Η
αγάπη του Θεού είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του χριστιανού
(Ρωμ.ιγ:8-10). Είναι η πηγή και η δύναμη για τον αγιασμό του χριστιανού.
Ο Θεός είναι αγάπη, κι όταν κάποιος γεμίζει με το Πνεύμα Του, γεμίζει
με την αγάπη Του (Α’ Ιωάν.δ:8,16). Η αγάπη αυτή που είναι θεία αγάπη
είναι η βάση της χάρης για κάθε χριστιανό. Είναι η πηγή της τελειότητας
(Κολ.γ:14 & Α’ Τιμ.α:5).
Το
13ο κεφάλαιο της πρώτης επιστολής προς Κορινθίους είναι σωστά
τοποθετημένο ανάμεσα στο κεφ.12 που διδάσκει την δύναμη των διακονιών
της εκκλησίας και στο κεφ.14 που μας δίνει τους κανόνες σωστής
λειτουργίας της εκκλησίας. Το κεφάλαιο 13 μας διδάσκει το πνεύμα με το
οποίο όλες οι διακονίες και τα χαρίσματα πρέπει να ενεργούνται.
Τα
εδάφια 1-3 δίνουν έμφαση στο ότι οποιαδήποτε εκδήλωση χαρίσματος ή
διακονία που δεν έχει σαν κίνητρο την αγάπη του Θεού είναι άχρηστη και
συχνά επικίνδυνη. Η ζωή και η
διακονία του χριστιανού πρέπει να είναι το ξεχείλισμα του Πνεύματος του
Θεού μέσα του (Γαλ.ε:22, 23). Οτιδήποτε ενεργείται με υπερήφανο ή
εγωκεντρικό, σαρκικό πνεύμα πάντοτε
θα δίνει την εντύπωση «χαλκού ηχούντος και κυμβάλου αλαλάζοντος». Τα
χαρίσματα του Θεού δεν δίνονται για ανθρώπινη προβολή αλλά για
πνευματικό όφελος (Α’ Κορ.ιβ:7). Η
πίστη που ο Θεός δίνει είναι αυτή που εργάζεται από αγάπη (Γαλ.ε:6).
Πολλοί άνθρωποι απατώνται νομίζοντας ότι μπορούν να πετύχουν την εύνοια
του Θεού κάνοντας ανθρώπινες θυσίες, αλλά ανθρώπινα έργα και θυσίες δεν
ωφελούν σε τίποτα.
Τα
εδάφια 4-7 αναφέρουν χριστιανικές χάρες και στάσεις ταπείνωσης που
χαρακτηρίζουν την αγάπη του Θεού μέσα στο λαό Του. Η μακροθυμία και η
αγαθοσύνη είναι καρπός του Πνεύματος (Γαλ.ε:22,23). Χριστιανοί που είναι
γεμάτοι με την αγάπη του Θεού δεν θα ζηλέψουν τις ευλογίες αδελφού
τους, ούτε θα επιδεικνύουν τις δικές τους ικανότητες. Δεν θα
συμπεριφέρονται με απρεπή κι άσεμνο τρόπο. Η αγάπη του Θεού θα τους
κάνει να ενδιαφέρονται για το καλό των άλλων. Οι χριστιανοί δεν πρέπει
εύκολα να πειράζονται ή να προσβάλλονται. Δεν πρέπει να σκέπτονται κακά
εναντίον άλλων, αλλά να βρίσκουν χαρά σε ό,τι είναι αλήθεια. Ένας
χριστιανός θα πρέπει με υπομονή να υποφέρει οποιαδήποτε κατάσταση
έρχεται στο δρόμο του, ενθυμούμενος ότι τα πάντα συνεργούν στο αγαθό γι’
αυτούς που αγαπούν το Θεό (Ρωμ.η:28). Έτσι μπορεί να υπομείνει τη
δοκιμασία με ελπιδοφόρα όραση.
Στα
εδάφια 8-10 υπενθυμίζεται στους χριστιανούς ότι τα δώρα της προφητείας,
των γλωσσών, της γνώσης, χρειάζονται μόνο σ’ αυτή τη θνητή ζωή, αλλά η
αγάπη του Θεού είναι αιώνια. Πρέπει ν’ αφήσουμε πίσω μας όλα αυτά που
ανήκουν σ’ αυτή την ζωή, αλλά οι πνευματικές εμπειρίες της αγάπης του
Θεού θα μας ακολουθούν στην αιωνιότητα.
Τα
εδάφια 11-13 αναφέρονται στην ωρίμανση της χριστιανικής αύξησης. Τότε,
θ’ αφήσουμε πίσω μας τους περιορισμούς αυτής της πεπερασμένης ζωής, όταν
εισέλθουμε στην αθανασία, όπως ένα παιδί περνάει από τη νηπιότητα στην
ενηλικίωση. Τώρα βλέπουμε την αιωνιότητα ως δια κατόπτρου αινιγματωδώς,
αλλά τότε θα Τον δούμε πρόσωπον προς πρόσωπον. Τώρα γνωρίζουμε κατά
μέρος, όσο μας αποκαλύπτεται, τότε θα γνωρίζουμε καθώς και εγνωρίσθημεν.
Δεν θα χρειαζόμαστε την πίστη και την ελπίδα όταν φθάσουμε στον ουρανό,
αλλά η αγάπη είναι για αυτή τη ζωή και για την αιωνιότητα.
Όταν
ο Σαούλ από την Ταρσό συνάντησε τον Ιησού στο δρόμο για τη Δαμασκό κι
έμαθε ότι Αυτός είναι ο Κύριος, παρέδωσε τη ζωή του σ’ Αυτόν τέλεια. Απ’
αυτό το σημείο και μετά όλα αυτά που κάποτε νόμιζε ότι
ήταν κέρδος, τώρα πλέον τα θεωρεί ζημιά για το Χριστό και τα αρνείται
για να κερδίσει τον Ιησού και να ζήσει στην δικαιοσύνη Του
(Φιλιπ.γ:7-9). Μετά απ’ αυτή τη συνάντηση η μόνη του επιθυμία ήταν να
γνωρίσει τον Κύριο σε μια συνεχώς αυξανόμενη αποκάλυψη. Ήθελε να ξέρει
και να αισθάνεται σε μεγαλύτερο βαθμό τη δύναμη της ανάστασής Του και
την κοινωνία των παθημάτων Του. Η μόνη σκέψη για τον εαυτό του ήταν
να είναι έτοιμος για την ανάσταση επεκτεινόμενος προς τον σκοπό και το
βραβείο της άνω κλήσης του Θεού (Φιλιπ.γ:10-14). Κάθε χριστιανός πρέπει
να έχει την ίδια όραση για την ζωή και τον ίδιο στόχο, όπως ο Παύλος
τον εκφράζει σ’ αυτά τα εδάφια της Γραφής. Αυτό είναι ιδιαίτερα αληθινό
σ’ αυτές της μέρες της παγκόσμιας ανησυχίας και ταραχής που δεν ξέρουμε
τί θα φέρει η μέρα (ΠΑΡ.κζ:1, Ματθ.κε:1-13, Λουκ.κα:34-36). Ας
πλησιάσουμε πιο πολύ τον Κύριο. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε τίποτα σ’ αυτή τη ζωή να μας εμποδίσει να βαδίσουμε μαζί Του.
