Η οικογένεια κατά το Βιβλικό πρότυπο - Γονείς (6)

   Το παιδί πρέπει να έχει στόχους.

Ας δούμε πώς μπορούμε να βάλουμε στόχους στο παιδί μας. Πολλοί γονείς δεν έχουν καθόλου στόχους για τα παιδιά τους. Όμως πρέπει να τους δημιουργήσουμε ή να τα βοηθήσουμε να το κάνουν μόνα τους. Η βαριεστιμάρα είναι ο χειρότερος εχθρός του μικρού παιδιού αλλά και του νέου. Μην αφήνετε το παιδί να βαριέται, υπάρχουν πολλά πράγματα να γίνουν.

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι το παιδί θέλει, αλλά μπορεί για παράδειγμα να κάνει κάποια δουλειά. Πρέπει να καθιερώσουμε κάποιες δουλειές για τα παιδιά. Τα παιδιά είναι λάθος να μεγαλώνουν χωρίς ευθύνες. Από πολύ μικρά μπορούν να μάθουν να έχουν ευθύνες. Για παράδειγμα, ένα μικρό παιδί μπορεί να μάθει, κάθε βράδυ πριν πάει να κοιμηθεί να τακτοποιεί το δωμάτιό του. Μπορεί να μάθει να κάνει μόνο του μπάνιο, να κόβει τα νύχια του. Τα κορίτσια μπορούν να έχουν συγκεκριμένες ευθύνες μέσα στο σπίτι, όπως και τ’ αγόρια, και όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, πρέπει να μεγαλώνουν και οι ευθύνες. Μην αφήνετε τα παιδιά να μπαίνουν στη ζωή σαν «ξέγνοιαστοι καβαλάρηδες». Όταν μεγαλώσουν κι αρχίσουν να σπουδάζουν, δεν πρέπει οι γονείς να πληρώνουν τα πάντα, αλλά καλό θα είναι το παιδί να βρει μια part time δουλειά ή να δουλέψει το καλοκαίρι. Κι όταν αποκτήσει τα πρώτα του χρήματα, μπορεί ο γονιός να το διδάξει πώς να δίνει δέκατα, προσφορές, πώς ν’ αποταμιεύει κι έτσι μαθαίνει αρχές που θα του χρειαστούν όταν μεγαλώσει.

Αμοιβές και τιμωρίες

Είναι απαραίτητο για την εκπαίδευση των παιδιών ν’ αμείβουμε την υπακοή και να τιμωρούμε την ανυπακοή. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι η εργατικότητα, η τιμιότητα και ο σεβασμός της εξουσίας οδηγούν σε μια πετυχημένη ζωή. Πρέπει να μάθουν το νόμο της σποράς και του θερισμού (Γαλ.ς:7).

Για να διδάξετε αυτή την αλήθεια, πρέπει ν’ αναθέσετε στα παιδιά ορισμένα καθήκοντα και να θέσετε τους κανόνες που πρέπει να τηρούνται μέσα στο σπίτι. Το κάθε παιδί πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο πεδίο δράσης και ν’ απολαμβάνει ορισμένα προνόμια μόνο όταν ζει σύμφωνα με τους κανονισμούς του σπιτιού και κάνει αυτά που του αναθέτουν. Η οικογένεια πρέπει να ορίσει ποινές για τιμωρία όταν κάποιο παιδί δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του. Πρέπει από νωρίς να μάθουν την αλήθεια ότι οι εργατικοί άνθρωποι, οι νομοταγείς, οι θεοφοβούμενοι είναι πιο ευτυχισμένοι από τους τεμπέληδες, τους παράνομους και τους αθεόφοβους.

Το παιδί ακόμα πρέπει να διδαχτεί ότι σαν μέλος της οικογένειας θα χρειαστεί μερικές φορές να κάνει κάτι έξω από τα συνηθισμένα του καθήκοντα και φυσικά δεν χρειάζεται να πάρει χρήματα για τέτοιες μικροδουλειές. Καθώς θα μεγαλώνει, θα διαπιστώνει ότι πολλοί φυγόπονοι και ανέντιμοι άνθρωποι φαίνεται να ευημερούν, ενώ οι θεοσεβείς και τίμιοι παραμένουν φτωχοί. Τότε θα καταλάβει ότι αυτό συμβαίνει επειδή η ανθρωπότητα είναι αμαρτωλή, αλλά ο Θεός θέλει εμείς να μένουμε στο δρόμο της πιστότητας και της ευσέβειας.

Ο Κύριος έκανε χρήση της αρχής των αμοιβών και των ποινών με τον Ισραήλ όταν ήταν κάτω από το νόμο. Υποσχέθηκε φυσικές ευλογίες για την υπακοή και ποινές για την ανυπακοή, και κράτησε την υπόσχεσή Του. Ο Παύλος λέει ότι αυτό το σύστημα έγινε παιδαγωγός για να φτάσουν στο Χριστό (Γαλ.γ:24).

Οι γονείς συχνά ενισχύουν την κακή συμπεριφορά του παιδιού τους.

Όπως είναι γνωστό, τα περισσότερα μωρά κλαίνε μόνο όταν πεινούν, όταν διψούν, όταν είναι κουρασμένα, όταν δεν αισθάνονται άνετα κι όταν πονούν. Παρ’ όλο που δεν θα ήταν σωστό να σταματήσουμε το κλάμα του μωρού, δεν είναι το ίδιο σωστό να το ενισχύσουμε. Κάθε φορά που κλαίει το μωρό κι ενώ έχουμε βεβαιωθεί ότι δεν συντρέχει κάποιος απ’ τους παραπάνω λόγους, εμείς το παίρνουμε αμέσως στην αγκαλιά μας δεν θ’ αργήσει να διαπιστώσει ότι το κλάμα και τα δάκρυά του έχουν αποτέλεσμα την προσοχή και την περιποίηση από τους μεγάλους. Η συνέπεια θα είναι να κλαίει το μωρό πιο πολύ και με περισσότερα δάκρυα, μέχρι να επιτύχει πάλι το σκοπό του.

Αν ραγίσει η καρδιά μας απ’ το σπαρακτικό και με αναφιλητά κλάμα του μωρού μας, θα πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι αν δεν σφίξουμε λίγο την καρδιά μας και τρέξουμε αμέσως να το παρηγορήσουμε παίρνοντάς το στην αγκαλιά μας, σύντομα θα φτάσει η στιγμή που δεν θα μας αφήσει ούτε να κοιμηθούμε κι ούτε να ησυχάσουμε, κάθε φορά που θα θέλει αγκαλιά. Τότε, όσο κι αν αγανακτούμε, θα είναι πια πολύ αργά για να διορθώσουμε το λάθος.

Συχνά όταν η μητέρα βάζει το ενός ή δύο χρόνων παιδί της το βράδυ να κοιμηθεί, ενώ οι μεγάλοι μένουν ακόμα ξύπνιοι, εκείνο δυσανασχετεί. Δεν θέλει, όπως είναι φυσικό, να χάσει τη συντροφιά των άλλων. Σε τέτοιες περιπτώσεις αρχίζει να κλαίει στην αρχή σιγά και στη συνέχεια πιο έντονα.

Πολλές μητέρες κάνουν το λάθος να μην μπορούν να ανεχτούν το κλάμα του, ή αισθάνονται άσχημα επειδή μ’ αυτό τον τρόπο ενοχλεί και τους άλλους. Για να σταματήσει η φασαρία, επιτρέπουν στο παιδί να σηκωθεί. Όμως μια τέτοια ενέργεια κάνει το παιδί να πιστέψει ότι, με το κλάμα του μπορεί να πετύχει το σκοπό του. Έτσι, την επόμενη φορά θα κλάψει πιο πολύ και πιο ενοχλητικά.

Όταν κάποια φορά οι γονείς χρειάζεται να πάνε κάπου που δεν μπορούν να έχουν το παιδί μαζί, αυτό αρχίζει να δυσανασχετεί κι αν οι γονείς επιμένουν βάζει αμέσως τα κλάματα. Σε τέτοιες περιπτώσεις οι γονείς συχνά, για να σταματήσουν το κλάμα του παιδιού, αρχίζουν τις υποσχέσεις:  «Αν μείνεις στο σπίτι θα σου πάρω....».Την άλλη φορά που οι γονείς θα χρειαστεί να βγουν έξω χωρίς το παιδί, εκείνο θα κάνει μεγαλύτερη φασαρία, βέβαιο ότι θα κερδίσει πάλι κάτι.

Μερικοί γονείς λένε συχνά «ναι» στο παιδί τους χωρίς πρώτα να σκεφτούν τις συνέπειες, με αποτέλεσμα μετά από λίγο να αλλάζουν το «ναι» σε «όχι» επειδή σκέφτηκαν καλύτερα. Πιο συχνά όμως γίνεται το αντίθετο. Λένε όχι, τη στιγμή που ξέρουν ότι θα μπορούσαν να πουν και ναι.

Αυτό γίνεται είτε γιατί, οι ίδιοι είναι εκείνη τη στιγμή κακοδιάθετοι ή γιατί, δεν ξέρουν ποια στάση να κρατήσουν. Φαντάζονται ότι με το να αρνηθούν θα βρουν καιρό να το καλοσκεφτούν και στη συνέχεια να συμφωνήσουν. Σκέφτονται ότι είναι ευκολότερο μετά να πουν το ναι, παρά από το ναι να πουν μετά όχι.

Αυτό όμως, δημιουργεί την εντύπωση στο παιδί, ότι το όχι της μαμάς ή του μπαμπά δεν είναι στην πραγματικότητα όχι, αλλά κάτι μεταξύ του ναι και του όχι. Όμως μια τέτοια συμπεριφορά των γονιών ενισχύει εκείνη τη συμπεριφορά του παιδιού τους που δεν τους αρέσει και δεν θα ήθελαν να έχει το παιδί τους.

Όταν καμιά φορά το μικρό παιδί κάνει κάποια έξυπνη αλλά συγχρόνως πονηρή πράξη, τότε μερικοί γονείς καταλαμβάνονται από θαυμασμό για τις ικανότητές του, ενώ τις χρησιμοποιεί για κάτι πονηρό, κι εκφράζουν αυτό τον ενθουσιασμό τους μπροστά στο παιδί. Όμως, η πονηρή πράξη είναι απαράδεκτη, είτε είναι πολύ κουτή, είτε πολύ έξυπνη.

Τέτοιου είδους αντιμετώπιση, δίνει την εντύπωση στο παιδί ότι το θαυμάζουν για την καταπληκτική πονηριά του, γεγονός που θα το οδηγήσει στο να χρησιμοποιεί αυτή τη μέθοδο για ν’ αποσπά το θαυμασμό των άλλων ή να πετύχει τους στόχους του.