ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ (11)

ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Η λέξη κλειδί σ’ αυτό το κεφάλαιο είναι «ανάπαυση». Σ’ ένα κεφάλαιο με 16 εδάφια αναφέρεται 9 φορές και περιγράφει την ανάπαυση του Θεού. Δεν αναφέρεται στη φυσική ανάπαυση, αλλά μάλλον στην ειρήνη και την ικανοποίηση που ακολουθεί όταν τελειώσει ένα έργο. Την έβδομη μέρα, ο Θεός αναπαύθηκε απ’ τα έργα Του. Όμως, πώς αναπαύθηκε; Κουράστηκε μήπως σωματικά; Θα μπορούσε να συνεχίσει ασταμάτητα να προφέρει λόγους και να δημιουργεί χωρίς να κουραστεί καθόλου. Η ανάπαυση του Θεού είναι η κατάπαυση από έργα μαζί με μια βαθιά ειρήνη επειδή η αποστολή εκπληρώθηκε. Είναι μια ανάπαυση της καρδιάς, που έρχεται μόνο μέσα από μια απόλυτη πίστη σε ό,τι ο Θεός έχει κάνει.

Εβρ.δ:1 Ο Παύλος εδώ μιλάει για μια άλλη κατάπαυση που είναι για μας, άρα δεν είναι η γη Χαναάν. Πάλι κτυπάει την καλβινιστική θεωρία. Τι να φοβηθείς αφού σώθηκες; Εδώ όμως λέει να φοβόμαστε. Και αλλού λέει να εργαζόμαστε τη σωτηρία μας με φόβο και τρόμο μη τυχόν μας βρει χαλαρούς ο Σατανάς και μας πατάξει.

Αν ο λόγος που ακούς δεν είναι ενωμένος με πίστη που βγαίνει από την καρδιά, είναι λόγια που πετούν και φεύγουν.  

Χωρίς πίστη κανείς δεν μπορεί να ευαρεστήσει το Θεό. Ούτε τα λόγια Του μπορείς να ακούσεις, να τα καταλάβεις, να έρθει αποκάλυψη.

Διαφορετικά είναι να ξέρεις ένα σωρό εδάφια μέσα από το λόγο του Θεού σαν ποιηματάκια, και διαφορετικά όλα αυτά τα λόγια να είναι ενωμένα με την πίστη.

Και τότε, όταν ενώνεται ο λόγος του Θεού με την πίστη μέσα μας, τότε ο Θεός δίνει αποκαλύψεις.

Εβρ.δ:2,3 Ματθ.ια:28-30 εδώ μιλάει για μια ανάπαυση. 

Θέλεις να αναπαυθείς; Πάρε το ζυγό του Κυρίου. Είναι σχήμα οξύμωρο. Ο ζυγός του Χριστού απαιτεί πίστη. Και τότε το έργο Του είναι το πιο όμορφο και το πιο ευλογημένο. Όταν όμως χάσεις την πίστη…..         

Εβρ.δ:3  δεν μιλάει για την ουράνια ανάπαυση, αλλά για μια ανάπαυση που είναι τώρα. Και αυτός ο Σαββατισμός που απολαμβάνουμε τώρα, είναι η πλήρωση με το Άγιο Πνεύμα.

Ψαλμ.95:11 Αν αυτή την κατάπαυση πού θέλει να σου δώσει ο Θεός δεν τη δεχτείς, τι γίνεται;

Σημαίνει ότι υπάρχει απιστία, παροργίζεις το Θεό και δεν σε δέχεται. Κάποια στιγμή θα γράψει ΕΧΑΒΩΘ (η δόξα ανεχώρησε). Αυτό έγινε όταν οι Βαβυλώνιοι έκαψαν το Ναό. Ανάμεσά μας πρέπει να γράφει ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ.

Αν και τα έργα Αυτού τελείωσαν…… Ο Θεός έκανε τον κόσμο σε 6 μέρες και την 7η μέρα αναπαύτηκε και την ονόμασε Σάββατο, που θα πει ανάπαυση.

Εδώ τώρα δίνει μια πολύ όμορφη έννοια. Όταν ο Θεός έφθασε στην 6^η μέρα και τελείωσε με τη δημιουργία, πως μπορούσε να αναπαυτεί αφού ήξερε ότι ο Αδάμ και η Εύα θα αμάρταναν; Ότι οι άνθρωποι που θα γεννηθούν μετά τον Αδάμ και την Εύα θα αμαρτήσουν και θα γεμίσει η γη με αμαρτία;

Ο Θεός μέσα στην πρόγνωσή Του γνώριζε τα πάντα, κάθε τι που θα γινόταν πάνω στη Γή. Είδε τον αμνό τον εσφαγμένο από καταβολής κόσμου. Στην Α' Πέτρ.α:20 λέει τον προεγνωσμένο από καταβολής κόσμου. Έτσι όταν δημιούργησε σε 6 μέρες, για το Θεό, είχε τελειώσει όλο το έργο Του. Εφόσον έκανε τον άνθρωπο κι εφ' όσον υπήρχε το εξιλαστήριο μέσο σαν λόγος μέσα στη διάθεση του Θεού, για το Θεό είχαν παύσει τα έργα Του, κι έτσι αναπαύτηκε. Η ανάπαυση αυτή είναι τύπος της αιώνιας ανάπαυσης που θα έχει ο Θεός όταν θα έχει την εκκλησία Του κοντά Του.  

Τότε θα αναπαυθεί ο Θεός (αν και ο Θεός δεν κουράζεται). Ο Ιησούς Χριστός είπε: Εγώ και ο Πατήρ μου μέχρι τώρα εργαζόμαστε. Άρα στην ουσία ο Θεός δεν αναπαύθηκε. Μέχρι τώρα εργάζεται συνέχεια.

Εβρ.δ:4 Διότι είπεν εν μέρει τινί περί της εβδόμης ούτω· Και κατέπαυσεν ο Θεός εν τη ημέρα τη εβδόμη από πάντων των έργων αυτού·

Την 7η μέρα τελείωσε ο Θεός απ’ όλα τα έργα Του. Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο 6 μέρες να εργάζεται και την 7^η μέρα που είναι το ΣΑΒΒΑΤΟ, ο Θεός ήθελε να αναπαύεται.

Στην Παλαιά Διαθήκη τους είπε: Έξ.κ:9-10 «εξ ημέρας εργάζου και κάμνε πάντα τα έργα σου· η ημέρα όμως η εβδόμη είναι σάββατον Κυρίου του Θεού σου· μη κάμης εν ταύτη ουδέν έργον, μήτε συ, μήτε ο υιός σου, μήτε η θυγάτηρ σου, μήτε ο δούλός σου, μήτε η δούλη σου, μήτε το κτήνός σου, μήτε ο ξένος σου, ο εντός των πυλών σου».

Όμως ο απόστολος Παύλος λέει στην Κολ.β:16: «Ας μη σας κρίνη λοιπόν μηδείς διά φαγητόν ή διά ποτόν ή διά λόγον εορτής ή νεομηνίας ή σαββάτων, τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού».

Ρωμ.ιδ:5-6 «Άλλος μεν κρίνει μίαν ημέραν αγιωτέραν παρά άλλην ημέραν, άλλος δε κρίνει ίσην πάσαν ημέραν. Ας ήναι έκαστος πεπληροφορημένος εις τον ίδιον αυτού νούν. Ο παρατηρών την ημέραν παρατηρεί αυτήν διά τον Κύριον, και ο μη παρατηρών την ημέραν διά τον Κύριον δεν παρατηρεί αυτήν. Ο τρώγων διά τον Κύριον τρώγει· διότι ευχαριστεί εις τον Θεόν. Και ο μη τρώγων διά τον Κύριον δεν τρώγει, και ευχαριστεί εις τον Θεόν».

Όμως πρέπει να προσέχουμε μήπως πέσουμε στην παγίδα και δεν αγιάζουμε καμία μέρα. Ο Θεός δεν σου ορίζει ποια, αλλά πρέπει να αφιερώνουμε μία μέρα στον Κύριο.

Η ημέρα του Κυρίου αρχίζει από την αρπαγή και μετά. Είναι η μέρα που «…θέλει καίει ως κλίβανος· και πάντες οι υπερήφανοι και πάντες οι πράττοντες ασέβειαν θέλουσιν είσθαι άχυρον· και η ημέρα η ερχομένη θέλει κατακαύσει αυτούς, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, ώστε δεν θέλει αφήσει εις αυτούς ρίζαν και κλάδον» (Μαλ.δ:1). Είναι η μέρα που θα έρθει ο Χριστός να κάνει κρίση, να εγκαθιδρύσει τη Χιλιετή βασιλεία, να δέσει το Σατανά και όλα τα υπόλοιπα γεγονότα μέχρι την αιωνιότητα. Αυτή είναι η μέρα του Κυρίου. Η Κυριακή. Οι υπόλοιπες 6 μέρες, τα υπόλοιπα 6000 χρόνια τα έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο να ζήσει πάνω στη Γη και να πάρει τις αποφάσεις του. Και ξεχωρίζει την Κυριακή ημέρα από τις ημέρες του ανθρώπου.

Ας μη μας κρίνει λοιπόν κανείς για φαί για ποτό, για λόγο εορτής, νεομηνίας ή Σαββάτου. Τακτές ημερομηνίες δεν υπάρχουν για το Χριστιανό. Είναι όλα ελεύθερα. Όλα τα έχει αγιάσει ο Χριστός με το αίμα Του και περιμένει να ζήσουμε εμείς μ’ αυτούς τους κανόνες πλέον με μοναδικό στόχο να ευαρεστήσουμε το Θεό. Τότε, όλα τακτοποιούνται.

Μιλάει λοιπόν ο Παύλος σ’ αυτό το κεφάλαιο για κάποια ανάπαυση, κάποιο Σαββατισμό, όπως λέει στο κείμενο, την οποία υποσχέθηκε ο Θεός στους πιστούς της Παλαιάς Διαθήκης, κάτω από τον τύπο του Σαββάτου. Και έρχεται τώρα να μας δείξει τη μεγαλύτερη εκπλήρωση αυτής της ανάπαυσης που είναι το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος μέσα στο λαό του Θεού.

Θέλει να αποδείξει στους Εβραίους, ότι το Σάββατο και οι γιορτές για τα οποία κόπτονταν, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανάπαυση του Πνεύματος του Θεού μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Δείχνει λοιπόν διαδοχικά αυτή την ανάπαυση που τους υποσχέθηκε ο Θεός.

Την πρώτη φορά ήταν η γη Χαναάν. Και λέει ότι η γενιά που παρόργισε τον Κύριο μέσα στην έρημο δεν μπήκε μέσα στην κατάπαυση γιατί απίστησαν, και για τη σκληροκαρδία τους. Η απιστία φέρνει σκλήρυνση.