Ανατροφή των παιδιών κατά το Βιβλικό
τρόπο.
Αν το
πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του ανθρώπου είναι ν’ ακολουθήσει τον Κύριο Ιησού,
το αμέσως επόμενο είναι ν’ αναθρέψει και να διδάξει τα παιδιά του ν’ ακολουθούν
το Θεό.
Οι
πρωταρχικοί σκοποί που ο κάθε χριστιανός γονιός καλείται να εκπληρώσει είναι:
1.
Να επηρεάσει
2.
Να γίνει παράδειγμα
3.
Να εκπαιδεύσει
Αν
και η Γραφή μας λέει ότι σαν γονείς πρέπει να φροντίσουμε τις φυσικές ανάγκες
των παιδιών μας (ρούχα, τροφή κτλ), αυτό έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ο
πρωταρχικός σκοπός του χριστιανού γονέα είναι να εκπαιδεύσει τα παιδιά του
γινόμενος ο ίδιος παράδειγμα. Ένα παιδί είναι σαν ένα κομμάτι πηλός. Κι όπως με
τον πηλό πρέπει να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου για να του δώσεις το σχήμα και
τη μορφή που θέλεις, όπως χρειάζεται χρόνος, υπομονή, φαντασία, όραση,
δημιουργικότητα και δουλειά για να φτάσεις από την άμορφη μάζα του πηλού σ’ ένα
όμορφο βάζο, το ίδιο ισχύει για το
παιδί. Πρέπει να δεις το παιδί σου στο μέλλον, πώς θέλεις να είναι, τι θέλεις
να γίνει και μετά θ’ αρχίσεις να δουλεύεις πάνω σ’ αυτό. Τα παιδιά είναι
αποτελέσματα του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούνε. Το περιβάλλον που εμείς
φτιάχνουμε για να ζήσουν τα παιδιά μας, είναι αποφασιστικός παράγοντας του τι
θα γίνουν. Οπωσδήποτε θα υπάρξει μεγάλη κοσμική επιρροή στη ζωή τους και μέχρι
ένα σημείο σαν γονείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Όταν είναι στο σχολείο,
θα μάθουν πράγματα που σίγουρα σαν γονείς δεν θα θέλαμε να μάθουν. Θα δεχθούν
κάποιες κακές επιδράσεις για τις οποίες δεν θα μπορούμε ν’ αντιδράσουμε. Όμως
αν το περιβάλλον στο σπίτι είναι δυνατό, γεμάτο με την παρουσία του Θεού, με
προσευχή, με το λόγο του Θεού, με αγάπη, με πειθαρχία, με φροντίδα, είναι
δυνατόν να υποσκελίσει όλους τους άλλους εξωτερικούς επηρεασμούς. Αν όμως αυτό
παραμεληθεί έστω και μία ημέρα, είναι δυνατόν να χάσεις τα πάντα. Ένα
γλίστρημα, ένα λάθος στη δημιουργία ενός βάζου, σε αναγκάζει ν’ αρχίσεις απ’
την αρχή. Το κακό όμως με τα παιδιά είναι ότι δεν μπορείς να ξαναρχίσεις. Γι’
αυτό πρέπει κάθε μέρα να φροντίζουμε.
Β’
Τιμ.α:2-5 Ο Παύλος λέει στον Τιμόθεο ότι βλέπει μέσα
του μια ανυπόκριτο πίστη, που όμως θυμάται ότι βρισκόταν πρώτα στη γιαγιά του
και μετά στη μητέρα του. Αυτό σημαίνει ότι αυτές οι γυναίκες είχαν πετύχει να
μεταδώσουν αυτή την πίστη απ’ τη μια γενιά στην άλλη. Ο Τιμόθεος χρωστούσε κατά
ένα μεγάλο μέρος αυτό που ήταν, στην επιρροή αυτών των γυναικών.
Εμείς
μπορεί να διδάσκουμε και να κηρύττουμε στα παιδιά μας τί πρέπει να κάνουν, αλλά
αυτά θα εφαρμόσουν αυτά που εμείς κάνουμε κι όχι αυτά που διδάσκουμε. Βέβαια αν
δουν ότι αυτό που τα διδάσκουμε το εφαρμόζουμε, τότε θα το κάνουν, γιατί
μαθαίνουν από παραδείγματα. Δεν χρειάζεται να περιμένεις να μεγαλώσει το παιδί
σου και να διαβάσει κάποια βιβλία για να μάθει πώς πρέπει να ζει, γιατί πριν
φτάσει σε ηλικία που μπορεί να διαβάζει, έχει διαμορφώσει κάποιο χαρακτήρα.
Ξέρει τί είναι σωστό και τί είναι λάθος. Βέβαια αυτό δεν γίνεται από μόνο του,
αυτό που γίνεται από μόνο του είναι η εκδήλωση της αμαρτωλής φύσης (ψέματα,
κλοπές κτλ). Αυτά δεν χρειάζεται να τα διδάξεις, θα το κάνουν σαν αποτέλεσμα
της φύσης τους. Αυτό που εμείς πρέπει να τους διδάξουμε είναι να μην λένε
ψέματα, να μην κλέβουν και να μην είναι ανυπάκουα.
Μπορούν
να μάθουν να προσεύχονται ή να θέλουν να πηγαίνουν και να αγαπάνε την εκκλησία
πολύ πριν μάθουν να διαβάζουν. (Πείραμα με το αυγό του αετού στη φωλιά της
κότας). Το πνεύμα που εμείς έχουμε, είναι αυτό που θα έχει και το παιδί μας
όταν μεγαλώσει, γι’ αυτό ας φροντίσουμε να έχουμε σωστό και ένδοξο πνεύμα. Να
ζούμε με πίστη μπροστά στα μάτια των παιδιών μας, προσευχόμενοι, μελετώντας το
λόγο του Θεού, νηστεύοντας, θυσιάζοντας πράγματα για το Θεό, δίνοντας χρήματα,
χρόνο, για το έργο του Θεού.
Στην
ηλικία των 6 χρονών, ένα παιδί έχει διαμορφώσει μια ιδέα για τη ζωή και όταν
φτάσει 10-12 χρονών, ο χαρακτήρας του έχει ήδη διαμορφωθεί. Βέβαια με τη δύναμη
του Θεού μπορούν ν’ αλλάξουν κάποια χαρακτηριστικά, αλλά τα περισσότερα είναι
ήδη διαμορφωμένα σ’ αυτή την ηλικία.
Είναι
αποδεδειγμένο ότι στις Εβραϊκές κοινότητες, ο δείκτης της νεανικής
εγκληματικότητας είναι πάρα πολύ χαμηλός, και ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι δίνουν
έμφαση στο να διδάξουν τα παιδιά τους τη Γραφή. Όταν ένα Εβραιόπουλο φτάσει
στην ηλικία των 12 χρονών, γίνεται ενήλικας περνώντας την τελετή «μπάρ-μιτσβά».
Αλλά πριν γίνει αυτό, πρέπει να σταθεί μέσα στη συναγωγή, μπροστά στους ηγέτες,
τους Ραβίνους, τους γονείς και τους παππούδες του και να απαγγείλει απ’ έξω τα
πρώτα πέντε βιβλία της Γραφής είτε απ’ την αρχή, είτε απ’ τη μέση, είτε απ’ το
τέλος. Μπορεί για παράδειγμα να του ζητήσουν να ξεκινήσει απ’ την Εξοδ.ς:20 και
πρέπει να ξέρει! Όλα αυτά πρέπει να βρίσκονται στην καρδιά του, γιατί αυτά για
τον Εβραίο είναι ο Νόμος που καθοδηγεί τη ζωή του.
Πολλές
φορές κάνουμε το λάθος να νομίζουμε ότι επειδή τα παιδιά έρχονται στην εκκλησία
τρεις φορές τη βδομάδα ή επειδή πηγαίνουν στο Κυριακό Σχολείο, θα μάθουν αυτά
που πρέπει να ξέρουν. Αυτό είναι λάθος. Τρεις ώρες τη βδομάδα δεν είναι καθόλου
αρκετές. (Ποιος θυμάται το κήρυγμα που έγινε πριν δύο βδομάδες;)
Ο
λόγος του Θεού είναι φως και οδηγία στη ζωή μας και αν αυτό το φως το δώσουμε
στα παιδιά μας θα τους έχουμε δώσει ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει. Πολλοί γονείς
ενδιαφέρονται να πάρουν στα παιδιά τους καινούρια ρούχα, να τους δώσουν
πανεπιστημιακή μόρφωση, να τους πάρουν αμάξι όταν φτάσουν σε ανάλογη ηλικία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακά όλα αυτά, γιατί ο κάθε γονιός θέλει να δώσει
στο παιδί του ό,τι καλύτερο μπορεί. Βέβαια μπορεί ο καθένας να μην μπορεί να τα
προσφέρει όλα αυτά, αλλά μπορεί να του δώσει το λόγο του Θεού, μπορεί να δώσει
ένα καλό παράδειγμα αγιασμού.
Μια
βασική αρχή σχετικά με τη διδασκαλία του λόγου στα παιδιά, είναι ότι δεν μπορείς
να δώσεις κάτι που δεν έχεις. Δεν μπορείς να διδάξεις κάτι που δεν ξέρεις.
Πρέπει πρώτα να το κατέχεις εσύ για να το μεταδώσεις και σ’ αυτά. Η
αποτελεσματική διδασκαλία κάνει κάτι κατανοητό με συνέπεια να υπάρχει
ανταπόκριση. Χρειάζεται λοιπόν να μαθαίνουμε στα παιδιά και να τους εξηγούμε
μέχρι να καταλάβουν. Τους διδάσκεις κάτι και τους δίνεις μετά το παράδειγμα με
τη ζωή σου.
Η
συμπεριφορά, οι αντιδράσεις, η υπακοή, ο σεβασμός, η αγάπη, η πίστη, η
εμπιστοσύνη και η πιστότητα, είναι όλα πράγματα που μαθαίνονται πρώτα απ’ τους
γονείς. Αν υπάρχουν στους γονείς, θα μεταδοθούν και στα παιδιά.
·
Αν ένα παιδί ζει μέσα σε κριτικό
πνεύμα, θα μάθει να καταδικάζει.
·
Αν ένα παιδί ζει μέσα σε εχθρικό
περιβάλλον θα μάθει να μαλώνει.
·
Αν ένα παιδί ζει με εξευτελισμό, θα
μάθει να ντρέπεται.
·
Αν ένα παιδί ζει με ζήλια, θα μάθει να
ζηλεύει
·
Αν ένα παιδί ζει με ανεκτικότητα, θα
μάθει να έχει υπομονή
·
Αν ένα παιδί ζει με ενθάρρυνση, θα
μάθει να έχει αυτοπεποίθηση
·
Αν ένα παιδί ζει με έπαινο, θα μάθει
να εκτιμά τους άλλους
·
Αν ένα παιδί ζει με τιμιότητα, θα
μάθει δικαιοσύνη.
·
Αν ένα παιδί ζει με ασφάλεια θα μάθει
να έχει πίστη
·
Αν ένα παιδί ζει με αποδοχή θα μάθει
να του αρέσει αυτό που είναι.
·
Αν ένα παιδί ζει με αποδοχή και
φιλικότητα θα μάθει να βρίσκει αγάπη
Μ’ αυτό που ζει το παιδί, αυτό θα
γίνει.
