Ο Θεός μέσα στη χάρη και την αγάπη Του μας έφερε σ’ αυτό το
μέρος και μας έκανε τόσο ξεχωριστούς από τον κόσμο γύρω μας, τόσο μοναδικούς,
τόσο διαφορετικούς που τα λόγια δεν μπορούν να το εκφράσουν. Αυτή είναι η
εκκλησία του Κυρίου. Οτιδήποτε άλλο, όπως και να αυτοαποκαλείται, αν
χαρακτηριστικό της δεν είναι η ΑΓΑΠΗ, έχει χάσει το δρόμο της, πελαγοδρομεί και
παραμένει εκκλησία μόνο κατ’ όνομα.
Σε τέτοια περίπτωση χρειάζεται ταπεινότητα και επιστροφή
στην πρώτη αγάπη. Δεν χωρεί απογοήτευση ή απομόνωση ή κατάκριση των πάντων,
αλλά απαιτείται και η δική μας συνδρομή για επαναφορά και διόρθωση «για να μην εκτραπεί το χωλό αλλά μάλλον να
θεραπευτεί».
Το να αποτραβηχτώ και να αρχίσω να κρίνω τους πάντες και τα
πάντα είναι μια καλοστημένη παγίδα του πονηρού και πολλοί δυστυχώς είναι αυτοί
που πέφτουν μέσα. Έχω δει ανθρώπους μέσα στα δίκτυα αυτά, άνθρωποι είρωνες,
πικραμένοι στην ψυχή, που το μόνο που κάνουν είναι να στέκονται από μακριά και
να κρίνουν.
Θυμούμαστε τα λόγια του Ιησού: «Μη κρίνετε, διά να μη κριθήτε· διότι με οποίαν κρίσιν κρίνετε θέλετε
κριθή, και με οποίον μέτρον μετρείτε θέλει αντιμετρηθή εις εσάς. Και διά τι
βλέπεις το ξυλάριον το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε δοκόν την εν τω
οφθαλμώ σου δεν παρατηρείς; Η πως θέλεις ειπεί προς τον αδελφόν σου, Άφες να
εκβάλω το ξυλάριον από του οφθαλμού σου, ενώ η δοκός είναι εν τω οφθαλμώ σου;
Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε θέλεις ιδεί
καθαρώς διά να εκβάλης το ξυλάριον εκ του οφθαλμού του αδελφού σου» (Ματθ.ζ:1-5).
Με τα λόγια που είπε, ζητούσε να υποδείξει σε μας πόσο ανίκανοι
είμαστε να κρίνουμε τους άλλους. Η υποκρισία είναι κάτι που τυφλώνει τα μάτια
και είναι κάτι που ο Θεός αντιπαθεί και μισεί. Πολλές φορές η κρίση των
ανθρώπων είναι τέτοια που σκοπό έχει να κρύψει την ασχήμια του δικού τους
εαυτού με το να κρίνουν και να δείχνουν τα λάθη των άλλων, πολλές φορές τόσο
αυστηρά και με τρόπο που ποτέ δεν θα έκριναν τον εαυτό τους για μεγαλύτερα
αδικήματα.
