ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
Εισαγωγή
Για ποιό λόγο ο Χριστός γεννήθηκε
την εποχή που γεννήθηκε;
Γιατί να μην έρθει αμέσως μετά
τον Αβραάμ, όταν ο Θεός του υποσχέθηκε ότι στο «σπέρμα» του θα ευλογηθούν όλες
οι φυλές της γης;
Γιατί να μην έρθει αμέσως μετά
τον Μωυσή ….. «προφήτη ως και εμέ»
Γιατί να μην έρθει αμέσως μετά
τον Δαβίδ ….. «εκ του σπέρματος σου»
Γιατί να μην έρθει αμέσως μετά
τον Σολομώντα ….. «εάν ο υιός σου»
Γιατί να μην έρθει αμέσως μετά
τον Έσδρα που οι Μεσσιανικές προφητείες ήταν πολύ υψηλές.
Οι Ισραηλίτες φαινόταν ότι
πήγαιναν όλο και πιο βαθειά στα δεσμά.
Το ίδιο συμβαίνει και με κάθε
άνθρωπο, δεν ακούει παρά μόνο όταν φτάσει στον πάτο. Οι Ισραηλίτες θα ήταν
έτοιμοι μόνο όταν έφευγε κάθε σαρκική ελπίδα από πάνω τους και καταλάβαιναν ότι
μόνοι τους δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
Υπήρχαν όμως πολλές άλλες
αιτίες, που κάθε μία έχει μία παράλληλο σήμερα που είναι ο καιρός του Υιού
άρσεν.
Ο Χριστός γεννήθηκε τότε
επειδή:
1) Υπήρχε ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΓΛΩΣΣΑ από
τον μ. Αλέξανδρο και αυτό άνοιξε θύρα για παγκόσμιο ευαγγελισμό.
2) Υπήρχε ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΝΟΜΟΣ
& ΤΑΞΗ κάτω από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Κάθε άτομο είχε το δικαίωμα να
ζητήσει απόδοση δικαιοσύνης (Πράξ.κα:35 & κε:7-12). Ο Θεός χρησιμοποίησε
αυτή την εξουσία για να προστατέψει τους εργάτες Του.
Θα μπορούσαν να είχαν γίνει
χειρότερες βάρβαρες πράξεις, αν και έγινε αργότερα κάτω από ορισμένους
αυτοκράτορες.
3) Υπήρχε ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
ΟΔΩΝ & ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΤΑΞΙΔΙΩΤΩΝ. Είχαν φτιάξει οι Ρωμαίοι οδικό δίκτυο που
ένωνε την Ρώμη με την Αίγυπτο δια μέσου Ελλάδας, και Παλαιστίνης. Υπήρχαν ακόμη
φρουρές σε τακτά διαστήματα των δρόμων για να προστατεύουν τις εφοδιοπομπές
αλλά και τους ταξιδιώτες, από τους ληστές.
4) ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ ΕΙΧΑΝ
ΔΙΑΣΚΟΡΠΙΣΤΕΙ Σ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ (Πράξ.β:5 & ιε:21). Δεν υπήρχε πόλις που να
μην είχε Εβραίους, και κατά συνέπεια συναγωγή. Οι συναγωγές ήταν οι ανοικτές
θύρες των αποστόλων (Πράξ.ιγ:5, 46).
Ο Θεός χρησιμοποίησε τους
Ισραηλίτες σαν μαγιά για όλα τα έθνη. Ξέροντας το νόμο, το Μωυσή, πιστεύοντας
σε ένα Θεό, όταν οι απόστολου (Παύλος) κήρυτταν τον Ιησού Χριστό, εύκολα ενωνόταν
η Παλαιά Διαθήκη με το μήνυμα της δια πίστεως σωτηρίας, (ήξεραν και τις προφητείες).
Έτσι φεύγοντας ο Παύλος, αυτοί που έμεναν, όσο λίγοι κι αν ήταν μπορούσαν να
βοηθήσουν τους υπόλοιπους (εθνικούς).
Η πρώτη διασπορά των Ισραηλιτών
έγινε όταν η Ασσυρία κατάκτησε το βόρειο βασίλειο (Ισραήλ) το 722 π.Χ.
Η δεύτερη διασπορά έγινε όταν η
Βαβυλώνα κατάκτησε τον Ιούδα (νότιο βασίλειο) το 609-605
Η τρίτη διασπορά έγινε όταν ο
Πτολεμαίος ο Α’ της Αιγύπτου (320 π.Χ) πήρε πολλούς στην Αλεξάνδρεια.
Η τέταρτη διασπορά περίπου το
200 π.Χ. όταν ο Αντίοχος ο μέγας μετακίνησε
2000 οικογένειες από την Μεσοποταμία στη Φρυγία & Λυδία.
Ο Ρωμαίος στρατηγός Πομπήιος το
63 π.Χ. πήρε 100δες Ιουδαίους σαν
σκλάβους για να τους πουλήσει στη Ρώμη.
Πολλοί εγκατέλειψαν την Παλαιστίνη
με τη θέλησή τους - σχεδόν 1.000.000 ζούσε στην Αίγυπτο.
Εξ αιτίας της αποικιακής
ικανότητας τους, οι διάδοχοι του μ. Αλεξάνδρου τους προσέλκυσαν σε καινούρια
εδάφη με το να τους προσφέρουν προνόμια, πολιτικά δικαιώματα κτλ.
Έτσι, πολλά εκατομμύρια ήταν
διασκορπισμένα σε κάθε πόλη και χώρα.
Ο Έλληνας ζωγράφος Στράβων
γράφει: Είναι δύσκολο να βρεις ένα τόπο στην οικουμένη που να μην έχει δεχθεί
αυτή τη φυλή των ανθρώπων (Ιουδαίους) και να μην διακατέχεται απ’ αυτούς. Έγινε ώστε η Αίγυπτος και η Κυρήνη.... και
μεγάλος αριθμός από άλλα έθνη να μιμούνται τον τρόπο της ζωής τους και να
διατηρούν πολυάριθμα πλήθη Ιουδαίων με ένα ιδιόρρυθμο τρόπο και να έχουν μεγάλη
ευημερία μαζί τους και να χρησιμοποιούν τους ίδιους νόμους μ’ εκείνο το έθνος.
Οι Εβραίοι επειδή ήταν λαός
υγιής, δεν ήταν ειδωλολάτρες, είχαν καθαρό τρόπο ζωής, ο καθένας που είχε λίγο
μυαλό βλέποντας τη ζωή τους τη μιμούταν. Και αυτό έδινε την υπεροχή στους
Ιουδαίους. Ακόμα ήταν λαός ευλογημένος
και έξυπνος.
Ένας σοφός λέει: Οι Ιουδαίοι
εξαιτίας της εγκράτειας, της δημιουργικότητας και της εξυπνάδας τους (δηλ.
πονηριά, τσιγκουνιά & ευφυΐα) χρησιμοποιούντο από τους Έλληνες της Αιγύπτου
και Συρίας και από τους Ρωμαίους για να δημιουργούν αποικίες και να
εγκαθιδρύονται σε καινούρια μέρη.
Αυτός ο διασκορπισμός των
Εβραίων ήταν μια αιτία για να μπορεί το ευαγγέλιο να κηρυχθεί σ’ αυτούς που
ήταν εδραιωμένοι στους προφήτες και στο λόγο του Θεού.
5) Η ΚΑΤΑΡΕΥΣΗ ΤΗΣ
ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑΣ
Οι άνθρωπου άρχισαν να βλέπουν
ότι η πίστη στους «θεούς» τους ήταν λάθος γιατί ήταν πέτρες και ξύλα, και δεν
είχαν τίποτα μέσα τους.
Ο μ. Αλέξανδρος κατάκτησε τον
γνωστό κόσμο σε 11 χρόνια. α) οι «θεοί» δεν προστάτεψαν εκείνα τα κράτη. β)
στην Αίγυπτο ένας ιερέας (μάγος) ευλόγησε τον Αλέξανδρο λέγοντας ότι έχει τη
δύναμη των θεών. γ) Η Τύρος αντιστάθηκε
στον Αλέξανδρο, κι αυτός ζήτησε βοήθεια από τους Ιουδαίους οι οποίοι αρνήθηκαν.
Τελικά ο Αλέξανδρος κατέκτησε την Τύρο, και αμέσως στράφηκε ενάντια στην
Ιερουσαλήμ για εκδίκηση. Κάποια νύχτα πριν την επίθεση βλέπει (ο Αλεξ/ρος) σε
όνειρο μια ακολουθία από λευκοντυμένους να τον πλησιάζουν κρατώντας βιβλία στα
χέρια τους. Την άλλη μέρα, πραγματικά μια τέτοια ακολουθία ερχόταν να τον βρει,
και ήταν όλοι οι ιερείς με τον αρχιερέα μπροστά κρατώντας τα βιβλία του Δανιήλ
για να του δείξουν τις προφητείες που ήταν γι’ αυτόν.
Ο Αλέξανδρος εντυπωσιάστηκε
τόσο, που πήγε και προσκύνησε μέσα στο ναό στην Ιερουσαλήμ.
Αργότερα οι αυτοκράτορες
άρχισαν να απαιτούν προσκύνηση σαν θεοί.
Οι θεοί όπως φτιάχτηκαν από
τους ποιητές και τους καλλιτέχνες, έγιναν πιο διεφθαρμένοι και από τους
ανθρώπους.
Ο κόσμος άρχισε να βγαίνει από
τις αυταπάτες, ζητώντας να δει, να γνωρίσει, να πιάσει το Θεό. Υπήρχε μεγάλος
εσωτερικός πόθος για το Θεό. Γι’ αυτό και ο Χριστός ήρθε τότε, για να πληρώσει
αυτό τον πόθο των ανθρώπων. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Οι νέοι μέχρι
τα 20 τους χρόνια έχουν γευθεί τα πάντα και δεν έχουν πλέον κανένα ενδιαφέρον.
Όμως εδώ αρχίζει η δική μας ευθύνη, να κηρύξουμε ότι ο Χριστός και σήμερα ζει,
και αξίζει κάθε λατρεία τιμή και προσκύνηση.
6) Υπήρχε ο ΙΟΥΔΑΙΚΟΣ
ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ & ΜΕΣΣΙΑΝΙΣΜΟΣ
Οι Ιουδαίοι είχαν περάσει από
αρκετούς κύκλους σκλαβιάς και ελευθερίας, είχαν κουραστεί και ήταν σε μια
τρομερή αναμονή και ελπίδα του ερχομού του Μεσσία. Θέλανε ελευθερία από όλους
τους εχθρούς τους όπως τους είχε υποσχεθεί ο Θεός. Έτσι τον καιρό του Χριστού
υπήρχε μια έντονη επιθυμία για τελική απελευθέρωση. Και ο Χριστός ήρθε, αλλά ήρθε
στους ταπεινούς και όχι στους εγωιστές, φανατισμένους και υπερήφανους
ανθρώπους.
Η κοινή πεποίθηση ανάμεσα στους
Ιουδαίους ήταν ότι επειδή ήταν το εκλεκτό έθνος του Θεού, η ελευθερία έπρεπε
οπωσδήποτε να έρθει.
Πιστεύανε αυτό, αλλά δεν είχαν
καταλάβει την καρδιά του Θεού, ότι η ελευθερία ξεκινάει μέσα από την καρδιά,
και αυτό έγινε μια μεγάλη παγίδα που τους έσυρε στην ολοκληρωτική καταστροφή.
|
ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΤΗΚΑΝ
|
ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΑΝ
|
|
Από τους Ασσύριους (Β. βασίλειο) και μετά από τους
Βαβυλώνιους το 606 π.Χ. (Ν. βασίλειο)
Το 330 π.Χ. με τον Αλέξανδρο από τους Έλληνες, μετά
τους Σελευκίδες Πτολεμαίους και τον Αντίοχο τον 4ο τον επιφανή (Συρία)
Από τη Ρώμη. Ο Ιωννάθαν συμβιβάστηκε και ζήτησε
βοήθεια από τους Ρωμαίους εναντίον της Συρίας. Αυτό οδήγησε στην κυριαρχία τους από τη
Ρώμη. Τους διοικούσε Ρωμαίος κυβερνήτης μαζί με Ηρώδη (τίτλος) που ήταν
βασιλιάς.
|
Με διαταγή του Κύρου με τον Ζοροβάβελ, Έσδρα, Νεεμία
αλλά ήταν μια σύντομη ελευθερία.
Από τους Μακκαβαίους-Ματαθίας και οι 5 γιοί του
(Ιωάννης, Σίμων, Ιούδας, Ελεάζαρ, Ιωννάθαν) με τρομερές νίκες γιατί αγαπούσαν
το Θεό.
|
(Η επιθυμία μεγάλωσε.... όχι
πια ειδωλολατρία - δημιουργήθηκαν οι συναγωγές, οι Φαρισαίοι - στην αρχή καλή
κίνηση - οι Σαδδουκαίοι - για να προστατέψουν την τάξη του Μωυσή).
Το έθνος κρατιόταν από μια συνεχώς
αναστελλόμενη ελπίδα.
Ο Μεσσιανισμός αύξανε
περισσότερο και περισσότερο σε κάθε συναγωγή.
Ρωτούσαν συνέχεια αν κανείς άκουσε τίποτα για τον Μεσσία.
Μισούσαν πάρα πολύ τη Ρώμη
εξαιτίας της βαριάς φορολογίας (σημάδι κατοχής).
Η Ιουδαία εθεωρείτο από τους
Ρωμαίους σαν «αναμμένο κάρβουνο» και επετράπη να έχουν δικό τους βασιλιά
(Ηρώδη) που ήξερε πώς να τους φέρεται, και δόθηκε ελευθερία λατρείας. Ήταν το μόνο έθνος κάτω από τους Ρωμαίους που
είχε ελευθερία λατρείας.
Υπήρχαν πολλές επαναστάσεις και
αναταραχές σχετικά με την Μεσσιανική ελπίδα.
Το 6 μ.Χ. κάποιος με το όνομα
Ιούδας, διακήρυξε πίστη μόνο στο Θεό και αργότερα επαναστάτησε διακηρύττοντας
τον εαυτό του Μεσσία αλλά η επανάσταση αυτή πνίγηκε. Αργότερα ένας Αιγύπτιος (Ιουδαίος πιθανόν από
την Αλεξάνδρεια) διακήρυξε ότι ο Θεός τον έστειλε Μεσσία, κι ότι θα χώριζε τον
Ιορδάνη (Πράξ.ε:34-39 κα:38).
Ο Χριστός ήλθε, αλλά αυτοί
ακόμα περίμεναν και ακόμα περιμένουν. Η ιστορία αναφέρει ότι μετά το Χριστό
φανερωνόταν κάθε μέρα σχεδόν 300 που έλεγαν ότι είναι ο Μεσσίας.
Το αίσθημα του εθνικισμού συνεχώς
μεγάλωνε μέσα στην καρδιά τους γιατί ο Χριστός απογοήτευσε τους φανατικούς
Ισραηλίτες τους ζηλωτές και τους περισσότερους Φαρισαίους επειδή δεν έκανε τα
σχέδιά τους, δεν πήγε ενάντια στη Ρώμη, ούτε χρησιμοποίησε τη δύναμή Του εναντίον
του στρατού κατοχής.
