Στο εδ.6 διαβάζουμε ότι στην πραγματικότητα εμείς είμαστε
αυτός ο οίκος, αν κρατηθούμε στερεοί μέχρι τέλους. Για άλλη μια φορά βλέπουμε
ότι δεν υπάρχει τόπος για χωρίς όρους αιώνια ασφάλεια (Καλβινισμός).
Εβρ.γ:7-11 Το
υπόλοιπο του τρίτου κεφαλαίου είναι μια νουθεσία, όταν ακούσουμε τη φωνή του
Θεού να υπακούσουμε. Ο Μωυσής οδήγησε το λαό Ισραήλ μέχρι τα σύνορα της Χαναάν,
αλλά απέτυχαν να μπουν μέσα λόγω απιστίας.
Αυτό είναι μια σοβαρή προειδοποίηση από το Πνεύμα του Θεού. Στό
εδ.9 λέει: «όπου οι πατέρες σας με
επείραααν, με εδοκίμασαν και είδον τα έργα μου τεσσαράκοντα έτη». Ο Θεός
αντέχει τα πειράγματα και τις δοκιμασίες που εμείς Του βάζουμε, αρκεί να γίνει
κάτι. Να γνωρίσουμε τις οδούς Του, και να πούμε: Κύριε, κέρδισες την καρδιά
μου. Οι άνθρωποι όμως που πειράζουν το Θεό, διεγείρουν το Πνεύμα Του σε ζηλοτυπία,
και δεν μαθαίνουν όπως εκείνη η γενιά στην έρημο. Αυτοί που βγήκαν μέσα από την
Αίγυπτο συνέχεια μουρμούριζαν εναντίον του Μωυσή.
Πάντοτε πλανώνται εν
τη καρδία αυτών
Πρέπει να προσέχουμε μήπως μας απατά η καρδιά μας. Όταν κάνουμε
συνέχεια και συνέχεια το ίδιο λάθος, την
ίδια αμαρτία, σημαίνει ότι η καρδιά μας μας απατά.
και αυτοί δεν
εγνώρισαν τας οδούς μου
Αν και είδαν τόσα, δεν κατάλαβαν αυτά που ο Θεός ήθελε:
υπακοή, πίστη, εμπιστοσύνη, αφιέρωση.
Όταν φτάσει κανείς στο σημείο να δοκιμάσει και να πειράξει το
Θεό, τόσο που δεν πάει πια άλλο, ο Θεός θα τον απορρίψει. Αυτοί πέθαναν στην
έρημο και μπορεί να μην έχασαν τις ψυχές τους, αλλά δεν πήραν το βραβείο για το
οποίο τους κάλεσε ο Θεός. Μέσα στην έρημο είχαν τη Σκηνή του Μαρτυρίου, έκαναν
θυσίες, και πιστεύω ότι πολλοί απ’ αυτούς θα ζήτησαν συγχώρεση για την απιστία
τους. Εμείς όμως δεν πρέπει να χάσουμε την επαγγελία στην οποία μας κάλεσε ο
Θεός.
Πολλοί που κάλεσε ο Θεός για να απολαύσουν τις επαγγελίες
του Πνεύματος Του, επειδή δεν τις πίστεψαν, επειδή δεν εκζήτησαν το Θεό, επειδή
δεν έμειναν στη δοκιμασία και στη σκληραγωγία που πρέπει να περάσει κάθε
Χριστιανός, αλλά διάλεξαν ένα πιο εύκολο δρόμο, δεν τις απήλαυσαν.
Εβρ.γ:12,13 Η
απιστία είναι μεγάλη αμαρτία. Προσέξτε την έκφραση στο εδ.12 «πονηρά καρδία απιστίας». Όταν
απιστούμε, είναι το ίδιο με το να αποκαλούμε το Θεό ψεύτη. Αυτή η κατάσταση θ’
αποκλείσει πάρα πολύ κόσμο απ’ τον ουρανό. Ακόμα η απιστία κλέβει απ’ τους πιστούς
τη χαρά την ειρήνη και τη δύναμη που δικαιωματικά τους ανήκουν.
Προτροπή με σπλάχνα αγάπης από τον Παύλο. Αν έχεις πονηρή
καρδιά, δεν μπορείς να προχωρήσεις με το Χριστό. Κάποια στιγμή θα αποστατήσεις.
Λέει λοιπόν προσέχετε, που σημαίνει ότι αν δεν προσέχουμε, υπάρχει κίνδυνος.
Στην Π.Δ. οι ιερείς σκέπαζαν την αμαρτία του λαού με τις
θυσίες. Τώρα που όλοι είμαστε ιερείς, πρέπει να σκεπάζουμε ο ένας τον άλλο για
να μας ευλογήσει ο Θεός.
Η αμαρτία εξαπατά (εδ.13) και σκληραίνει την καρδιά. Λέει να
προτρέπουμε ο ένας τον άλλο κάθε μέρα. Πρέπει να ενδιαφερόμαστε ο ένας για τον
άλλο, μήπως η καρδιά κάποιου σκληρυνθεί εξαιτίας απιστίας και θελήσει να
γυρίσει πίσω στην Αίγυπτο.
Στο εδ.14 διαβάζουμε ότι γινόμαστε μέτοχοι του Χριστού, αν
κρατήσουμε μέχρι τέλους σταθερή την πίστη μας.
Εβρ.γ:18,19
Πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ. Υπάρχει μια διδασκαλία (που την εξέφρασε πρώτος
ο Καλβίνος, και γι αυτό λέγεται Καλβινισμός) που λέει ότι οι άνθρωποι είναι
προορισμένοι από τη στιγμή που θα γεννηθούν αν θα είναι καλοί η κακοί. Και ότι
ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να ξεφύγει απ’ αυτή τη θεία βούληση.
Λένε ότι ήταν θεία βούληση ο Ιούδας να είναι Ιούδας και ότι ήταν θεία βούληση ο
Πέτρος να είναι Πέτρος. Με άλλα λόγια, ο Ιούδας δεν μπορούσε να κάνει τίποτα να
ξεφύγει από τη βουλή του Θεού. Παράξενο. Αυτό κάνει το Θεό άδικο. Είναι μια
ύβρις κατά του Θεού.
Στο γ:13 μας λέει να προτρέπουμε. Όμως τι νόημα έχει η
προτροπή όταν κάποιος είναι προορισμένος; Όμως όταν προτρέπεις κάποιον τον αποτρέπεις
απ’ την αμαρτία. Και όταν δεν υπάρχει αμαρτία, δεν σκληρύνεται η καρδιά και δεν
χάνει την επαγγελία του Θεού.
Είναι σαν το μικρό δεντράκι που το αφήνεις χωρίς ένα πάσαλο.
Είναι πολύ φυσικό να γίνει στραβό. Όταν όμως μπαίνει ο πάσσαλος του λόγου του
Θεού το δέντρο θα πάει ίσια, παρόλο που έχει την τάση να πάει στραβά.
Διαβάζοντας πάλι στο γ:18, να πάμε στους Αριθ.ιδ:20-24.
Είναι εκεί που παρόργισαν το Θεό, ο Μωυσής ζήτησε να τους συγχωρέσει και ο Θεός
το έκανε, αλλά δεν επέτρεψε να μπουν στη γη Χαναάν. (Δεκάκις: μεταφορική έννοια
που σημαίνει πλήθος).
Εδώ στους Αριθ. η κατάπαυση είναι η γη. Κατάπαυση: ανάπαυση,
ξεκούραση, Σαμπάθ. Και η γη της ανάπαυσης σαν τύπος ήταν η γη Χαναάν. Εδώ όμως
ο Παύλος μας λέει για μια άλλη κατάπαυση. Η ανυπακοή, η απιστία, ήταν ο
παροργισμός που οι Ισραηλίτες παρόργισαν το Θεό.
Ο Θεός θέλει να βλέπει την καρδιά μας γεμάτη πίστη για να
μας δώσει τις επαγγελίες.
Ιωάν.γ:36 Δεν λέει θα έχει, αλλά έχει. Και αυτή είναι
η κατάπαυση, η αιώνια ζωή που έχουμε με πίστη στον Ιησού Χριστό.
Ρωμ.η:30-33 Ποιός μπορεί να εμποδίσει, να πειράξει,
να αποτρέψει τους εκλεκτούς του Θεού; Από τη στιγμή που πιστεύεις, σε δικαιώνει
ο Θεός και η σωτηρία είναι κτήμα σου, εφόσον μένεις.
