και τα πνεύματα των προφητών
υποτάσσονται εις τους προφήτας· διότι ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας, αλλ'
ειρήνης. Καθώς εν πάσαις ταις εκκλησίαις των αγίων..... πάντα ας γίνωνται
ευσχημόνως και κατά τάξιν. (Α’
Κορ.ιδ:32-33, 40).
Τα δώρα του πνεύματος υπόκεινται στον έλεγχο του χρήστη. Όταν ο Θεός δίνει
χαρίσματα, δεν παρακάμπτει την ανθρώπινη βούληση. Διατηρούμε ακόμα την επιλογή
να χρησιμοποιήσουμε τα χαρίσματα του Θεού, σωστά ή όχι.
Ο Θεός βέβαια, περιμένει να τα χρησιμοποιήσουμε κατάλληλα. Η αρχή αυτή
ισχύει για όλες τις ευλογίες του Θεού, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας μας
της ζωής, της υγείας, των υλικών αγαθών, των οικονομικών, των ταλέντων, των
ικανοτήτων, της διακονίας, και των υπερφυσικών χαρισμάτων.
Κάποιοι λένε ότι επειδή τα χαρίσματα του Πνεύματος είναι υπερφυσικά, αυτοί
που τα έχουν, μπορούν λίγο ή καθόλου να τα ελέγξουν. Νομίζουν ότι ο Θεός
κυριεύει τον πιστό, ώστε να ενεργεί σχεδόν ασυνείδητα, υπό το κράτους έκστασης
ή σαν ρομπότ. Αλλά ο Θεός σέβεται πάντα την ανθρώπινη προσωπικότητα και θέληση,
γιατί μας δημιούργησε κατά την εικόνα Του, νοήμονα, ορθολογικά, ηθικά όντα
με τη δύναμη της επιλογής. Σε όλες τις εκδηλώσεις, οι πιστοί πρέπει να
παραδίδονται στο Θεό, αλλά ο Θεός επιτρέπει να διατηρούν έναν βαθμό ελέγχου.
Σαν αναπόφευκτη συνέπεια αυτής της ελευθερίας της επιλογής, υπάρχει πάντα η
δυνατότητα για κακή χρήση.
Σαν ένα παράδειγμα από την Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός έδωσε στο Μωυσή δύναμη να
φέρει νερό από ένα βράχο για το λαό Ισραήλ, λέγοντάς του να μιλήσει στο βράχο.
Αντ’ αυτού, ο Μωυσής χτύπησε το βράχο οργισμένος από την επαναστατικότητα του
Ισραήλ. Δεδομένου ότι ο Μωυσής παράκουσε το Θεό σ’ αυτό το θέμα, ο Θεός δεν τον
άφησε να μπει στη γη της επαγγελίας (Αριθ.κ:7-12).
Εξαιτίας της ενδεχόμενης κακής χρήσης, η Α’ Κορ.ιδ:32 λέει, «και τα πνεύματα των προφητών υποτάσσονται εις
τους προφήτας».
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελέγξει ή να διατάξει το Πνεύμα του Θεού, αλλά το
Πνεύμα λειτουργεί μέσω του ανθρώπινου πνεύματος και ο άνθρωπος μπορεί να
ασκήσει έλεγχο στο δικό του πνεύμα. Ο Θεός διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο στην
απονομή των πνευματικών χαρισμάτων, αλλά δίνει μεγάλη ελευθερία στους ανθρώπους
αναφορικά με τη χρήση τους. Ενώ εμείς δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ποιο
χάρισμα θα πάρει ο καθένας, και ενώ δεν πρέπει να προσπαθούμε να αναγκάσουμε
ένα ορισμένο χάρισμα να λειτουργήσει όταν, όπου, και όπως εμείς θέλουμε, έχουμε
προσωπική ευθύνη να χρησιμοποιήσουμε τα χαρίσματα όπως ο Θεός τα σχεδίασε — για
τη δόξα Του, για την οικοδομή του σώματος, καθώς και με αγάπη για όλους τους
εμπλεκόμενους.
Η γλωσσολαλιά είναι ένα καλό παράδειγμα. Συμβαίνει, καθώς το Πνεύμα δίνει
το «ἀποφθέγγεσθαι» (Πράξ.β:4), όχι
από ανθρώπινη εκμάθηση ή μίμηση των ήχων. Όταν κάποιος λαμβάνει το Άγιο Πνεύμα
για πρώτη φορά, θα μιλήσει σε άγνωστες γλώσσες σαν αρχικό σημείο, και στις
περισσότερες περιπτώσεις, σποραδικά, θα συνεχίσει να μιλά σε γλώσσες στην
προσωπική λατρευτική ζωή του. Καθώς αυξάνει εν Κυρίω, θα μάθει να παραχωρείται
στο Θεό, να προσεύχεται ένθερμα και να μιλά συχνότερα σε γλώσσες. Ενώ η γλώσσα
συνεχίζει να είναι από το Θεό, το άτομο μπορεί να αρχίσει να γλωσσολαλεί οπουδήποτε,
και ως εκ τούτου έχει την ευθύνη να ασκήσει αυτό το χάρισμα κατάλληλα.
Στην περίπτωσή μου, μιλάω σε γλώσσες κάθε φορά που θα γονατίσω να
προσευχηθώ. Υπό κανονικές συνθήκες, ωστόσο, δεν θα ήταν σκόπιμο να γονατίσω στο
διάδρομο του σούπερ μάρκετ, στη μέση μιας εθνικής οδού, ή στην τάξη ενός
σχολείου και να αρχίσω να προσεύχομαι δυνατά σε γλώσσες. Αν το έκανα, το Πνεύμα
θα μου έδινε λέξεις ώστε να μιλήσω σε γλώσσες - όχι η σάρκα μου ή ο διάβολος -
όμως ο χρόνος και ο τόπος είναι ακατάλληλος. Αντί να δοξαστεί ο Κύριος, να
ελκυστούν αμαρτωλοί σε Αυτόν, και να οικοδομηθούν οι αδελφοί, μια τέτοια χρήση
θα ήταν εμπόδιο, περισπασμός, και μομφή.
Κάποιοι λένε ότι ο Θεός θα σταματήσει κάθε καταχρηστική χρήση του
χαρίσματος. Άλλοι αναφέρουν την κακομεταχείριση ενός χαρίσματος, σαν απόδειξη
ότι όλα όσα ισχυριζόμαστε ότι είναι πνευματικές εκδηλώσεις είναι ψευδή, και
κάποιοι χρησιμοποιούν τις καταχρήσεις για να υποστηρίξουν ότι δεν πρέπει να
επιδιώκουμε υπερφυσικές εκδηλώσεις.
Όμως, το αντίδοτο για την κακή χρήση ή κατάχρηση δεν είναι η αχρηστία αλλά
η σωστή χρήση. Επιπλέον, τέτοιοι άνθρωποι απλά δεν καταλαβαίνουν πως λειτουργεί
ο Θεός. Ο Θεός ανταποκρίνεται στην πίστη, όπου τη βρίσκει. Εκπληρώνει το λόγο
Του σε όλους όσους Τον επικαλούνται, και όταν δίνει ένα χάρισμα, δίνει επίσης
την εξουσία αλλά και την ευθύνη της χρήσης του.
Ο Ιησούς δίδαξε, «Μη δώσητε το άγιον
εις τους κύνας μηδέ ρίψητε τους μαργαρίτας σας έμπροσθεν των χοίρων, μήποτε
καταπατήσωσιν αυτούς με τους πόδας αυτών και στραφέντες σας διασχίσωσιν»
(Ματθ.ζ:6).
Μ’ αυτό τον τρόπο έδειξε, ότι ορισμένες χρήσεις των άγιων ευλογιών και
πνευματικών χαρισμάτων δεν φέρνουν το σωστό αποτέλεσμα, είναι ακατάλληλες ή
επιβλαβείς. Ο Παύλος έγραψε για το έθνος Ισραήλ, «Διότι ανεπίδεκτα μεταμελείας είναι τα χαρίσματα και η πρόσκλησις του
Θεού» (Ρωμ.ια:29). Ακόμα κι αν το Ισραήλ σαν έθνος απέτυχε να εκπληρώσει το
σκοπό του Θεού, ο Θεός συνέχισε να εργάζεται ανάμεσά τους, για να τους
ανακατευθύνει πίσω στο σχέδιό Του.
Έτσι, ένα άτομο μπορεί να έχει πίστη για ένα γνήσιο θαύμα από το Θεό, αλλά
στη συνέχεια να καταχραστεί αυτό το θαύμα για προβολή του εαυτού του, για να
υποστηρίξει μια ψευδοδιδασκαλία, να επιθυμήσει κοσμική φήμη, ή να επωφεληθεί
υλικά.
Ένα παράδειγμα είναι η θεραπεία του Νεεμάν από την λέπρα μέσα από τη
διακονία του Ελισσαιέ. Ο Ελισσαιέ αρνήθηκε την χρηματική προσφορά του Νεεμάν,
αλλά ο Γιεζεί ο υπηρέτης του, αργότερα πήρε χρήματα και ρούχα από το Νεεμάν και
με αυτό τον τρόπο επήλθε θεία δίκη (Β΄ Βας.ε.)
Δεν πρέπει να κατηγορούμε το Θεό για τέτοιες παραβιάσεις και το την
προκύπτουσα σύγχυση. Ο σκοπός του Θεού όταν κάνει ένα θαύμα είναι πάντα καλός.
Σε κάθε περίπτωση ενεργεί μέσα από τη χάρη Του ανταποκρινόμενος στην πίστη,
εκπληρώνει το λόγο Του, και ικανοποιεί πραγματικές ανάγκες. Είναι δική μας
ευθύνη να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα χαρίσματα, σύμφωνα με τις οδηγίες που μας
έχει δώσει.
Είναι επίσης δική μας ευθύνη να κρίνουμε όλες τις εκδηλώσεις για να δούμε
αν είναι από το Θεό, και ακόμη και αν είναι, να δούμε αν χρησιμοποιούνται
σωστά. (Α’ Κορ.ιδ:29, 37, Α’ Ιωάν.δ:1.)
Οι ώριμοι Χριστιανοί μπορούν να διακρίνουν μια πραγματική κίνηση του Θεού.
Μπορούν επίσης να αναγνωρίσουν μια γνήσια εκδήλωση χωρίς απαραίτητα να
αποδεχτούν μια εσφαλμένη ερμηνεία ή χρήση της. Για παράδειγμα, μπορούν να
αναγνωρίσουν μια θεία θεραπεία αλλά να απορρίψουν την αξίωση επιπλέον Βιβλικής
εξουσίας από το πρόσωπο που προσευχήθηκε για τη θεραπεία.
Ορισμένες εκδηλώσεις είναι σαρκικές, δαιμονικές ή ψεύτικες, αλλά μερικές
φορές μια γνήσια πνευματική δουλειά χρησιμοποιείται ανάρμοστα. Για παράδειγμα,
ας υποθέσουμε ο Θεός δίνει λόγο γνώσης σε ένα ποιμένα για σοβαρή αμαρτία στην
εκκλησία που υπηρετεί. Ο σκοπός του Θεού είναι να προστατεύσει τον ποιμένα, την
εκκλησία και να αποκαταστήσει τον αμαρτωλό.
Ανάλογα με τις περιστάσεις, η καλύτερη χρήση αυτής της γνώσης από τον
ποιμένα είναι να βρεθεί ιδιωτικά με τον αμαρτάνοντα, να δουλέψει στο παρασκήνιο
για να ελαχιστοποιηθεί η ζημιά, να προειδοποιήσει εμπιστευτικά αν χρειάζεται
άλλο εμπλεκόμενο άτομο, ή απλά να προσευχηθεί και να είναι προσεκτικός μέχρι
αργότερα. Αν ο ποιμένας ανακοινώσει την κρυφή αμαρτία σε ολόκληρο το
εκκλησίασμα, προφανώς έχει καταχραστεί το λόγο της γνώσης, με αποτέλεσμα να
βλάψει όλους τους εμπλεκόμενους χωρίς να επιτευχθεί σκοπός του Θεού.
Κάποιοι λένε ότι όταν αισθάνονται το πνεύμα, θα πρέπει να ενεργήσουν χωρίς
αυτοσυγκράτηση κι ότι οποιεσδήποτε οδηγίες θα σβύσουν το Πνεύμα. Σε αντίθεση μ’
αυτή την άποψη, κάτω από θεία καθοδήγηση, ο Παύλος έγραψε: «Εάν τις νομίζη ότι είναι προφήτης ή
πνευματικός, ας μάθη εκείνα τα οποία γράφω προς εσάς, ότι είναι εντολαί του
Κυρίου. αλλ' εάν τις αγνοή, ας αγνοή» (Α’ Κορ.ιδ:37-38).
Αυτοί που είναι πραγματικά πνευματικοί θα αναγνωρίσουν την ανάγκη για
Γραφική καθοδήγηση, όχι γιατί δεν εμπιστεύονται το Πνεύμα αλλά γιατί δεν
εμπιστεύονται τη σάρκα. Αντί να εξαρτώνται αποκλειστικά από υποκειμενικά
συναισθήματα και επιρροές, καθοδηγούνται κυρίως από τις αντικειμενικές αρχές
και οδηγίες του λόγου του Θεού, συνειδητοποιώντας ότι το Πνεύμα που κινείται
πάνω τους έχει ήδη καθιερώσει καθολικές προδιαγραφές που διέπουν τα χαρίσματά
Του. Το να πιστεύουμε κάτι άλλο, είναι σημάδι άγνοιας.
Μπορούμε να συνοψίσουμε ένα μεγάλο μέρος των όσων έχουμε πει, με την
ακόλουθη νουθεσία: «πάντα ας γίνωνται
ευσχημόνως και κατά τάξιν» (Α’ Κορ.ιδ:40). Σε κάθε ενέργεια πνευματικού
χαρίσματος θα πρέπει να υποστηρίζουμε την ενότητα της εκκλησίας και την πνευματική
ηγεσία. Την ώρα της λατρείας θα πρέπει να επιδιώκουμε το μέγιστο όφελος για
όλους τους παρευρισκόμενους, πιστούς και άπιστους.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος τραβά την προσοχή όλων την ώρα της λατρείας,
μιλώντας δυνατά σε άγνωστες γλώσσες. Συνήθως, ο ποιμένας θα σταματήσει την
ψαλμωδία για να επιτρέψει τη λειτουργία της γλώσσας και της ερμηνείας. Αλλά τι
γίνεται αν ο ποιμένας συνεχίσει τη σειρά της συνάθροισης ή κάνει μια σκόπιμη
μετάβαση σε κάτι άλλο; Το εκκλησίασμα πρέπει να ακολουθήσει αυτή την
κατεύθυνση. Μ’ αυτή τη στάση δεν σβήνει το Πνεύμα, αλλά κάνει τα πάντα «ευσχημόνως και κατά τάξιν».
Υπάρχουν διάφορες πιθανές ερμηνείες αυτής της κατάστασης, αλλά ανεξάρτητα
από ποια είναι η σωστή, η εκκλησία πρέπει να ακολουθήσει τον πνευματικό οδηγό
της, γιατί είναι δική του Θεόδοτη ευθύνη να κατευθύνει όλη τη συνάθροιση.
Το άτομο που μίλησε με γλώσσες απλά μπορεί να είχε μια προσωπική ευλογία,
το συγκεκριμένο έργο του πνεύματος μπορεί να είχε να κάνει μ’ αυτόν και μόνο. Ο
ποιμένας όμως, αισθάνθηκε την οδηγία του Κυρίου για όλη τη συνάθροιση και
ενήργησε ανάλογα.
Μπορεί το άτομο αυτό να ενέργησε από μια λανθασμένη αίσθηση, υπερβολικό
ζήλο, σαρκικότητα ή ακόμη και δαιμονική επιρροή. Στην μια τέτοια περίπτωση, ο
ποιμένας έχει την ευθύνη να προστατεύσει το εκκλησίασμα, και ο καθένας πρέπει
να συνεργαστεί με τον ποιμένα.
Είναι πιθανό ο ποιμένας να έχασε την οδηγία του πνεύματος. Ωστόσο, σε μια
τέτοια περίπτωση, ένα άτομο θα κάνει περισσότερο κακό παρά καλό προσπαθώντας να
οδηγήσει τη συνάθροιση αντίθετα από τον ποιμένα. Το αποτέλεσμα θα είναι σύγχυση
και διαίρεση.
Το πιο πιθανό είναι ο ποιμένας να πάρει τη σωστή απόφαση, αλλά ακόμη και αν
δεν το κάνει, ο καλύτερος τρόπος για να χειριστεί κανείς την κατάσταση είναι να
συνεργαστεί για χάρη της ενότητας. Ο Θεός μπορεί να εύκολα να πετύχει το σκοπό
Του με άλλο τρόπο ή να εργαστεί πάνω στον ποιμένα σε μεταγενέστερο χρόνο. Ένα
στιγμιαίο λάθος δεν πρέπει να προκαλέσει οποιαδήποτε μόνιμη βλάβη. Η ζημία που
προκαλείται από απρεπή ή άτακτη συμπεριφορά, είναι συχνά μόνιμη.
Με λίγα λόγια, κάθε συνάθροιση και κάθε Χριστιανός πρέπει να ζητά ειλικρινά
τα χαρίσματα του πνεύματος. Την ίδια στιγμή, όλοι μας πρέπει να μάθουμε να
εξασκούμε τα χαρίσματα σύμφωνα με τις βιβλικές αρχές — με αγάπη, με αξιοπρέπεια
και με θεία τάξη.
