Α. ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ
ΓΙΑ ΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ.
Εκείνη την νύχτα η
απόφαση του Πιλάτου για τον Ιησού ήταν τόσο πολύωρη. Στέκεται ώρα με την ώρα
χωρίς νερό, φαγητό ή φίλους, τώρα αρχίζει το αργό, κουραστικό ταξίδι στον λόφο
του Γολγοθά. Γονατίζει καθώς το βάρος του σταυρού τοποθετείται στον ματωμένο
Του ώμο και τα χέρια Του δένονται σ’ αυτόν (τον σταυρό). Καθώς η παρέλαση αρχίζει
οι στρατιώτες τον περικυκλώνουν. Ο Αρχιερέας γελάει καθώς παραπατάει ο Ιησούς.
Είναι μεγάλη προσπάθεια για τον Ιησού να βάλει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο.
Οι στρατιώτες του φωνάζουν να επιταχύνει και Τον μαστιγώνουν. Δεν υπάρχει ένας
γλυκός λόγος, χαμόγελο ή έλεος παρά μόνο κατάρες, προσβολές, καθώς αναγκάζεται
να προχωρήσει. Μόνο αν υπήρχε ένας από τους μαθητές Του που να έχει το κουράγιο
να προχωρήσει μπροστά και να πάρει αυτός τον σταυρό ! Τι ανακούφιση, Πιλάτε αν
εσύ τα πέρναγες αυτά ! Πρέπει ο Ιησούς
να δεχτεί το σταυρό μόνος του και ο κόσμος όλος ελεύθερος. Όχι, υπάρχει ένας
σταυρός για κάθε έναν και για μένα.
Ένα νέο πρόσωπο
βιάζεται να δει από τον κόσμο με περιέργεια. Ο Σίμων ήταν από την Αφρική. Ο
φυλακισμένος στο πίσω μέρος είναι τόσο διαφορετικός από τους άλλους. Το πρόσωπό
Του δεν έχει σκληρύνει από μίσος. Ο Σίμων δεν αντέχει να τον βλέπει. Θα πρέπει
να έχει χάσει πολύ αίμα. Καθώς κοιτούσε, ο σταυρός φάνηκε να ταλαντεύεται και
όλο το σώμα του Ιησού βγαίνει από τον έλεγχο. Δεν υπάρχει τρόπος να κρατήσει
τον Εαυτό Του. Τα χέρια Του είναι δεμένα στον σταυρό. Πέφτει με το πρόσωπο
«Πόσο τρομερό» σκέφτεται ο Σίμων και πάει να φύγει. Αισθάνεται ένα δυνατό χέρι
στον ώμο του και ακούει μια χοντρή φωνή «Εσύ να κρατήσεις τον σταυρό». Ο Σίμων
μίσησε την στιγμή που η περιέργειά του τον έφερε σε αυτό το σημείο. «Το φορτίο
δεν είναι δική μου δουλειά». Είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να κάνω
σήμερα. Σε αυτή την στιγμή δεν υπήρχε πιο πικραμένος άνθρωπος σε όλη την Ιερουσαλήμ.
Ήταν φοβερά ντροπιασμένος στην αρχή. Αλλά δεν μπορούσε να περπατήσει δίπλα στον
Ιησού και να μην αλλάξει.
Μετά από μερικά βήματα
αυτή η δυνατή καρδιά είχε σπάσει από τον άνθρωπο δίπλα του. Αν και δεν
καταγράφεται, δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι τέτοια πράξη πέρασε απαρατήρητη
από τον Κύριο. Είπε ότι ένα ποτήρι νερό κρύο θα έχει αμοιβή. Σίγουρα λόγια θα
ειπώθηκαν μεταξύ τους. Ακούει τον Ιησού να λέει στις γυναίκες να μην κλαίνε γι
Αυτόν, αλλά για αυτές και τα παιδιά τους. Πάνω από τον πόνο του, βλέπει τον
πόνο στο μέλλον - διωγμοί και καταστροφή εκατομμυρίων Εβραίων. Και τότε και
τώρα, ο Ιησούς δεν θέλει δάκρυα οίκτου, αλλά δάκρυα παράδοσης και μετάνοιας.
Κάπου τώρα ο Σίμων
αισθάνεται περηφάνια που κρατάει τον σταυρό. Δεν τον νοιάζει αν όλος ο κόσμος
κοιτάει. Έφτασαν στον Γολγοθά και ο Σίμων αφήνει τον σταυρό κάτω. Μόνο αν είχε
κάποια λόγια να πει καθώς η καρδιά του χοροπηδάει μέσα του ! Από κείνη την μέρα η ζωή του άλλαξε. Πολλές
φορές μιλάει στους γιους του για τον άνθρωπο στον σταυρό. Τριάντα χρόνια
αργότερα ο Μάρκος αναφέρει αυτούς τους γιους, χρήσιμους στο έργο του Κυρίου.
Σίμωνα, το ανέμελό
σου στυλ άλλαξε μόλις ήρθες σε επικοινωνία με τον Ιησού. Πρόσεχε πολύ - κάποια
μέρα η ζωή σου μπορεί να διακοπεί και να σταθείς πρόσωπο με πρόσωπο με τον
Ιησού. «Ιδού, στέκομαι στην θύρα και κρούω».
Β. Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ.
Ο Γολγοθάς είχε
πολύ κόσμο εκείνη την μέρα. Πολλοί ήταν περίεργοι να δουν τι θα έλεγαν ή τι θα
κάνανε τα θύματα. Πολλοί είχαν έρθει στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα, και δεν
φανταζόταν τι συνέβαινε. Εκεί το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία του κόσμου ενεργείτο.
Ο Ιησούς στεκόταν
δίπλα στον σταυρό. Η καρδιά Του χάρηκε αφού, για πρώτη φορά βλέπει τους φίλους
Του. Εκεί είναι ο Ιωάννης, ο μόνος από τους δώδεκα που είχε δει αφότου είχε
παρατηρήσει τον Πέτρο στην αυλή του Ναού, μετά αφού τον είχε αρνηθεί τρεις
φορές.
Η Σαλώμη, η Μαρία,
η μητέρα του Ιακώβου, η Μαρία η Μαγδαληνή και η μητέρα Του ήταν εκεί επίσης.
Βλέπει θλίψη στο πρόσωπο της μητέρας Του, παρόλο που της είχε πει πολλές φορές
ότι θα πεθάνει. Αλλά πως να το θυμόταν αυτό τώρα;
Θυμόταν τα λόγια
του γέρου Συμεών στον Ναό, εκείνη τη μέρα πολλά χρόνια πριν. «Και ξίφος θα
διαπεράσει την καρδιά σου». Δεν μπορεί να καταλάβει καθώς είναι μια γυναίκα
όπως εγώ και εσύ. Ξέρει μόνο ότι με πόνο τον γέννησε Τον γέννησε, αλλά αυτός ο
πόνος δεν συγκρίνεται με τον πόνο στην καρδιά της τώρα, γιατί Αυτός ήταν μόνο αγνός
και καλός.
Οι στρατιώτες ήρθαν
μπροστά. Είναι ώρα για να αρχίσει η σταύρωση. Οι ληστές ικέτευαν και έκαναν
έκκληση για έλεος - τέτοιος φόβος και φρίκη στο τρομακτικό πρόσωπο του θανάτου.
Οι στρατιώτες σκλήρυναν μπροστά στην δουλειά που είχαν να κάνουν. Κάνουν καλά
την δουλειά τους. Οι γυναίκες του ελέους έτρεχαν να δώσουν κρασί, που είχε επιτραπεί
σε όλους που σταυρώνονταν για να απαλύνει κάπως τον πόνο. Οι δύο ληστές γρήγορα
το ήπιαν. Ο Ιησούς αρνήθηκε. Αυτό δεν ήταν το ποτήρι που είναι να πιει. Η
στιγμή είχε έρθει. Οι στρατιώτες αποφάσισαν για τον Ιησού πρώτα. Δεν μπορούμε
να προχωρήσουμε με τον Ιησού εκεί να μένει. Δεν υπάρχουν λόγια να το
περιγράψουν, και αν υπήρχαν ποιος θα μπορούσε να τα πει; Όχι εγώ ! Αλλά
μπορούμε να τον παρακολουθήσουμε για λίγα λεπτά. Ας σταθούμε δίπλα Του καθώς
τον βάζουν στον σταυρό.
Πρώτα τον γυμνώνουν
από τα ρούχα του, εκτός από ένα ύφασμα στην μέση. Δύο στρατιώτες γρήγορα Τον
σπρώχνουν πίσω. Σε μια στιγμή είναι πάνω από τον σταυρό κάτω στο χώμα.
Στρατιώτες γρήγορα γονατίζουν από την κάθε πλευρά, και ταιριάζουν τον
σταυρό στο κέντρο της μέσης Του και
βάζουν τα γόνατά τους στο εσωτερικό του αγκώνα Του. Όλα γίνονται γρήγορα και με
βία. Οι άνθρωποι πάντα πολεμούν να απελευθερωθούν απελπισμένα.
Στρατιώτες δεν
χρειάζεται να χρησιμοποιήσετε τόση δύναμη. Ο Ιησούς δεν θα βγάλει μιλιά. Μπορεί
να βογκήξει καθώς τα καρφιά θα μπαίνουν βαθιά και θα τρυπούν το κεφάλι Του.
Καθώς το πρόβατο μπροστά στους φονιάδες του μένει βουβό, έτσι και Εκείνος δεν
άνοιξε το στόμα Του. Οι στρατιώτες βρήκαν το βαθύ μέρος στο χέρι Του, μεταξύ
των κοκάλων. Με ένα βαρύ χτύπημα σφυριού, τεράστια σιδερένια καρφιά οδηγούνται
μέσα στο χέρι Του.
Είναι δύσκολο για
μας να μην θυμώσουμε αλλά Αυτός δεν δείχνει μνησικακία. Τώρα ο σταυρός πρέπει
να σηκωθεί και να μπει στην τρύπα που έχει σκαφτεί γι’ αυτόν. Οι στρατιώτες τον
σηκώνουν και μετά τον στερεώνουν, ενώ ο Ιησούς τραβιέται από τα χέρια Του. Τα
καρφιά σπρώχνουν σκληρά ανάμεσα στα κοκάλα. Ο πόνος είναι αφόρητος καθώς ο
σταυρός σπρώχνεται μέσα στην τρύπα. Οι στρατιώτες από τη μια και την άλλη πλευρά
κρατούν τα πόδια Του και σπρώχνουν τα πόδια Του και σπρώχνουν τα γόνατά Του
μέχρι τα πόδια Του να έρθουν επίπεδα στον σταυρό. Το ένα μπαίνει πάνω από το
άλλο. Το καρφί μπαίνει. Το έργο του στρατιώτη τέλειωσε. Ο Ιησούς σταυρώθηκε.
Μερικοί ουρλιάζουν,
κλαίνε και προσεύχονται δυνατά. Ω! γιατί
οι άγγελοι δεν έρχονται να τον γλιτώσουν; Αλλά ακόμα είναι εκεί - Αυτός για τον
οποίο ο κόσμος δεν είχε αξία, σπρωχνόταν επάνω για να ανακουφίσει τα χέρια Του
καθώς η σάρκα σκιζόταν. Ο γεμάτος αγκίθες σταυρός κουνιόταν καθώς η μέση Του ελευθερώθηκε.
Πόνος - πόνος -
πόνος. Κάθε δευτερόλεπτο φαινόταν να είναι ώρα. Είχε κράμπες στους ώμους Του,
στα πόδια και στο στήθος. Είναι τόσο δύσκολο να αναπνεύσει ! Αισθανόταν σαν οι
φλέβες Του να σπάνε.
Ο Άννας
ανακουφίζεται από την νίκη του. Πετάει συνθήματα (παρασύρει με τα λόγια του
τους άλλους) και μαζί με τον κόσμο Τον προσβάλλει. «Καταστρέψτε τον Ναό ε !
Ώστε είσαι ο Υιός του Θεού; Τότε κατέβα κάτω». «Ανάστησες τον Λάζαρο και
βοήθησες άλλους - αν είσαι ο Μεσσίας βοήθα τον εαυτό σου».
Ούτε μια λέξη δεν
βγαίνει από τον Ιησού. Όχι Άννα, δεν θα κατέβει από τον σταυρό. Χύνει το αίμα
Του για αντίλυτρο. Δεν θα σταματήσει να χύνει το αίμα Του, αν δεν θάψει τις
αμαρτίες μας βαθιά κάτω από αυτό. Τα χαρακτηριστικά Του έχουν αλλοιωθεί από τον
πόνο.
Οι στρατιώτες τώρα
μοιράζουν τα ενδύματά Του. Παρατηρούν ότι ο χιτώνας του είναι χωρίς ραφές. Και
οι δύο τον θέλουν, γι’ αυτό παίζουν. «Θα δούμε ποιος θα είναι ο τυχερός».
Στρατιώτες πως μπορείτε να ρίχνετε ζάρια μπροστά στον θάνατο του Ιησού ! Κι
όμως, δεν παίζουμε με την αιωνιότητα όταν έχουμε μόνο μια ευκαιρία για να σωθούμε
;
Τα πρώτα Του λόγια
είναι: «Πάτερ συγχώρησον αυτούς, διότι δεν ξέρουν τι κάνουν». Συγχωρεί καθώς ο
πόνος μεγαλώνει. Ένας από τους ληστές στον σταυρό σε μεγάλη αγωνία μιλά στον
Ιησού. «Αν είσαι ο Μεσσίας σώσε τον εαυτό σου, σώσε κι εμάς». Μίσος βάθαινε
στην καρδιά του. Ο άλλος ο ληστής είπε : «Ουδέ τον Θεόν δεν φοβείσαι συ, όστις
είσαι εν τη αυτή καταδίκη ; και ημείς μεν δικαίως, διότι άξια των όσα επράξαμεν
απολαμβάνομεν ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξεν».
Κάπως ο ληστής
συνειδητοποιούσε την αγνότητα του Ιησού. Όλη η ζωή του πέρασε από τα μάτια του καθώς θυμόταν κάθε αμαρτία. Τα βάσανα
του σώματός του έσβηναν μπροστά στα βάσανα της ψυχής του. Τώρα προσεύχεται όχι
να κατέβει από τον σταυρό αλλά μόνο ο Ιησούς να τον θυμηθεί όταν θα έρθει στην
Βασιλεία Του. «Πιστεύω ότι είσαι ο Υιός του Θεού, και όταν θα επιστρέψεις στην
δόξα σου και οι ουρανοί θα σε καλωσορίσουν παρακαλώ θυμήσου με».
Όταν ένας αμαρτωλός
μιλάει, ο Ιησούς πάντα απαντά. «Αληθώς σοι λέγω, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω
παραδείσω». Ο Ιησούς κοίταξε έξω από τον πόνο Του για να οικτιρήσει άλλους. Δεν
ανέχτηκε μόνο τον δικό Του σταυρό αλλά βοήθησε τον ληστή να ανεχτεί τον δικό
του.
Ήταν μεσημέρι τώρα.
Όλα στην στιγμή σκοτεινιάζουν. Οι άνθρωποι κοιτούν στον ουρανό. Δεν υπάρχουν
σύννεφα, αλλά όμως είναι σκοτεινά. Η πρώτη σκέψη είναι να τρέξουν για
καταφύγιο, αλλά δεν υπάρχει ίχνος καταιγίδας ή αστραπής. Ήταν μια σκοτεινιά που
καμιά επιστήμη δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί ήταν η εξέγερση της φύσης
απέναντι στην σταύρωση. Κράτησε τρεις ολόκληρες ώρες. Ο ήλιος είχε δει πολλές
φριχτές στιγμές, αλλά αυτή ήταν κάτι που δεν άντεχε. Αυτός που είχε πει
«Γεννηθήτω φώς, και εγένετο φώς « κρεμόταν αιωρούμενος μεταξύ γης και ουρανού.
Ο Άννας ανησυχεί
γιατί το Σάββατο αρχίζει με το πέσιμο του ήλιου. Θέλει ο Ιησούς να ταφεί πριν,
μήπως και το Σάββατο βεβηλωθεί. Θα πρέπει να ήταν τρεις η ώρα όταν ο Ιησούς
έκραξε με φωνή μεγάλη «Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες». Η δίκη, τα
χτυπήματα και τα καρφιά δεν Τον έκαναν να το πει αυτό, αλλά τώρα είχε φτάσει
στην κορύφωση του πόνου. Αυτός που δεν είχε αμαρτία έγινε αμαρτία. Αν ήταν μόνο
φυσικός (σωματικός) πόνος δεν θα έβγαζε λέξη, αλλά ω! το βάρος της αμαρτίας. Ω ! το βασανιστήριο
αυτού του ποτηριού που περιείχε την κακία κάθε ανθρώπου από Αδάμ έως Γολγοθά
και πέρα, μέχρι το τέλος του χρόνου.
Ο Θεός να μας
συγχωρέσει - βοηθήσαμε να πιεστεί στα χείλη του Ιησού. Όλοι μας ήμασταν εκεί -
οι αμαρτίες μας - γιατί όλοι είχαμε παραστρατήσει (πλανηθεί) και η ανομία όλων
μας είχε ριχτεί σε Αυτόν. Ήπιε Αυτός το ποτήρι απ’ αρχής της ζωής περισσότερο
από οποιονδήποτε άλλον.
Πλήρωσε το χρέος
μας και έδωσε ελπίδα. Ήταν μόνος και απομονωμένος έτσι ώστε να μην χρειαστεί να
είμαστε εμείς ποτέ.
Τα μάτια Του τυφλώθηκαν
από αγάπη. Έβαλε τον ένα ώμο γύρω από το σκοτάδι και τις ισχυρές πύλες του
θανάτου και τον άλλο ώμο (χέρι) γύρω από την αμαρτία και έκραξε με φωνή μεγάλη
«Τετέλεσται».
Σε αυτή την στιγμή
όταν κρέμασε το κεφάλι Του και πέθανε η γη σείστηκε και ταράχτηκε. Μεγάλοι
βράχοι έτρεμαν και άνοιξαν. Το καταπέτασμα του Ναού σχίστηκε από ένα αόρατο νυστέρι
από την κορυφή ως κάτω. Γιατί; Το χάσμα μεταξύ Θεού και ανθρώπου χάθηκε. Τώρα
όλοι μπορούν να εισέλθουν σωματικά στον θρόνο της χάρης και να γονατίσουν στην
Αγια Του παρουσία.
Ένας Ρωμαίος
στρατιώτης γονατίζει μπροστά στον Ιησού. Τον είχε συλλάβει, είχε καρφώσει
καρφιά, και τον είχε δει να πεθαίνει. Είχε δει πολλούς να πεθαίνουν, καταρώμενοι
με όλο τους το είναι, αλλά ποτέ κάποιος δεν είχε μιλήσει σαν αυτόν τον άνθρωπο
τον Ιησού. Σίγουρα ήταν ο Υιός του Θεού. Ο Άννας σιγουρεύει την άδεια του
Πιλάτου να σπάσουν τα χέρια και κοκάλα των σταυρωμένων έτσι ώστε να επιταχυνθεί
ο θάνατός τους. Ήδη όμως ο Ιησούς είναι νεκρός, αλλά για να βεβαιωθούν, μια
τεράστια λόγχη κέντρισε την δεξιά πλευρά Του και νερό και αίμα χύθηκαν.
Ο Πιλάτος στο
παλάτι του περπατάει πέρα δώθε στο πάτωμα με ανήσυχη καρδιά. Θα ήθελε να πλύνει
αυτά τα χέρια πάλι. Μένει έκπληκτος όταν ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας έρχεται και
ζητά το σώμα του Ιησού. Του δίνεται η άδεια και πηγαίνει προσωπικά στον σταυρό
να πάρει το σώμα Του για ταφή. Είχε κρύψει την αφοσίωσή του στην ζωή του για
τον Ιησού, αλλά τώρα ένιωσε ότι έπρεπε να σταθεί ναι δείξει την αγάπη του.
Ιωσήφ, μόνο αν
είχες σταθεί νωρίτερα. Χτες το βράδυ στη δίκη ήταν η ευκαιρία σου. Θα μπορούσες
να είχες κάνει τόσα πιο πολλά. Ω, τα δάκρυα που έφλεγαν το πρόσωπό του καθώς
άρχιζε να κατεβάζει το σώμα Του κάτω ! Είναι τόσο επώδυνο καθώς απομακρύνουν τα
καρφιά, και έπλεναν το σώμα Του, έκλειναν τα μάτια Του και ίσιωναν τα πόδια
Του. Το σώμα Του μετά μυρώθηκε με καλλυντικά αρώματα και τον τύλιξαν με λινό.
Πέτρο, Ανδρέα, Φίλιππε, Ματθαίε που είστε; Χτες βράδυ μαλώνατε ποιος Τον
αγαπάει πιο πολύ, αλλά που είστε τώρα;
Οι ουρανοί και
άγγελοί Του πενθούσαν εκείνη την μέρα. Όμως υπήρχε ένα τραγούδι - όταν ο Ιησούς
μίλησε τα λόγια της συγχώρησης σε αυτόν τον μετανοιωμένο ληστή στον σταυρό
«Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο». Αυτό ήταν οι πρώτοι καρποί του
Γολγοθά. Πραγματικά πλήρωσε γιατί ήδη μια ψυχή είχε ζητηθεί.
Όταν ο Ιησούς μπήκε
στον Παράδεισο οι άγγελοι τραγουδούσαν «Έρχεται ο κατακτητής που έχει λυτρώσει
το ανθρώπινο γένος και έκανε δυνατή την αιώνια ζωή». Όλοι οι ουρανοί Τον
δόξαζαν καθώς ο Λυτρωτής πλησιάζει τον θρόνο, και μαζί Του ένας απολυτρωμένος
κλέφτης !!
