Γιατί έπρεπε ο Χριστός να είναι τέλειος άνθρωπος;

Όταν ο απόστολος Ιωάννης έγραψε την πρώτη επιστολή του, υπήρχε μια διδασκαλία που κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή η οποία πρέσβευε πως ο Χριστός δεν ήταν άνθρωπος.

Η αίρεση αυτή ονομαζόταν «δοκητισμός». Έρχεται από  τη λέξη «δοκέω» που στην απλή γλώσσα σημαίνει «αυτό που φαίνεται». Αυτοί λοιπόν πίστευαν πως ο Χριστός απλά φαινόταν σαν άνθρωπος, δεν ήταν πραγματικά όμως. 

Ήταν τόσο σοβαρή αυτή η άρνηση για την ανθρώπινη φύση του Χριστού, που ο απόστολος Ιωάννης είπε πως αυτή η διδασκαλία είναι σατανική: «Εκ τούτου γνωρίζετε το Πνεύμα του Θεού· παν πνεύμα, το οποίον ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί, είναι εκ του Θεού· και παν πνεύμα, το οποίον δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί, δεν είναι εκ του Θεού· και τούτο είναι το πνεύμα του αντιχρίστου, το οποίον ηκούσατε ότι έρχεται, και τώρα μάλιστα είναι εν τω κόσμω» (Α΄ Ιωάν.δ:2-3).

Το να αρνηθεί κάποιος πως ο Χριστός είχε ανθρώπινη φύση σημαίνει πως αρνείται μια από τις πιο βασικές αλήθειες που υπάρχουν στην καρδιά του χριστιανισμού.

Γιατί έπρεπε όμως, ο Χριστός να είναι τέλειος άνθρωπος; Και τι μας βοηθάει αυτό εμάς αν το γνωρίζουμε; Μας βοηθάει σε πολλά πράγματα. Μας αφορά ώστε να γνωρίζουμε τη χριστιανική πίστη σωστά, κι επίσης μας ενδιαφέρει για την πρακτική χριστιανική ζωή.

Ο πρώτος λόγος είναι πως ο Χριστός αντιπροσώπευσε την ανθρωπότητα, η οποία είχε αμαρτήσει ενώπιον του Θεού, από τον Αδάμ. Όταν ο πρώτος άνθρωπος αμάρτησε, οι απόγονοί του ήταν όλοι κατά την εικόνα του, με αμαρτία (Γέν.ε:3).

«Διά τούτο καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμ.ε:12).

Αυτή είναι η συνέπεια του προπατορικού αμαρτήματος. Και είναι δύσκολο να το πιάσουμε γιατί δεν συμβιβάζεται με το δικό μας τρόπο σκέψης, που στηρίζεται στην ατομικότητα. Πως είναι δυνατόν να είμαστε ένοχοι για κάτι που δεν κάναμε; Η έννοια της συλλογικής ευθύνης έχει εξαφανιστεί από τη σκέψη μας. Είναι όμως αληθινή. Και τη βρίσκουμε παντού στην Αγία Γραφή.

Όταν ο Αχάν παίρνει τη βαβυλωνιακή στολή, όλος ο λαός είναι ένοχος. Ο Θεός λέει στον Ιησού του Ναυή: Ο Ισραήλ αμάρτησε. Στην Καινή Διαθήκη όταν γράφει στην Α΄ Κορινθίους ο Παύλος γι’ αυτόν που κοιμόταν με τη μητριά του, σε όλη την εκκλησία είπε, «δεν πενθήσατε».

Ένας τρόπος να καταλάβουμε κάπως αυτή την έννοια της συλλογικότητας είναι από τον αθλητισμό και συγκεκριμένα από το ποδόσφαιρο που φαίνεται πιο χαρακτηριστικά. Νικάει η ομάδα και τι λένε: Νικήσαμε! Που σημαίνει «εμείς» νικήσαμε. Ποιοι είναι οι «εμείς»; Αυτός που το λέει ήταν στο γήπεδο; Όχι. Είναι η αρχή της συλλογικής ταύτισης, με ένα σύνολο. Με την ίδια ακριβώς λογική, όταν ο Αδάμ αμάρτησε, εμείς αμαρτήσαμε.

Όταν ο Χριστός υπάκουσε, αυτό έφερε δικαιοσύνη σε πολλούς. Να τι λέει ο λόγος του Θεού:

«Καθώς λοιπόν δι' ενός αμαρτήματος ήλθε κατάκρισις εις πάντας ανθρώπους, ούτω και διά μιας δικαιοσύνης ήλθεν εις πάντας ανθρώπους δικαίωσις εις ζωήν. Διότι καθώς διά της παρακοής του ενός ανθρώπου οι πολλοί κατεστάθησαν αμαρτωλοί, ούτω και διά της υπακοής του ενός οι πολλοί θέλουσι κατασταθή δίκαιοι»  (Ρωμ.ε:18-19).

Γι’ αυτό και ο λόγος του Θεού ονομάζει το Χριστό «έσχατο Αδάμ»:

«οὕτως καὶ γέγραπται· ἐγένετο ὁ πρῶτος ἄνθρωπος Ἀδὰμ εἰς ψυχὴν ζῶσαν, ὁ ἔσχατος Ἀδὰμ εἰς πνεῦμα ζῳοποιοῦν» (Α΄ Κορ.ιε:45).

Δηλαδή στον πρώτο άνθρωπο δόθηκε φυσική ζωή, ο έσχατος όμως, ήταν Πνεύμα ζωοποιούν.  Και λίγο πιο κάτω ονομάζει το Χριστό «δεύτερο άνθρωπο»:

«ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ γῆς χοϊκός, ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ἐξ οὐρανοῦ»  (Α΄Κορ.ιε:47).

Ο Χριστός λοιπόν, έπρεπε να είναι άνθρωπος επειδή αντιπροσώπευσε την ανθρωπότητα μπροστά στο Θεό. Ήρθε να ανατρέψει το κακό που έγινε όταν ο κόσμος δημιουργήθηκε. Έπρεπε λοιπόν, άνθρωπος να σταθεί και να υπακούσει στη δική μας θέση.

Δεύτερο, ο Χριστός αντικατέστησε εμάς με τη θυσία Του. Αν ο Χριστός δεν ήταν άνθρωπος δεν θα μπορούσε να πεθάνει στη θέση μας και να πληρώσει αυτό που εμείς οι άνθρωποι χρωστούσαμε. Εφόσον οι άνθρωποι αμάρτησαν, οι άνθρωποι έπρεπε να πεθάνουν.

Επειδή, βέβαια, δεν πήρε φύση αγγέλων, αλλά πήρε από το σπέρμα τού Αβραάμ. Γι' αυτό, έπρεπε να ομοιωθεί σε όλα με τους αδελφούς, για να γίνει ελεήμονας και πιστός αρχιερέας σ' αυτά που αφορούν το Θεό, για να κάνει εξιλέωση χάρη των αμαρτιών τού λαού (Εβρ.β:16-17).

Ο Χριστός έπρεπε να είναι άνθρωπος γιατί ο Θεός δεν σώζει αγγέλους, αλλά ανθρώπους. Γι’ αυτό και δεν πήρε αγγελική φύση αλλά τη φύση των απογόνων του Αβραάμ.  Προσέξτε τη λέξη «έπρεπε». Έπρεπε να είναι σαν εμάς σε όλα, ώστε να μπορέσει να γίνει ο ίδιος ο ιλασμός, μια αποδεκτή αντικατάσταση στη δική μας θέση.

Τρίτο, ο Χριστός έπρεπε να γίνει ο Ένας μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Επειδή απομονωθήκαμε από το Θεό, χρειαζόμασταν κάποιον ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο για να  αποκατασταθεί η επικοινωνία. Έλεγε ο Ιώβ μέσα στη θλίψη του: Δεν υπάρχει μεσίτης ανάμεσά μας, για να βάλει το χέρι του επάνω και στους δυο μας (Ιώβ θ:33).

Χρειαζόταν κάποιος που να μπορούσε να μας αντιπροσωπεύσει στο Θεό αλλά και το Θεό σ’ εμάς. Ποιος μπορούσε να βάλει το ένα του χέρι στον άνθρωπο και το άλλο να φτάσει μέχρι το Θεό! Απίστευτη εικόνα να τη συλλάβει το ανθρώπινο μυαλό. Ο αντιπρόσωπος μπορεί να σταθεί και να πει σωστά ότι θέλει η πλευρά που αντιπροσωπεύει. Ποιος μπορούσε να το κάνει και για τους δύο; Και να το κάνει δίκαια. Μόνο ένας λέει η Γραφή το κάνει αυτό: Επειδή, ένας Θεός υπάρχει, ένας είναι και ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός (Α΄ Τιμ.β:5). Για να το κάνει αυτό ο Χριστός έπρεπε να είναι ο Θεός και τέλειος άνθρωπος.

Τέταρτο, ο Χριστός έπρεπε να είναι άνθρωπος για να εκπληρώσει τον αρχικό σκοπό του Θεού για τον άνθρωπο, που είναι να εξουσιάζει στη δημιουργία. 

Στη Γένεση διαβάσουμε πως ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο και τον έβαλε στον κήπο της Εδέμ με σκοπό καθώς μιμείται το Θεό, να αυξηθεί, να πληθύνει, και να εξουσιάζει: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ' εικόνα εαυτού· κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς· και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την γην και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης και επί των πετεινών του ουρανού και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης»  (Γέν.α:27-28).

Αυτή την ευλογία ο άνθρωπος δεν την έζησε ποτέ. Έπεσε στην αμαρτία και δυστυχώς όλα όσα δημιούργησε ο Θεός, ο άνθρωπος τα καταστρέφει. Γι’ αυτό αργότερα, στη διαθήκη με το Νώε, ο Θεός βάζει το φόβο του ανθρώπου μέσα στα ζώα. Γιατί ο πεσμένος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Ποτέ δεν χειρίστηκε τη δημιουργία όπως ο Θεός ήθελε, ποτέ δεν την υπέταξε με θεϊκό τρόπο.  Γράφει λοιπόν, στην προς Εβραίους: Τώρα, όμως, δεν βλέπουμε να είναι ακόμα τα πάντα υποταγμένα σ' αυτόν (Εβρ.β:8).

 Ήρθε όμως, ο Χριστός σαν άνθρωπος και σαν τέτοιος, υπάκουσε το Θεό και είχε το δικαίωμα να εξουσιάσει στη δημιουργία εκπληρώνοντας τον αρχικό σκοπό του Θεού. Στους πειρασμούς του γράφει πως ήταν μαζί με τα θηρία (Μάρκ.α:13). Υποτάσσει τη θάλασσα. Υποτάσσει τον άνεμο!

Γράφει, λοιπόν, το ακριβώς επόμενο εδάφιο στην προς Εβραίους: Αλλά βλέπουμε τον Ιησού για λίγο ελαττωμένο έναντι των αγγέλων, εξαιτίας τού παθήματος του θανάτου, στεφανωμένο με δόξα και τιμή (Εβρ.β:9). Ο Χριστός είναι τώρα στεφανωμένος με δόξα και τιμή και αυτό σημαίνει πως στο Χριστό έχει δοθεί όλη η εξουσία στον ουρανό και στη γη. Έτσι διαβάζουμε στο ευαγγέλιο του Ματθ.κη:18. Πριν αναληφθεί και δώσει την μεγάλη αποστολή «πορευθέντες μαθητεύσαστε πάντα τα έθνη» ξεκινάει λέγοντας πως «σε μένα δόθηκε όλη η εξουσία στον ουρανό και στη γη».

Στην Εφεσίους γράφει, και υπέταξε τα πάντα κάτω από τα πόδια του· και τον έδωσε ως κεφαλή πιο πάνω από όλους στην εκκλησία (Εφες.α:22). Ο Χριστός λοιπόν, έπρεπε να γίνει τέλειος άνθρωπος για να εκπληρώσει τον αρχικό σκοπό του Θεού για τον άνθρωπο, να εξουσιάζει όλη τη δημιουργία.

Πέμπτο, ο Χριστός έγινε άνθρωπος ώστε να είναι η απαρχή, και το πρότυπο για τη δική μας ανάσταση. Η καρδιά της ελπίδας του χριστιανισμού είναι η ανάσταση. Γράφει στην Φιλιππησίους, Το πολίτευμά μας είναι στους ουρανούς, απ' όπου και προσμένουμε Σωτήρα, τον Κύριο Ιησού Χριστό· ο οποίος θα μετασχηματίσει το σώμα της ταπείνωσής μας, ώστε να γίνει σύμμορφο με το σώμα της δόξας του (Φιλ.γ:20-21^α).

Αυτό το σώμα της δόξας, θα αποκτήσουμε κι εμείς. Ο Χριστός είναι ο πρώτος καρπός της ανάστασης κι εμείς ακολουθούμε μετά. Ότι συνέβη σε Αυτόν, θα συμβεί και σ’ εμάς. Αυτός ήταν ο πρωτότοκος από τους νεκρούς (Κολ.α:18). Ήταν ο πρώτος που αναστήθηκε για να μην πεθάνει ποτέ. Εμείς ακολουθούμε στη συνέχεια. Όπως όλοι πεθαίνουν λόγω συγγένειας με τον Αδάμ, έτσι και όλοι θα ζωοποιηθούν, ερχόμενοι σε συγγένεια με το Χριστό· κάθε ένας, όμως, σύμφωνα με τη δική του τάξη· ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι τού Χριστού, στην παρουσία του (Α΄ Κορ.ιε:22-23).

Και καταλήγει στο εδάφιο 49, Και καθώς φορέσαμε την εικόνα του χωματένιου, θα φορέσουμε και την εικόνα του επουράνιου (Α΄ Κορ.ιε:49).

Ο Χριστός έπρεπε να είναι τέλειος άνθρωπος ώστε Αυτός να αποτελεί το πρότυπο των δικών μας αναστημένων σωμάτων.

Έκτο, ο Χριστός έπρεπε να γίνει άνθρωπος για να μπορεί να μας καταλαβαίνει. Γράφει, όπως ήδη διαβάσαμε στη προς Εβραίους επιστολή, Γι' αυτό, έπρεπε να ομοιωθεί σε όλα με τους αδελφούς, για να γίνει ελεήμονας και πιστός αρχιερέας σ' αυτά που αφορούν τον Θεό, για να κάνει εξιλέωση χάρη των αμαρτιών τού λαού. Επειδή αυτός έπαθε, όταν πειράστηκε, μπορεί να βοηθήσει αυτούς που πειράζονται (Εβρ.β:17-18).  Ομοιώθηκε με εμάς σε όλα. Επομένως, πειράστηκε, για αυτό και είναι γεμάτος έλεος και πιστότητα στη σταυρική του θυσία.

Έζησε την ανθρώπινη, αν θέλετε, αδυναμία της σάρκας σε όλες της τις εκδηλώσεις. Έζησε την απογοήτευση, την ανθρώπινη κούραση, την πείνα, τη δίψα, τον πειρασμό, για αυτό με έλεος στην καρδιά του, και πιστότητα έκανε την εξιλέωση στο σταυρό. Για αυτό και μπορεί να βοηθήσει όλους εμάς που έχουμε πειρασμούς, και δοκιμάζεται η πίστη μας. Επειδή, δεν έχουμε αρχιερέα, που δεν μπορεί να συμπαθήσει στις ασθένειές μας, αλλά έχουμε αρχιερέα ο οποίος πειράστηκε σε όλα, κατά τη δική μας ομοιότητα, χωρίς αμαρτία (Εβραίους 4:14).

Αδελφοί, κάθε άνθρωπος που περνάει από αυτόν τον κόσμο υπομένει το δικό του μέτρο προβλημάτων. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό. Σίγουρα είναι συνέπεια της πνευματικής πτώσης του ανθρώπου, καθώς ζούμε τώρα σε ένα κόσμο μακριά από το Θεό, διεφθαρμένο. Τόσο η φύση μας φθείρεται, ο φυσικός άνθρωπος, αλλά και η ψυχή μας, το πνευματικό μέρος της ύπαρξής μας. Υπάρχει κακία, υπάρχει αδικία, εκμετάλλευση. Και κυρίως μας φαίνεται φυσιολογική, όχι απλά αναμενόμενη. Όλα αυτά είναι αποτελέσματα της πτώσης του ανθρώπου. Εξαιτίας αυτού η ζωή μας είναι γεμάτη πιο πολύ από λύπες και όχι από χαρές.

Ένας από τους φίλους του Ιώβ αποτύπωσε αυτή την πραγματικότητα με τα εξής λόγια: Αλλ' ο άνθρωπος γεννιέται για τη λύπη, καθώς τα νεογέννητα των αετών, για να πετούν ψηλά (Ιώβ 5:7). Ο ίδιος ο Ιώβ απαντώντας σε έναν άλλο από τους φίλους του είπε, Άνθρωπος γεννημένος από γυναίκα είναι ολιγόβιος, και γεμάτος ταραχή (Ιώβ 14:1).

Τι να πρωτοσκεφτεί κανένας; Να θυμηθεί κανένας τις φυσικές καταστροφές; Να σκεφτεί τα προβλήματα που δημιουργούνται εξαιτίας της ανθρώπινης ολιγωρίας, ή της αδιαφορίας; Πας σε ένα νοσοκομείο και βλέπεις τον πόνο, την απελπισία. Πας σε ένα δικαστήριο και ακούς ιστορίες τρέλας από την κακία των ανθρώπων, ακόμη και μέσα στην ίδια οικογένεια. Ο άνθρωπος γεννιέται για τη λύπη. Ο άνθρωπος που γεννιέται από γυναίκα είναι γεμάτος ταραχή.

Δεύτερη φορά αναφέρει στην προς Εβραίους πως ο Χριστός πειράστηκε σε όλα. Ξέρει πολύ καλά πως λειτουργούμε σαν άνθρωποι, έχει γνωρίσει την κάψα του πειρασμού, της αμφιβολίας, της αγωνίας, της απομόνωσης, της αμφισβήτησης. Δεν αμάρτησε όμως. Το ότι τα γνωρίζει όλα αυτά καλά, όμως, σημαίνει πως μπορεί να βοηθήσει, να συμπαθήσει. Πειρασμός είναι κάθε δοκιμασία πίστης, καθετί (ευχάριστο ή δυσάρεστο) που έρχεται και αμφισβητεί την αγαθότητα, την αγάπη, τη σοφία, ή τη δύναμη του Θεού.

Και πως βοηθάει ο Χριστός; Ας πλησιάζουμε, λοιπόν, με παρρησία στον θρόνο της χάρης, για να πάρουμε έλεος, και να βρούμε χάρη προς βοήθεια σε καιρό ανάγκης (Εβραίους 4:15). Ο Χριστός μας δίνει χάρη κι έλεος. Μας δίνει δυνάμεις για να αντέξουμε. Σοφία για να ξέρουμε πώς να φερθούμε.

Είναι τα πράγματα άσχημα οικονομικά, ή στο σπίτι; Υπάρχει αρρώστια, ή σοβαρή οικογενειακή διαφωνία; Έχεις κάποιο πειρασμό και βρίσκεσαι σε δίλημμα; Ο Χριστός δίνει χάρη κι έλεος. Γιατί; Γιατί έγινε άνθρωπος και σε καταλαβαίνει. Ξέρει τι σημαίνει να σου γυαλίζει η αμαρτία. Γνωρίζει τι σημαίνει να γίνεσαι το αντικείμενο του γέλιου, της ειρωνείας, της περιφρόνησης όταν  Για αυτό δεν σε κατακρίνει. Σου δίνει δύναμη να αντέξεις (εδώ είναι το έλεος) και χάρη να σταθείς σωστά.

Όταν ο ίδιος ο Γιος του Θεού προσεύχεται και λέει «Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες;» να είσαι σίγουρος πως σε καταλαβαίνει όταν σε καίει η απογοήτευση, η μοναξιά, όταν νοιώθεις το Θεό μακριά Σου. Δεν σε κατακρίνει, εμείς κατακρίνουμε τους άλλους. Αυτός καταλαβαίνει!

Έβδομο και τελευταίο, ο Χριστός έπρεπε να γίνει άνθρωπος για να είναι Αυτός το πρότυπο της ζωής μας. Αφού μας καταλαβαίνει κι έχει ζήσει ότι ζούμε κι εμείς, μπορεί να είναι παράδειγμα. Βλέπετε η ζωή του σαν άνθρωπος ήταν τέτοια που δεν μπορούμε να σκεφτούμε, «ναι, αλλά αυτός ήταν το Χριστός, δεν με καταλαβαίνει». Με καταλαβαίνει.

Είχε την εξουσία όταν πειράστηκε στην έρημο, να πει στις πέτρες να γίνουν ψωμί, αλλά δεν το έκανε. Δεν χρησιμοποίησε τη θεϊκή του φύση για να αποφύγει τους πειρασμούς, ή για να τους αντιμετωπίσει πιο εύκολα. Οι πειρασμοί ήταν αληθινοί και πέρα για πέρα πραγματικοί. Και τους αντιμετώπισε σαν άνθρωπος, με τέτοιο τρόπο, ώστε να μας πει, «κάνε κι εσύ τώρα το ίδιο». Και αυτό λέει: Όποιος λέει ότι μένει σ' αυτόν, οφείλει, όπως εκείνος περπάτησε, έτσι κι αυτός να περπατάει (Α΄ Ιωάν.β:6).

Στην Α’  Πέτρου λέει πως μας άφησε παράδειγμα για να περπατήσουμε στα ίχνη του. Και του Θεού ο σκοπός για τη ζωή μας είναι ο Χριστός να μορφωθεί μέσα μας (Γαλ.δ:19, Ρωμ.η:29).

Όποια ηλικία και να έχω, ο Χριστός είναι το παράδειγμά μου. Αν είμαι μικρός μαθαίνω πως υποτάσσονταν στους γονείς του. Αν είμαι μεγάλος μαθαίνω πως έζησε υποταγμένος στου Θεού το θέλημα. Αν έχω εχθρούς μαθαίνω πως τους φέρθηκε. Αν έχω φίλους το ίδιο. Αν είμαι φτωχός, μαθαίνω πως κι Εκείνος δεν είχε που να ‘κλίνει’ το κεφάλι του. Αν είμαι απομονωμένος ακόμη κι από την οικογένειά μου, ο Χριστός με εμπνέει γιατί σε ορισμένες στιγμές η δική του οικογένεια πίστευε πως είναι «εκτός εαυτού». Σε κάθε φάση της ζωής μου, ο Χριστός επειδή ήταν άνθρωπος είναι το πρότυπο που πρέπει να ακολουθήσω.

Ο Χριστός έπρεπε να γίνει άνθρωπος, για να

-αντιπροσωπεύσει (Ρωμ.ε:18-19) την ανθρωπότητα

-αντικαταστήσει (Εβρ.β:16-17) κάθε άνθρωπο όταν τιμωρήθηκε από το Θεό στο σταυρό στη δική μας θέση.

-μεσιτεύσει (Α΄ Τιμ.β:5) ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο.

-εξουσιάσει στη δημιουργία (Ματθ.κη:18, Εφες.α:22) όπως ήταν το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο.

-γίνει η  απαρχή για τη δική μας ανάσταση (Φιλιπ.γ:20-21)

-μπορεί να μας καταλαβαίνει (Εβρ.β:18, 4:15-16) Εμείς οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουμε τους άλλους, συχνά τους κρίνουμε. Ο Χριστός όμως, μας καταλαβαίνει.

-δώσει παράδειγμα για τη ζωή μας (Α’  Ιωάν.β:6)

Τέλος ας θυμόμαστε πως ο Χριστός δεν απέβαλε την ανθρώπινη φύση του μετά την ανάσταση Του. Την έχει όμως, ένδοξη. Εμφανίστηκε στους μαθητές του με τις τρύπες από τα καρφιά στα χέρια του (Ιωάν.κ:25-27). Είχε σάρκα και οστά. Είπε στους μαθητές: Δείτε τα χέρια μου και τα πόδια μου, ότι εγώ ο ίδιος είμαι· ψηλαφήστε με και δείτε· επειδή, ένα πνεύμα δεν έχει σάρκα και κόκαλα, όπως βλέπετε εμένα ότι έχω (Λουκ.κδ:39). Κι όταν αναλήφθηκε δύο άγγελοι εμφανίστηκαν στους μαθητές και είπαν: Άνδρες Γαλιλαίοι, γιατί στέκεστε κοιτάζοντας στον ουρανό; Αυτός ο Ιησούς, που αναλήφθηκε από σας στον ουρανό, θάρθει έτσι, με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να πορεύεται στον ουρανό (Πράξ.α:11).

Η αλήθεια λοιπόν, είναι πως έχουμε «άνθρωπο» στον ουρανό. Τέλειος άνθρωπος μεσιτεύει για μας. Ο Χριστός συνεχίζει και συμπαθεί και προσεύχεται γιατί δεν σταμάτησε να είναι άνθρωπος.