ΤΟ ΣΧΙΣΙΜΟ ΤΟΥ
ΚΑΤΑΠΕΤΑΣΜΑΤΟΣ
Όπως είδαμε, το καταπέτασμα ήταν ένα
εμπόδιο που κρατούσε τον άνθρωπο μακριά από την παρουσία του Θεού, όπως η
αναμάρτητη ανθρώπινη φύση του Χριστού απλά φανέρωνε την τεράστια διαφορά
ανάμεσα στον Άγιο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο. Δεν μπορούμε να πλησιάσουμε το
Θεό, απλά επειδή ο Χριστός έζησε τέλεια και αναμάρτητα εδώ στη γη. Η προσέγγιση
της δόξας του Θεού είναι δυνατή επειδή το καταπέτασμα της σάρκας του Ιησού
σχίστηκε, όπως το καταπέτασμα του Ναού. Το σώμα του Χριστού σχίστηκε όταν
πέθανε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Εφόσον το καταπέτασμα ήταν τόσο γερό που τα
βόδια δεν μπορούσαν να το χωρίσουν, παράλληλα με το γεγονός ότι σχίστηκε από
πάνω προς τα κάτω, μας δίνει το δικαίωμα να πιστεύουμε ότι ήταν μια καθαρή
ενέργεια του Θεού.
Η αναφορά του Ματθαίου μας λέει: «Ο
δέ Ιησούς πάλιν κράξας μετά φωνής
μεγάλης, αφήκε τό πνεύμα. Καί ιδού, τό καταπέτασμα τού ναού εσχίσθη εις δύο από
άνωθεν έως κάτω» (Ματθ.κζ:50-51). Πόσο όμορφα διαγράφεται αυτός ο τύπος
εδώ, όταν δούμε ότι την ίδια στιγμή που πέθανε ο Χριστός, ένα αόρατο χέρι
έσχιζε το καταπέτασμα του Ναού. Ας δούμε τα γεγονότα αυτής της άγιας ώρας. Ήταν
3 η ώρα το απόγευμα, ή ώρα της εσπερινής θυσίας (Ματθ.κζ:46). Ο ιερέας θυσίασε
τον αμνό του Πάσχα πάνω στο χάλκινο θυσιαστήριο της αυλής του Ναού. Την ίδια στιγμή, ο Ιησούς, ο πραγματικός
Αμνός του Πάσχα, θυσιαζόταν πάνω στο χάλκινο θυσιαστήριο του σταυρού του Γολγοθά.
«Διότι τό πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός» (Α΄ Κορ.ε:7). Τη
στιγμή που ο Χριστός έκραξε «Τετέλεσται» και παρέδωσε το πνεύμα, το καταπέτασμα
του Ναού σκίστηκε στα δύο. Τώρα πια δεν ήταν χώρισμα, αλλά μια νέα ζώσα οδός
προς την παρουσία του Θεού. Η αναμάρτητη ανθρώπινη φύση του Χριστού φανέρωσε
πόσο ανίκανος και ακατάλληλος ήταν ο άνθρωπος για τον ουρανό. Η θυσία του
σώματός Του άνοιξε το δρόμο στον άνθρωπο για να μπορέσει ν’ απολαύσει την
παρουσία του Θεού.
Αν ο Ιησούς είχε ζήσει απλά μια όμορφη
ακατάκριτη ζωή και μετά πήγαινε στον ουρανό χωρίς να πεθάνει πάνω στο σταυρό,
ποτέ δεν θα μπορούσε να έχει «υιούς Θεού» με τους οποίους θα μοιραζόταν τον
ουρανό. Ο κόκκος του σίτου θα έμενε μόνος. Επειδή όμως ο κόκκος έπεσε
στη γη και απέθανε (Ιωάν.ιβ:24), μπόρεσε να φέρει πολύ καρπό. Η ίδια αλήθεια
διδάσκεται εδώ με τη ράβδο του Ααρών που άνθισε. Στην πραγματικότητα η ζωή
προέρχεται απ’ το θάνατο, όπως λέει η Γραφή: «Αφρον, εκείνο τό οποίον σύ
σπείρεις, δέν ζωογονείται εάν δέν αποθάνη» (Α’ Κορ.ιε:36).
Μόνο όσοι αναγνωρίζουν ότι το καταπέτασμα
σχίστηκε και αποδέχονται το θάνατο του Χριστού σαν τη μοναδική αξίωση για
αιώνια ζωή, θα αποφύγουν το δίκαιο θάνατο που τους άρμοζε.
Όταν ο αρχιερέας έπαιρνε το αίμα μέσα στα
Άγια των Αγίων την ημέρα της εξιλέωσης, δεν επιτρεπόταν να καθίσει ή να
παραμείνει σ’ αυτό τον άγιο χώρο. Αμέσως μόλις τέλειωναν οι τελετουργίες που
έκανε, έπρεπε να απομακρυνθεί. Αυτό δείχνει ότι η θυσία ήταν ατελής και δεν
μπορούσε να τελειοποιήσει κανένα. Θυμηθείτε όμως, ότι ο Ιησούς, ο πραγματικός
Αρχιερέας, όταν μπήκε δια του ιδίου Του αίματος στα αληθινά Άγια των Αγίων, που
τώρα είναι ο ουρανός (Εβρ.θ:24), κάθισε στα δεξιά του Θεού (Εβρ.ι:12).
Αυτή η προσφορά μπορεί να τελειοποιεί όσους προσέρχονται σ’ Αυτόν (Εβρ.ι:14).
Δες ακόμα Εβρ.δ:15-16.
