Εδώ, η θεωρία της τριάδας, βλέπει
τον προϋπάρχοντα «θεό Υιό». Λένε δε ότι αυτή είναι μια καταφανής ομολογία του
ίδιου του Χριστού για την προΰπαρξη Του δίπλα στον Πατέρα.
Ας δούμε το εδάφιο αυτό από το
κριτικό κείμενο: «καὶ νῦν δόξασον με σύ,
πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δοξῇ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί».
Βλέπουμε ότι στο κείμενο η έννοια
αλλάζει τελείως. Ο Ιησούς ζητά από τον Πατέρα να τον δοξάσει «παρά τον Εαυτό
Του», με τη δόξα που είχε, πριν ακόμη ο κόσμος υπάρξει κοντά Του. Το «παρά σοι»,
δεν αναφέρεται στο Χριστό, αλλά στον κόσμο, δηλ. στους ανθρώπους, ή ακόμη και
σε όλη τη δημιουργία.
Η θεωρία της τριάδας θέλει να μας
δείξει εδώ το «θεό Υιό», προϋπάρχοντα «παρά» δηλ. δίπλα στον Πατέρα, ίσο
προαιώνιο και συνάναρχο.
Όμως, πουθενά ο λόγος του Θεού,
δεν αναφέρει το Χριστό έτσι. Αντίθετα, ο Ίδιος μας διευκρίνισε πολλές φορές ότι
«ΕΞΗΛΘΕ ΕΚ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ», ή «ΕΞΗΛΘΕ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ». Σύμφωνα με τη γραμματική, το «παρά» όταν
συντάσσεται με γενική, φανερώνει κίνηση εκ τινός, δηλ. κίνηση από μέσα προς τα
έξω.
Αφού λοιπόν είναι βέβαιο, ότι ο
Χριστός εξήλθε μέσα από τον Πατέρα, σημαίνει ότι είχε την προΰπαρξη Του όχι
ΠΑΡΑ, αλλά ΕΝ, δηλ. μέσα στον Πατέρα.
Πριν γεννηθεί ο Χριστός, ήταν ο λόγος
του Πατέρα. Ο Πατέρας προείδε τη ζωή και τη διακονία του Χριστού και με βάση αυτό,
θεμελίωσε τα πάντα. Μέσα σ' Αυτόν είδε όλη τη δημιουργία, τόσο την υλική όσο
και την πνευματική. Η δόξα που είχε ο Χριστός πριν να υπάρξει ακόμη ο κόσμος,
ήταν η δόξα του προγνωρισμένου Αμνού, ο οποίος επρόκειτο να πεθάνει για τις
αμαρτίες όλου του κόσμου και έτσι να επαναφέρει στον Πατέρα τα πλάσματα Του.
Αυτό μας λέει ο απ. Πέτρος (Α’
Πέτρ.α:19-20) «ἀλλὰ τιμίῳ αἵματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καὶ ἀσπίλου Χριστοῦ, προεγνωσμένου
μὲν πρὸ καταβολῆς κόσμου φανερωθέντος δὲ ἐπ' ἐσχάτου τῶν χρόνων δι' ὑμᾶς..»
Ο Χριστός πριν υπάρξει ο κόσμος,
ήταν μέσα στην πρόθεση και πρόγνωση του Πατέρα, σαν το Αρνίο της θυσίας, για την
εξιλέωση όλου του κόσμου, δηλαδή σαν Λόγος, το ρήμα του Πατέρα, διά του οποίου
έγινε ότι έγινε.
Η δόξα λοιπόν που είχε ο Χριστός,
είναι αυτή που μας περιγράφει ο λόγος του Θεού με τόση ακρίβεια και
λεπτομέρεια, που είναι n δόξα του Αμνού της θυσίας, του Μεσίτη του Αρχιερέα.
Αυτό που η θεωρία της τριάδας ονομάζει
δόξα την οποία είχε ο Χριστός πριν ακόμη υπάρξει ο κόσμος, είναι η δόξα του «θεού
Υιού». Η θέση Του δηλαδή μέσα στη θεότητα, σαν το δεύτερο πρόσωπο.
Είδαμε όμως ότι αυτό είναι μια υπόθεση,
ανύπαρκτη μέσα στο λόγο του Θεού, χωρίς κανένα Βιβλικό στήριγμα. Αν τώρα
υποθέσουμε ότι πράγματι ο Χριστός ήταν το δεύτερο πρόσωπο της θεότητας, ίσο και
παντοδύναμο με τα άλλα δυο, τότε ρωτάμε: Γιατί ο Χριστός να ζητάει τη δόξα του «θεού
Υιού» από τον Πατέρα, τη στιγμή που ενώ ήταν κάτω στη γη ήταν ταυτόχρονα
άνθρωπος και «θεός Υιός»;
Αφού ο Ίδιος είχε τη δύναμη να
κάνει τα πάντα σαν θεός, γιατί ζητάει κάτι που εκ φύσεως του ανήκει;
Μήπως ο Υιός φοβόταν ότι ο
Πατέρας δεν θα τον άφηνε να πάρει τη δόξα που είχε πριν;
Εάν ναι, τότε ο Πατέρας πράγματι
είναι μεγαλύτερος από το «θεό Υιό», οπότε έχουμε δυο θεούς, έναν μεγάλο και
έναν μικρό.
Εάν όχι, τότε γιατί να
προσεύχεται για κάτι που δικαιωματικά του ανήκει;
Άλλωστε, δεν θα μπορούσε να
υπάρξει ο θεός χωρίς το δεύτερο πρόσωπο, γιατί τότε δεν θα ήταν πλήρωμα
(σύμφωνα πάντα με το σκεπτικό της θεωρίας της τριάδας) αλλά ελλιπής.
Υπάρχουν ορισμένοι που πιστεύουν
ότι όταν ο Χριστός ήταν στη γη, δεν ήταν θεός υιός, αλλά σκέτος άνθρωπος, γιατί
λένε ότι ο «θεός Υιός» άφησε τη δόξα του και έγινε άνθρωπος και τώρα ο Χριστός
ζητάει τη δόξα του «θεού Υιού» την οποία άφησε.
Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Η Γραφή
μας λέει ότι ο Θεός είναι ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟΣ και ότι σ’ Αυτόν, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΚΙΑ
ΜΕΤΑΒΟΛΗΣ!! (Ιάκ.α:17, Μαλαχ.γ:6). Πως λοιπόν ο θεός αλλοιώθηκε και έγινε
άνθρωπος;
Αν όντως συνέβη αυτό, τότε ο Θεός
έχασε το ένα τρίτο Του, όταν ο «θεός Υιός» έγινε άνθρωπος. Δηλαδή, ο θεός για
ένα διάστημα υπήρχε χωρίς να είναι πλήρωμα, αφού έλειπε το ένα τρίτο.
Όταν ο Χριστός στο Ιωάν.η:58
είπε: «πριν γίνει ο Αβραάμ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ»
η θεωρία της τριάδας λέει ότι είναι απόδειξη της προΰπαρξης του «θεού Υιού». Αν
δεχτούμε τη θεωρία της «κένωσης», ότι δηλ. ο «θεός Υιός» έγινε άνθρωπος και
έπαψε να υπάρχει σαν «θεός», τότε δεν έπρεπε να μας πει: «...πριν γίνει ο
Αβραάμ εγώ ειμί», αλλά «…εγώ ΗΜΟΥΝ» γιατί εκείνη τη στιγμή που μιλούσε δεν ήταν
«θεός Υιός», αφού είχε αφήσει τη δόξα του και τη θεότητα Του.
Όμως λέει «ΕΓΩ ΕΙΜΙ» που σημαίνει
ότι εκείνη την ώρα που το έλεγε συνέχιζε να είναι ο Μέγας «εγώ ειμί». Αν λοιπόν
το «ΕΓΩ ΕΙΜΙ» το έλεγε σαν «θεός Υιός», τότε γιατί να προσεύχεται για τη δόξα
που είχε; Γιατί ζητούσε κάτι που ήδη είχε σαν ο υποτιθέμενος «θεός Υιός»;
Ο Χριστός, πριν να γεννηθεί στη
γη, ήταν μέσα στον Πατέρα σαν ο Λόγος Του. Όταν γεννήθηκε διά μέσου της
παρθένου Μαρίας (ο λόγος σαρξ εγένετο),
άρχισε να υπάρχει ξεχωριστά από τον Πατέρα, σαν προσωπικότητα, σαν τέλειος
άνθρωπος, ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς.
Αυτό που ζητάει τώρα στο Ιωάν.ιζ:5
ο Χριστός, είναι να δοξαστεί παρά τον Πατέρα, δηλ. ζητάει τη θέση του Μεσίτη
για το ανθρωπινό γένος. Δεν ζητάει κάποια θέση ή κάποιο αξίωμα, αλλά τη θέση
για την οποία γεννήθηκε, τη θέση που πάντοτε είχε μέσα στη καρδιά του Πατέρα, πριν
ακόμη γίνει ο κόσμος.
Η μεσιτεία του Χριστού, άρχισε
μέσα στο Λόγο του Πατέρα, μέσω της πρόγνωσης Του, πριν ακόμη υπάρξει σαν
οντότητα ξεχωριστή από Αυτόν.
Αυτός ο Υιός, είναι το μέσο δια
του οποίου ο Πατέρας έκανε τα πάντα, Αυτός είναι ο αμνός της θυσίας, Αυτός
είναι διά του οποίου έλαβαν τη δικαίωση οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης, πριν
ακόμη λάβει χώρα η θυσία στο Γολγοθά.
Η θέση και η δόξα του Χριστού μας
λοιπόν, δεν ήταν θέση κάποιου «θεού Υιού», άγνωστου στο λαό του Θεού, αλλά ήταν
η θέση του μεσίτη, η θέση του Αρνίου της εξαγοράς του ανθρώπινου γένους από την
αμαρτία. Αυτή τη δόξα ζητά ο Υιός!!
Δεν είναι ιδιοτελής ο Χριστός! Αν
ζητάει αυτή τη δόξα, δεν είναι για τον Εαυτό Του, για να υψωθεί Εκείνος, αλλά
για να σώσει εμάς έχοντας τη θέση του μεσίτη «παρά τον Εαυτό» του Πατέρα. Τώρα
η σωτηρία μας πραγματώνεται, διότι είναι ο Μεσίτης στους ουρανούς, ο μέγας αρχιερέας
που μένει στους αιώνας για να μεσιτεύει υπέρ ημών μέχρι να έλθει εκείνη η ευλογημένη
ώρα να μας παραλάβει προς τον Εαυτό Του.
Η δόξα την οποία έχει ο Χριστός
σήμερα, σαν Θεός, (εκτός από αυτή του μεσίτη που περιγράψαμε) δεν είναι δόξα «θεού
Υιού», αλλά δόξα «Θεού Πατρός».
Δεν λατρεύουμε τον Ιησού σαν άλλο θεό, κατώτερο
από τον Πατέρα, αλλά με τη δόξα του ίδιου του Πατέρα. Αυτό λέει ο Παύλος στην Φιλιπ.β:11
«...ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος ΕΙΣ
ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ ΠΑΤΡΟΣ» που σημαίνει Κύριος μέσα στη δόξα του Θεού Πατέρα. Σ'
Αυτόν κατοικεί όλη η θεότητα και φυσικά όλη η δόξα της θεότητας είναι στο
Πρόσωπο Του, γι' αυτό λέει «μέσα στη δόξα του Θεού Πατέρα».
