Όπως είδαμε στο δεύτερο κεφάλαιο, ο Θεός είναι η πηγή των χαρισμάτων, και
Αυτός τα μοιράζει σύμφωνα με το θέλημά Του.
Κάθε διδασκαλία ή πρακτική που
προωθεί την κατανομή ή την ενέργεια των πνευματικών χαρισμάτων σύμφωνα με
ανθρώπινες επιθυμίες και σχέδια είναι λάθος.
Τα εδάφια δηλώνουν επανειλημμένα ότι κάθε χάρισμα έρχεται από «το αυτό
πνεύμα», επαναλαμβάνοντας τα εδάφια 4-6. Το γεγονός ότι οι άνθρωποι παίρνουν
διαφορετικά χαρίσματα δεν είναι βάση για υπερηφάνεια, ανταγωνισμό, διχασμό ή
διαμάχες, γιατί όλα τα χαρίσματα προέρχονται από «ένα και το αυτό πνεύμα»
(εδ.11).
Στο τρίτο κεφάλαιο είδαμε ότι ο Θεός χορηγεί τα χαρίσματα προς όφελος όλων.
Ενώ εκδηλώνονται μέσα από άτομα, αποσκοπούν στην οικοδομή του σώματος.
Εν προκειμένω, μια ερώτηση προκύπτει ως προς το κατά πόσο τα χαρίσματα
ανήκουν σε άτομα ή στην εκκλησία. Αν κάποιος δώσει μια προφητεία, αυτό σημαίνει
ότι έχει μόνιμα το χάρισμα της προφητείας, ή θα πρέπει να λέμε ότι απλά
εξάσκησε το χάρισμα της προφητείας, σε μια ιδιαίτερη περίσταση; Αν κάποιος
προσευχηθεί για κάποια άρρωστα άτομα και αυτά θεραπευτούν αμέσως, θα πρέπει να
τον προσδιορίσουμε σαν θεραπευτή; Έχει μόνιμα το χάρισμα της θεραπείας, και αν
ναι, θα πρέπει να φέρνουμε συνέχεια σ’ αυτόν τους αρρώστους για προσευχή; Θα
υπάρξει οποιοδήποτε αποτέλεσμα αν ζητήσουμε από κάποιον να προσευχηθεί για τους
αρρώστους, αν αυτός δεν αξιώνει αυτό το χάρισμα, ή θα πρέπει να τους πάμε
αποκλειστικά σε ένα αναγνωρισμένο «θεραπευτή»; Είναι σωστό να διαφημίζουμε,
όπως έκανε ένας αυτοαποκαλούμενος «Απόστολος» τον εαυτό του σε ένα χαρισματικό
περιοδικό, ότι κάποιος έχει και τα εννέα χαρίσματα του πνεύματος;
Για να απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά, πρέπει να συμβιβάσουμε δύο σκέλη της
Βιβλικής σκέψης. Από τη μία μεριά, τα εδάφια 8-10 λένε ότι ο Θεός δίνει
ξεχωριστά χαρίσματα σε συγκεκριμένα άτομα: ένα χάρισμα δίνεται «σε ένα», και
διαφορετικό χάρισμα δίνεται «σε άλλο». Τα εδάφια 29-30 δείχνουν ότι κάποιοι,
αλλά όχι όλοι, «ενεργούν θαύματα» και «έχουν χαρίσματα ιαμάτων».
Από την άλλη μεριά, το γενικό θέμα της Α’ Κορ.ιβ είναι ότι ο Θεός δίνει τα
χαρίσματα προς το συμφέρον όλων (εδ.7) για να λειτουργήσουν μέσα στο «ένα σώμα»
(εδ.13). Ακριβώς όπως το πόδι ή το αυτί δεν μπορεί να λειτουργήσει ανεξάρτητα
από το υπόλοιπο σώμα, τα μέλη της εκκλησίας δεν μπορούν να λειτουργήσουν ξέχωρα
από την υπόλοιπη εκκλησία (εδ.15-25).
Ο Ιησούς είχε υποσχεθεί θαύματα και θεραπεία σε όλους τους πιστούς, όχι
μόνο σε λίγους εκλεκτούς: «Σημεία δε εις
τους πιστεύσαντας θέλουσι παρακολουθεί ταύτα, Εν τω ονόματί μου θέλουσιν εκβάλλει
δαιμόνια· θέλουσι λαλεί νέας γλώσσας· όφεις θέλουσι πιάνει· και εάν θανάσιμόν
τι πίωσι, δεν θέλει βλάψει αυτούς· επί αρρώστους θέλουσιν επιθέσει τας χείρας,
και θέλουσιν ιατρεύεσθαι» (Μάρκ.ις:17-18).
Ομοίως, όλοι οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας, όχι μόνο ορισμένοι «θεραπευτές»,
έχουν τα προσόντα να προσευχηθούν για τους αρρώστους για να θεραπευτούν: Ασθενεί τις μεταξύ σας; ας προσκαλέση τους
πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και ας προσευχηθώσιν επ' αυτόν, αλείψαντες αυτόν με
έλαιον εν τω ονόματι του Κυρίου. Και η μετά πίστεως ευχή θέλει σώσει τον
πάσχοντα, και ο Κύριος θέλει εγείρει αυτόν· και αμαρτίας αν έπραξε, θέλουσι
συγχωρηθή εις αυτόν (Ιάκ.ε:14-15).
Ίσως η καλύτερη εξήγηση είναι ότι το Πνεύμα δίνει χαρίσματα στην εκκλησία
που ενεργούνται μέσα από μεμονωμένους πιστούς, όπως θέλει και ανάλογα με την
ανάγκη. Τα χαρίσματα λειτουργούν μέσω ατόμων, αλλά κάθε εκδήλωση είναι ένα δώρο
στο σώμα, και όχι απλά για το άτομο, μέσω του οποίου ενεργείται. Κάποιος ασκεί
επανειλημμένα το ίδιο χάρισμα, όχι επειδή το κατέχει, αλλά επειδή μπορεί εύκολα
να ασκήσει πίστη γι’ αυτό, ξανά και ξανά. Κάθε εκδήλωση είναι όπως το «πνεύμα»
- όχι το άτομο - «θέλει» και «λειτουργεί» στην εκκλησία (Α’ Κορ.ιβ:11).
Κάτω από αυτή την έννοια, δεν ασκεί ο καθένας κάθε χάρισμα, αλλά καθένας
μπορεί να ασκήσει οποιοδήποτε χάρισμα. Κανένα χάρισμα δεν είναι στην
αποκλειστική κατοχή ενός μικρού αριθμού εκλεκτών. Αυτή η αντίληψη φαίνεται να
είναι ο μόνος τρόπος για την επίλυση των δύο φαινομενικά πολύ διαφορετικών
εδαφίων σχετικά με το χάρισμα της προφητείας: ο Θεός επιτρέπει μόνο μερικούς
ανθρώπους να προφητεύουν (τουλάχιστον σε μια ιδιαίτερη περίπτωση) αλλά δίνει
στον καθένα την άδεια να προφητεύει (καθώς Αυτός κινείται). «Είναι δε διαιρέσεις χαρισμάτων, το Πνεύμα
όμως το αυτό·... Διότι εις άλλον μεν δίδεται διά του Πνεύματος λόγος σοφίας,
εις άλλον δε λόγος γνώσεως …. εις άλλον δε ενέργειαι θαυμάτων, εις άλλον δε προφητεία…»
(Α’ Κορ.ιβ:4, 8, 10). «Διότι δύνασθε ο
εις μετά τον άλλον να προφητεύητε πάντες….» (Α’ Κορ.ιδ:31).
Τονίζοντας το γεγονός ότι τα χαρίσματα μπορούν να ενεργηθούν απ’ όλους, μας
βοηθά ν’ αποφύγουμε την πνευματική υπερηφάνεια και μας ενθαρρύνει να
παραμείνουμε εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλο και φυσικά από το Άγιο Πνεύμα. Ενώ
είναι πρέπον να εμπιστευόμαστε και να εκτιμούμε τα άτομα που παραχωρούνται στο
Θεό για να ενεργηθούν τα διάφορα χαρίσματα, δεν πρέπει να βασιζόμαστε σε αυτά,
αλλά στο Πνεύμα το Άγιο και το σώμα σαν σύνολό. Αν χρειαζόμαστε ένα λόγο σοφίας
ή θεραπεία, και κανείς απ’ όσους έχουν εμπειρία στο συγκεκριμένο χάρισμα δεν
είναι παρών, μπορούμε να ενωθούμε με πίστη με τους υπόλοιπους, με εμπιστοσύνη
ότι ο Θεός να ικανοποιήσει την ανάγκη.
Σ’ ένα συνεργαζόμενο περιβάλλον, τιμούμε και εμπιστευόμαστε τους
πνευματικούς εργάτες, όπως όταν ζητάμε από τους πρεσβύτερους να προσευχηθούν
για τους ασθενείς, σύμφωνα με τον Ιάκ.ε:14-15. Αν όμως προκύψει μια επείγουσα
ανάγκη στην καθημερινή ζωή μας, ή εάν προκύψει μια ξαφνική ευκαιρία καθώς
ομολογούμε σε κάποιον, δεν αισθανόμαστε αβοήθητοι επειδή δεν υπάρχει ένας
εργάτης. Δεδομένου ότι κάθε πιστός είναι μια προέκταση της εκκλησίας και λειτουργεί
σαν αντιπρόσωπος της στον κόσμο γύρω του, ο καθένας μας μπορεί να προσευχηθεί
για θεραπεία, θεία προστασία, ή κάποιο άλλο θαύμα, όπως το Μάρκ.ις:16-17 μας
υπόσχεται.
