Πνευματικά
χαρίσματα στο σώμα του Χριστού (Α’ Κορ.ιβ)
Σε όλη την Αγία Γραφή, τα κεφάλαια: Α’ Κορ.ιβ-ιδ μας δίνουν την πιο
εκτεταμένη αναφορά για τα υπερφυσικά χαρίσματα του Πνεύματος.
Η Α’ Κορ.ιβ:1-11 παρουσιάζει και προσδιορίζει αυτά τα χαρίσματα, ενώ στη
συνέχεια τα εδάφια ιβ:12-31 περιγράφουν πώς λειτουργεί η εκκλησία σαν σώμα
Χριστού, με μεμονωμένα άτομα να ενεργούν μια ποικιλία χαρισμάτων.
Η Α’ Κορ.ιγ διδάσκει την υπεροχή της αγάπης στη λειτουργία των πνευματικών
χαρισμάτων. Μετά, η Α’ Κορ.ιδ δίνει κατευθυντήριες γραμμές για τα φωνητικά
χαρίσματα-προφητεία, γλώσσες, και ερμηνεία γλωσσών. Πριν από την εξέταση
καθενός από τα εννέα υπερφυσικά χαρίσματα, συμπεριλαμβανομένων και των
φωνητικών χαρισμάτων, είναι χρήσιμο να αναλύσουμε τη διδασκαλία της Α’
Κορ.ιβ-ιγ, που χρησιμεύει σαν βάση για περαιτέρω μελέτη.
Εισαγωγή στα Πνευματικά χαρίσματα
(Α’ Κορ.ιβ:1-11)
Περί δε των πνευματικών, αδελφοί,
δεν θέλω να αγνοήτε. Εξεύρετε ότι ήσθε εθνικοί, συρόμενοι όπως εσύρεσθε προς τα
είδωλα τα άφωνα (εδ.1-2).
Η εκκλησία της Κορίνθου προέκυψε από το ειδωλολατρικό υπόβαθρο των Εθνικών.
Πριν έρθουν στον Ιησού Χριστό, δεν ήξεραν καν το έργο του Αγίου Πνεύματος.
Οδηγούντο πλανεμένοι σε πνευματικά θέματα από την ειδωλολατρική λατρεία τους.
Κατά συνέπεια, ο απόστολος Παύλος, οδηγημένος από το Πνεύμα του Θεού, θεώρησε
αναγκαίο να τους διδάξει σχετικά με τα πνευματικά χαρίσματα.
Οι Κορίνθιοι πιστοί ήταν βαπτισμένοι στο νερό στο όνομα του Ιησού Χριστού
και είχαν λάβει το Άγιο Πνεύμα. (Α’ Κορ.α:13, ς:11, ιβ:13). Ωστόσο, η
νεοαποκτηθείσα πίστη τους και η πνευματική αναγέννηση δεν τους μετέδωσαν
αυτόματα ώριμη γνώση για πνευματικά θέματα. Χρειάζονταν διδασκαλία και
καθοδήγηση σε αυτόν τον τομέα, και έτσι γίνεται με τους Χριστιανούς σήμερα.
Διά τούτο σας γνωστοποιώ ότι
ουδείς λαλών διά Πνεύματος Θεού λέγει ανάθεμα τον Ιησούν, και ουδείς δύναται να
είπη Κύριον Ιησούν, ειμή διά Πνεύματος Αγίου (εδ.3).
Λόγω της έλλειψης προηγούμενης πνευματικής γνώσης και εμπειρίας, οι
Κορίνθιοι ήταν ευάλωτοι σε ψευδείς εκδηλώσεις. Μια απλή λοιπόν δοκιμή, θα
βοηθούσε να διακρίνουν το γνήσιο από το ψεύτικο: αν κάποιος αποκήρυσσε τον
Ιησού Χριστό, δεν μπορεί να είναι του Θεού. Αν ένα πνεύμα δεν εξυψώνει τον
Κύριο Ιησού Χριστό — δεν έχει σημασία πόσο θαυματουργικό, θεαματικό, ή
γοητευτικό είναι — τότε δεν είναι του Θεού. Ο σκοπός του Αγίου Πνεύματος είναι
να δοξάζει τον Ιησού (Ιωάν.ις:14).
Αυτή η δοκιμή είναι παρόμοια με αυτές που καταγράφονται στην Παλαιά
Διαθήκη, με την πρόσθετη αναγνώριση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός που
φανερώθηκε εν σαρκί, είναι ο Κύριός μας και ο Θεός μας (Ιωάν.κ:28, Α΄Τιμ.γ:16).
Ο Θεός είπε στο λαό Του να απορρίψει κάθε ενυπνιαζόμενο ή θαυματοποιό που
προσπαθούσε να τους οδηγήσει να λατρεύσουν άλλους θεούς και να απορρίψουν κάθε
προφήτης που μιλούσε στο όνομα άλλων θεών (Δευτ.ιγ:1-3, ιη:20).
Το Πνεύμα, όχι μόνο δεν θα οδηγήσει ποτέ κάποιον να καταραστεί ή να
βλασφημήσει τον Ιησού, αλλά κανείς δεν μπορεί πραγματικά να πει ότι ο Ιησούς
είναι Κύριος εκτός διά Πνεύματος Αγίου. Κάθε φορά που κάποιος καταλαβαίνει
πραγματικά ποιος είναι ο Ιησούς, και κάθε φορά που κάποιος παραδίδει πραγματικά
τη ζωή του στον Ιησού, θα πρέπει να το αναγνωρίσουμε σαν έργο του Αγίου
Πνεύματος.
Αυτή η δήλωση δεν είναι αυστηρά μέρος της δοκιμής, γιατί ο σκοπός της
δοκιμής είναι να πει πότε κάτι δεν είναι από το Θεό, αλλά εκφράζει απλά ένα
φυσικό επακόλουθο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας που ομολογεί με το στόμα του
τον Ιησού, ότι είναι γεμάτος από το Άγιο Πνεύμα, ζει μια ευσεβή ζωή, ή ότι
είναι σωσμένος. Ούτε σημαίνει ότι κάθε πράξη ή λόγος ενός τέτοιου προσώπου
είναι έργο του Πνεύματος. Υπάρχει συχνά ένα χάσμα μεταξύ ομολογίας και πραγματικότητας,
μεταξύ διανοητικής παραδοχής και σώζουσας πίστης, μεταξύ λεκτικής ομολογίας και
υπακοής (Ματθ.ζ:21-27, Λουκ.ιγ:24-30, Ιωάν.β:23-25, ιβ:42-43, Ιάκ.β:19-20).
Αντίθετα, το δεύτερο μισό του εδ.3 δηλώνει ότι η χάρη του Θεού, που
εμφανίζεται σε όλους, είναι η πηγή κάθε πραγματικής πνευματικής κατανόησης και
εμπειρίας (Τίτ.β:11, γ:4-7). Είναι ο Θεός που οδηγεί ένα άτομο στο σημείο να
ομολογήσει ότι ο Ιησούς είναι Κύριος. Όταν ο Πέτρος ομολόγησε ότι ο Ιησούς ήταν
ο Χριστός (Μεσσίας), ο γιος του ζώντος Θεού (ο Θεός εν σαρκί), ο Ιησούς
απάντησε, «Μακάριος είσαι, Σίμων, υιέ του
Ιωνά, διότι σαρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο, αλλ' ο Πατήρ μου ο εν τοις
ουρανοίς» (Ματθ.ις:16-17).
Τελικά, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει
πραγματικά την ταυτότητα του Ιησού Χριστού, συμπεριλαμβανομένης της
ένωσης της πλήρους θεότητας με την ανθρώπινη φύση σ’ Αυτόν, χωρίς την αποκάλυψη
του Αγίου Πνεύματος. Οι Γραφές διακηρύττουν αυτή την αλήθεια, αλλά πρέπει να
φωτίσει το Πνεύμα του Θεού την καρδιά και το μυαλό μας. Η ανθρώπινη διάνοια, η
εκπαίδευση, η φιλοσοφία και η παράδοση είναι ανεπαρκείς γι’ αυτή τη δουλειά
(Κολ.β:8-9).
Υπάρχει μια ακόμα επίπτωση για τη χριστιανική ζωή, σ’ αυτή την ειλικρινή
δήλωση ότι ο Ιησούς είναι Κύριος, επειδή ομολογώντας αυτό, σημαίνει ότι Τον
κάνουμε Κύριο της ζωής μας (Λουκ.ς:46). Ο μόνος τρόπος που μπορούμε να κάνουμε
αυτή την ομολογία, μια καθημερινή πραγματικότητα είναι με τη δύναμη του Αγίου
Πνεύματος. Το Άγιο πνεύμα μας δίνει τη δυνατότητα να αποστραφούμε την αμαρτία,
να ξεκινήσουμε μια νέα ζωή, να μαρτυρούμε με λόγια και πράξεις την αλλαγμένη
ζωής μας, να παράγουμε πνευματικούς καρπούς, και να βαβίζουμε με αγιασμό
(Πράξ.α:8, Ρωμ.η:13, Γαλ.ε:22-23.)
Είναι δε διαιρέσεις χαρισμάτων, το
Πνεύμα όμως το αυτό· είναι και διαιρέσεις διακονιών, ο Κύριος όμως ο αυτός·
είναι και διαιρέσεις ενεργημάτων, ο Θεός όμως είναι ο αυτός, ο ενεργών τα πάντα
εν πάσι. (εδ.4-6).
Ο Κύριος εργάζεται με διάφορους τρόπους, μοιράζοντας διαφορετικά χαρίσματα,
διακονίες και δραστηριότητές σε διαφορετικά άτομα. Αλλά είναι το ίδιο Πνεύμα
που χορηγεί όλα αυτά. Όλοι πρέπει να ζητάμε τα πνευματικά χαρίσματα, αλλά δεν
θα πρέπει όλοι να περιμένουμε να χρησιμοποιηθούμε με τον ίδιο τρόπο. Δεν πρέπει
να ζηλεύουμε τους άλλους, ή να προσπαθούμε να τους μιμηθούμε, αλλά θα πρέπει να
εκζητούμε το έργο που ο Θεός έχει για τη δική μας ζωή.
Επιπλέον, δεν θα πρέπει να κρίνουμε την πνευματικότητα των ανθρώπων από το
είδος των χαρισμάτων που ασκούν. Ενώ κάποια χαρίσματα είναι πιο εμφανή ή ορατά
από κάποια άλλα, είναι ο ίδιος Θεός που λειτουργεί σε κάθε μέλος της εκκλησίας.
Αυτά τα εδάφια χρησιμοποιούν τρεις τίτλους του Θεού για να μεταδώσουν
διαφορετικές χροιές της έννοιας, αλλά το βασικό θέμα είναι η μοναδικότητα του
Θεού και η μοναδικότητα του έργου Του στην εκκλησία. Ο τίτλος «Θεός» είναι ο
πιο γενικός και αναφέρεται στην ολότητα της θείας ουσίας και το έργο της. Ο
τίτλος «Κύριος» σημαίνει «Αφέντης, Κυβερνήτης» και υπογραμμίζει την εξουσία του
Θεού στη λήψη αποφάσεων και τη διοίκηση. Ο τίτλος «Πνεύμα», περιγράφει τον ένα
Θεό σε υπερφυσική δραστηριότητα, ιδιαίτερα στον κόσμο μας και σε μεμονωμένες
ζωές. Το Άγιο Πνεύμα δεν είναι μια ξεχωριστή οντότητα από το Θεό, αλλά είναι
«το πνεύμα του Θεού», «το πνεύμα του Ιησού Χριστού» και «το πνεύμα του πατέρα
σας». (Ματθ.ι:20, Φιλιπ.α:19, Ρωμ.η:9).
Δίδεται δε εις έκαστον η φανέρωσις
του Πνεύματος προς το συμφέρον. Διότι εις άλλον μεν δίδεται διά του Πνεύματος
λόγος σοφίας, εις άλλον δε λόγος γνώσεως κατά το αυτό Πνεύμα, εις άλλον δε
πίστις διά του αυτού Πνεύματος, εις άλλον δε χαρίσματα ιαμάτων διά του αυτού
Πνεύματος, εις άλλον δε ενέργειαι θαυμάτων, εις άλλον δε προφητεία, εις άλλον
δε διακρίσεις πνευμάτων, εις άλλον δε είδη γλωσσών, εις άλλον δε ερμηνεία
γλωσσών. Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διανέμον ιδία εις
έκαστον καθώς θέλει. (εδ.7-11).
