Αν σταματούσε, λέει, η τηλεόραση!

Φανταστείτε ένα εφιαλτικό σενάριο. Να ξυπνάγατε, λέει, ένα καλό πρωί, να πατάγατε το κουμπί της τηλεόρασης όπως (όσοι) κάνετε κάθε μέρα με την τσίμπλα στα μάτια, και σε μαύρο φόντο, τότε, να βλέπατε την ακόλουθη ανακοίνωση:   

«Από της 5ης πρωινής τής σήμερον, καθ' άπασαν την υφήλιον, τηλεόρασις δεν υπάρχει πλέον. Απέθανεν!»

Παίρνετε στο τηλέφωνο τη γειτόνισσα, το φίλο, το συγ­γενή, τσεκάρετε αν όντως είναι έτσι τα πράγματα, κοιτά­τε το ημερολόγιο μπας και είναι 1η του Απρίλη, βεβαιώ­νεστε εν πάση περιπτώσει ότι ο εφιάλτης είναι αληθινός και έτσι, από το σημείο αυτό και ύστερα, αρχίζει η ζωή σας χωρίς τηλεόραση -έχοντας, όμως, προηγουμένως γνωριστεί και εξοικειωθεί με το μέσον.

Ας περιορίσουμε, λοιπόν, τη μικρή αυτή «άσκηση» στα καθ' ημάς. Στην Ελλαδίτσα μας. Και ας προσπαθήσουμε να τη φανταστούμε χωρίς τηλεόραση πια και, για να προ­λάβω το «ελληνικό δαιμόνιο», χωρίς Ίντερνετ επίσης.

Έχω, λοιπόν, τη βεβαιότητα ότι σε μια πρώτη φάση θα είχαμε ένα μεγάλο και α­νεξέλεγκτο κύμα αυτοκτονιών από ανθρώ­πους που δεν θα μπορούσαν να ελέγξουν το σύνδρομο της στέρησης ή από εκεί­νους που θα συνειδητοποιούσαν ξαφνικά ότι εκεί που ήταν «κάτι», τώρα είναι «τίπο­τα».

Δεν αναφέρομαι μόνο σ' αυτούς που εργάζονται στην τηλεόραση ή που οι επιχειρηματικές δραστηριότητές τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με αυτήν. Δεν α­ναφέρομαι ούτε στον εμπορικό και Βιομη­χανικό κόσμο, που από τη μία στιγμή στην άλλη θα αναγκαστεί να βρει άλλους τρόπους για να προωθήσει τα προϊόντα του.

Αναφέρομαι κυρίως σε εκείνους τους ανθρώπους των οποίων η εικόνα, το «ίμα­τζ» όπως αλλιώς το λέμε, δεν είναι παρά μια κακή φωτοτυπία ενός προσώπου, το ο­ποίο δεν είναι, αλλά θα ήθελαν να είναι, το δικό τους.

Σκεφθείτε, παραδείγματος χάριν, τους σημερινούς πολιτικούς μας χωρίς αυτό το μέσον. Θα αναγκαστούν από τη μια μέ­ρα στην άλλη να αλλάξουν την επικοινω­νιακή πολιτική τους. Θα τα καταφέρουν ό­μως; Φοβούμαι πως όχι. Γιατί θα υποχρε­ωθούν, ίσως, να ξαναγυρίσουν σ’ ένα σύ­στημα πραγμάτων που απαιτούσε γνώσεις βαθιές και πραγματικές, χάρισμα προσω­πικότητας και ταλέντο στις πρόσωπο με πρόσωπο επαφές με τους απλούς ανθρώπους.

Έχω δει πολλούς πολιτικούς σήμερα (α­πό εκείνους που βγαίνουν συνεχώς στα κανάλια), οι οποίοι όταν έρχονται σε α­πευθείας επαφή με τους απλούς πολί­τες είναι σαν τα ψάρια έξω από τα νερά τους. Δεν ξέρουν πώς να τους μιλή­σουν, πώς να συμπεριφερθούν, πώς να τους κερδίσουν. Συμπεριφέρονται ω­σάν να βρίσκονται μέσα σ’ ένα στού­ντιο ή μέσα σ' ένα παράθυρο και μιλά­νε εκείνην τη ζούφια τηλεοπτική γλώσσα που αναγκάστηκαν τα τελευ­ταία χρόνια να μάθουν.

Έχω δει, επίσης, πολλούς πολιτικούς (αλλά και άλλους από τον εν γένει χώ­ρο των ...επωνύμων), ακόμα κι όταν βρίσκονται εκτός του ...βεληνεκούς της τηλεόρασης, να νομίζουν ότι συνε­χώς τούς σημαδεύει μια κάμερα. Δεν υπάρχουν χωρίς αυτήν. Δεν αναπνέ­ουν.

Φανταστείτε τι θ' απογίνουν εκείνοι που δεν θα έχουν πλέον την πολυτέ­λεια να πλασάρουν μέσω της τηλεόρα­σης τις ...υπηρεσίες και τις επιχειρη­ματικές δραστηριότητές τους.

Φανταστείτε τι θ' απογίνουν εκείνοι οι οποίοι απέκτησαν κάποιο όνομα μέ­σω της τηλεόρασης και, χρησιμοποιώ­ντας αυτό το όνομα, παίρνουν ας πού­με στο τηλέφωνο το τάδε εστιατόριο, «είμαι ο κύριος τάδε» και αμέσως τού δίνουν τραπέζι.

Φανταστείτε τι θ' απογίνουν οι ηθο­ποιοί της μιας χρήσης, τα μανεκέν του μόνιμου χαμόγελου, οι αστρολόγες, χαρτορίχτρες, οι εκμεταλλευτές της ανθρώπινης ματαιοδοξίας (όπως οι εκπρόσωποι των κέντρων αδυνατίσματος), όλοι αυτοί, εν πάση περιπτώσει, που «παί­ζουν πρώτο πλάνο» στη ζωή μας και που, αν τους τραβήξεις το χαλί πάνω στο οποίο αιωρούνται, απλώς θα εξαφανιστούν.

Ίσως τότε, εάν σταματούσε η τηλεόρα­ση για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, γινό­ταν μια ουσιαστική αποτοξίνωση και επέ­στρεφε όταν το τοπίο πια θα είχε ξεκαθα­ρίσει, ίσως τότε να το αγαπούσαμε πραγ­ματικό αυτό το μέσον. Και σίγουρα, τότε, θα ήμασταν; ως άνθρωποι, πολύ καλύτε­ροι. Όσοι, εννοείται, δεν θα είχαμε στο με­ταξύ αυτοκτονήσει. ..

­

Ελευθεροτυπία 4/3/2000