείνους που έχουν απομακρυνθεί, για εκείνους που έχουν αμαρτήσει κι εκείνους που θέλουν να επιστρέψουν. Δεν είναι για τελείως δίκαιους ή για εκείνους που είναι ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους και τους αλαζόνες. Δεν πληρούν τα κριτήρια για ένα τέτοιο πολύτιμο κόσμημα. Ούτε γνωρίζουν τι χάνουν.

Η μετάνοια είναι η χάρη του Θεού που ενεργείται. Ξαναφτιάχνει και αποκαθιστά και επιδιορθώνει. Είναι το απαραίτητο βήμα για τη λύτρωση. Ξεκινά μέσα από το σκοτάδι και καταλήγει μέσα στο φως. Ξεκινά μέσα από τα δεσμά και καταλήγει στην ελευθερία. Ξεκινά μέσα από το θάνατο και καταλήγει στη ζωή. Κάνει το ακάθαρτο καθαρό και το ανάγιο, άγιο. Κάνει τη διαφορά ανάμεσα στον ουρανό και την κόλαση. Ο Θεός συγχωρεί μόνο εκείνους που μετανοούν.

Η αληθινή μετάνοια, ο καρπός της θείας λύπης οδηγεί «προς σωτηρίαν αμεταμέλητον» (Β' Κορ.ζ:10).

Η ουράνια βασιλεία του Θεού είναι γεμάτη από μετανοημένους υιούς και θυγατέρες του Αδάμ, που έχουν λυπηθεί για τις αμαρτίες τους και βρήκαν συγχώρηση. Δεν θα λυπηθούν ποτέ ξανά. Η μετάνοια είναι «το χρυσό κλειδί που ανοίγει το παλάτι της αιωνιότητας». Όμως οι πύλες της βασιλείας του Θεού είναι κλειστές σ' εκείνους που αρνούνται να μετανοήσουν. Δεν μπορούν ποτέ να μπουν μέσα. Πρέπει να προχωρήσουν χωρίς σωτηρία και θα μετανιώσουν πολύ γι' αυτό. Απορρίπτουν τη θεία λύπη σ' αυτή τη ζωή και θα έχουν τη λύπη αυτού του κόσμου στη ζωή που θα έρθει. Πόσο τραγικό! Δεν μπορούμε να πληρώσουμε για να προσπεράσουμε τη μετάνοια.

Η μετάνοια είναι το πιο βασικό από τα βασικά, το πρώτιστο από «την αρχική διδασκαλία του Χριστού» (Εβρ.ς:1). Είναι η ιδιαίτερη ιδιοκτησία της ανθρώπινης φυλής. Απ' όλη τη δημιουργία του Θεού, μόνο ο άνθρωπος μπορεί να μετανοήσει. Γι' αυτό «γίνεται χαρά ενώπιον των αγγέλων του Θεού δια ένα αμαρτωλόν μετανοούντα» (Λουκ.ιε:10). Είναι πολύ συγκινητικό να το βλέπουν αυτό! Γι' αυτό οι πρώτοι χριστιανοί, που όλοι τους ήταν Ιουδαίοι, δόξαζαν το Θεό επειδή Εκείνος έδωσε «και εις τα έθνη την μετάνοιαν εις ζωήν» (Πραξ.ια:18). Αυτή ήταν ο δρόμος τους προς την κληρονομιά. Στην πραγματικότητα, ένας λόγος που ο Ιησούς δεν έχει ακόμα επιστρέψει, είναι ο εξής: Περιμένει να μετανοήσουν περισσότεροι άνθρωποι.

«Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν» (Β' Πετρ.γ:9).

Υπάρχει μετάνοια ή απώλεια. Η μετάνοια σημαίνει να σωθούμε από τις αμαρτίες μας.
Οι Γραφές μιλούν για «μετάνοια εις ζωήν» και «μετάνοια προς σωτηρίαν». Δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό σ' αυτό! Στην πραγματικότητα, η μετάνοια είναι μόνο για εκείνους που δεν έχει απορρίψει ο Κύριος.

«Εγώ όσους αγαπώ, ελέγχω και παιδεύω. Γενού λοιπόν ζηλωτής και μετανόησον. Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω» (Αποκ.γ:19-20).

Δοξάζω το Θεό, όταν κρούει την πόρτα! Θα λάβουμε την εμπειρία του ελέους και της χάριτος, αν ταπεινωθούμε και μετανοήσουμε.

Κοιτάξτε πώς ανταποκρίθηκε ο Δαβίδ, όταν ο Νάθαν ο προφήτης φανέρωσε την αμαρτία του βασιλιά. (Αυτό είναι το πρώτο βήμα προς τη μετάνοια. Να φανερώσουμε την αμαρτία μας, να τη φέρουμε στο φως. Ποιος θέλει να έχει καρκίνο στο πνεύμα του κι ούτε καν να το γνωρίζει; Ευχαριστώ το Θεό, όταν αποκαλύπτεται η ακαθαρσία!

Ο Δαβίδ πρώτα ικέτευσε για έλεος απλά και καθαρά: «Ελέησέ με, ω Θεέ, κατά την αστείρευτη αγάπη Σου». Εναπόθεσε τον εαυτό του ολοκληρωτικά στην αγαθότητα του Θεού. Βούτηξε μέσα στον ωκεανό της χάριτος: «Κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου, εξάλειψε τα ανομήματά μου»

Τι φανταστική παράκληση! Ο Δαβίδ έρχεται με τις παραβάσεις, την ανομία και την αμαρτία του. Είναι βρώμικος, κηλιδωμένος και αχρείος. Κι όμως επικαλείται την αστείρευτη αγάπη και το πλήθος των οικτιρμών του άγιου Θεού. Και ο Κύριος ευαρεστείται μ' αυτό! Το προσκαλεί, το καλωσορίζει και το επιθυμεί. Θέλει να μας κάνει πλήρεις. Δεν θέλει να κρύβει το πρόσωπό Του από μας. Θέλει να κρύψει το πρόσωπό Του από την αμαρτία μας.

«Τις Θεός όμοιός Σου, συγχωρών ανομίαν και παραβλέπων την παράβασιν του υπολοίπου της κληρονομίας αυτού; Δεν φυλάττει την οργήν αυτού διαπαντός, διότι αυτός αρέσκεται εις το έλεος. Θέλει επιστρέψει, θέλει ευσπλαχνισθή ημάς, θέλει καταστρέψει τας ανομίας ημών, και θέλεις ρίψει πάσας τας αμαρτίας αυτών εις τα βάθη της θαλάσσης» (Μιχ.ζ:18-19).

Κοιτάξτε την τόλμη της μετάνοιας του Δαβίδ. Ο άνθρωπος που μοίχευσε και κανόνισε ένα ψυχρό αιματοβαμμένο φόνο, εκείνος που απογοήτευσε και προσέβαλε τον Κύριο, ζητά τώρα η ανομία του να σβηστεί και να καθαριστεί, να καθαριστεί μέχρι να γίνει λευκότερος κι από το χιόνι, να αποκατασταθεί σ' αυτόν η χαρά και η ευφροσύνη, ο Θεός να κτίσει μέσα του μια καθαρή καρδιά και να ανανεώσει πνεύμα ευθύ μέσα του, ο Κύριος ν' ανοίξει το στόμα του ώστε η γλώσσα του να ψάλλει τη δικαιοσύνη του Θεού και το στόμα του να διακηρύξει τη δόξα του Θεού. Εκπληκτικό!

Τι απίστευτη ανταλλαγή! Έρχεται με ανομία. Φεύγει με καθαρότητα. Έρχεται με ενοχή. Φεύγει με συγχώρηση. Έρχεται γεμάτος βάρος. Φεύγει με χαρά. Υπηρετούμε ένα ελεήμονα Θεό!

Η μετάνοια όμως δεν είναι φτηνή. Κόστισε στον Ιησού το αίμα της ζωής Του. Τον έφερε ως τον πάτο. Πλήρωσε το τίμημα για να σώσει τη ζωή μας. Υπέφερε για να αλλάξουμε εμείς.

«Όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, δια να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη αποθανόντες κατά τας αμαρτίας» (Α' Πετρ.β:24).

Η μετάνοια βρίσκεται εκεί που γίνεται η αρχή. Πεθαίνουμε ως προς το παλιό και αγκαλιάζουμε το νέο. Επιστρέφουμε από τον κόσμο και γυρνάμε προς τον Κύριο. Είναι αναγέννηση, είναι σωτηρία, είναι νέα ζωή. Αν συνεχίζουμε να ζούμε όπως ζούσαμε πριν, τότε πρέπει να αναρωτηθούμε για τη σωτηρία μας και να αναρωτηθούμε για τη μετάνοιά μας. Ο Ιησούς δεν πέθανε μάταια.

Μιλώντας για τους μαθητές Του ο Κύριος είπε: «Και υπέρ αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν, δια να ήναι και αυτοί ηγιασμένοι εν τη αληθεία» (Ιωαν.ιζ:19).

«Επειδή και ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός είναι πάντες, δι' ην αιτίαν δεν επαισχύνεται να ονομάζη αυτούς αδελφούς» (Εβρ.β:11).