Θα δούμε πολύ περιληπτικά την
ιστορία του Ισραήλ μέχρι την καταστροφή τους από τον Τίτο, για να δούμε το
πνεύμα που υπήρχε και το οποίο ο Χριστός συνεχώς αντιμετώπιζε.
Μετά την έλευση του Χριστού, αρνήθηκαν
να γονατίσουν στη Ρώμη, και αυτό εκδηλώθηκε με το να αρνούνται οι Φαρισαίοι να
ορκίζονται στον Καίσαρα και τον Ηρώδη. Η
Ρώμη φοβήθηκε να τους πιέσει και γι’ αυτό επέβαλε πρόστιμα.
Ακόμα οι Φαρισαίοι ηρνούντο τα
είδωλα. Όταν οι Ρωμαίοι μπήκαν στην Ιερουσαλήμ σαν κατακτητές με τον αετό στην
άκρη του κονταριού σαν έμβλημα, η πόλη ήταν σαν να κατοικούσαν φαντάσματα γιατί
δεν βγήκε κανείς έξω να χειροκροτήσει η έστω να δει το Ρωμαϊκό στρατό.
Αρνήθηκαν εικόνες στα νομίσματά
τους, κι έτσι ο Ηρώδης έκοψε νομίσματα μόνο για την Παλαιστίνη.
Όταν οι Ρωμαίοι τοποθέτησαν τον
αετό μέσα στην Ιερουσαλήμ, διαμαρτυρήθηκαν τόσο έντονα που ανάγκασαν τους
Ρωμαίους να τον πάρουν.
Το 40 μ.Χ. ο αυτοκράτορας ΓΑΙΟΣ (Καλιγούλας) διακήρυξε
τη θεότητά του. Όλα τα έθνη τον
πίστεψαν, εκτός από τους Ιουδαίους.
Στη δυτική Ιουδαία, υψώθηκε
βωμός στο Γάιο από εθνικούς - οι Ιουδαίοι τον καταστρέψανε. Ο Γάιος οργισμένος
διατάζει να υψωθεί το άγαλμά του μέσα στο ναό, στην Ιερουσαλήμ. Κανένας άλλος αυτοκράτορας δεν είχε τολμήσει
να κάνει κάτι τέτοιο γιατί ήξεραν τη φύση των Ιουδαίων. Ο Γάιος ήξερε ότι θα
αντιστεκόταν, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί μέχρι ποιό σημείο.
Έστειλε τον Πετρόνιο με 2
λεγεώνες, και τον συνάντησαν οι Ιουδαίοι στην Πτολεμαΐδα, όπου του είπαν ότι αν
το έκανε, θα πέθαιναν όλοι σαν ένας άνθρωπος. Ο Πετρόνιος χασομέρησε, πράγμα
που ήταν φυσιολογικά αδιανόητο για Ρωμαίο στρατιώτη εξ αιτίας της σιδηράς
πειθαρχίας που υπήρχε στο Ρωμαϊκό στρατό. Ο Ηρώδης Αγρίππας έκανε αλλεπάλληλες
παρακλήσεις στο Γάιο, ο οποίος τελικά υπέκυψε. Γράφει στον Πετρόνιο να φύγει - αν
ήταν ήδη εκεί - αλλιώς να σταματήσει.
Όμως, την ώρα που ο Καλιγούλας έστελνε το γράμμα στον Πετρόνιο, ο
Πετρόνιος έστελνε γράμμα στον Καλιγούλα ότι αυτό που τον διέταξε να κάνει του
ήταν αδύνατον, γιατί θα έπρεπε να εξοντώσει κυριολεκτικά τους Ιουδαίους,
(αντιστάθηκε στον Γάιο). Ο Γάιος έλαβε το γράμμα, και εξοργισμένος διατάσσει
τον Πετρόνιο να αυτοκτονήσει και θα αυτοκτονούσε αν δεν μάθαινε ότι κάποιος
δολοφόνησε τον Γάιο, κι έτσι σώθηκε. Οι Ιουδαίοι νίκησαν και πάλι.
Την επόμενη φορά όμως έχασαν.
Αυτός ο εθνικισμός τους χωρίς Χριστό τους κατάστρεψε. Το 64 μΧ. επαναστάτησαν -
αρνήθηκαν να δώσουν 17 τάλαντα από το θησαυροφυλάκιο του ναού στη Ρώμη. Καλά
έκαναν, αλλά όμως ο Χριστός είχε φύγει πια απ' εκεί και ήταν ένα ξερό σύστημα
χωρίς Θεό. Ο νόμος που κράτησαν, χωρίς
το Πνεύμα τους θανάτωσε.
Το 66 μ.Χ. οι ζηλωτές απέκτησαν
την ανεξαρτησία της Ιερουσαλήμ καταστρέφοντας τη Ρωμαϊκή φρουρά.
Το 67 μ.Χ. ο Βεσπασιανός (τότε
στρατηγός) άρχισε μια συστηματική κατάκτηση της Παλαιστίνης, σταμάτησε
προσωρινά από εσωτερικές διαμάχες στη Ρώμη μέχρι το 69 μΧ. Γύρισε πίσω στη
Ρώμη, γίνεται αυτοκράτορας, και το 70 μΧ. στέλνει το γιο του Τίτο που έφθασε
στην Ιερουσαλήμ την Άνοιξη.
Ήταν οι μέρες που γιόρταζαν το
Πάσχα, και εκατοντάδες χιλιάδες Ιουδαίων ερχόταν για να γιορτάσουν το Πάσχα
(πολλοί απ’ αυτούς δεν επέστρεφαν ποτέ).
Ο Τίτος πολιόρκησε την
Ιερουσαλήμ τον Απρίλιο και μέχρι τον Μάιο είχε καταληφτεί η μισή Ιερουσαλήμ. Ο
Τίτος τους πρόσφερε ειρήνη, αλλά εκείνοι αρνήθηκαν παρά τους μυριάδες νεκρούς
τους εξ αιτίας της πείνας, της αιχμαλωσίας και των βασανισμών. Ο Τίτος τους
αιχμαλώτους τους κρεμούσε γύρω από την Ιερουσαλήμ, και είχαν φθάσει σε 2-3 σειρές.
Τη 17η Ιουλίου σταμάτησε η
θυσία γιατί δεν υπήρχαν αρνιά, και σιγά-σιγά μέχρι τις 8 Αυγούστου, οι Ρωμαίοι
έκαψαν το ναό παρά τη διαταγή του Τίτου να μην γίνει κάτι τέτοιο. Τότε, οι
Ιουδαίοι τρελάθηκαν και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Και ενώ οι μάχες συνεχιζόταν,
Ρωμαίοι και Ιουδαίοι ενώ σκότωνε ο ένας τον άλλο προσπαθούσαν να σβήσουν και τη
φωτιά του ναού. Έφτασαν σε σημείο, στην αυλή του ναού να μην φαίνεται χώμα από
τα πτώματα. Το αίμα ήταν τόσο πολύ, που καθώς κυλούσε έσβηνε φωτιές. Πέρασαν
αρκετές μέρες μέχρι να σπάσει κάθε αντίσταση. Οι Ρωμαίοι δεν πολέμησαν ποτέ λαό
σαν αυτούς. Ήταν φανατισμένοι, έριχναν τα σώματά τους στα ξίφη των Ρωμαίων
δίχως να υπολογίζουν καθόλου τη ζωή τους. Οι Ρωμαίοι έχασαν πολλούς
στρατιώτες. Από τους Ιουδαίους πέθαναν
πάνω από 1000000 άνθρωποι.
600 άτομα ξέφυγαν στη Μασαδά
(παλιό φρούριο του Ηρώδη στο Ν.Δ. άκρο της Νεκρής θάλασσας) και αντιστάθηκαν
στους Ρωμαίους, οι οποίοι έχτισαν μια μικρή πόλη στη βάση της. Εκεί έμειναν
μέχρι τις 15 Απριλίου του 73 μ.Χ. και έσκαβαν ένα όρυγμα που όταν τέλειωσε και
μπήκαν μέσα στο φρούριο, τους βρήκαν όλους νεκρούς. Είχαν αυτοκτονήσει για να
μην παραδοθούν, εκτός από μια γυναίκα με το παιδάκι της. Έτσι τέλειωσε αυτή η
τραγωδία του 70 μ.Χ. Σημειωτέον ότι το 69 μ.Χ.
ήταν που έριξαν τον Ιάκωβο τον αδελφό του Κυρίου από τον τοίχο του ναού
και τον αποτελείωσαν με πέτρες. Είχαν τέτοιο μίσος εναντίον των χριστιανών που
έπιναν το αίμα τους παρά τη ρητή εντολή του Θεού.
Μετά από την άρνηση του Μεσσία
οι Ιουδαίοι έγιναν ακόμα πιο φανατικοί και διεφθαρμένοι.
Μίσησαν τους Χριστιανούς, και
βοήθησαν τη Ρώμη να τους βασανίσει. Οι αίτιοι των διωγμών ήταν οι Ιουδαίοι
γιατί πήγαν και είπαν στον Καίσαρα ότι «αυτοί» δεν λατρεύουν εσένα αλλά το
Χριστό.
Έγιναν αφόρητοι και απελάθηκαν
από τη Ρώμη (Πράξ.ιη:2) εξαιτίας των επαναστάσεων και εξεγέρσεων ενάντια στους
χριστιανούς όπως έκαναν και στη Θεσ/νίκη και στους Φιλίππους στον Παύλο.
Μισούσαν χους χριστιανούς πολύ
περισσότερο από τους ειδωλολάτρες.
Κράτησαν την εθνικότητά τους
ανάμεσα στους αιώνες, όσο καμία άλλη φυλή, και διώχθηκαν όσο κανένα έθνος στον
κόσμο.
½ εκατομμύριο σκοτώθηκε το 120
μ.Χ. και άλλο ½ εκατομμύριο το 135 μ.Χ.
Εκατοντάδες διωγμοί ανά τους
αιώνες. Οι πάπες κατά τον 9ο, 10ο, 11ο αιώνα με την δικαιολογία ότι οι Εβραίοι
σκότωσαν το Χριστό, είχαν σκοτώσει αρκετούς.
6000000 σκοτώθηκαν το 1940-44
από τον Χίτλερ.
Η τελική δοκιμασία γι’ αυτούς
θα είναι στην μάχη του Αρμαγεδώνα, όπου θα σκοτωθούν τα 2/3 απ’ όσους θα είναι
εκεί.
Όλα αυτά έγιναν, και θα γίνουν
επειδή αρνήθηκαν το Μεσσία και ο Θεός τους είχε προειδοποιήσει ότι αν δεν Τον
ακούσουν θα τους σκορπίσει σ’ όλα τα έθνη και θα γίνει ότι έγινε μέχρι σήμερα
αλλά και ότι πρόκειται να γίνει.
Όμως και οι αληθινά δίκαιοι
περίμεναν το Χριστό και σ’ αυτούς ήρθε. Στους ταπεινούς και απλοϊκούς που είχαν
την καρδιά τους ανοιχτή και συντετριμμένη, σ’ αυτούς ήλθε ο Μεσσίας. Στο
πλήρωμα των καιρών.
Ο λαός αναρωτιόταν για τον
Ιωάννη Λουκ.γ:15 αισθανόταν ότι τότε έπρεπε να έλθει ο λυτρωτής τους (Ιωάν.α:19-25
& 31-34). Ο Ιωάννης ήρθε με διακονία από το Θεό να φανερώσει ποιός είναι ο
Μεσσίας και μαρτύρησε γι’ αυτό.
Έτσι
όλοι αυτοί που δεν δέχθηκαν το Χριστό ήταν αδικαιολόγητοι γιατί ξέρανε ότι ο
Ιωάννης ήταν σταλμένος απ’ το Θεό και γι αυτό μπερδεύτηκαν όταν ο Χριστός τους
ρώτησε «το βάπτισμα του Ιωάννου εξ ουρανού ήτο η εξ ανθρώπων;» (Λουκ.κ:1-7).
Πολλοί περίμεναν εν δικαιοσύνη:
Μάρκ.ιε:43, Λουκ.β:25-32, Ιωάν.δ:25
